“ვარ მუსიკოსი და ადამიანი, რომელიც დაინტერესებულია კომბინაციების სპეციფიკით, როცა საქმე ხმასა და მუსიკას შეეხება. ასევე, იმ ფაქტების კვლევითაც, რომლებიც გარკვეული კომბინაციებით მიიღება, მათ შორის, ჩვენი გადაწყვეტილებების კომბინაციებით და ეს კომბინაციები მუსიკაში როგორ გამოიხატება”, — ამგვარად აღმიწერა საკუთარი თავი ნინო დავაძემ, მუსიკოსმა და მულტიმედია არტისტმა. 

ადამიანები, რომლებიც თბილისში ცხოვრობენ და მეტროთი გადაადგილდებიან, ალბათ შენიშნავდნენ ახალ ინსტალაციებს რუსთაველის მეტროსადგურზე. ხმოვანი ლამპიონები სხვადასხვა ხმას გამოსცემს და შესაძლებელია სამი მუსიკოსის კომპოზიციის მოსმენა. მათ შორის ერთ-ერთი ნინო დავაძეა, ჩვენი რესპონდენტი.

27 წლის ნინო გვეუბნება, რომ ქამინგაუთის საჭიროებას ვერ ხედავს და როცა ქვიარის იდენტობით ნიშნავენ, ურჩევნია, მისი ინტერპრეტაციაც მოაყოლონ ხოლმე. ამ სიტყვის ნინოსეული გაგებით, ქვიარი მხოლოდ სექსუალობის ჩარჩოებში არ უნდა ჩავკეტოთ, რადგან ქვიარ კულტურას იმის პრეტენზია აქვს, რომ იყოს ძალიან მოქნილი და მარტივი, ინდივიდუალური გამოცდილებების მიხედვით.

►  წაიკითხეთ მეტი: 9 ლგბტქ+ ადამიანი განმარტავს, როგორ უყვარს, სძულს და ესმის სიტყვა “ქვიარი” 

“ქვიარობაა, როცა ამაყი ხარ შენი აუტსაიდერობით. ვიღაცას სექსუალობასთან მიმართებით აქვს ეს გაუცხოება და შემდეგ შიშები, ვიღაცას იმასთან, რომ შემოქმედებითად ვერ რეალიზდა, ვიღაცას იმიტომ, რომ სამსახურში შეიძლება ჰქონდეს პრობლემა, ზოგს სხეულის ფორმების გამო და ა.შ.

"ქვიარობა ამ გაუცხოებაზე გადაბიჯება და საზოგადოებისთვის შენი დღის წესრიგს შეთავაზებაა, ცოტა უფრო უკეთესი დათქმებით."

აბსოლუტურად ყველა ინდივიდი, ცხოვრების გარკვეულ ასპექტებში, ქვიარია, იმიტომ, რომ ყველას გვაქვს საზოგადოებასთან გაუცხოების გამოცდილება და არ არის აუცილებელი, ეს ასპექტი სექსუალობასთან იყოს კავშირში.

როცა ვამბობ, რომ ქვიარი ვარ, ამით ვგულისხმობ, რომ კაპიტალიზმთან, პოლიტიკურ რეჟიმებთან, თანამედროვე ხელოვნებასთან, ურბანულ მოცემულობებთან თუ, ზოგადად, ჩემს მიკროსამყაროსთან თანაცხოვრების მექანიზმი ჩემთვის განსხვავებულია იმისგან, რაც აქამდე იყო. სირთულეებთან გამკლავების ჩემი მექანიზმები უფრო მდგრადია, ჩემი განსჯა უფრო რბილი, ჩემი სხეულის აღქმაც განსხვავებულია. ხოლო როდესაც მხოლოდ სექსუალობის ჭრილში აქცევენ ქვიარ კულტურის მნიშვნელობას და მხოლოდ ამით ინტერესდებიან, ცოტა გული მტკივა. ადვილია ამ ვიწრო გაგებაში ჩაიკეტოს ქვიარ კულტურა, როცა ის შეიძლება იყოს ძალიან ფართო და საინტერესო”, — გვიხსნის ნინო.

ინტერვიუ ქალად ყოფნის გამოცდილებასა და გენდერული და პოლიტიკური იდენტობების თვითიდენტიფიკაციაზე საუბრით დავიწყეთ. ნინომ მითხრა, რომ მისთვის ქალად ყოფნა ერთგვარი პროცესია. ეს მხოლოდ განაცხადი ვერ იქნება და არც არის აუცილებელი, რომ იყოს, იმიტომ, რომ “მანიფესტები და განაცხადები” ინფორმაციის გავრცელების დღევანდელი დაჩქარებული ტემპით უფრო ზედაპირული და არახელშესახები ხდება ხოლმე. ამბობს, რომ ყველაზე მნიშვნელოვანი სამუშაო პროცესია, რომელშიც ქალებთან თანაარსებობას, მათთან ერთად ცხოვრებას, მეგობრობას, მეზობლობას და ა.შ. მოიაზრებს.

"ჩემთვის ქალების მხარდაჭერა გამოიხატება არა ჩემივე ქალობით, არამედ — საქმის ერთად კეთებით, მათთვის კომპრომისზე წასვლით, ემპათიით, სოლიდარობით და ა.შ."

“იდენტობის გენდერული და პოლიტიკური ფორმა ცოტათი მაწუხებს, იმიტომ, რომ თუ გენდერს პოლიტიკურ ჭრილში ჩავკეტავთ, ქალად ყოფნა  საბრძოლო იარაღი ხდება. დავიბადე ქალად, რაღაცებს ვაკეთებ აქედან გამომდინარე და ეს უკვე ძალიან ლამაზი მოცემულობაა. აბსოლუტურად მესმის იმ ადამიანების, რომლებიც პოლიტიკურად ქალად ყოფნაზე აქცენტირდებიან. 2-3 წლის წინ მეც მეტად კატეგორიული ვიყავი გენდერისა და პოლიტიკის იდენტობების თანაკვეთებზე და მერე უბრალოდ დამღალა ამან, რაც შეიძლება ახლა მორალურად სწორი არ არის, რომ ამ სოციალურ მოცემულობაში დაიღალო. უფრო ვკონცენტრირდები ქმედებაზე, ქალებთან ერთად საქმის კეთებასა ან მათი/ჩვენი პერსპექტივიდან ფიქრზე, რომელიც ხშირად საერთოდ არ მოიაზრებს ქალის იდენტობის ხაზგასმასა და ვიქტიმიზაციას”, — გვეუბნება ნინო.

ბავშვობა

ნინო ხარაგაულში დაიბადა. მისი თქმით, განსაკუთრებული ვერ იქნება, თუ იტყვის, რომ ცხოვრება, მათ შორის, მუსიკალური განათლების მიღება, რთული იყო, იმიტომ, რომ 90-იანები გამოიარა. იხსენებს სიცივესა და სიბნელესაც, რომელიც იმ პერიოდის განუყოფელი ნაწილი იყო, მაგრამ რადგან მისი ასაკის თითქმის ყველა ბავშვს დაახლოებით მსგავსი გამოცდილება აქვს, ცდილობს, ხშირად არ იფიქროს, რა რთული იყო ეს პერიოდი და შემდეგ ეს წუხილი სენტიმენტალურ ფონად არ გარდაქმნას.

კლასიკური მუსიკალური განათლება აქვს და 14-15 წელი მუსიკალურ სკოლაში სწავლობდა. ამბობს, რომ თბილისში ცხოვრება მისთვის კვლავაც საკმაოდ უცხოა, რადგან ამ ქალაქში არ გაზრდილა.

"აბსოლუტურად ყველა ინდივიდი, ცხოვრების გარკვეულ ასპექტებში, ქვიარია, იმიტომ, რომ ყველას გვაქვს საზოგადოებასთან გაუცხოების გამოცდილება და არ არის აუცილებელი, ეს ასპექტი სექსუალობასთან იყოს კავშირში."

“ხარაგაული პატარა რაიონია და ამიტომ მარტივია რუტინაზე კონცენტრირება. ყოველთვის ბევრ დროს ვხარჯავდი მუსიკაზე. პარალელურად ბევრი არაფერი ხდებოდა. ამიტომ დროც ბევრი მქონდა და მქონდა სიმყუდროვეც. ძალიან მინდოდა პიანისტობა, მაგრამ ეგ ამბავი არ გამოვიდა, იმიტომ, რომ დიდად ვერ ვხედავდი და არ ვიცოდი, რა ხდებოდა კონსერვატორიის იქით. ამიტომ სხვა მიმართულებით წავედი. მუსიკა უფრო განტვირთვის საშუალება იყო, ვიდრე მთავარი საქმიანობა თუ ინტერესი, თუმცა ის სულ იყო ხოლმე ჩემი ცხოვრების ნაწილი. უნივერსიტეტშიც, მაგალითად, პატარა კონცერტები მქონდა ხოლმე, ან ლექციების მერე ყოველთვის ვვარჯიშობდი და ა.შ.”, — იხსენებს ნინო.

მას შემდეგ, რაც ინგლისში წავიდა და ბრიტანულ ანდერგრაუნდ მუსიკასა და ადგილობრივ მუსიკოსთა წრესთან დაახლოება შეძლო, გაიაზრა, რამდენად იყო წნეხის გამო შეზღუდული, როცა მთელი ამ დროის განმავლობაში თვითგამოხატვაზე უნდა ყოფილიყო ორიენტირებული.

"ინგლისში მოხდა პირველად, როცა მყავდა ჩემი ბენდი, უბრალოდ მყავდა მუსიკოსების ქომიუნითი, რომელიც ასევე ძალიან ქვიარ-მეგობრული იყო, მაგრამ ეს არასდროს ყოფილა ფოკუსი ჩვენთვის. ფოკუსი ყოველთვის იყო ერთად ყოფნა, ის, თუ რაზე ვლაპარაკობდით, რა გვაინტერესებდა, რას ვუზიარებდით ერთმანეთს. ეს იყო ხოლმე უფრო მნიშვნელოვანი." 

ამბობს, რომ ხარაგაულიდან ინგლისამდე ტრანზიცია უფრო გაუმარტივდა, ვიდრე — ინგლისიდან თბილისამდე. მისთვის ინგლისი მეტად კომფორტული აღმოჩნდა, რადგან იმ პერიოდში შუა საუკუნეების გოთიკური მუსიკა აინტერესებდა და სწორედ იქ ყოფნისას მსგავსი ინტერესების ადამიანების პოვნა, დამეგობრება და მოგვიანებით ბენდის შექმნაც შეძლო. გვიზიარებს ინგლისში ცხოვრების იმგვარ ასპექტებსაც, რაც ემიგრაციის თანმდევია. კერძოდ, სოციალური და კულტურული მარტოობა.

“ბრიტანეთში სხვა კულტურაა და დიდად არაფერი აქვს საერთო საქართველოსთან და ჩვენი სოციალიზაციის პრინციპებთან. მიუხედავად ამისა, ჩემთვის იქ არსებობა უფრო მარტივი იყო, იმიტომ, რომ ისეთ ეტაპზე ვიყავი, მზად ვიყავი, რომ ჩემი სივრცე შემექმნა და ასევე, გაცილებით მეტი იყო ჩემი, როგორც ადამიანის, მიმღებლობა. ისე მოხდა, რომ ის, რაც ბავშვობაში ვაკეთე, რატომღაც ინგლისში უფრო რელევანტური იყო. მაგალითად, კლავიშზე დაკვრა. Რადგან იქ ბევრ ბავშვს არ აქვს კლასიკური განათლების მიღების ფუფუნება, იშვიათი უნარების სიაში იყო კლავიშზე დაკვრის ჩემი შესაძლებლობებიც, ამიტომ ეკლესიაში საჯარო ვახშმებს ვხსნიდი ხოლმე და ამაში ფულსაც მიხდიდნენ, რის გამოც გაოცებული ვიყავი. ცოტა უცნაურია, რომ ინგლისი უფრო აღმოჩნდა ბმაში ჩემს ბავშვობასთან, ვიდრე თბილისი”, — ამბობს ნინო.

დედაქალაქთან ურთიერთობის მცდელობა

საქართველოში დაბრუნების შემდეგ მიხვდა, რომ შეუძლებელია, აქ საერთო ინტერესის მქონე მუსიკოსებსა და ადამიანებზე იმავენაირად ჰქონოდა წვდომა, როგორც ინგლისში, რადგან საკმარისი რაოდენობის ხალხს ჯერ უბრალოდ არ იცნობდა. ამის გააზრების შემდეგ, გადაწყვიტა, რომ ყველაფრის მარტო კეთება დაეწყო და ენახა, საით წაიყვანდა პროცესი.

“ახლა ძალიან ბედნიერი და ძალიან მადლიერი ვარ იმის, რომ უკვე აქაც მყავს ეს შემოქმედებითი ქომიუნითი. ნელ-ნელა იზრდება და მყარდება ჩვენი ურთიერთობა ჩვენი ინტერების ირგვლივ, რომლებიც ძალიან რთულია განახორციელო და რეალური გახადო. ეს ბევრი ლაპარაკის, დისკუსიის, ხშირად კონფლიქტის ხარჯზეც ხდება, მაგრამ ყოველთვის ვახერხებთ კონსოლიდაციას და დამეგობრებას. მერე უკვე კოლექტიურად ვწყვეტთ, რა გვინდა”, — გვიზიარებს ნინო.

"ვგეგმავ აქ ვიყო, მიყვარს საქართველო. თბილისთან ახლა ვპოულობ საერთო ენას. რაღაცებს მივხვდი, როგორ უნდა იცხოვრო ისე, რომ აქ გადარჩე. მაგალითად, მივხვდი, რომ არ უნდა ეჩხუბო ამ ქალაქს და არ უნდა იყო კატეგორიული."

იმ ადამიანებს, ვინც ახლაც ცდილობს თბილისთან საერთო ენის გამონახვას, ნინო ურჩევს, შექმნან სასურველი სივრცეები და “პაწაწინა ავტონომიური ქომიუნითები”. მუსიკოსის თქმით, საჭიროა საკუთარ თავზე რადიკალური პასუხისმგებლობის აღება იმისთვის, რომ თბილისი მეტად მრავალფეროვანი გავხადოთ. ამას კი იმით ხსნის, რომ ქალაქში მსგავსი რესურსები უკიდურესად შეზღუდულია. ნინოს გამოცდილებით, თბილისთან ურთიერთობა სხვადასხვა ასპექტში მას შემდეგ გამარტივდა, რაც გაუჩნდა პრეტენზია საკუთარი სივრცის შექმნასა და განვითარებაზე, ოღონდ არა კონფლიქტითა და დაძაბულობით, არამედ — მეგობრობითა და კონსოლიდაციით.

“ამ ქალაქში ერთი გამოცემაა, ერთი ლეიბლია, ერთი რადიოა, ერთი NGO-ა, რომელიც ფუნქციონირებს — თითო-თითო რაღაც გაქვს და თითოეული ღირებულია, მაგრამ თან ძალიან შემზღუდავია არჩევანის არარსებობის გამო. ძალიან რთულია ამ თითო-თითო ადამიანზე თუ ორგანიზაციაზე იყო დამოკიდებული. მით უმეტეს, რომ მათაც თავიანთი პერსპექტივა, სიმართლე, გამოცდილებები და ჩამოყალიბებული ხედვა აქვთ. მას შემდეგ, რაც ამ ქალაქში შენს სივრცეს გააჩენ და პრაქტიკით თუ მაგალითით შექმნი პატარა მიკროსამყაროს, რაღაცები სხვანაირად ლაგდება. ოღონდ ესეც დიდი პროცესია და ხდება დიდი ემპათიის, ეთიკის, შრომისმოყვარეობის შედეგად — თვითმიზანი ქომინიუთი, მეგობრობა, ზრუნვაა და არა მხოლოდ საკუთარი იდენტობა. სხვა შემთხვევაში ამ ქალაქში არსებობა ან ექსპლუატაციაა, ან გაურკვევლობა, ან უნდობლობა და ან — კონფლიქტი. მეც არ ვიცი რამდენად სწორია ეს მიგნება, ჯერ კიდევ ვცდილობ, გავტესტო ქომიუნითის მექანიზმები, მაგრამ ჯერ-ჯერობით მეგობრობა და სივრცეების სხვებისთვის გაზიარება კარგად მუშაობს”, — ამბობს ნინო.

დეცენტრალიზაციის საჭიროებასა და იმ ლიმიტირებულ რესურსებზეც ვისაუბრეთ, რომლებიც დედაქალაქს აქვს. თბილისს რამდენიმე დღით რომ ვშორდები და ადამიანს სახე მიბრუნდება, მერეღა ვიაზრებ, როგორ გამოიწრუპა იდეებისგან დედაქალაქიო. ამბობს, რომ რეგიონებს იდეების განვითარებისთვის თბილისი ნამდვილად არ სჭირდებათ. 

"მნიშვნელოვანია, დავტოვოთ სივრცე შეცდომებისთვის. შეიძლება, ყველაფერი ისე არ გამოვიდეს, როგორც გეგმავდი, მაგრამ ეს არ უნდა გახდეს ახალი შფოთის საფუძველი".

“თბილისში ყველაფერი  ექსტრემალურად რთულია. მახსენდება შემთხვევები, როცა თბილისში არ ვიყავი რამდენიმე დღით და საოცრად თავისუფალი და გამოხატული გავხდი. როცა სხვაგან ვარ, განსაკუთრებით ვხვდები, რომ თბილისი არ განსაზღვრავს ჩემი თვითგამოხატვის მასშტაბს. არა იმიტომ, რომ თბილისშია საქმე, არამედ იმიტომ, რომ სადაც ცხოვრობ, ის გარემო ალბათ ყოველთვის სენსიტიურად და სტრესულად აღიქმება შენთვის”, — გვეუბნება ნინო.

შემოქმედება და მენტალური ჯანმრთელობა

საუბრისას მენტალური ჯანმრთელობის ნაწილს ვერ გამოვტოვებდით, მით უმეტეს, რომ შფოთვა და მარტოობის შიში რამდენჯერმე ახსენა, განსაკუთრებით ინგლისში ცხოვრების ნაწილში. გამიზიარა, რას ეფუძნება მისი შფოთვა; ერთი მხრივ, როგორ ცდილობს შფოთვასთან გამკლავებას და მეორე მხრივ, მენტალური ენერგიის შევსებას, რომლის რესურსიც ყველასთვის ამოწურვადია, თუ გარე წყაროებიდან არ დავამატებთ და შევავსებთ გარკვეული ენერგიით. ნინოს თქმით, მისთვის ბედნიერება ბუნებასთან სიახლოვესთან, ქალაქისგან გაცლასთან, კითხვასთან, მუსიკის მოსმენასა და ოცნებასთანაც ასოცირდება. ამიტომ ცდილობს, რომ თვითზრუნვისთვის დრო გამონახოს და ამ აქტივობებს არ ჩამოშორდეს, რადგან იცის, სადაც უნდა იყოს და რაც უნდა ხდებოდეს, შეუძლია, ამ აქტივობებსა და ოცნებებს მიუბრუნდეს და ამით იყოს ბედნიერი.

“დღევანდელი საყოველთაო შფოთვითი აშლილობა არის ჩვენი მარტოობის შედეგი, ან ალბათ განსჯის შიშიც. ამ შფოთვის დაძლევის მთავარი მექანიზმი ჩემთვის ხშირად ის არის, რომ გავარკვიო, საიდან მოდის მარტოობის განცდა. მნიშვნელოვანია, რომ ჩემ ირგვლივ მყოფ ადამიანებთან დავალაგო ხოლმე ჩემივე მიკროსამყარო, საერთო ენა გამოვძებნო და ქმედებაშიც გადავზარდო ჩვენი საერთო ინტერესები. მსიამოვნებს იმის გააზრება, რომ შემიძლია ვიყო მათთვის მხარდამჭერი, როცა ეს მათ სჭირდებათ და ისინი იყვნენ ჩემი მხარდამჭერები, როცა მე გამომეცლება ძალა.

მნიშვნელოვანია, დავტოვოთ სივრცე შეცდომებისთვის. შეიძლება, ყველაფერი ისე არ გამოვიდეს, როგორც გეგმავდი, მაგრამ ეს არ უნდა გახდეს ახალი შფოთის საფუძველი.

ცოტა ხნით უნდა მივცეთ ხოლმე ერთმანეთს სივრცე იმისთვის, რომ გავერკვეთ, რა არის სწორი და რა — არა, იმისთვის, რომ შეცდომებმა არ დაანგრიოს საერთო მიზანი, რაც შეიძლება კონკრეტულ შემოქმედებით ჯგუფს ჰქონდეს. გავიზარდეთ გარემოში, სადაც არავის უსწავლებია, როგორ შეიძლება გავაჟღეროთ საკუთარი აზრი, როგორ ვიმეგობროთ, როგორ დავთმოთ ის ტოქსიკური წარსული, რომელიც ჩვენმა თაობამ გამოიარა. ამიტომ ბევრი რამ გვეშლება და ძალიანაც ლოგიკურად. მგონია, რომ ამ შეცდომებისთვის სივრცის დატოვება არის ყველაზე მნიშვნელოვანი. როცა შედეგიანად ვმუშაობთ, ამის დანახვა ძალიან ლამაზია. ამ საქმის კეთებასთან ერთად, ჩვენი ადამიანობაც და ეგოც იწვრთნება და ეს მენტალურადაც თავდაჯერებას გაძლევს და მეტად ფოკუსირებულსაც გხდის არსებობის უფრო პოზიტიურ ასპექტებზე”, — გვიზიარებს ნინო.

ამბობს, რომ ადრე დიდი ოცნებები ჰქონდა. ცხადია, ახლაც ოცნებობს, თუმცა მისი სურვილები მეტად პრაგმატული, ხელშესახები გახდა და იმ ყოველდღიურობის ნაწილია,  რომელიც ნინოს დღის დიდ ნაწილში ბედნიერს ამყოფებს.

"დღევანდელ პოლიტიკურ რეჟიმებში იმის განცდა მიჩნდება, რომ რამეზე ოცნებაც კი პრივილეგიაა. ის, რომ რაღაცები გინდოდეს, დიდი სურვილები გქონდეს, შენს საყვარელ ფიქრებს ფიქრობდე, უკვე დიდი სუპერძალაა."

სოციალური ფონი და შემოქმედებითი სივრცე

ვისაუბრეთ არსებული სოციალური რეალობის თანმდევ პრობლემებზეც არტისტებისთვის და არამხოლოდ. ნინომ გულწრფელი წუხილი გამოხატა, ხშირად მიფიქრია, ვის შეიძლება ადარდებდეს ჩემი ამბები, მაგალითად, პალესტინაში, უკრაინაში მიმდინარე პროცესების ფონზე, როცა ასეთი უთანასწორობააო. მიუხედავად ამისა, მისი მოსაზრებით, თვითგამოხატვა გარკვეულწილად იმპულსურიც უნდა იყოს, ხოლო თვითგამოხატვის სხვების მიერ აღქმის შიში დაძლევადია. ეს მუდმივი პრაქტიკისა და რუტინული შრომის შედეგია.

“როცა საქმე ეხება ალბომს, ართვორქს და ა.შ., მქონია მსგავსი კითხვა, იყო თუ არა მისი გაზიარების დრო. მაგრამ რაც უფრო მეტი კითხვა ჩნდება, ეს ხანდახან ნიშნავს, რომ მაგის დრო ზუსტად ახლაა და ზუსტად ახლა უნდა გამოუშვა ეს”, — ამბობს ნინო.

ელექტრონული მუსიკა, მისი თქმით, “დიადი მიზნით” არ აურჩევია. როგორც ამბობს, ეს ყველაზე ხელმისაწვდომი, ყველაზე რეალური და სწრაფი აღმოჩნდა იმისთვის, რომ სწორედ ის ეკეთებინა, რაც უნდოდა. ამ ჟანრში დარჩენას კი იმით ხსნის, რომ სხვანაირად უბრალოდ არ შეუძლია.

“ვერ ვიტყვი, რომ მუსიკა მაბედნიერებს. არ მიყვარს, როცა ხელოვნებაზე ისე ლაპარაკობენ, თითქოს ეს პროცესები თავისთავადია, მუსიკოსები ბედნიერები და იღბლიანები არიან და ინსპირაციებიც თავისთავადად მოსდით. არც წუხილი და ტანჯვაა მუსიკის შექმნა, მაგრამ რთული პროცესია — ძალიან ბევრი რამ არ გამოგდის; ბევრი იმედგაცრუებაა საკუთარ თავთან, იმიტომ, რომ მხოლოდ მასთან გაქვს ურთიერთობა, იმის იქით ვერავის ვერაფერს დააბრალებ. გარდა ამისა, ეს პროცესი ძალიან პერსონალურია”, — აღწერს ნინო.

ამბობს, რომ მუზების არსებობის ნაკლებად სჯერა. რომელ ავტობუსს მოჰყვება მუზაო, მეხუმრა. აღნიშნავს, რომ კაპიტალისტურ რეჟიმში ადამიანებს და მათ შორის, ხელოვანებს, უწევთ, რომ პრაგმატულები იყვნენ, რაც, თავის მხრივ, რთულს ხდის, მუზის ადგილი დატოვო. ნინოს თქმით, მუზები არსებობენ, მაგრამ უფრო დიდი ძალისხმევის ხარჯზე — ხანდახან მუსიკის წერაც შეიძლება გახდეს მოვალეობა, რუტინა და მუზების არსებობა ყოველთვის აუცილებელი არ არის.

"ძალიან მნიშვნელოვანია, არსებული სიტუაცია რაღაცებით განეიტრალდეს — რაც უფრო რთულია ყოფა, მით უფრო მნიშვნელოვანი ხდება ამ რთულ ყოფაში თითოეული ინდივიდუალური გამოხატვის შედეგის დანახვა."

“ბევრი დამხმარე ბოძი უნდა შეუყენო ამ პროცესს, რომ ყველაფერი გამოვიდეს. რაღაცები უნდა იკითხო, უნდა ილაპარაკო, გარეთ უნდა გახვიდე, ძალიან კომპლექსური პროცესია და ხშირად შეიძლება ცალსახად აღმაფრთოვანებელი ან ტრენდული სულაც არ იყოს. ეს არის რუტინული მუშაობა, რომელსაც ჯერ კიდევ ვსწავლობ. მერე მოდის თავდაჯერებაც და სიმყარეც. რაღაცები პროგრესირებადია, მაგრამ რაღაცები იგივე რჩება. დასაწყისი ჩემთვის ძალიან რთული იყო, მაგრამ ახლა საოცარია, როგორ გაფართოვდა ეს ყველაფერი — უსასრულო სივრცეა და თავმდაბლობის შეგრძნებას მიჩენს მაგის გამო.

დროის გასვლასთან ერთად, უფრო იზრდება გარე სამყაროსთან ურთიერთობის შენი პრინციპებიც. აქ უკვე შეიძლება, ნაკლებად იყო დამთმობი და უფრო კატეგორიული გახდე, რადგან უკვე მეტად იცი, რა მოგწონს, რა არ მოგწონს, იცი, როგორ უნდა გელაპარაკონ, როგორ უნდა დაამყარო კავშირი სხვებთან და უფრო მეტად ცნობ საკუთარ თავსაც სამუშაო პროცესში. ხშირად ეგრეც გამოდის ხოლმე, რომ სხვა მოლოდინი გიჩნდება გარე სამყაროსთან ურთიერთობის დროს და მოთხოვნები გიპატარავდება შიგნით, მუსიკასთან ურთიერთობისას. ამ დროს შენ ამ ორი ძალიან განსხვავებული სამყაროს გამტარი ხდები”, — ამბობს ნინო.

გამიზიარა ის პროცესიც, რომელიც მუსიკის შექმნასთანაა კავშირში. მომიყვა, რომ წინასწარ წარმოდგენილი არასდროს აქვს, რის შექმნას აპირებს. ინსპირაცია, შესაძლოა, ნებისმიერი ხმა, მაგალითად, ხერხვა ან ფხაჭუნი აღმოჩნდეს.

“მხოლოდ დასრულების შემდეგ შემიძლია მაგაზე ლაპარაკი, დასაწყისში უბრალოდ კონკრეტული ხმები მომწონს და ვიწერ. შემდეგ რაღაცებს ვმაიმუნობ და რაღაცები გამოდის. ბოლოს ვასერიოზულებ. დასაწყისში თვითმიზანი არასოდესაა, მაგალითად, ეკოფემინისტური პერსპექტივის გადმოტანა ნაშრომში”, — ამბობს ნინო.

 

 ნინო დავაძე, ალბომი “აგორა”

ადამიანთა მრავალშრიანობა

ინტერსექციურობასა და ადამიანების მრავალშრიან ბუნებაზეც ვისაუბრეთ. ის, რომ მისი იდენტობა ქალად, ქვიარად, არტისტად და სხვა ფენებად ყოფნას მოიაზრებს, ნინოსთვის ძალიან მნიშვნელოვანია, თუმცა ქართულ სივრცეში — დაკარგული თავისი შინაარსით. აცხადებს, რომ საქართველოში ნებისმიერი ფორმის იდენტობა ყოველთვის მძაფრი, ინტენსიური და, ამასთანავე, სენსიტიურია, რაც რეგიონის კონფლიქტურობიდან გამომდინარეობს.

“არსებობს ეროვნული, კულტურული, პოლიტიკური იდენტობები და ეს ყოველთვის მწვავე იყო ჩვენთვის და ალბათ ზოგადად, კავკასიისთვის. ბოლო წლებში ამ ინტენსივობას ურბანული სიჭრელე და გამოწვევები დაემატა, ხოლო პოლიტიკური თამაშები კიდევ უფრო მძაფრი, თუმცა ზედაპირული გახდა. შესაბამისად, პროტესტი ამ საკითხთან მაქვს და არა იმასთან, როცა კონკრეტული იდენტობით მომიხსენიებენ.

ქვიარ კულტურა იმდენად რბილია, ამ სირბილის გათვალისწინებით, გვიწევს, რომ სიფრთხილით ვისაუბროთ ქვიარ იდენტობაზე საქართველოში. თუმცა, ეს სიფრთხილეც არ გამოვიდა აქ, იმიტომ, რომ ქვიარად ყოფნა შესაძლოა, ინსტრუმენტი აღმოჩნდეს”, — განმარტავს ნინო.

"ვცდილობ, კონცენტრირება იმ სიმდიდრეზე მოვახდინო, რომელსაც ქვიარ კულტურა ტოვებს, უფრო მეტად კულტურულად და შემოქმედებითად და არა — პოლიტიკურ შრეებში, რომლებიც ამ თემს ჩვენს ქვეყანაში ასე ზედაპირულად წარმოაჩენენ."

სხვადასხვა იდენტობის გამოჩენის შედეგად, ჰეტერონორმატიულ და მიზოგინიურ სამყაროში, ორი ყველაზე გავრცელებული ჩაგვრის ნიშანი, შესაძლოა, გენდერი და სექსუალობა იყოს. შესაბამისად, ისეთ, ერთი შეხედვით, მიმღებელ და ლმობიერ სივრცეებშიც, როგორებიც, მაგალითად, სახელოვნებო წრეებია, ქვიარ ქალად ყოფნა, შესაძლოა, მეტი ნიშნით დისკრიმინაციის წინაპირობა აღმოჩნდეს. ნინოს თქმით, იდენტობებზე საუბრისას ეს ერთ-ერთი პრობლემური ნაწილია.

“მაგალითად, არის კონკრეტული ლაინაფები, რომლებშიც ქალიც უნდა იყოს ჩასმული, იმიტომ, რომ ქალია. იქ ჩასმული ქალები არიან მხოლოდ ქალები და არაფერი იმის იქით. ამ ნიშნით ჩაგვრის გამოცდილება პირადად არ მქონია, იმიტომ, რომ მუსიკალური სივრცე კიდეც უფრო ღიაა, თუმცა სხვა სფეროებში არიან ადამიანები, რომლებსაც უფრო ინტენსიურად გამოუცდიათ ეს. 

ამ საკითხის ჩემეული პოზიტიური ამოხსნა ისაა, რომ საბოლოოდ ყველაფერს ეტყობა, რა რატომ გაქვს გაკეთებული. მხოლოდ იმიტომ გაკეთდა რაღაც, რომ, ვთქვათ, ქალი ხარ, თუ იმიტომ, რომ ძალიან კომპლექსური, ნამდვილი და კარგად მოყოლილი ამბავია. ყოველთვის ეტყობა ხოლმე ხარისხიან ნამუშევარს და ვერ ვიტყვი, რომ საქართველოში უხარისხო ხელოვნებას ვაკეთებთ. ნელ-ნელა ვვარჯიშობთ, მათ შორის, მეც, რომ ჩვენს პრაქტიკაში ერთიანად აღვიქვათ ეს ყველაფერი და ეს სტიკერები არ მივაწებოთ რაღაცებს, რაც მუშაობისა და ვარჯიშის გარდა, ერთმანეთისთვის სივრცის დატოვების შედეგია”, — გვეუბნება ნინო.

ნინოს აზრით, საზოგადოებაში მრავალფეროვნების მიღებას იმგვარ კონტექსტს აძლევენ, თითქოს ადამიანებს ძალისხმევის დახარჯვა გვიწევს იმისთვის, რომ ჩვენგან განსხვავებული ადამიანები მივიღოთ. მუსიკოსი ფიქრობს, რომ ყველაფერი პირიქითაა — მარტივია თანაიარსებო განსხვავებულთან. უფრო მეტიც, ადამიანები იტანჯებიან ერთგვაროვნებით, ხოლო განსხვავებული ადამიანების არ მიღება მხოლოდ შიშებს უკავშირდება. მრავალფეროვნებასთან არსებობა ბუნებრივი მოცემულობაა და მასთან ადაპტირებისთვის მზად არის ჩვენი სხეულიც და მენტალობაც. 

"პოლიტიკურ და ეკონომიკურ სისტემებს აწყობს, რომ რაღაცები მარტივად კლასიფიცირებადი იყოს. არადა რთულია, რომ მრავალფეროვნებაში არ იცხოვრო. სინამდვილეში, ერთფეროვნებაა უბრალოდ უინტერესო და დამღლელი."

იმისთვის, რომ მისეული, უკეთესი დღის წესრიგი სხვებსაც მოარგოს, მარტივ მიგნებას გვიზიარებს — ყველამ ჩვენ-ჩვენი მიკროსამყაროსგან უნდა დავიწყოთ და ისეთად ვაქციოთ, როგორიც გვინდა, რომ იყოსო. ამბობს, დიდ მასშტაბებზე ვერ გავალთ, თუ ჩვენი მიკროსამყაროთი არ დავიწყებთ და მათში მყოფ ადამიანებს არ ავუხსენით, რა და რატომ გვინდა, რათა მეტად ჩართულები გავხადოთო.

“ადამიანებს ყველაზე მეტად შედეგის ბუნდოვანების ეშინიათ ხოლმე. ამიტომ პრეცედენტი უნდა შექმნა ვიღაცებისთვის, ან თუ ვერ აკეთებ, შეაგულიანო. მე მჯერა გულწრფელი კოლექტიურობის, რომელიც იდენტობებს არ ემყარება”, — ამბობს ნინო.

საუბრის ბოლოს გამიზიარა ისიც, რომ ხშირად ყოფილა იმ კიდეზე, რომელთანაც შემოქმედებასთან ურთიერთობის შეწყვეტა ყველაზე ახლოსაა, თუმცა არ შეუწყვეტია და მერე რაღაცები გამოსულა. დამწყებ მუსიკოსებს და საერთოდ, ყველას, ვინც დანებებასთან ახლოსაა, ურჩევს, რომ თავიანთი შესაძლებლობები მხოლოდ ამ წლით, ამ გარემოთი, ამ ქალაქით, ამ ქვეყნით არ განსაზღვრონ. გურუ-ინსპირაციული რჩევების გაცემა არ უყვარს, რადგან არ იცის, თვითონ არის თუ არა იმ ადგილზე, საიდანაც ადამიანები მსგავს მოწოდებებს აკეთებენ.

“ყოველთვის გასცდით იმ რეალობას, სადაც ხართ. მერე ცხადი გახდება, რომ თუ რამე გზღუდავთ, ეს მხოლოდ გარემოა. გაითვალისწინეთ ეს ფაქტორები და მერე უფრო მდგრადები გახდებით კრიტიკულ მომენტებში. ყოველთვის ეცადეთ, რომ იქიდან გამომდინარე, რასაც შეიმეცნებთ თუ წაიკითხავთ, მონიშნოთ სივრცე და არ იყოთ დამოკიდებული სხვებზე, თუნდაც თვითონ ქალაქზე, რომელიც ძალიან ლიმიტირებულია”, — გვეუბნება ნინო.

"აუცილებლად აღიქვით საკუთარი თავი და ის სფერო, რომელთანაც შეხება აქვთ – გაცილებით უფრო ფართო ფენომენად, ვიდრე არსებული გარემო წარმოგაჩენთ. ეს ძალიან გაგაძლიერებთ."