“ამ სამყაროში ორჯერ დავიბადე — ორჯერ შევიყვარე ადამიანები, ორჯერ მყავდა ერთი და იგივე მეგობრები, ორჯერ მყავდა მშობლები. ვიცხოვრე ერთი ცხოვრება, საყვარელ ადამიანებთან ერთად გავატარე, მათში სიყვარული, სიკეთე, სიმღერა, ცეკვა დავთესე. დადგა მეორედ დაბადების ან განკითხვის დღე და ინფორმაციის არქონამ დაძლია ყველაფერი — ბევრმა დახუჭა თვალი, გადამწიეს სადღაც სხვა განზომილებაში, წარმოიდგინეს, რომ შეიძლებოდა უცხოპლანეტელი ვყოფილიყავი, უბრალოდ არ უნდოდათ გაგება”, — გვეუბნება მუსიკოსი და აქტივისტი, ანასტასია პირველი.
“მეორედ დაბადება განწმენდას ჰგავს, ნატვრის ახდენას — შენი ნების, ბუნების მმართველი ხდები, შენს კანონებს ემორჩილები, აბსოლუტურად თავისუფლდები, მაგრამ ამისთვის უნდა იბრძოლო. შესაბამისად, ჩემი გამოცდილება, ტკივილი, სიხარული, ემოციები თავისუფლებას, გამბედაობას მანიჭებს, მაძლევს შესაძლებლობასა და მოთმინებას, რომ სხვების გვერდში ვიდგე, სამყაროს უკეთესობისკენ შეცვლაში ჩემი წვლილი შევიტანო”.
საზოგადოებამ ანასტასია სიმღერით გაიცნო. სწორედ მუსიკის საშუალებით გადაწყვიტა, იმ ადამიანებამდე მიეტანა გზავნილი, რომელთაც გაძლიერება სჭირდებოდათ, საზოგადოებისთვის კი ეთქვა, რომ იდენტობის მიღმა ნიჭის დანახვაა აუცილებელი. ამბობს, რომ საზოგადოების რეაქცია მეტწილად პოზიტიური იყო, რამაც დაანახა, რომ ადამიანებს შეუძლიათ სინამდვილის დანახვა.
“თითოეული კომენტარი, პირადი შეტყობინება დიდი ბედნიერება იყო. არ არის საზოგადოება ისეთი ხისტი, მკაცრი. თუკი გულღია ხარ და საკუთარი სიმართლის გჯერა, შეიძლება ხიდების შენება. ჩემ შემთხვევაში ასე მოხდა, რამაც კიდევ უფრო მომანდომა, ადამიანებისთვის ჩემი გზავნილი გამეზიარებინა — ერთმანეთი უნდა შევიყვაროთ, განვითარების გზას წავყვეთ და გარემოს უკეთესობისკენ შეცვლაში ჩვენი წვლილი შევიტანოთ”.
მუსიკა ადრეული ასაკიდან თანამგზავრად სდევდა. გვიყვება, ჩემი დები მუსიკოსები არიან და მათი გავლით ვეზიარე კლასიკურ მუსიკასო. იხსენებს, რომ ჯერ კიდევ მცირე ასაკში, თვით-სმენით ბახს და მოცარტს უკრავდა, მაშინ ნოტებიც კი არ იცოდა — იქიდან მოყოლებული, მისთვის მუსიკამ დაიტია ყველა ემოცია.
“ვამბობ ხოლმე, რომ მაქვს მეგაბიტები, რომელთა დიდი ნაწილი მუსიკამ შეავსო, ჩემი მეხსიერების ძირითად ნაწილად იქცა, ცხოვრების თანამგზავრია. ძალიან, ძალიან ბედნიერი ვარ, რომ ჩემში ეს ნიჭი აღმოვაჩინე. ეს არის თერაპიაც, ბედნიერებაც, გლოვაც, ყველა ემოციას იტევს. ჩემი თეთრი როიალიც მხოლოდ მუსიკალური ინსტრუმენტი კი არ არის, სულ ჩემთანაა, შეუცვლელი მეგობარია, მუსიკა კი ყველა ცხოვრებაში სულ თან დამყვება”.
ოჯახის მხარდაჭერა მუდმივად ჰქონდა — ამბობს, რომ სწორედ ამან შეაძლებინა საკუთარი და სხვა ადამიანების უფლებების დასაცავად ხმის ამაღლება. მისცა თავდაჯერება და იმის გააზრებაში დაეხმარა, რომ არასწორს არაფერს აკეთებს და საკუთარ სათქმელში მართალია.
“მშობლების ცნობიერება, რა თქმა უნდა, ეტაპობრივად, ჩემთან ერთად გაიზარდა. თუმცა, მათი მხარდაჭერა მუდმივად მქონდა და ზუსტად ვიცოდი, რომ გადაწყვეტილებებს ვიღებდი სწორად, გამართულად. მამაჩემი ყოველთვის მეუბნებოდა, იცხოვრე ისე, როგორც შენ თვლი, რომ სწორიაო. მომწონს ეს სიტყვები, რადგან ჩემ შემთხვევაში სრულად გამართლდა, ძალა, გამბედაობა შემმატა”, — გვიყვება ანასტასია და ამბობს იმასაც, რომ თავდაჯერების ზრდაში განათლებაზე, ინფორმაციაზე ხელმისაწვდომობამაც დაეხმარა.
პროფესიით იურისტია და იცოდა, როგორ დაეცვა საკუთარი უფლებები. როგორც გვეუბნება, ყოველთვის ჰქონდა და აქვს პროტესტის გრძნობა, უსამართლობაზე რეაგირების სურვილი, ასეთია მისი ბუნება.
იხსენებს, რომ მაშინ, როცა საზოგადოება განსხვავებულად მიიჩნევდა, ქვეყანაში უშუქობა იყო, ხალხს მეტწილად ინფორმაცია არ ჰქონდა და ისეთი მცირე დეტალიც კი, როგორიც თმის ფერის შეცვლა თუ ტუჩსაცხის გამოყენებაა, აქტივისტურ ნაბიჯად ითვლებოდა.
“რაც თავი მახსოვს, თავისუფალი ადამიანი ვარ და ჩემი გადაწყვეტილებები გარშემო ბევრისთვის იყო განხილვის საგანი, უბრალოდ ვერ იგებდნენ. მაგრამ როცა ჩემი კომფორტის ზონიდან დავინახე, რა ხდებოდა გარეთ, მივხვდი, არ მქონდა უფლება, ასე ვთქვათ, არ გამოვსულიყავი, არ ამომეღო ხმა იმ გამოწვევებზე, რაც ჩვენს თემს აქვს. მრავალი წელი გავიდა და დღეს, როცა ისევ მესმის იგივე შეძახილი, კომენტარები, ვფიქრობ, რა უნდა ვქნათ, როგორ უნდა გამოიძებნოს ხიდი, რომ გაიაზრონ, სხვა ადამიანების ცხოვრებაზე უფლება არ გვაქვს”, — ამბობს ანასტასია.
როგორც აღნიშნავს, სხვადასხვა გამოცდილების დაძლევაში ისიც დამეხმარა, რომ მუდმივი მზაობა აქვს ნებისმიერი სიტუაციისთვის — “ყოველთვის ვაკეთებდი იმას, რაზეც ინფორმირებული ვიყავი. ერთ ნაბიჯსაც არ ვდგამ ისე, თუ ვიცი, რომ არ მაქვს საკმარისი არგუმენტები”.
“გარდაუვალია, დრო სამყაროს ტრანსფორმაციას მოიტანს. როგორც თოვლი დნება და გაზაფხული დგება, ისე შეიცვლება მდგომარეობა — დადნება თოვლი და ლამაზი ყვავილები გაიფურჩქნება”.
ანასტასიას დაკვირვებით, მიუხედავად იმისა, რომ აქა-იქ ის წლების წინ გავრცელებული შეძახილები ისევ შემორჩა, ცვლილებები უაღრესად დიდია, მიმღებლობა კი ბევრად გაზრდილი.
“საქართველოში არსებულ განწყობებს დაქირავებული ჰომოფობებით ვერ გავზომავთ. მაგალითად, ხელოვნებაში არსებულმა მიღწევებმა, მრავალფეროვნებამ ხალხს დაანახა, რომ ჩვენი იდენტობით არ განისაზღვრება ნიჭი. ნამდვილი პროპაგანდა კი არის ადამიანის ჩაგვრა, სიძულვილის ენის გავრცელება და არა საუბარი ორიენტაციაზე. სწორედ ამას ვეწინააღმდეგები, ამიტომ ვარ აქტიური და ვიქნები მომავალშიც — სიძულვილს ყოველთვის აღვუდგები წინ”.
სამყაროს ტრანსფორმირება გარდაუვალია, შეუფერხებელია, ეს არის ბუნების ძალა — გვეუბნება ანასტასია და იქვე ამატებს, მიუხედავად ამ გარდაუვალი ცვლილებებისა, ისიც არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ეს თავდაუზოგავი შრომისა და მცდელობის შედეგიაო.
“ვინც ცვალებად სამყაროს დროულად აუწყობს ფეხს, დროულად გაიაზრებს, მასთან ერთად განვითარდება, სწორედ ის მოიპოვებს ოქროს შუალედს. მაგრამ, ეს ცვლილება ადამიანების შრომის, სიცოცხლის, ცრემლების ფასად მიიღწა. იმდენი ადამიანის სიმართლე და შრომაა ჩადებული, რომ ეს უბრალოდ გარდაუვალია, ხელს ვერ შეუშლი”.
ცვლილებები ხდება, მაგრამ არსებული გარემო ჯერ კიდევ ბევრი ქვიარ ადამიანის ყოველდღიურობას ართულებს. ანასტასია ამბობს, არ გვეყოფა დრო, რომ ჩამოვთვალოთ ადამიანები, განურჩევლად მათი სექსუალური ორიენტაციისა თუ გენდერული იდენტობისა, ვისაც ქვეყნისთვის სიკეთე მოაქვს, საკუთარი ნიჭით რაღაც ახალს ქმნის, თავდაუზოგავად შრომობს.
“მიძნელდება საუბარი ჩემს საყვარელ ადამიანებზე, რომელთაც საკუთარი ქვეყნიდან გახიზვნა სულ მცირე იმის გამო მოუწიათ, რომ ფერადი თმა ჰქონდათ. ბევრი ნიჭიერი ადამიანი მიდის და რას ნიშნავს ეს?! ჩვენს ქვეყანას აკლდება რესურსი, რომელიც ადამიანებს საკუთარი ქვეყნის სასიკეთოდ შეეძლოთ გამოეყენებინათ”.
ანასტასია, პირველ რიგში, მშობლებს მოუწოდებს, რომ შვილებს მხარდაჭერა გამოუცხადონ, რადგან მისი თქმით, ეს მათთვის, მათივე ცხოვრებისთვის არის მნიშვნელოვანი.
“მშობლებისა და შვილების ურთიერთობა არის ჯაჭვი, რომელსაც აქვს ორი მხარე და როცა ეს ჯაჭვი წყდება, არცერთი მხარე არ დარჩება მოგებული. თუ შვილი არ ამართლებს მოლოდინებს, რომელიც მშობელს მისგან აქვს, არ შეიძლება დაუწესო მკაცრი სასჯელი, უნდა მიჰყვე, განვითარების გზაზე მხარში დაუდგე და ჯაჭვის გაწყვეტა არ დაუშვა. იმავეს მოვუწოდებ შვილებსაც. ნუ ვისაუბრებთ გენდერზე, ზოგადად მშობლების და შვილების ურთიერთობა ასე უნდა იყოს — ჯაჭვი არ უნდა გაწყდეს. დაკარგული, მშობლებისგან უარყოფილი შვილი რთულ გზას გადის, მათ ბედნიერება უნდა შესთავაზოთ. რთულია, როცა ვიღებ პირად შეტყობინებებს მშობლებისგან ან მოზარდებისგან, რომლებიც დახმარებას, გამოცდილების გაზიარებას, შველას ითხოვენ”.
არანაკლებ მნიშვნელოვნად მიაჩნია გარემოცვის, მეგობრების აქტიურობასაც. ამბობს, რომ ადამიანებამდე უნდა მივიტანოთ ჩვენი სათქმელი, ვისაუბროთ გამოწვევების შესახებ და ვცადოთ იმ გარემოს გარდაქმნა, რომელშიც ვცხოვრობთ.
“სხვისი სიცოცხლისთვის, კეთილდღეობისთვის ხმის ამოღება აუცილებელია. შეიძლება ეს არ იყოს ქუჩაში გამოსვლა, პროტესტი, მაგრამ უბრალოდ უნდა დააფიქსირო, რომ, სულ მცირე, თავისუფალი ხარ, მხარდამჭერი ხარ. სხვადასხვა სფეროში, განათლებისა თუ ხელოვნების მიმართულებით დასაქმებულ ადამიანებსაც აქვთ პასუხისმგებლობა, რომ თანასწორობას, სიტყვის, გამოხატვის უფლებას მხარი დაუჭირონ. სხვადასხვა სივრცე — მუსიკალური, გასართობი თუ სხვა განსხვავებული ადამიანების ერთობით იქმნება, ვითარდება. უფრო მეტად უნდა შევიყვაროთ საკუთარი თავი, შვილები, ადამიანები ირგვლივ. ეს მოგვიტანს ბედნიერებას და როგორც დაიმსხვრა ბევრი სხვა მითი, ისე დაიმსხვრევა ისიც, თითქოს დაბინდებისას რქები გვეზრდება”.
თვითონაც ამ, სხვებზე ზრუნვის პრინციპს მიჰყვება. ახლა ჟესტურ ენას სწავლობს, ცდილობს, ადამიანებს თუნდაც კომუნიკაციის ბარიერების დაძლევაში დაეხმაროს, შეუმსუბუქოს ყოველდღიური გამოწვევები და თანასწორად იცხოვროს. მრავალფეროვანი ინტერესები აქვს და მრავალ გეგმას სახავს, მათ შორის, მუსიკალური კარიერის მიმართულებითაც.
“ჩემი სამომავლო გეგმები საქართველოს უკავშირდება. მიფიქრია რაღაცების შედარებით გამარტივებაზე, მაგრამ თავს უფლებას ვერ მივცემ, სადმე წავიდე. აქ ვხედავ თავს, ჩემს ქვეყანაში, ჩემს ადამიანებთან. ვფიქრობ, გვაქვს პერსპექტივა განვითარების, სიყვარულის, გაგების”, — გვეუბნება ანასტასია.
საუბრის ბოლოს კი აღნიშნავს, რომ მისთვის მთავარი ისაა, სამყაროს უკეთესობისკენ შეცვლაში მცირე წვლილი მაინც შეიტანოს.
“სულ რაღაც 0,01% წვლილი ჩემიც თუ იქნება, რომ სამყარო უკეთეს ადგილად იქცეს, დაე, ცხოვრება ისე წავიდეს, როგორც უნდა”.