მედია აპრილის ბლოგის რუბრიკა ეთმობა სხვადასხვა ადამიანს და განსხვავებულ შეხედულებებს. ბლოგები არ არის სარედაქციო კატეგორია და მოიცავს ავტორების პერსონალურ მოსაზრებებს. მათ მიერ გამოთქმული პოზიცია შესაძლოა არ გამოხატავდეს მედია აპრილის პოზიციას.
[საქართველოში არსებული ჰომოფობიის გამო, ბლოგის ავტორის სურვილია, რომ მისი ვინაობა არ დავასახელოთ].
საიდან დავიწყო …
როდესაც ბლოგის წერა გადავწყვიტე, ძალიან ბევრი ვიფიქრე, თუ საიდან დამეწყო — დამეწყო ღრმა ბავშვობიდან, როდესაც ჩემ ირგვლივ ხალხი დაუფარავად მიუთითებდა ჩემი “მანერების” შესახებ, რომელიც არ იყო “კაცური” და რომელიც არაერთხელ გამხდარა სიცილის, ქილიკის და დაცინვის საგანი.
თუ დამეწყო სკოლის პერიოდიდან, როდესაც გაკვეთილის მოყოლის მეშინოდა, რადგან ჩემი კლასელები ჩემი ხმის გამო დაფარულად თუ დაუფარავად დამცინოდნენ, რის გამოც შემდგომ სრულად შევწყვიტე გაკვეთილების სწავლა და საუბარიც კი.
თუ დამეწყო იქიდან, რომ სკოლაში, შესვენებაზე კლასიდან არ გავიდოდი, რადგან ჩემზე დიდები თუ პატარები აუცილებლად გამონახავდნენ დროს, რათა ჩემთვის დაეცინათ.
თუ დამეწყო ბოლო ზარის სამზადისიდან, როდესაც ქართული ცეკვის რეპეტიციაზე ჩემმა უკვე “დიდმა” კლასელებმა მაინც ვერ მოითმინეს და სიცილი დაიწყეს — არა იმაზე, თუ როგორი “ტლანქი” ვიყავი; არა იმაზე, გამომდიოდა თუ არა ცეკვა, არამედ იმაზე, თუ როგორ “ქალურად” ვამოძრავებდი ხელებს…
თუ დამეწყო იმით, რომ ყოველ ღამე, დაწოლის წინ ვლოცულობდი და ღმერთს ვთხოვდი “ჩემი სისუსტეების დაძლევაში” დამხმარებოდა… მაშინ ჩემი ორიენტაცია სისუსტე, ავადმყოფობა და სასჯელი მეგონა, რადგან ჩემ ირგვლივ ყველა სწორედ ამაზე მიუთითებდა.
ალბათ მაშინ ვერავინ ხვდებოდა, რამხელა ძალისხმევის, ტკივილის და საკუთარი თავის მიუღებლობის ფასად მიწევდა თითოეული სიტყვის თუ მზერის ატანა. ალბათ არც არავინ არასდროს დაინტერესებულა ამით, რადგან მე არ ვიყავი მათნაირი — მე ვიყავი “მახინჯი იხვის ჭუჭული”, რომელიც ყველასგან განსხვავდებოდა, მათ კი ნასწავლი არ ჰქონდათ, როგორ უნდა მოჰქცეოდნენ მათგან განსხვავებულს — დაეცინათ, შეურაცხყოფა მიეყენებინათ, ეცემათ …
ჰომოფობიას საქართველოში ძლიერად აქვს ფესვები გადგმული, რაც ადამიანს აიძულებს, საკუთარი თავი არ მიიღოს ისეთი, როგორიც არის; აიძულებს, უარი თქვას საკუთარ გრძნობებზე, რათა შემდეგ სხვას “ასიამოვნოს”. ჩემ ირგვლივ ბევრი ქვიარია, რომელმაც საკუთარი თავი მიიღო და დღეს ბედნიერია, თუმცა არიან ისეთებიც, რომლებმაც თითქოს საკუთარ თავს ვერ აპატიეს ის, როგორებადაც დაიბადნენ.
არ მიკვირს. საზოგადოებაში გავრცელებული ძლიერი ჰომოფობიის ფონზე, რთულია გრძნობებს გაჰყვე — მეც ხომ გამიჭირდა საკუთარი თავი მიმეღო…
პ.ს. იმედია მოვა დრო, როდესაც ჰომოფობია სამარცხვინო იქნება, როგორც ახლა კორეულ სერიალებშია…