“მე ვარ ერეკლე აბაშმაძე, 35 წლის. ვარ არტისტი, ქვიარი და ამჟამად დევნილი ბელგიაში, მაგრამ ძალიან ბედნიერი და თავისუფალი”, — ასე გვეცნობა ბრიუსელის ერთ-ერთი ყველაზე ხმაურიანი სივრცის, ე.წ. გეი სთრითის მიმდებარედ ჩვენთან შესახვედრად მოსული ერეკლე. თავის წარდგენას, ისევე, როგორც ბავშვობის ისტორიების მოყოლას, სიცილით და მისთვის დამახასიათებელ თვისებად ქცეული გურული იუმორით იწყებს. პარალელურად, აქა-იქ ქუჩაში ჩამოვლილ ადგილობრივებს და ტურისტებსაც ეკონტაქტება, თან ისე, რომ ჩვენთან ბებიის ისტორიის ხაზს არ წყვეტს. ჰომოფობიური და სტერეოტიპული დამოკიდებულებების შესახებაც ხუმრობებით გვიყვება, რაც თავიდან შეიძლება გაგიკვირდეთ, თუმცა მალევე აღმოაჩენთ, რომ ერეკლე ქართულ რეალობასაც ასეთივე ტრაგიკომედიად მიიჩნევს.
უკეთ რომ გაგაცნოთ, ეს არის პორტრეტი ბიჭზე, რომელიც დაღუპულ ძროხას ლექსს უძღვნიდა, როკ ვარსკვლავს დაბადების დღეს უხდიდა, ჰომოფობების ნასროლი კარტოფილით სადილს ამზადებდა და თან წერდა, ასწავლიდა, იბრძოდა.
ტორტი კურტ კობეინისთვის
“ჩემი ბავშვობა, სხვა ბავშვებთან შედარებით, იყო ძალიან ბედნიერი. იმიტომ, რომ გავიზარდე ძალიან თბილ ოჯახში, დედასთან, რომელიც იყო ძალიან კარგი ქალი, შეგნებული, თანამედროვე. ჩემი მეგობრები ყოველთვის იძახდნენ, რომ “Tamara is Rock’n Roll queen”. ყველა მეგობარი, რომელსაც რაღაც პრობლემა ჰქონდა, ამოდიოდა დედაჩემთან. ეს ძალიან მახარებდა”, — ამბობს ერეკლე და იხსენებს არაერთ ისტორიას იმაზე, როგორ ედგა დედა გვერდით .
მის ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი როლი კიდევ ორმა ქალმა: დამ და ბებიამ შეასრულეს. ბავშვობაზე საუბრისას განსაკუთრებით გამოყოფს ბებიასთან და გურიასთან დაკავშირებულ ისტორიებს.
“სკოლის ბოლო 3 წელი გურიაში ვისწავლე. ეს იყო ჩემი ცხოვრების ყველაზე ბედნიერი წლები, იმიტომ, რომ ბებია იყო ყველაზე კეთილშობილი ქმნილება დედამიწაზე. მანამდეც ძალიან მიხაროდა ზაფხულის მოსვლა. როცა ჩავდიოდი, თავის დაკრეფილ ვარდებს მახვედრებდა. მიყვარდა მისი ამბების მოსმენა.
თან, რაღაცნაირად, არ ვიცი, ბებიას წინათგრძნობა ჰქონდა თუ რაღაც… ყოველთვის მეუბნებოდა, რომ შენ არ ხარ სხვებისნაირი და იყავი ის, რაც ხარ”.
პირველი ლექსი ბავშვობაში სწორედ ბებიისთვის დაწერა, ოღონდ არა მას, არამედ მის დაღუპულ ძროხას მიუძღვნა:
“ბებიას გარდაეცვალა ძროხა და ძალიან განიცდიდა, იმიტომ, რომ გურულ ქალს რომ ძროხა დაეღუპება, ეს არის ტრაგედია. მე შესამსუბუქებლად ლექსი დავუწერე ამ ძროხაზე და მთელ სოფელს გააცნო, პოეტი ბიჭი მეზრდებაო. რომ ვიხსენებ, ეს მომენტი ძალიან მესაყვარლება.
ეს ლექსი ბებიას ჰქონდა შენახული რეცეპტებთან ერთად. მე და დედაჩემმა გადავატრიალეთ სახლი და ვერ ვიპოვეთ”.
ერეკლეს თინეიჯერობა საკმაოდ ხმაურიანი და განხილვადი იყო. მისი თვითგამოხატვა, ჩაცმის სტილი და მუსიკალური გემოვნება მასწავლებლების, ნათესავების და სამეზობლოს კრიტიკის სამიზნე გახდა, მაგრამ დედა და ბებია ბოლომდე მხარდამჭერებად დარჩნენ.
“მქონდა გრძელი თმა, მეცვა როკ ბენდების მაისურები, დახეული კედები და საზოგადოებაში სულ მქონდა პრობლემები. ხან რას მაძახებდნენ, რა იარლიყს მომაკრავდნენ, სატანისტოო, ისაო-ესაო, კატების მკვლელოო… მთავარი ბედნიერება ის იყო, რომ ამის ფონზე დედაჩემი სულ მხარს მიჭერდა. ის იბრძოდა ჩემთვის, რომ დეპრესია არ მქონოდა ან თავი არ მეგრძნო დაშინებულად და ეს უფრო მაძლიერებდა.
სკოლა იყო ერთ-ერთი ყველაზე დიდი ბულინგის მანქანა. სამწუხაროდ, მაშინ ასეთი მედიასაშუალება არ არსებობდა, რომ ამაზე ხმამაღლა გეთქვა, ან თუ იტყოდი, აქეთ შარს მოგდებდნენ. ჩემ შემთხვევაში მასწავლებლები უფრო გამოირჩეოდნენ, ვიდრე თანატოლები, რადგან მათ ჩემი ეშინოდათ და კომუნიკაციაში არ შემოდიოდნენ, იმიტომ, რომ ეგონათ ვიყავი სატანისტი, კაცისმკვლელი და ცხოველების მკვლელი და ამას აღვივებდნენ და იგონებდნენ მასწავლებლები”.
ერეკლეს ვკითხეთ, საიდან წამოვიდა სატანიზმის ბრალდება და როგორც მოსალოდნელი იყო 90-იანების რეალობაში, მიზეზი დახეული ჯინსები, აქსესუარად ჯაჭვების გამოყენება და როკ მუსიკის მოსმენა გახდა.
“არასდროს დამავიწყდება ერთი ფაქტი. მაშინ იყო პლეიერები კასეტაზე და შესვენების დროს ვუსმენდი სკოლაში. გამომგლიჯა მასწავლებელმა და მოისმინა. სისხლიან მუსიკებს უსმენსო, მთელ სკოლაში მოყვა. არადა ვუსმენდი Beatles-ს, რომელიც მღერის სიყვარულზე”, — იხსენებს სიცილით და ამბობს, რომ ეს არ აშინებდა და უფრო მეტად აჯიუტებდა, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც Placebo-ს ძლივს ნაშოვნი პოსტერის ნახვის გამო, მასწავლებელმა “ჰომოსექსუალიზმის პროპაგანდაში” დაადანაშაულა დირექტორთან.
ერეკლე ხუმრობებით ხსნის, რატომ არ სტრესავდა მსგავსი დამოკიდებულება და მიზეზად ისევ დედის და ბებიის მხარდაჭერას ასახელებს. როგორ ფიქრობთ, რა შეიძლება ყოფილიყო გურული ბებიის მხარდაჭერა შვილიშვილის მიმართ, რომელიც როკს უსმენდა და ამის გამო ჭორებს უვრცელებდნენ? – შვილიშვილის და მისი გარემოცვის ინტერესების მიღება და პატივისცემა იმის მიუხედავად, რომ საერთოდაც არ მოსწონდა.
“ყოველთვის აღვნიშნავდი კურტ კობეინის დაბადების დღეს. მიუხედავად იმისა, რომ ბებია ვერ იტანდა და წყევლიდა, იმიტომ, რომ თვლიდა, მაგან გადამრია, კურტ კობეინის დაბადების დღეზე გამოაცხო ტორტი, რომელსაც ქართულად დააწერა “კურტ” და ეს იყო ჩემი ბავშვობის უბედნიერესი დღე”.
ნაკურთხი “პლაკატები”
ერეკლეს ცხოვრებაში ოჯახის წევრ კაცებს ასეთივე პოზიტიური როლი არ უთამაშიათ. ამბობს, რომ მათთან დაკავშირებით მხოლოდ ნეგატიური ემოციები და ისტორიები აქვს. მამასთან ურთიერთობა არ აქვს და მიუხედავად იმისა, რომ პატარა იყო, როცა მშობლები ერთმანეთს დაშორდნენ, უხაროდა, რადგან მამა აგრესიული იყო. ამბობს, რომ მისი პიროვნება მიუღებელია როგორც მამისთვის, ასევე ბიძებისთვის, რადგან არასდროს იყო ტიპური ბიჭი, რომელიც სადღეგრძელოებს სვამდა ან ნადირობდა.
“ორი ბიძა მყავს გურიაში, ერთი გამოირჩევა აგრესიით და მან ამიკრძალა საყურით და გრძელი თმით გურიაში ჩასვლა, თუმცა მაინც ჩავდიოდი, იმიტომ, რომ ბებია ცოცხალი იყო და ბებიას მხარდაჭერა მქონდა. აცალე, მაგი როკერიაო ასე იძახდა”.
ნათესავების ჩარევა მის ცხოვრებაში არ მოსწონდა, მათი სტერეოტიპული შეხედულებებიც აღიზიანებდა, თუმცა ამას სერიოზულ პრობლემად ვერ აღიქვამდა და ამის მიზეზის განმარტების მიზნით სიცილით მორიგ ისტორიას გვიყვება.
“ერთხელ მომიგზავნეს მღვდელი. ცუდად ვიყავი, ფილტვების პრობლემა მქონდა და რატომღაც ჩათვალეს, რომ მიზეზი ისაა, რომ მე ამ მუსიკას ვუსმენდი, ასეთი ჩაცმულობა მქონდა, საყურე მეკეთა. მახსოვს, რომ მღვდელს არ დაუნანია და ჩემს ოთახში პლაკატებზე იყო ნაკურთხი წყალი შესხმული. კურტ კობეინი და ვიღაცები იყო ნაკურთხი.
თან მეცინებოდა მაშინ, მაგრამ შეიძლება ეს სტრესად აისახოს ადამიანზე, იმიტომ, რომ მღვდელი მოჰყავთ შენთან, თითქოს შენ ხარ რაღაც შერაცხილი და თითქმის კვეთებულის ლოცვას გიტარებენ”.
ამბობს, რომ ეს ისტორიები ბელგიაში გასაუბრების დროს მოყვა, რითაც თარჯიმანი გაახალისა და საელჩოს თანამშრომელი გააოცა.
ჰომოფობის კარტოფილი
ჩაცმულობის გამო სტერეოტიპული მიდგომები მხოლოდ გურიაში არა, დედაქალაქშიც არაერთხელ შეხვდა. რამდენიმე წელში სტილი შეიცვალა, მაგრამ კონსერვატიული საზოგადოებისთვის მისაღები არც ფართო შარვლები, თავზე ლენტები, ყვავილები და ჰიპის აურა აღმოჩნდა.
“ვერ ვხვდები, ამ ტანსაცმელმა რატომ უნდა გაგიჩინოს აგრესია. ფერადი ხარ, სიცოცხლე გიხარია”, — ამბობს ერეკლე და თხრობას ასე აგრძელებს: “მე და ჩემი მეგობრები სტუდენტები ვიყავით, სახლში ცხოვრობდა მარტო. დედამისი უგზავნიდა საჭმელს კახეთიდან და ველოდებოდით ე.წ. პასილკას სამგორის მეტროსთან. არ მოვიდა ამანათი და ბაზრის ხალხმა დაგვიშინა კარტოფილი ჩვენი ტანსაცმლის გამო.
ეს ჩემი მეგობარი იძახდა, ვაიმე, სახლში საჭმელი არ გვაქვსო და ამ კარტოფილს კრეფდა. იმ დღეს ვიცინოდით, ჰომოფობებმა დაგვაპურესო. რაღაც რადიკალიზმი და ტრაგიკომედია ხდება საქართველოში”, — ჰყვება სიცილით.
“სტივენი”
იდენტობის გამორკვევა 17-18 წლის ასაკში დაიწყო, როცა სკოლას ამთავრებდა. არაინფორმირებულობის გამო თავიდან ეშინოდა.
“მაშინ ტერმინები LGBT და გეი არ არსებობდა, არც ბისექსუალი, ლესბოსელი. იყო სტივენი. თუ გახსოვთ, რაღაც სერიალი გადიოდა, იყო გეი ბიჭი სტივენი. ეს მესმოდა, რომ თუ გეი იყავი, იყავი სტივენი ავტომატურად. არ მქონდა არანაირი ინფორმაცია და უცხოპლანეტელებთან ასოცირდებოდა საზოგადოებაში”.
ამბობს, რომ გაუმართლა და მალევე იპოვა მეგობრები, ვისთანაც თვითგამოხატვა შეძლო, მაგრამ საჯარო ქამინგაუთის ეშინოდა, რადგან 10 წლის წინ იმაზე უარესი სიტუაცია იყო, ვიდრე ახლა. დედასთან იდენტობაზე საუბარი არ გაუჭირდა, რადგან იქამდე, სანამ ეტყოდა, მისგან მხარდაჭერა მიიღო.
“ქამინგაუთი დედაჩემთან გააკეთა ჩემმა მეგობარმა, იმიტომ, რომ იმას ძალიან უჭირდა. დედაჩემმა დაამშვიდა, რომ ჩემთან ეს ყველაფერი არ არის უცხო, მე შენ მიყვარხარ, მიგიღებ, შენც ჩემი შვილი ხარ, რადგან ჩემი შვილის საუკეთესო მეგობარი ხარ და ეს ამბავი ჩემს შვილთანაც ტრიალებს და ჩემთან ეს მიღებულია… მე ვუსმენდი ამას გვერდით ოთახიდან და ვიყავი ყველაზე ბედნიერი იმ მომენტში”.
ბებიასთან არ უსაუბრია, მაგრამ დარწმუნებულია, რომ ის ხვდებოდა: “სულ გვირჩევდა, იცხოვრეთ ისე, როგორც გინდათო და ამატებდა “იგულავეთ, ოღონდ თლათ ისე არა, როგორც თამუნა გულაობს”. თამუნა ჩვენი ერთი მეგობარი იყო, რომელზეც ბებიაჩემს ჰქონდა ისტერიკა. ჩემს გეი მეგობრებსაც იცნობდა. თავიდან ჰქონდა შეცხადებები, თუ ვინმე გამოირჩეოდა ვიზუალით, მაგრამ მერე ხაჭაპურებს დაუცხობდა”.
ლაპარაკის და ახსნის გარეშე მხარდაჭერა იგრძნო დისგანაც, რომელსაც პროგრესულ, თბილ და ჭორებისგან დამცველ “თითქმის Gen Z-დ გვიხასიათებს”: “ყოველთვის, როცა რაღაცა საოცარ ჭორს გაიგებდა ჩემზე ნათესავების ან სამეზობლოს მხრიდან, პირველი, ვინც ასე ხმლით მიცავდა, იყო ჩემი და. საოცარი ურთიერთობა მაქვს ჩემს დასთან, ფაქტობრივად ერთმანეთი გავზარდეთ. როცა წამოვედი, ყველაზე მეტად ჩემი დის დატოვება გამიჭირდა, იმიტომ, რომ საქართველოში ძალიან ძნელია იყო ქალი”.
ერეკლეს საჯარო ქამინგაუთი უნებლიედ და დაუგეგმავად გამოუვიდა, როცა ჰომოფობებზე იყო გაბრაზებული.
“პრაიდის ჩატარების პირველი მცდელობა იყო თბილისში. ძლივს გადავრჩით მე და ჩემი მეგობრები და ინტერვიუ გვთხოვა ერთმა ჟურნალისტმა. ის ერთი იყო, მაგრამ რადგან არავინ აკეთებდა კომენტარს, მერე ყველა მოვიდა. დავიწყე ლაპარაკი, რაღაცნაირად მინდოდა ამომეღო ეს ყველაფერი და ნახა ყველამ. მთელი საქართველოს წინაშე გავაკეთე ქამინგაუთი.
დაიწყო ნათესავების რეკვები დედაჩემთან. ან არ პასუხობდა, ან თვითონაც შეტევაზე გადადიოდა”.
ოჯახის ქალი წევრების ამ მხარდაჭერამ ერეკლეს ცხოვრებაზე დიდი კვალი დატოვა. უნივერსიტეტში ლიტერატურათმცოდნეობა დაამთავრა და მეოთხე კურსზე იფიქრა, რომ მისი პროფესიით სამსახურის პოვნა გაუჭირდებოდა, რადგან ხალხს წიგნის კითხვაც ეზარებოდა, არათუ მასზე დაწერილი რეცენზიის. 2-წლიანი კურსები გაიარა და სკოლამდელი ასაკის ბავშვების აღზრდისა და სპეცმასწავლებლობის შესწავლა დაიწყო, მაგრამ წერისთვის თავი არ დაუნებებია.
“ბავშვები ძალიან მიყვარს. იქ [ბაღსა და სკოლაში] ვიყავი საერთოდ სხვა ადამიანი, მავიწყდებოდა ყველა გარე პრობლემა, სიტუაცია, ქვეყნის პრობლემები, ჩემი ტრაგედიები. იქ ვიყავი ბედნიერი და ვთვლი, რომ კარგი მასწავლებელი ვიყავი და ყველა ბავშვს ვუყვარდი. არ ვიყავი “ადექი ლექსი, მოყევი” და ვუხალისებდი ცხოვრებას, რადგან მე თვითონ რა სტრესიც მაქვს გავლილი მასწავლებლების მხრიდან, ამის მეასედსაც არ ვაჩვენებდი ბავშვებს”.
ამბობს, რომ მოსწავლეები ინსპირაციის წყარო გახდნენ და სწორედ მათ მიუძღვნა წიგნი. ერეკლეს საქართველოში მცირე ტირაჟით სულ 3 წიგნი აქვს გამოცემული, აქედან 2 ნოველებია, ერთი კი ზღაპრები ბავშვებისთვის.
“დიდი ტირაჟი არ ჰქონია, ვიწრო, ე.წ. არტისტულ წრეში შემოიფარგლა, მაგრამ ძალიან ბედნიერი ვიყავი, რომ ჩემი ემოციები ვაქციე წიგნებად. ვწერდი ჩემს ემოციებზე, ბებიაზე, დედაჩემზე, ტკივილებზე, ტანჯვებზე, ქალებზე… ხშირად ქალებზე…
არ ვიცი, დედაჩემის დამსახურებაა ალბათ და ჩემს ოჯახში ძლიერი ქალების, რომ ვარ ფემინისტი და ყოველთვის იგრძნობოდა ქალების მხარდაჭერა”.
ემიგრაციის ყველაზე მძიმე, პირველი დღე
“თავდასხმები ბევრი ყოფილა” — ეს ფრაზა თითქმის ყველა ქვიარ რესპონდენტისგან მომისმენია. მაშინ, როცა სახელმწიფო და საზოგადოების ნაწილი არ აღიარებს, რომ ლგბტქია+ ადამიანები საფრთხის წინაშე არიან, საქართველოში მათ გადარჩენისთვის უწევთ ბრძოლა, ან გადასარჩენად ქვეყნის დატოვება.
“გინება იმდენი ყოფილა, რომ ვერც ვთვლი. ყოფილა იმიჯის, საყურის გამო. ყოფილა შეძახილები: “პიდარასტო”, “ცოდვილო”, “გარყვნილო”. ეს კიდევ მსუბუქი ფორმაა, ვიდრე ის, როცა ვიღაც ფიზიკურად გეხება.
ბევრჯერ მქონია ფიზიკური თავდასხმები, მაგრამ არასდროს მიფიქრია წასვლაზე, რადგან ეს ბრძოლის ჟინი სულ მქონდა. თუმცა ძალიან დავიღალე გასული წლის მაისში. იმედი აღარ მქონდა”.
ერეკლე წლების განმავლობაში აქტივიზმში იყო — მათ შორის, მოხალისეობდა რამდენიმე ორგანიზაციაში და არაერთ აქციასა და საპროტესტო პერფორმანსში მიიღო მონაწილეობა.
“ჭინჭრების აქციის დროს [2013 წლის 17 მაისის დარბევა] ვიყავი ავტობუსში. არ ვიცი რა ძალამ გადაგვარჩინა მე და ჩემი მეგობარი. ძალიან შემეშინდა, რადგან პირველად გავიაზრე, რომ ვიღაცამ შეიძლება ყელი გამოგჭრას ან ჩაგქოლოს, როგორც ქოლავენ ირანში და ავღანეთში. ასეთი შიშის გრძნობა არასდროს მქონია. მაგ წელს თან დედა გარდაიცვალა და ეს დაუცველობის შეგრძნება უფრო მქონდა”.
არაერთი მუქარა მიიღო, როცა არტისტ ანდრო დადიანს საპატრიარქოსთან ხორცის ფარის დადგმაში დაეხმარა.
“ეს იყო პერფორმანსი ჰომოფობიისა და პედოფილიის წინააღმდეგ. რომ ქვიარ და სხვა ადამიანებს, არ აქვს მნიშვნელობა ორიენტაციას და გენდერს, საქართველოში აღიქვამენ საზარბაზნე ხორცად. თუ მოკვდები, ვიღაცა დაგასახიჩრებს, გაგაუპატიურებს, ვითომც არაფერი. კიდევ შენ გადანაშაულებენ.
გავაკეთეთ ინსტალაცია, გააშუქა ტელევიზიამ და 3 დღე არ არის გასული, რომ მომდის ათასზე მეტი მესიჯი, რეკვები მესენჯერში, რომ მოგკლავ, დაგასახიჩრებ. მერე ჩემი ფოტო გაავრცელა ჰომოფობიურმა დაჯგუფებამ, ალტინფომ. ცოტა შევშინდი, პირველი ერთი კვირა სახლიდან ვერ გავდიოდი”.
როგორც ამბობს, სიცოცხლის მოსპობის მუქარების პარალელურად, პოლიციის მხრიდან რჩევებმა, “უფრო მეტად კაცურად მოქცეულიყვნენ”, მიახვედრა, რომ უსაფრთხოდ არ იყო და რთული გადაწყვეტილების მიღება მოუწია.
“ძალიან დიდი სტრესი იყო ჩემთვის წამოსვლა, იმიტომ, რომ მართლა ძალიან მიყვარს საქართველო. მინდა ოდესმე ვნახო ისეთი… შეიძლება ისეთი ვერ ვნახო, როგორიც მინდა, მაგრამ მიახლოებული მაინც იყოს, რომ ქუჩაში გამოსვლის შიში არ გქონდეს. არ გქონდეს შიში, რომ ვიღაცა მოგკლავს. არ გქონდეს შიში, რომ დარჩე სამსახურის, სახლის გარეშე”.
რთულ გადაწყვეტილებას რთული პროცესებიც მოჰყვა, მათ შორის ყველაზე მძიმე ემიგრაციის პირველი დღე იყო, როცა იფიქრა, რომ მთელი განვლილი ცხოვრება წაიშალა.
“რომ ჩამოვედი, პირველი დღე, როცა ჩაბარებას ვაპირებდი ლტოლვილად, გავსკდი ტირილით. მეთქი ამდენი რატომ ვიბრძოლე, რომ აქამდე მოვსულიყავი და ჩავმდგარიყავი ამ რიგში? თუმცა ახლა მიხარია, რომ ამ ყველაფერმა გადაიარა”.
ამ დღეს ერეკლეს სხვა კითხვებიც ჰქონდა: რისთვის მიიღო განათლება? რისთვის იდგა აქციებზე? რისთვის ჰქონდა იმედი, რომ რაღაც შეიცლებოდა? პასუხების პოვნა გაუჭირდა, თუმცა მალევე იპოვა მეგობრები, რომლებმაც დააკვალიანეს, რჩევები მისცეს და ემიგრაციაში მისი ყოველდღიურობა გაამარტივეს. გაიარა ფრანგულის კურსები, უნდა ისწავლოს ნიდერლანდური ენა და მინაზე მუშაობა, დაიწყო პერფორმანსების კეთება მსახიობის და პროდიუსერის რანგში. ახლა თავს კარგად გრძნობს, მაგრამ მაინც დანაკლისი აქვს.
“გენატრება წყალი, საჭმელი, თუნდაც იუმორი. იმიტომ, რომ აქ ვერ ხვდებიან ჩემს იუმორს, არადა კარგი იუმორი მაქვს. აქ რაღაცებს რომ ვყვები, ხალხი შოკშია, არადა მე ძალიან მეცინება ხოლმე”.
ოჯახის და მეგობრების გარეშე სხვა ქვეყანაში მყოფმა ერეკლემ მხარდაჭერა ქართველი დევნილი ქვიარებისგან მიიღო და უკვე თავადაც ცდილობს, ის ადამიანი იყოს, ვინც ახალჩასულებს დაეხმარება.
აი, რა არის პროპაგანდა?
რა თქმა უნდა, გვერდი ვერ ავუარეთ რუსულ კანონს, პოლიტიკურ ქვიარფობიასა და ჰომოფობიურ კანონპროექტს, რომელიც არარსებულ “ლგბტ პროპაგანდას” ებრძვის და ამტკიცებს, თითქოს შესაძლებელია, არასრულწლოვანების იდენტობა ქვიარ თემებზე ინფორმირებულობამ შეცვალოს. ვისაუბრეთ იმ ცრუ წინასწარგანწყობებზეც, თითქოს ქვიარ მასწავლებლებმა შეიძლება მოსწავლეებს რაიმე ავნონ. ერეკლე ამას ვანდალიზმსა და აბსურდს უწოდებს.
“ბავშვს თუ ცისარტყელას დავახატინებ, ეს არ ნიშნავს, რომ რაიმე პროპაგანდას ვეწევი!”
მაგალითად მოჰყავს მისი ჰეტერო მასწავლებლების აგრესია და ბულინგი მოსწავლეების მიმართ და იხსენებს ქვიარებს, რომლებიც სკოლაში მუშაობენ და მოსწავლეებს უფრთხილდებიან.
“აბსურდია. ეს ჰგავს მონანიებიდან “გვირაბს ვთხრი ბომბეიდან ლონდონამდეო”. დაახლოებით ეგეთი აბსურდია, იმიტომ, რომ პროპაგანდა… აი, რა არის პროპაგანდა? ვერ ვხვდები. ფრაზასაც, სიტყვასაც ვერ ვპოულობ, რა შეიძლება პროპაგანდა იყოს.
ცისარტყელა მახატია და პროპაგანდას ვეწევი თურმე. დროშა მაქვს… უბრალოდ დროშა მინდა იქნებ, საერთოდ არ ვარ არც გეი, არც ქვიარი და უბრალოდ მინდა, მომწონს დროშა, ან მხარდაჭერას ვუცხადებ სხვა ადამიანებს. სრული აბსურდია და ყურადღების გადასატანადაა.
ხალხს არ აქვს განათლება, არ აქვს ინფორმაცია და მართლა მშიერი იხოცება. ქვეყანა არის დაცლილი ემიგრაციის გამო, არის პედოფილია, შიმშილი, ფემიციდი და ამ ყველაფერზე რომ ხალხმა არ ილაპარაკოს, სენსიტიურ თემას წინ წამოწევენ, რომ ყურადღება გადაატანინონ. მეტი არაფერს ეს არ ემსახურება”.
რუსულ კანონს ბოროტების მექანიზმად აფასებს, რომელმაც შეიძლება ქვეყანა რუსეთს ან ირანს დაამსგავსოს და ჩვენი ღირებულებები, ევროპული მომავალი გაანადგუროს. ამბობს, რომ კანონი საღად მოაზროვნე ადამიანების, ახალგაზრდების გადინებას გამოიწვევს და ემიგრანტების რაოდენობა კიდევ უფრო გაიზრდება.
“ეს რა თქმა უნდა, აისახება ხალხზე, მომავალზე და დავბრუნდებით 60 წლით უკან, საბჭოთა კავშირში. ეს იქნება უდიდესი ტრაგედია”.
ინტერვიუს დასრულების შემდეგ ისეთი გზის გავლა მოგვიწია, სადაც ქართული ოცნების წინასაარჩევნო პოლიტიკისთვის საფრთხისშემცველად ბევრი “პროპაგანდა” შეგვხვდა: ნახატები, დროშები, ემოციები. ამ დროს გეი სთრითზე ასეულობით ქვიარი და სთრეითი სეირნობდა და ფოტოებს უღებდა მურალებს, სადაც 2 კაცი ან 2 ქალი ერთმანეთს კოცნის და სიყვარულზე თავის გამოცდილებას გვიზიარებს. იქვე ლგბტქ+ სიამაყის დროშაც ფრიალებდა, მეორე ფანჯარაზე კი ტრანსგენდერი ადამიანების მხარდამჭერი სიმბოლო ჩანდა. ამ სივრცეში, სადაც თავისუფლება სრული მრავალფეროვნებით იჩენდა თავს, კიდევ უფრო შეუძლებელი იყო გეპასუხა ერეკლეს აღშფოთებულ კითხვაზე: “აი, რა არის პროპაგანდა?”.
ვრცლად ჰომოფობიურ კანონპროექტზე: