მედია აპრილი გთავაზობთ მწერალ Judy Lee-ს მოთხრობას, რომელიც ჩვენს ვებგვერდზე გამოქვეყნდება ორ ნაწილად.

ავტორი: Judy Lee 

პირველი მარცვალი

იტანჯება. ყოველდღე ვხედავ, როგორ იტანჯება. ნეტა რა გადახდა ამისთანა? სამი წელია, ბარებში ვმუშაობ. ჯერ ბარმენის დამხმარე ვიყავი, მერე დამაწინაურეს. ახლა თავად ვამზადებ კოქტეილებს. უუჰ, მაგაზე მერე ვილაპარაკებ, ეგ ცალკე მისტიკაა, არტია. მოდის ეს გოგო ძაან ხშირად. შინაური ცხოველი მოუკვდა თუ ახლობელი დაეღუპა — რა მნიშვნელობა აქვს. რაც უნდა დამართოდა, მეტისმეტი იყო, აშკარაა. ნეტა განახათ, რა ლამაზია. მაგარი გოგოა. ძალიან მაგარი გოგოა. ისეთი თვალები აქვს, დასახამხამებლად რო დაგენანება. სუ ამ თვალებში გსურს უყურო. ულამაზესი ყელის, სურნელოვანი ძუძუების, უსექსუალურესი ტრაკის პატრონია. თუმცა, მარტოსულია. მკვდარია. ბართან არასდროს ჯდება. იქით, დარბაზის მივარდნილ კუთხეში გაყუჩდება ხოლმე და აბრიალებს თვალებს. მიმტანი უნდა მივიდეს შეკვეთის ასაღებად და სასმელიც მანვე მიუტანოს.

სულ პირველად, რატომღაც ბართან მოვიდა და, რამე მაგარი მომიმზადეო, მთხოვა. სულ ეგ იყო ჩვენი კომუნიკაცია. ისეთი მძიმე სუნთქვა, ისეთი ცივი ფერები ამოუშვა, აქვე ჩავიკეცები-მეთქი, გამკრა. ყველაზე გემრიელი კოქტეილი შევთავაზე. ეგ ჯინის, რომის, კალვადოსისა და ღვინის ბაზაზე მზადდება. ჯერ ყინული უნდა ჩაყარო — ჭიქა კარგად გააციო. მერე მომბეი საფირი, კალვადოსი, ჰავანა ქლაბი, წითელი ღვინო, შაქართან ერთად მოდუღებული ხილის წვენები გამიქსო, ბოლოს ლაიმი ჩააწურო. არც ალკოჰოლი უნდა იყოს ზედმეტი, არც სიროფი, არც ლაიმის სიმჟავე — კოქტეილის მთელი საიდუმლო გემოების ბალანსია. ნელა ვამზადებდი. თან ვაკვირდებოდი, ვსარგებლობდი მომენტით. რამდენჯერაც თვალს დაახამხამებდა, იმდენჯერ გული მწყდებოდა. თან სასმელზე ვფიქრობდი, არაფერი გავაფუჭო-მეთქი, იდეალური უნდა იყოს-მეთქი, თან მის თვალებს ვერ გავურბოდი და თან ეტიკეტი მიშლიდა ნერვებს: სამსახურია, არ უნდა გათავხედდე სტუმართან. ზუსტად ვიცოდი, ბომბეის ბოჰემური ხასიათი, მუხის კასრებში დაძველებული რომის სიმკაცრე, კალვადოსის დისტილირებული ემოცია და ღვინის მშობლიური სიღრმე გამოაცოცხლებდა. ნაკლებად დაიტანჯებოდა. ჰოდა, მთელი გულით მოვუმზადე. გამიღიმა. ცივად, მაგრამ მაინც გამიღიმა და პირველად მაშინ ვიგრძენი მისი ძუძუებიდან წამოსული მწიფე ბროწეულის სუნი. ეგ როგორი სუნია იცით? რაღაც ისეთი, უცნაურად რომ გატკბობს, გთენთავს და გიწვევს. მერე აღარ მოსულა ბართან. ორი თვეა, რაც ჩვენი სტუმარია. სულ ერთსა და იმავე, შორეულ კუთხის მაგიდას ირჩევს, სავარძელში მიყრილ ბალიშებში ჩაჯდება, მარტო სვამს. მაქსიმუმ, სამი ჭიქა კოქტეილი წრუპოს და მიდის.

მეორე მარცვალი 

რამდენიმე დღეა, არ გამოჩენილა. ავფორიაქდი. რამე ისეთი ხომ არ ვუთხარი, ზედმეტი ხომ არ მომივიდა, როგორი პირადული რამ გამიზიარა და, რამე შტერობა ხომ არ ვქენი? ვიხსენებ. აი, ორთვიანი კუთხეში სმის შემდეგ, როგორც იქნა, კიდევ ერთხელ მოდის ბართან. აი, ჯდება. აი, ისევ იმ სასმელს მიკვეთავს და ვუმზადებ. ნელ-ნელა აგემოვნებს. ცოტა ხალხია. არავის უყურებს. მხოლოდ მე მაკვირდება. მოულოდნელად, ლაპარაკს იწყებს. ცოლიანი კაცი შემიყვარდაო, ამბობს. ეგრე, ცამოწმენდილზე შევეთხლიშეთ ერთმანეთსო, ამბობს.

ამისი თანამშრომელია ის ცოლიანი კაცი. მაგას და მის ცოლს ერთი შვილი ჰყავთ. ურთიერთობა წლების წინ აერიათ. იდეალური წყვილის როლს თამაშობენ. დაღამდება, ერთ ოთახში შედიან, კაცი ცალკე იშლის ლოგინს, ქალი — ცალკე. აღარ იზიდავთ ერთმანეთი. ცოლი ვერ მიდის. სად წავიდეო, მთელი სანათესაო დამცინებსო. არ მიმიღებენო. თანაც, როცა ოჯახი შექმნეს, ამ ქალს არავისთვის არაფერი უკითხავს. ჩუმად გაპარულან ახალგაზრდა შეყვარებულები. ცოლს მკაცრი მამა ჰყავს, წლები დასჭირდა, რომ ხმა გაეცა და გაპარვა ეპატიებინა შვილისთვის. ახლა როგორ ვუთხრა მამაჩემს, შეცდომა დავუშვიო. აღარ მიყვარსო. რადგან დამოუკიდებლად მივიღეთ გადაწყვეტილება, ახლაც მარტოებმა უნდა ვზიდოთ ეს ტვირთიო. ჩვენი შვილის კლასელები რას იტყვიან, დასცინებენო. ყველა იჭორავებს, ოჯახი დაენგრათო. ჩემზეც და შენზეც ათასგვარ ამბავს შეთხზავენ, მკითხაობას დაიწყებენ — ვისი ბრალია, ვინ ვის უღალატა… ამას ვერ გადავიტანო. თანაც, ახლა ისეთ ასაკშია ჩვენი ბიჭი, მისთვისაც დიდი ტრავმა იქნებაო. სადაცაა სკოლას დაასრულებს, მეგობრებში თავს იწონებს, გოგოებს ეპრანჭება, უმაღლესში ჩასაბარებლად ემზადება, როგორ უნდა ვუთხრათ, დედაშენს და მამაშენს ერთმანეთი აღარ უყვართო? მოკლედ, შეთანხმდნენ: ასე იცხოვრებენ. ამდენი წელი ერთად მოდიან და ესეც ვერ ტოვებს ცოლს. ვერ დავაღალატებო.

ესენი რომ მითხრა, გაცლა ვარჩიეო, ამბობს ეს ლამაზი გოგო და მეორე კოქტეილს მიკვეთავს. მაგრამ ერთსა და იმავე კომპანიაში ვმუშაობდით და ყოველ დღე ვხედავდით ერთმანეთსო.

ერთ დღესაც ლიფტში მარტოები აღმოჩნდნენ. რამდენიმე წამის შემდეგ გიჟებივით კოცნიდნენ ერთმანეთს. ლიფტი რომ გაჩერდა და კარი გაიღო, ორივე აჩაჩულ-დაჩაჩული და უაზროდ ბედნიერი გამოვიდა იქიდან.

— ამის გამო ხარ ასეთი მოწყენილი? — ვეკითხები ფრთხილად.

— არა, ლიფტის ეს სცენა ღვინოსავით ლამაზი ინგრედიენტია ჩვენს კოქტეილში — მპასუხობს, იღიმის — იცი, მე მეგობრები არ მყავს. ასე გამოვიდა, ჩაკეტილი ვარ. თუმცა, შენ მომზადებულ კოქტეილებს რომ ვსვამ, მგონია, მელაპარაკები, ყველაფერი იცი ჩემ შესახებ და ზუსტად ისეთ სასმელს მთავაზობ, როგორიც მაგრძნობინებს, რომ ცოცხალი ვარ. მახსენდება ჩემი თავგადასავალი, ბედნიერი მომენტები მახსენდება და ვმშვიდდები. მაგრამ, დანაშაულის განცდა არ მასვენებს. აი, ის გემო რისია, მომწარო, ოულდ ფეშენს რომ ამატებ ხოლმე?

— გამამწარებელს გულისხმობ ალბათ. ბარმენები ბიტერს ვეძახით. მაგალითად, ანგოსტურა ბიტერი — ხილისა და სანელებლების გემო აქვს.

— ჰო. ეგ მწარე გემოა, დანაშაულის. რამდენიმე თვე აბსოლუტურ ეიფორიაში ვიყავი. ლიფტში რო გადაგვეკეტა, მაგ დღიდან დაიწყო. ჩუმად ვხვდებოდით. ერთ დღესაც გავაცნობიერე, რომ ეს ამორალურია. ასეთი არ ვარ. მისი მესმის. ჩვენ ყველას გვჭირდება მძაფრი შთაბეჭდილებები. სიყვარული გვჭირდება, სექსი. მაგრამ, წარმოიდგინე, მისი ცოლის ადგილას წარმოიდგინე თავი. ვერ მიდის. არ შეუძლია ოჯახის დანგრევა. მზადაა, შვილის გამო თუ გაუბედაობის გამო, სიყალბეში იცხოვროს. ეს კაციც ვერ დგამს რადიკალურ ნაბიჯს. ეს ჩიხია. ან, არც. იქნებ ეგაა ნამდვილი კავშირი და ურთიერთგაგების ყველაზე მაღალი ლეველი? არ ვიცი. ის კი ვიცი, მე ზედმეტი ვარ, არაფერ შუაში ვარ.

— მეც ასეთ ოჯახში გავიზარდე. ჩემ გამო არ გაეყარნენ მშობლები. მაგრამ აზრი? 27 წლის ვარ უკვე, ოჯახის შექმნაზე ფიქრიც არ მინდა, ჩემი ყველაზე სტაბილური ურთიერთობა ექვს თვეს გაგრძელდა. არ ვიცი, როგორი უნდა იყოს ნამდვილი ურთიერთობა. მე სიცრუეს ვხედავდი. მშობლებს არ ვადანაშაულებ. ის ქნეს, რაც სწორი ეგონათ. მაგრამ ჩემთვის მძიმეა. სულ ამაზე ვფიქრობ — როგორი ცხოვრება ექნებოდათ, რომ დაშლილიყვნენ. რაც უნდა მომხდარიყო, მე მაინც არ ვიქნებოდი მათი ცუდად ყოფნის, სიყალბის, დაკარგული წლების მიზეზი. სინამდვილეში ორივე მძულს. ოქსფორდში ნებავდათ ჩემი გაშვება. მაგრად მკიდია. ეს საქმე მიყვარს. ერთ დღესაც ყველაფერი, რასაც მათზე ვფიქრობდი, მივახალე, გამოვიქეცი და ცალკე გადავედი. ახლაც მარტო ვცხოვრობ. შეგიძლია მესტუმრო, თუ მოგინდება.

— კოქტეილს სახლშიც მომიმზადებ?

— აუცილებლად — ვამბობ, მის ყურთან ჩემი ტუჩები მიმაქვს და ხმადაბლა ვუზიარებ: სახლში ექსპერიმენტებს ვატარებ. მცენარეები გამომყავს. საავტორო სასმელი უნდა შევქმნა და საკუთარი ბიზნესი დავიწყო. ერთ ახალ სახეობას, მაგალითად, სინთეზური ბროწეული დავარქვი. პატარა, წითელ მარცვლებს ისხამს და სიბნელეში ანათებენ ის მარცვლები.

— ვაჰ, მშვენიერი ამბავია. ცოტა ძაან ხომ არ წაუჯადოქრებ? იქნებ მართლაც გეწვიო. ისე, შენც კაი დრამებში ყოფილხარ.

— რაც არ გვიჭირს, დრამაა. გიყურებ და, მკვდარს გავხარ. ოღონდ, ძალიან ლამაზ მკვდარს.

— კიდევ ერთი კოქტეილი მინდა, რამე ისეთი, რაც ჯერ არ გამისინჯავს.

ამ დროს რამდენიმე უცხოელი შემოდის და ვისკი საუერებს მიკვეთავენ. ჩემს ქრაშს კიდევ ერთ კოქტეილს ვუმზადებ, საკუთარი საიდუმლო რეცეპტით. ჟოლოს სიროფით ვამდიდრებ, კვერცხის ცილასთან ერთად ვთქვეფ, ვარდისფერ, ფაფუკ ქაფს იკეთებს სასმელი, ქაფი მის ტუჩებზე სიზმარივით იშლება. თან უცხოელების შეკვეთას დავტრიალებ და თან ვფიქრობ, რომ ეს გოგო შემიყვარდა. აი ეგრე, გიჟივით შემიყვარდა. მინდიხარ-მეთქი, ძაან მინდიხარ-მეთქი, ლამის ყველა სტუმრის თანდასწრებით დავიყვირო, ყველაფერი დავყარო და ერთად გაქცევა შევთავაზო. თავს ვიკავებ, სამსახურია, ეგეთები არ მოსულა. უცხოელებს ძალიან მოსწონთ კოქტეილები, კიდევ და კიდევ სვამენ, მთელი დარბაზი სავსეა ჯაზით, მათი ოვაციებითა და ბოჰემური ხმაურით. შუაღამით, როცა ბოლო სტუმარსაც ვაცილებ და დატოვებულ ჩაის კმაყოფილი ვითვლი, ის ღვინის დასხმას მთხოვს, თავის საშინელ ამბავს ბოლომდე მიყვება, გაოგნებულს მემშვიდობება და მიდის.

მესამე მარცვალი

 ამ ბარიდან უნდა წავიდე. სხვა სამსახურს ვეძებ. შემძულდა აქაურობა. მის გარეშე ამაზრზენია ყველაფერი. ის რო აღარ მოდის, იმ მიყრუებულ კუთხეში რომ არ ჯდება, კოქტეილს რომ არ მიკვეთავს, აქაურობა ჩემთვის შინაარსს კარგავს. აქ რაღა ჯანდაბა მინდა! ნეტა მოვიდეს და, სულაც ნუ გამცემს ხმას. ისევ იმ თავის მაგიდასთან მიიკუნტოს. შორიდან მაინც დამანახა, მისამართი ვიცოდე, რამე გამეგო მის შესახებ, მოვძებნიდი. უკვე სამი კვირაა არ ჩანს. აღარც მოვა, ალბათ. ნეტა როგორ არის? იქნებ ბედნიერია? რამე ხომ არ დაემართა?

იმ საღამოს, როცა ბარში ჩვენღა დავრჩით, გამიმხილა, რომ ცოლიან კაცს ორი თვის წინ დაშორდა.

— ამის გამო იტანჯები? — ვეკითხები.

— მენატრება. ხანდახან ისე მენატრება, სახლში ჭურჭელს ვლეწავ, ვკივი, ცხოველივით ვღრიალებ. ისტერიკით რომ დავიღლები, მერე საკუთარ სხეულს ვაკვირდები, გამიუცხოვდა, ვეღარაფერს ვგრძნობ. მაზოხისტი გავხდი. ნახე, ასეთი ჩალურჯებები ყველგან მაქვს (გრძელმკლავიან სვიტერს იდაყვამდე სწევს და სისხლჩაქცევებს მაჩვენებს): კისერზე, ხელებზე, მუხლებზე, დუნდულებზე. ერთხელ ვაგინაში დანა ვიტაკე. დანის ცივი პირის შეხება სასიამოვნო აღმოჩნდა. გამეხარდა, რომ ამის შეგრძნება მაინც შემეძლო — სიცივის, შიშის. როცა დანამ შიგნით რაღაც გაჭრა და სისხლი წამოვიდა, პანიკა დამეწყო. გავჩერდი. მივხვდი, სახიფათოდ გავუბერე. წყალი მოვუშვი და ცივი შხაპის ქვეშ ვიდექი რამდენიმე საათის განმავლობაში. ასე თუ გავაგრძელებ, გავრეკავ. რაღაც იქნება, გამოსავალი აუცილებლად იარსებებს.

— ჯანდაბა. თავს არაფერი აუტეხო! რომ შერიგდეთ?

— გამორიცხულია. ვიცი, ისიც ძალიან ცუდადაა, მასაც უჭირს, ვენატრები, ვიცი. ისე კარგად ვიყავით თავიდან — ბავშვებივით აღტაცებულები. აი, ცივ, მშიერ ზამთარში, მოულოდნელად, ბებოს მომზადებულ მურაბას რომ მიაგნებ, სადღესასწაულოდ განგებ გადამალულს და თავდავიწყებამდე მიეძალები. აგემოვნებ, ტუჩებს ილოკავ, თითებსაც ილოკავ, უბედნიერესი ხარ. ყოველდღე ჩუმად იპარები სარდაფში, მურაბით ტკბობას აგრძელებ და არ განაღვლებს სადა ხარ, ვინა ხარ, მხოლოდ ეს სიხარული გახსოვს, რომელსაც მურაბა განიჭებს. როცა ერთმანეთს ვხედავდით, ყველაფერი ქრებოდა. ვსეირნობდით, ერთმანეთს ამბებს ვუზიარებდით, ვიცინოდით, იდეალური სექსი გვქონდა. პრობლემებით სავსე სამყაროში ერთმანეთთან ყოფნის ჩვენი სივრცე გამორჩეულად ლამაზი და შეუცვლელი იყო. მასაც ენატრება ეს შეგრძნებები, ემოციები, ვიცი. უბედური კაცია. მინდოდა მისთვის სიხარული მომეტანა. ვერ შევძელი. რაღაც მომენტში გამოვფხიზლდი. გავაცნობიერე, რაღაც გავაფუჭეთ. სამსახურიდან წამოვედი. აღარ ვეკონტაქტები. ცოლიანი კაცის საყვარლობა არ მსურს. იმ ქალის დრამებს ვერ წამოვიკიდებ. ადრე მაინც გამეცნო, წლების წინ… მაგრამ ადრე მაგრად მეკიდა კაცები. გოგოებს ვხვდებოდი. 29 წლის ვარ და პირველი კაცია ეგ.

მისი ჩალურჯებებისა და დანის გახსენებაზე კანკალი მივარდება. ღვინოს ვისხამ კოქტეილის დიდ ჭიქაში. არა, არ წავალ, დაველოდები, ვფიქრობ და გონებაში ამ ღვინის შინაარსს ვიხსენებ. ეგეთი ჩვევა მაქვს, სტრესულ სიტუაციებში რომელიმე სასმელს ამოვიჩემებ და ვატრიალებ, ვატრიალებ, ვატრიალებ, სანამ ცოტა არ მომეშვება: მუქი ბროწეულისფერია. ხასიათდება ჰარმონიული, ხავერდოვანი, სასიამოვნო სიტკბოთი, ხილის ტონებითა და ჯიშური არომატით…

“შენ რო იცი ხოლმე, ეგეთი გემრიელობა გააძრე რა” — მესმის უეცრად.

რა? ვინ არი? ვინ ამბობს ამას? ვუყურებ. ისაა. მოვიდა. მართლა ისაა, აი, ბართან, ჩემ წინ ზის. დაბრუნდა. გეფიცებით, აქაა!  ჩემი გოგო დაბრუნდა!

ჰო, სულ დამავიწყდა — მე ქეთა ვარ. როგორც უკვე გითხარით, ბარმენად ვმუშაობ და ჩვენი ბარის სტუმარზე, უსექსუალურესტრაკიან გოგოზე გამოვშტერდი. თავის მხრივ, ის ვიღაც ცოლიან კაცზეა გაგიჟებული. ყოველ შემთხვევაში, სამი თვის წინ ასე იყო. იტანჯებოდა. ახლა როგორაა, არ ვიცი, მაგრამ უცნაურად უკაშკაშებს თვალები. ჩემ წინ ზის და სინთეზური ბროწეულივით ანათებს.

იცით, რა არის ამ ამბავში საშინლად სასაცილო? მისი სახელიც კი არ ვიცი. დღეს აუცილებლად ვკითხავ:

— რა გქვია?

……

მოთხრობის გაგრძელება იხილეთ აქ.