მედია აპრილის ბლოგის რუბრიკა ეთმობა სხვადასხვა ადამიანს და განსხვავებულ შეხედულებებს. ბლოგები არ არის სარედაქციო კატეგორია და მოიცავს ავტორების პერსონალურ მოსაზრებებს. მათ მიერ გამოთქმული პოზიცია შესაძლოა არ გამოხატავდეს მედია აპრილის პოზიციას.
როდის “გავთხოვდები” — ინტერესდება მეზობელი. ის პირველი ადამიანია, რომელიც 2 თვის შემდეგ ბათუმში ჩასულს ეზოში შემხვდა. ამ კითხვას წინ მხოლოდ 2 წინადადება უსწრებდა: “უი, თამუნა, ჩამოხვედი?” და “როდემდე რჩები აქეთ?”.
ჩემს ქორწილში როდის გაერთობა — აინტერესებს ნათესავის ნათესავს, რომელსაც მეორედ ვხედავ, ორივეჯერ მხოლოდ გამარჯობა მაქვს ნათქვამი და სავარაუდოდ, ქორწილში არც მოვიწვევ. ესეც ბათუმში ხდება, ჩემი ჩასვლიდან 5 დღეში.
როდემდე ვაპირებ “ასე” ყოფნას — ეს ჩემი უბნის მაღაზიის ჩემზე უმცროს გამყიდველს აინტერესებს, რომელსაც სახლში 2 შვილი ელოდება და მე სინანულით და შეცოდებით სავსე თვალებით მიყურებს.
აწი დროა — მეუბნება კიდევ ერთი მეზობელი, რომელსაც ისეთი ტონი აქვს, თითქოს მისი სიტყვა ჩემთვის კანონია. ეს 2023 წლის მიწურულს, საახალწლო დავალებად მოვისმინე.
ბებიას უკვე შვილთაშვილები უნდა, თამუნა, აღირსე — მეუბნება დედაჩემის დედის მეზობელი, რომლისთვისაც აზრი არასდროს მიკითხავს. ესეც წინა ჩასვლისას იყო, უბრალოდ, არ დამვიწყებია.
წარმოიდგინე, მამაშენს შენი შვილი როგორ გაუხარდება — თავისი ჭკუით მახალისებს ოჯახის ახლობელი ქალი.
შენ ვინ წაგიყვანს — ხუმრობს მამაჩემი და ხაზს უსვამს, რომ კაცის მოსათმენად ზედმეტად რთული ხასიათი მაქვს. თან უშვებს იმ ფაქტს, რომ სადღაც გასაშვები, ვიღაცის წასაყვანი ვარ. მამაა და ვიცი, რომ ვუყვარვარ, მაგრამ ჩემი ბედნიერება იმისთვისაც მხოლოდ ოჯახთან ასოცირდება.
ეს მხოლოდ რამდენიმე ფრაზაა, რომელიც ბათუმიდან მომავალ გზაზე, მატარებელში გამახსენდა და სხვათა შორის, ყველაზე გამაღიზიანებელი შემთხვევებიც კი არ არის. რიგითი ისტორიებია. უბრალოდ, ახლა ძალიან მინდა, რომ მოვყვე, რადგან ამჯერად საკადრისი პასუხები არავისთვის გამიცია და გაბრაზებული ვარ. მათზეც და საკუთარ თავზეც.
ყოველთვის, როცა ამ დამოკიდებულებას ვაპროტესტებ, მეგობრები ცდილობენ, დამამშვიდონ იმით, რომ ეს უბრალოდ ხუმრობაა — ცუდი, მაგრამ მაინც ხუმრობა. ან იმ არგუმენტს იშველიებენ, რომ ეს ხალხი ამ შეგნებით და წარმოდგენებითაა გაზრდილი, ვეღარ შევცვლით და უნდა შევეგუოთ, ყურადღება არ უნდა მივაქციოთ.
არადა, როგორ გინდა ყურადღება არ მიაქციო, როცა გახსოვს, რომ მსგავს საუბარზე ერთი გულიანი შეპასუხების შემდეგ შენი შორეული ნათესავი ისე დადუმდა, გამარჯობის თქმასაც ერიდება. ამ დროს გინდა, რომ მელანოს, ლელას, ოთარის, ნათიას, ქეთის, გელას და მანანას ზუსტად იგივე უპასუხო და ისინიც დაადუმო.
ყველაზე სამწუხარო ამ ამბავში ისაა, რომ იმ ადამიანებს შორის, ვინც 30 წლის ასაკში ოჯახის და შვილების გარეშე ყოფნას არ მპატიობს, უმეტესობა ქალია. ახალგაზრდა, ხანშიშესული და ასაკოვანი ქალები, რომლებიც ასე თუ ისე მიცნობენ და ხედავენ, რომ “მეორე ნახევრის” ძიებაში დრო არასდროს დამიკარგავს და ძალიან სრულფასოვნად და ბედნიერად დავდივარ ქალაქიდან-ქალაქში, ქვეყნიდან-ქვეყანაში, აქციიდან-აქციაზე.
ვცდილობ, გავუგო. ვიცი, რომ ეს ქალებიც პატრიარქატის პირობებში და სტერეოტიპებში გაიზარდნენ და ცხოვრობენ. ვიცი, ასწავლეს, რომ ქალი უნდა “გათხოვდეს” და შვილები გააჩინოს. ამის მიუხედავად, როგორც ქალს, მათგან მეტი მხარდაჭერის სურვილი მაქვს. მინდა სცადონ მაინც და მომისმინონ.
იციან, რომ ბედნიერი და წარმატებული ვარ, საკუთარი თავი და ცხოვრება მიყვარს, მაგრამ მაინც ჩემ მაგივრად ფიქრობენ, რომ რაღაც მაკლია — ქმარი და შვილი, რომლებსაც უნდა მივხედო. აბა, რა გეგონათ, მხოლოდ ბედნიერ ოჯახს მისურვებდნენ? ამ საუბარს აუცილებლად მოჰყვება ის განხილვა, რომ შვილი რომ მეყოლება, “ამდენს ვეღარ ვიწოწიალებ” და კარგია, რომ მოვასწარი.
“იქ ქმარსაც მიხედვა და მხარდაჭერა უნდა” — დააყოლებენ მრავალმნიშვნელოვნად იქამდე, სანამ ჯერ კიდევ იმის ახსნა-განმარტებაში ვარ, რომ სიტყვა “გათხოვებაც” კი არ მომწონს და მასთან დაკავშირებული სტერეოტიპული ტრადიციები მოძველებულია, რომ ოჯახი სრულფასოვანი მაშინაა, როცა როლები უსამართლოდ არ არის განაწილებული.
თუ მიზოგინი, სექსისტი ხარ და საერთოდ არ გეპრობლემება ის, რაზეც ვწერ, მაგრამ მაინც წაიკითხე ამ ბლოგის ნაწილი, ბარემ ესეც მოისმინე: არ იფიქრო, რომ ეს მხოლოდ მე, ერთ ქალს მეხება, რომელსაც ჭორიკანა მეზობლები და გამაღიზიანებელი ნათესავები ჰყავს. არც ის იფიქრო, რომ ამდენს იმიტომ ბედავენ, რომ არ ვეპასუხები. პრობლემაც ისაა, რომ წლებია ამაზე ვკამათობ, ხშირად ვჩხუბობ, მაგრამ მათ გონებაში იმ “აბსოლუტურ ჭეშმარიტებას” ვერ ვამარცხებ, რომ “დაოჯახების დროა”.
და კი, მარტო მე არ ვარ ასე. ამ დამოკიდებულებას ეჩეხებიან გოგოები სხვადასხვა კუთხიდან და სხვადასხვა სოციალური წრიდან.
სიტუაცია განსაკუთრებით მძიმდება, თუ 30-ს მიუახლოვდი, ხოლო როცა გადააბიჯებ – კიდევ უფრო მწვავდება. ამ დროს უკვე სამედიცინო განათლების მქონე ახლობლებიც აქტიურდებიან, რომლებიც 35 წლის შემდეგ დაორსულების სირთულეებზე და შემცირებულ შესაძლებლობებზე გელაპარაკებიან, იმიტომ, რომ შენზე მეტად უნდათ, შვილი გყავდეს.
გულწრფელები ვიყოთ — კი არ უნდათ, უბრალოდ მათთვის ინკუბატორი ხარ და შენს ბუნებრივ დანიშნულებად ამას ხედავენ. მათ საერთოდ არ იციან შვილი გინდა თუ არა და ამაზე კითხვასაც არ დაგისვამენ, იმიტომ, რომ ვერ წარმოუდგენიათ, როგორ არ უნდა გინდოდეს.
“ბედნიერი მგზავრობა, თამუ, მომდევნო ჩამოსვლისას საქმროსთან ერთად” — მომაძახა მეზობელმა, როცა ჩემი ჩემოდნებით მიჩაქჩაქე მამაჩემს მივდევდი. რამდენიმე თვის წინ ისიც ხუმრობით ისიც მითხრა, შეყვარებული რომ გყავდეს, ხომ დაგხვდებოდა და წაგაღებინებდაო. პასუხის გაცემა არ მომაფიქრდა და ეს შეგრძნება ახლაც მაწუხებს. უბრალოდ, არ მეცალა. იმაზე ვფიქრობდი, როგორ გადავიტანდი ტაქსიდან მატარებლამდე და მატარებლიდან ტაქსამდე 2 ჩემოდანს, რომელსაც მამაჩემი ძლივს მიათრევდა და ამ დროს მხოლოდ ის მაწუხებდა, რომ სახლში მისვლამდე ტელეფონის ელემენტს გაეძლო. სულ არ მედარდებოდა ის, რომ ჩემს ჩემოდნებს სადგურის მოედანზე ძლიერი კაცი არ დაავლებდა ხელს. რთულად, მაგრამ გავუმკლავდებოდი — აქამდეც მომიგვარებია. ჩემ ნაცვლად ეს ადარდებდა მეზობელს, რომელიც მომდევნო ჩასვლაზე ჩემს საქმროს ელოდება.
დასასრულს, მინდოდა მომემართა თქვენთვის, ვინც “გათხოვებაზე” კითხვებით შეგვაწუხეთ და მიუხედავად იმისა, რომ ამ თემაზე დიდი ხანია ვფიქრობ, თქვენთვის სათქმელი სიტყვები მაინც ვერ ვიპოვე. თუ ჩემი ნაცნობივით მიგაჩნიათ, რომ ამ ბლოგში “აუტანელი ფემინისტის” წუწუნი და ჩხუბია და არ გესმით, რა არ მომწონს, მხოლოდ ამას დავამატებ — დაე, იფიქრეთ. რაც გინდათ ის იფიქრეთ, მაგრამ ცხოვრება გვაცადეთ მე, თქვენს ნათესავებს, მეგობრებს, მეზობლებს, შვილებს, დებს და ჩვენ მაგივრად არ იდარდოთ “ჩვენი მარტოობა”.