მედია აპრილის ბლოგის რუბრიკა ეთმობა სხვადასხვა ადამიანს და განსხვავებულ შეხედულებებს. ბლოგები არ არის სარედაქციო კატეგორია და მოიცავს ავტორების პერსონალურ მოსაზრებებს. მათ მიერ გამოთქმული პოზიცია შესაძლოა არ გამოხატავდეს მედია აპრილის პოზიციას.
[საქართველოში არსებული ჰომოფობიის გამო, ბლოგის ავტორის სურვილია, რომ მისი ვინაობა არ დავასახელოთ].
ჰომოფობია რომ ყველგან არის, ეს არც ახალი ამბავია და არც გასაკვირი, მაგრამ ეს მშობლიური სიძულვილი საქართველოდან გამოქცეულსაც თუ წამომეწეოდა თავისუფლების შუაგულში, ევროპაში, ამის ფიქრი კი არასდროს მქონია.
ბელგიაში ქართველებს ხშირად შეხვდები, აქაურ თავშესაფრებშიც მრავლად არიან და ქუჩაში ან მაღაზიაშიც შესაძლოა გადაეყარო. ქვიარებისაგან განსხვავებით, ზოგი მხოლოდ გაჭირვებამ, ზოგი უკეთესი ცხოვრების იმედმა, ზოგი ქურდობის სიმარტივემ და ზოგიც სრულიად უბრალო შემთხვევითობამ მოახვედრა ამ ქვეყანაში. Საერთო გასაჭირს გამოქცეულებს წესით საერთო ენის გამონახვა და ერთად თანაარსებობა უნდა შეგვეძლოს, თუმცა ეს ყოველთვის ასე არ არის.
ფედასილის (აქაური ერთ-ერთი თავშესაფარი) საჭმლის რიგში, შეყვარებულთან ერთად, თეფშით ხელში მდგომმა პირველივე დღეს გავიგონე ტელეფონზე მოსაუბრე ქართველი ქალის ნათქვამი: “გოგო, აქ იცი ცოლ-ქმარი ბიჭები გადმოიყვანეს” — ზიზღნარევი და გაოცებული მზერა გვტყორცნა და თან ტელეფონი ჩვენკენ მოაბრუნა, რომ მის დაქალსაც დავენახეთ. თუმცა ეს ამბავი მკვახე, ქართულადვე ნაპასუხევი გამარჯობით მოგვარდა. იმ თავშესაფარში ცხოვრების პერიოდში აღარც კი შემოუხედავს ჩვენთვის ზედ.
როცა ყველაფერი მოგვარდა, ემიგრაციის პირველი მძიმე ეტაპი დასრულდა, როგორც იქნა სასურველ ქალაქში ჩემი კუთხე ვიპოვე და მეგონა საბოლოოდ დავიწყებდი უდარდელ, თავისუფალ ცხოვრებას, ქართულმა ჰომოფობიამ პირველივე დღეებში დამაბრუნა მწარე რეალობაში. მეგობრებთან და მათ შვილთან ერთად ვათვალიერებდით ულამაზეს ქალაქს, ლაღი და გამოპრანჭული დავსეირნობდით ბრიუგეს ქუჩებში, როცა მოულოდნელად ჩამესმა — “ფუ, შენი დედა მოვტ*ან”. აქ ზუსტად ორი წამით გავიყინე და ამ ორმა წამმა დაიტია მთელი საუკუნე. გამახსენდა ზუსტად ამ გინებით როგორ მოგვდევდა ვაკის პარკში დანით მოსაკლავად მე და ჩემთან ერთად პირველად დეითზე მყოფ ბიჭს ვიღაც კაცი, გამახსენდა თბილისი პრაიდის ყველა დარბევისას ორკებისგან გაგონილი ეს “წმინდა” სიტყვები. გამახსენდა ყველა იმ ქართველი მამის გინება, ვინც აღმოაჩინა, რომ მისი შვილი ქვიარი იყო. გამახსენდა მამაო, რომელიც თბილისის მეტროში ასოზე მიფათურებდა ხელებს და ჩემი უარის შემდეგ სწორედ ეს საკრალური სიტყვები მომაძახა მარჯანიშვილზე. ყველა ის შიში გამახსენდა, რასაც საქართველოდან გამოვექეცი.
ამ ორ წამში წარმოვიდგინე ამ ამბის ყველა შესაძლო გაგრძელება — როგორ იწევს საცემად ეს კაცი; წიოკი, რომელიც წამი-წამზე დაიწყებოდა; წარმოვიდგინე, როგორ მკლავს მე ან რომელიმე ჩემს თანმხლებ მეგობარს, ან როგორ ვერევით ჩვენ მას; წარმოვიდგინე, როგორ მიჭერენ წამოწყებული ჩხუბის გამო, როგორ ვკარგავ სიმწრით მოპოვებულ საბუთებს, როგორ ვბრუნდები იმ ჯოჯოხეთში, რომელსაც ძლივს დავაღწიე თავი. ბოლოს, როგორც იქნა, მოვიკრიბე გონება და გავიხსენე, რომ საქართველოში არ ხდება ეს ამბავი, ამ კაცმა არც კი იცის, რომ ქართველები ვართ და რომ ეს უბრალოდ იმ ზიზღის გადმოფრქვევაა, რომელიც ვეღარ დაიტია და შუა ევროპაში, ამ ულამაზეს ქალაქში ცხოვრებით ტკბობის ნაცვლად, უბრალოდ გული მოიოხა ქართული გინებით.
ამ მომენტში ძალიან შემეცოდა. დავინახე, როგორ შეიძლება ზიზღმა და სიძულვილმა ისეთი ბინდი გადააფაროს თვალსაწიერს, რომ უძველესი, უზარმაზარი ციხე-კოშკების ნაცვლად, მე, სამოც კილომდე ადამიანი მოვეჩხირო თვალში. უცებ გავაანალიზე, რომ ცოლიც თან ახლავს, იმავე ზიზღით სავსე თვალებით გვიყურებს… არა, იმ მომენტში იმ ქალს უფრო ვძულდით, ვიდრე მის ქმარს. Მის თვალებში ამოვიკითხე, რომ ყველაფერი ჩვენი ბრალია, რომ მე გამოვიწვიე მისი ქმარი საგინებლად ჩემი ლამაზი კაბით; რომ ბიჭი ვარ და კაბას რომ ვიცვამ, აბა, რა მგონია? ვფიქრობ, თავისი ცხოვრების ყველა სიმწარესა და უბედურებას მე მაბრალებდა იმ მომენტში. მაგრამ მაინც ქალია და მისგან მეტ მხარდაჭერას მოველოდი. ასეც მოხდა, თავის ქმარს მკლავზე ჩაებღაუჭა და გზის გაგრძელებისკენ უბიძგა. არა იმიტომ, რომ მისი აზრით ეს სიძულვილი არ დამიმსახურებია, უბრალოდ შარს აარიდა თავისი ქმარი, თორემ უფლება რომ ჰქონოდა, აშკარად საკუთარი ხელებით დაგვმართებდა ყველაზე უარესს.
ეს ისტორია ასე მორჩა, მშვიდობით. მაგრამ მე კი შემახსენა, რომ სადაც არ უნდა, წავიდე საზოგადოების ამ სიძულვილს ვერსად გავექცევი. კი, უცხოელებისგანაც მიგრძნია ჰომოფობია, მაგრამ მშობლიური მწარე გამოცდილება იმდენად ძლიერია, რომ სულ მცირე ბიძგზეც კი ყველა მოშუშებული ჭრილობა იხსნება და ყველა ახლიდან მტკივა.