“მე ვარ თათა ჯაყელი, 28 წლის. ვარ აქტივისტი. ბევრი წელია უკვე ჩემს უპირველეს იდენტობად აქტივისტობას მივიჩნევ, მაგრამ, გარდა ამისა, ვარ მოლაშქრე, ვარ ორი ძაღლის პატრონი, ვარ მოყვარული გიტარისტი, მუსიკოსი და ასევე, მაქვს სურვილი, რომ მომავალში პოლიტიკაშიც წავიდე”, — ასე გაეცნო მედია აპრილის მკითხველს თბილისი პრაიდის დირექტორი.
ბავშვობა
ბავშვობიდან, ძირითადად, კარგი მოგონებები აქვს. დაიბადა გერმანიაში, სადაც მშობლები სტიპენდიით სწავლობდნენ. ამბობს, რომ მისი მშობლების თაობა ერთ-ერთი პირველი იყო, რომელმაც რკინის ფარდა გაარღვია და საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ, საზღვარგარეთ წავიდა სასწავლებლად.
“პირველი მოგონებები გერმანიაში ჩემს მშობლებთან ერთად მოგზაურობის მაქვს. გერმანიიდან წამოვედით მანქანით საქართველომდე. ბავშვობიდანვე გამიჩნდა სურვილი, რომ ვყოფილიყავი თავგადასავლებში ჩართული და მოგზაური ადამიანი.
თუმცა, ასევე, 5 წლის რომ ვიყავი, პირველად მაშინ გავაცნობიერე, რომ ვიყავი “განსხვავებული” ბავშვი. მაგ პერიოდიდან ჩავიკეტე და ბევრი წელი ვიყავი ძალიან ჩაკეტილი. ფაქტობრივად, მეგობრებიც არ მყავდა დიდი ხანი, იმიტომ რომ ვერავის ვეხსნებოდი. ჩემი “განსხვავებულობის” გამო მქონდა სურვილი, რომ ვყოფილიყავი მაქსიმალურად იზოლირებული და არავინ მომეშვა გულთან ახლოს, ამიტომ ჩემი მეგობრები იყვნენ წიგნის პერსონაჟები. ვიყავი ძალიან ინტროვერტი და ეს დიდი ხანი, თინეიჯერობის ბოლო წლებამდე არ შეიცვალა”, — იხსენებს თათა.
თვითგამორკვევა და სექსუალობის მიმდინარე სახელდება
თათა ქვიარია. თუმცა, ტერმინის ვიწროდ სპეციფიკურად განხილვის შემთხვევაში, აღნიშნავს, რომ ის ჰომორომანტიკული ბისექსუალია.
“რომანტიკულად მიზიდავს მხოლოდ ქალები და ჩემთვის ეს არის წამყვანი, იმიტომ, რომ ძალიან რომანტიკოსი ადამიანი ვარ. სექსუალურად კაცებიც მიზიდავს, თუმცა ეს ძალიან მეორეხარისხოვანია, ზუსტად იმის გამო, რომ ჩემთვის მთავარი არის რომანტიკა და სიყვარული. ამიტომ, პრაქტიკულად, მხოლოდ ქალებთან მაქვს ურთიერთობები”.
“[დედას თავდაპირველად] ძალიან შერეული რეაქცია ჰქონდა. მითხრა, რომ ვუყვარდი და მიმიღებდა, თუმცა ძალიან, ძალიან ეტკინა გული და ასევე, ძალიან ეშინოდა ჩემი ცხოვრების გამო — როგორ შევძლებდი ამ ქვეყანაში ცხოვრებას”.
თათა იხსენებს, რომ თვითგამორკვევა ბავშვობაში, 5 წლის ასაკში დაიწყო, მაშინ, როცა პირველად ჰქონდა გოგოზე “ქრაში”. ამის გააზრების პროცესში, დაახლოებით 11 წლამდე მაინც, მიიჩნევდა, რომ “რაღაც სჭირდა” და მისი გრძნობები გოგოების მიმართ “არასწორი” იყო.
“წლების განმავლობაში ვცდილობდი, ჩამეკლა ჩემში გრძნობები, რომლებიც მიჩნდებოდა გოგოებისა და ქალების მიმართ, თუმცა ეს შეუძლებელი იყო. არც ვიცოდი, რა დამერქმია ამ რაღაც გრძნობისთვის, რომელიც მქონდა და ამიტომ, უბრალოდ, ვცდილობდი, ამაზე დიდხანს არ მეფიქრა ან მეფიქრა, რომ გაივლის. მეგონა, მთელი ცხოვრების მანძილზე უბრალოდ არავის ვეტყოდი ჩემი ამ გრძნობების შესახებ”.
მიუხედავად იმისა, რომ გადაწყვეტილი ჰქონდა, არავისთვის გაეზიარებინა სექსუალობის შესახებ, თათამ იცოდა, ვერასდროს შეძლებდა ჰეტეროსექსუალურ ურთიერთობაში ყოფნას.
“ვიცოდი, რომ ვიქნებოდი უბედური, იმიტომ, რომ ჩემთვის ძალიან ღრმა ბავშვობიდანვე მნიშვნელოვანი იყო, რომ მქონოდა ისეთი სიყვარული, ფილმებსა და წიგნებში რომ არის — ძალიან რომანტიკული ურთიერთობა — და ვიცოდი, რომ არასოდეს კაცის მიმართ არ მექნებოდა ასეთი გრძნობა”, — ამბობს თათა.
სავალდებულო ჰეტეროსექსუალობა
სავალდებულო ჰეტეროსექსუალობის წნეხი, რომელსაც ბევრი ადამიანი განიცდის ცხოვრების განმავლობაში, არც თათასთვისაა უცხო. ეს ტერმინი (ინგლ. Compulsory Heterosexuality, შემოკლებით Comphet) აღნიშნავს ადამიანების მიერ განცდილ იმ წნეხს, რომელიც მათ აიძულებს, იცხოვრონ ჰეტეროსექსუალური ნორმებისა და ქცევების ფარგლებში, თუნდაც ამის სურვილი არ ჰქონდეთ.
თათა ამბობს, რომ არ ჰქონია ინტერნალიზებული ჰომოფობია და სექსუალობის გამო საკუთარი თავის მიმართ სიძულვილი, თუმცა ჰქონდა შიში.
“ჩემი წარმოდგენით, ვერასოდეს ვერავინ მიმიღებდა. კარგია ის, რომ საკუთარი თავი კი არ მოვაქციე წნეხში, რომ შევცვლილიყავი, არამედ ვფიქრობდი, რომ ამ გრძნობებს უბრალოდ დავმალავდი — “კი, მათ ვერ გავაქრობ, უბრალოდ არავის გავუმჟღავნებ”. ადრეული თინეიჯერობის ასაკში აღარ მიმაჩნდა, რომ “არასწორი” ვიყავი. 12-13 წლიდან, როცა პირველად მქონდა წვდომა კომპიუტერთან, დაგუგლვა დავიწყე, ქვიარ ფილმებს ვუყურე და მივხვდი, რომ მე არაფერი არ მჭირდა. უბრალოდ, როგორიც ვიყავი, ეს საქართველოში მიუღებელი იყო, ყოველ შემთხვევაში, იმ საზოგადოებაში მე ვერ გამოვხატავდი საკუთარ თავს ვერასდროს“.
ქამინგაუთი
საკუთარი სექსუალობის შესახებ პირველად აშშ-ში, იქაურ სტუდენტებს ესაუბრა, როცა ფლექსის პროგრამით 16 წლის ასაკში სასწავლებლად იმყოფებოდა. ჰყვება, რომ სკოლის შემდეგ ის სტუდენტები, რომლებიც საკუთარ თავს ქვიარებად აიდენტიფიცირებდნენ, საერთო კლუბში იკრიბებოდნენ და ერთმანეთს უზიარებენ თავიანთ გრძნობებს, აწყობდნენ ღონისძიებებს და ა.შ. მიმღებელი გარემოს მიუხედავად, ამ კლუბში მისვლისას თათა სტუდენტებთან არ დაქამინგაუთებულა.
“როცა მივედი, ვმალავდი მათთან იმას, რომ მე თვითონაც ქვიარი ვიყავი და ვამბობდი, რომ უბრალოდ მაინტერესებს ეს თემა, იმიტომ, რომ მოვდივარ კონსერვატიული ქვეყნიდან, სადაც ამ თემას არასოდეს განიხილავენ და მე აქ მოვედი, როგორც მხარდამჭერი. მაგრამ, როცა გავიდა დაახლოებით ერთი თვე, დავუმეგობრდი ამ ადამიანებს და ვნახე, რომ ისინი საკმაოდ კომფორტულად საუბრობდნენ საკუთარ თავზე, საკუთარ გამოცდილებებზე. მაშინ უეცრად გადავწყვიტე, რომ აღარ შემეძლო ამდენი ხანი დაგროვილი ამ საიდუმლოს შენახვა. პირველად მათ ვუთხარი, რომ იცით, მეც თქვენნაირი ვარ. მათ მითხრეს, რომ არ გაგვკვირვებია — თავიდანვე არ დავიჯერეთ, რომ მხოლოდ მხარდამჭერად მოხვედი, მაგრამ, უბრალოდ, გვინდოდა, დრო მოგვეცა და შენ თვითონ გეთქვაო”.
მაშინ თათა საუკეთესო მეგობარზე იყო შეყვარებული. ამასთან დაკავშირებული დილემები კი კლუბის წევრებს გაუზიარა. ამბობს, მას ვერ ვეუბნებოდი ჩემი გრძნობების შესახებ — მეშინოდა, რომ ჩვენი მეგობრობა დაინგრეოდაო.
“შემდეგ მასპინძელ ოჯახსაც ვუთხარი ჩემს სექსუალობაზე. ისე მოხდა, რომ ამერიკულ პრომზე გოგო წავიყვანე დეითად. ახლაც კი ჩემთვის ცოტა შოკისმომგვრელია — რამდენიმე თვის განმავლობაში იმდენად გავიხსენი, რომ გავბედე, გოგოსთვის მეთხოვა, დეითად წამომყოლოდა პრომზე. როცა ვუთხარი ჩემს მასპინძელ ოჯახს, რომ გოგო მიმყავდა პრომზე, მათ უბრალოდ მითხრეს, რომ შესაძლოა, ვიღაცები მაინც იყვნენ კონსერვატორები და ამიტომ უფრო ყურადღებით ვყოფილიყავით. მაგრამ ასევე მითხრეს, რომ მხარს მიჭერდნენ, წამიყვანდნენ ამ პრომზე, ტანსაცმლის არჩევაში დამეხმარებოდნენ და ა.შ.”
სიმბოლურია, რომ თათას საქართველოში დაბრუნება 2013 წლის 17 მაისს დაემთხვა. ამ დღეს ცივილიზებული სამყარო ჰომო/ბი/ტრანსფობიას ბრძოლის საერთაშორისო დღეს ზეიმობს, თუმცა საქართველოში ამ წელს, მართლმადიდებელი მღვდლების თაოსნობით, მრევლმა და სიძულვილით შეპყრობილმა ადამიანებმა დაარბიეს და სასიცოცხლო საფრთხე შეუქმნეს ქვიარებს, როცა რამდენიმე მათგანმა ამ დღის საჯაროდ აღნიშვნა გადაწყვიტა და მათთვის კონსტიტუციით მინიჭებული შეკრებისა და მანიფესტაციის უფლებით სარგებლობა სცადა. ძალადობრივი დარბევის შემდეგ, პატრიარქმა ილია მეორემ 17 მაისი „ოჯახის სიწმინდის“ დღედ გამოაცხადა, რამაც ქვიარები პირდაპირ გახადა დევნისა და ჩაგვრის სამიზნე.
“საინტერესოდ გადაება მოვლენები ერთმანეთს. მაგ დღეს მქონდა ბოლო ზარი. სკოლიდან რომ გამოვედი, ჩემმა საუკეთესო მეგობარმა, რომელიც მიყვარდა, მითხრა, რომ შეყვარებული ჰყავდა. მე, ნახევრად მოხატული პერანგით, განადგურებული წამოვედი. ავტობუსში რომ ავედი, ხატებიანი და ჭინჭრებიანი ქალები იყვნენ, რომლებიც იძახდნენ, რომ ესენი ავადმყოფები არიან, რას გამოვიდნენ საერთოდო. მივედი სახლში, ბებიაჩემიც უყურებდა კადრებს და იმავეს ამბობდა.
მახსოვს, რომ შევედი ჩემს ოთახში და დავემხე საწოლზე. არ მახსოვს, როგორ გაიარა მომდევნო ორმა დღემ, იმიტომ, რომ სულ ვტიროდი. ძალიან დიდი კულტურული შოკი მქონდა საქართველოში დაბრუნებისას. იმ ზაფხულს ძალიან ცუდად ვიყავი — გულგატეხილი და იმედგაცრუებული არამხოლოდ სიყვარულის გამო, არამედ — ჩემი ქვეყნით, საზოგადოებით ჩემ გარშემო, რომელიც ჩემნაირ ადამიანებს ფიზიკურად სასიკვდილოდ იმეტებს”.
თათა იმავე ზაფხულს რამდენიმე ახლო მეგობართან დაქამინგაუთდა, თუმცა მისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი დედასთან ქამინგაუთი აღმოჩნდა. ეს არ იყო დაგეგმილი ქამინგაუთი, ეს იყო ერთგვარი კონფრონტაცია.
“იმდენად ცუდად ვგრძნობდი თავს, ყველას უკვირდა. თითქოს უნდა ვყოფილიყავი წარმატებული, ბედნიერი და ა.შ., რადგან კიდევ მივდიოდი აშშ-ში კოლეჯში სრული სტიპენდიით და წესით ბედნიერებისგან მეცხრე ცაზე უნდა ვყოფილიყავი, მაგრამ ღრმა დეპრესიაში ვიყავი. როცა დედამ მკითხა, რა მჭირდა, 10-წუთიანი პაუზის შემდეგ გავუმხილე. მას ძალიან შერეული რეაქცია ჰქონდა. მითხრა, რომ ვუყვარდი და მიმიღებდა, თუმცა ძალიან, ძალიან ეტკინა გული და ასევე, ძალიან ეშინოდა ჩემი ცხოვრების გამო — როგორ შევძლებდი ამ ქვეყანაში ცხოვრებას. მითხრა, რომ, ალბათ, უნდა წავსულიყავი საზღვარგარეთ და მთელი ცხოვრება დასავლეთში გამეტარებინა. ასევე, ჰქონდა შიშები, რომ იქნებ თვითონ გააკეთა რამე შეცდომით, “ასეთი რომ გამოვედი”, თუმცა ვუხსნიდი, რომ ასეთი ვიყავი 5 წლიდან და, ალბათ, უფრო ადრეც, უბრალოდ არ მახსოვს”.
ამბობს, რომ დედასთან ქამინგაუთი მისთვის ერთგვარი კათარსისის მომტანი იყო. ამის შემდეგ, აშშ-ს სწავლის პერიოდში, 4 წლის განმავლობაში, ზაფხულის არდადეგებზე საქართველოში დაბრუნებული თათა კიდევ უფრო მეტსა და მეტ ადამიანს ესაუბრებოდა საკუთარ იდენტობაზე. ახლა ოჯახი თათას სრულად იღებს და მხარს უჭერს, გამონაკლისი არც ნათესავები და ახლობლები არიან.
“მთელი ჩემი სანაცნობო და სამეგობრო, უფრო აქტივისტები და ის ადამიანები არიან, რომლებიც აქტიურად არიან ჩართულნი სხვადასხვა მოვლენაში. ეს ბუნებრივად ეგრე მოხდა, ნელ-ნელა. რაც უფრო მეტ ადამიანს ვეუბნებოდი, მით უფრო მეტად ვერთვებოდი აქტივიზმში საქართველოშიც. ისე მოხდა, რომ ამ მომენტში ჩემ გარშემო ადამიანების ძალიან დიდი ნაწილი არის მიმღებელი. ამიტომ ცუდი გამოცდილებები არ მქონია.
ბოლო წლებში რამდენიმე ისეთმა ნათესავმაც გაიგო, რომლებზეც მეგონა, რომ ვერ გაიგებენ. მე არ მქონდა შეხება მათთან ბოლო პერიოდში, მაგრამ წაიკითხეს ჩემი პოსტები ფეისბუქზე და, როგორც ვიცი, საკმაოდ ნორმალური რეაქცია ჰქონდათ. ამბობენ, რომ ვუყვარვარ და ამაყობენ ჩემით; მიიჩნევენ, რომ კარგი ადამიანი ვარ. ისიც მოსწონთ, რომ, ზოგადად, აქტიური ვარ სხვადასხვა საკითხის ირგვლივ და ვიბრძვი იმისთვის, რომ ქვეყანა უკეთესობისკენ შევცვალო და მხოლოდ ერთ თემაზე არ ვარ ფოკუსირებული”.
ქამინგაუთი — აუცილებლობა თუ არჩევანი?
თათას განმარტებით, არ სურს, ადამიანებს ინდივიდუალური არჩევანის შესაძლებლობა დაუკარგოს, თუმცა ფიქრობს, რომ თუ ადამიანს შეუძლია გააკეთოს ქამინგაუთი, სწორი იქნება, თუ ასე მოიქცევა, რადგან ამ გადაწყვეტილებით საქართველოში სხვებს გზას გაუმარტივებს. მიუხედავად ამისა, აცხადებს, რომ ქამინგაუთისას უპირველესია უსაფრთხოებაზე ზრუნვა.
“როცა თინეიჯერები და, განსაკუთრებით, რეგიონში მცხოვრები თინეიჯერები მომმართავენ ხოლმე რჩევისთვის, ვეუბნები, რომ თავდაპირველად დაფიქრდნენ საკუთარ უსაფრთხოებასა და საკუთარ შესაძლებლობაზე — შეუძლიათ თუ არა, რომ ყველაზე უარეს შემთხვევაში თავი ირჩინონ და დამოუკიდებლები იყვნენ. პირველ ადგილას მაინც უსაფრთხოება დააყენონ და გაუაზრებლად არ გადადგან ეს ნაბიჯი.
არ მოვითხოვ არავისგან, მაგრამ მოველი, რომ ადამიანები იფიქრებენ არამხოლოდ საკუთარ თავზე, არამედ იმ ისტორიულ მომენტზე, რომელშიც არიან და გადაწყვეტილებას მიიღებენ არამხოლოდ საკუთარი თავისთვის, არამედ იმ ადამიანებისთვისაც, რომლებიც ახლა იზრდებიან, ახლა აღმოაჩენენ ამას საკუთარ თავში — რათა მათ გაუმარტივდეთ ცხოვრება. ძალიან მადლიერი ვარ იმ აქტივისტების, რომლებიც ჩემამდე იყვნენ ღიად ქვიარები საქართველოში”.
“[ნათესავები] ამბობენ, რომ ვუყვარვარ და ამაყობენ ჩემით; მიიჩნევენ, რომ კარგი ადამიანი ვარ. ისიც მოსწონთ, რომ, ზოგადად, აქტიური ვარ სხვადასხვა საკითხის ირგვლივ და ვიბრძვი იმისთვის, რომ ქვეყანა უკეთესობისკენ შევცვალო და მხოლოდ ერთ თემაზე არ ვარ ფოკუსირებული”.
თათა იხსენებს, რომ თინეიჯერებისას რამდენიმე ქვიარ ადამიანის შესახებ სათემო ორგანიზაცია იდენტობიდან გაიგო, როცა მათ შესახებ ვიდეოებს წააწყდა. თვალს ადევნებდა ყველა სიახლეს, რომელიც ორგანიზაციის გვერდზე იდებოდა და ასევე იმ ადამიანებსაც, რომლებიც სოციალურ ქსელებში თავიანთ სექსუალობაზე საუბრობდნენ.
“ამ ადამიანების არსებობა 16 წლის წლის თათას აძლევდა იმედს, რომ ამ ქვეყანაში მთლად ყველა არ არის ჩვენ წინააღმდეგ და არსებობენ ადამიანები, რომლებიც ღიად განაცხადებენ, რომ ქვიარები არიან და მათ მაინც შეუძლიათ, ამ ქვეყანაში იცხოვრონ და გადარჩნენ.
რაც შეეხება ჩემს ინდივიდუალურ გზას, ზოგადად, არ მიყვარს იმაზე ფიქრი, რას შევცვლიდი. ვიღებ ჩემს შეცდომებსა და ჩემს ნაკლოვანებებსაც ამ გზაზე და ვფიქრობ, რომ იმ პირობებსა და იმ გარემოებებში, რომლებიც მქონდა, ყოველთვის, ასე თუ ისე, ყველაზე სწორ გზას ვირჩევდი.
რაც მთავარია, როცა ვფიქრობ თინეიჯერი საკუთარი თავის პერსპექტივიდან, როგორი ადამიანი მინდოდა ვყოფილიყავი მაშინ, ზუსტად ისეთი ვარ ახლა და ძალიან ვამაყობ, რომ შევძელი და ერთ-ერთი ყველაზე ღია აქტივისტი ვარ. არაერთ ადამიანს უთქვამს, რომ ერთი საუბრითაც კი, რომელიც, შესაძლოა, სექსუალობას არც ეხებოდა, მივეცი მოტივაცია, ყოფილიყვნენ საკუთარი თავები და არ შეშინებოდათ იმისა, რომ ვერავინ გაუგებთ”.
ქვიარად ყოფნის გამოცდილება საზღვარგარეთ და საქართველოში
თათას თქმით, საქართველოში ყოფნისას ქვიარ აქტივისტის იდენტობა მისთვის პირველ საფეხურზე ინაცვლებს, ხოლო სხვა ქვეყნებში მას ამაზე ფიქრი, ფაქტობრივად, არც უწევს და შეუძლია, სხვადასხვა ტიპის აქტივიზმისკენ მიმართოს ძალისხმევა.
“საზღვარგარეთ ჩემს იდენტობაში შემიძლია ექსკლუზიურად ქვიარ აქტივისტი არ ვიყო. საზღვარგარეთ ცხოვრების 7-წლიანი გამოცდილება მაქვს, სადაც აბსოლუტურად არ ჰქონდა მნიშვნელობა ჩემს სექსუალობას, აბსოლუტურად მიმღებელი გარემო მქონდა, ხოლო საქართველოში ყოფნისას, თინეიჯერობის პერიოდში, ჩემი მთავარი იდენტობა იყო შეშინებული ქვიარის იდენტობა.
იმის გამო, რომ საზღვარგარეთ ამდენი წელი ვიცხოვრე, ქვიარობა უბრალოდ ჩემი ერთ-ერთი იდენტობა გახდა. სწორედ საზღვარგარეთ ცხოვრებამ და იმან, რომ შემეძლო, თავი განმევითარებინა ბევრი სხვადასხვა კუთხით, ბევრი სხვა იდენტობა მომცა”.
ამბობს, რომ ურთიერთობებიც სხვა ქვეყნებში უფრო მარტივია. მისი ყველაზე სერიოზული და ხანგრძლივი ურთიერთობაც აშშ-ში იყო.
“ამ ურთიერთობისას, ჩემი პარტნიორის ოჯახსაც კარგად ვიცნობდი, ყველგან ღიად დავდიოდით, ხელჩაკიდებულები, პაემნებზეც. საქართველოში ჯერჯერობით ასეთი სტაბილური და გახსნილი ურთიერთობა არ მქონია, იმიტომ რომ წყვილში, როგორც წესი, მაინც მე ვარ ხოლმე უფრო ღია და მაგ კუთხით, უფრო პრივილეგირებული — შემიძლია, ვიყო უფრო საჯარო და უფრო გახსნილი, რადგან მიღებს ოჯახი”.
წუხს, რომ ახლა ქვიარებისა და სხვა ჩაგრული ჯგუფების ქვეყნიდან გადინების მორიგი ტალღა გვაქვს და იმედოვნებს, რომ ეს ადამიანები ქვეყანაში დაბრუნდებიან.
“ვისაც დაბრუნების საშუალება აქვს, ვურჩევ, იქნებ დაბრუნდნენ და ჩაერთონ აქაურ მოძრაობაში. აქ შევცვალოთ სიტუაცია და აქ გავაძლიეროთ ქვიარები. მესმის, რომ ჩემი პოზიცია არის შედარებით პრივილეგირებული ადამიანის პოზიცია. მესმის აბსოლუტურად იმ ადამიანების, რომლებიც იმისთვის, რომ ფიზიკურად გადარჩნენ, მიდიან და რჩებიან ემიგრაციაში. თუმცა, ჩემი პერსონალური სურვილია, რომ რაც შეიძლება მეტი ადამიანი დაბრუნდეს.
ისიც წარმომიდგენია, რომ ადამიანები, რომლებიც ახლა წავიდნენ ემიგრაციაში და იქ იღებენ განათლებასა და შესაძლებლობებს, რომლებზეც საქართველოში ხელი არ მიუწვდებოდათ, წლების შემდეგ ძლიერ აქტივისტებად დაბრუნდნენ და ეს იყოს გამაძლიერებელი აქაური მოძრაობისთვის. მინდა, რომ აქტიურად ვიაროთ ისეთ ადგილებში, რომლებშიც ბევრი ქართველი ქვიარია წასული. უფრო მეტი კონტაქტი დავამყაროთ მათთან და აქტივისტური კავშირი გავაბათ”.
არ სურს იმაზე ფიქრი, რომ შეიძლება ოდესმე ქვეყნის დატოვება მასაც მოუწიოს. პირიქით — საუბრობს იმაზე, რომ როცა სასწავლებლად იყო წასული, ყოველთვის ბრუნდებოდა საქართველოში, უცხოეთში ყოფნისას კი აქ მიმდინარე ამბებში სხვადასხვა გზით სულ იყო ჩართული.
“ქვეყანაში დავბრუნდი სამჯერ. ერთხელ ჩემმა მშობლებმა დამაბრუნეს გერმანიიდან, მეორედ ამერიკიდან დავბრუნდი ბაკალავრიატის მერე და მესამედ შვედეთიდან დავბრუნდი მაგისტრატურის მერე. არასდროს არსად დარჩენა არ მიფიქრია. ყოველთვის, როცა ვიყავი წასული რამდენიმე წლით, სულ ვფიქრობდი საქართველოზე, სულ ვიყავი ჩართული იქიდანაც, აქციების ლაივებს ვუყურებდი ხოლმე, ყოველთვის ვკითხულობდი, ფეისბუქზე რაც იწერებოდა და ძალიან ჩართულად ვგრძნობდი თავს ყოველთვის”.
კონფლიქტის ტენდენცია აქტივისტურ წრეებში
თათა ამბობს, რომ სათემო ორგანიზაციებსა და აქტივისტებს შორის გაერთიანებაზე საუბარი მისთვის მნიშვნელოვანია. წლებია, სწორედ გაერთიანების აუცილებლობასა და საჭიროებაზე საუბრობს, რადგან, მისი აზრით, გაცილებით უფრო მეტია ის, რაც ქვიარებს აერთიანებთ, ვიდრე ის, რაც ჰყოფთ.
“არ მიყვარს კონფრონტაცია, არ მიყვარს წყენების გაყოლა დიდხანს. ვცდილობ, რომ ადამიანებს გავუგო, მივუტევო, დიდხანს არ დავიტოვო ბრაზი, წყენა. ვცდილობ, დავინახო საერთო, რაც გვაქვს. მას მერე, რაც თბილისი პრაიდის დირექტორად დავინიშნე, ამას ვცდილობ სხვა ორგანიზაციებთანაც, რომ მით უმეტეს, ასეთ კრიტიკულ მომენტში, ვიპოვოთ ის, რაც გვაერთიანებს.
მე მგონია, ქართულმა ოცნებამ იმდენად შემოგვიტია, რომ ბოლო პერიოდია უფრო და უფრო ვერთიანდებით. კარგი ტენდენცია არის ამ წუთას — ჩვენი გაერთიანებისკენ უფრო მიდის სიტუაცია, ვიდრე დაყოფისკენ”.
“იმის ნაცვლად, რომ ქართულმა ოცნებამ ხალხს შესთავაზოს გამოსავალი ემიგრაციასთან, სიღარიბესთან, შიმშილსა და სხვა ძალიან მძიმე სოციალურ პრობლემებთან დაკავშირებით, ადამიანებს, რომლებსაც შიათ, აშინებენ რაღაც გეებით და მასონებით და იმით, რომ ამ ქვეყნის “გადატრიალების მცდელობის” უკან არის ვითომ ცისარტყელა დროშა”.
შიდა დაყოფასა და ხშირ დაპირისპირებას თათა ტრავმებით ხსნის და იმასაც ამბობს, რომ, როგორც თბილისი პრაიდის დირექტორი, სწორედ ამ დაყოფის აღმოფხვრას ცდილობს.
“ეს არის 2013 წლის 17 მაისის გამოძახილი იმ თაობისა, რომელმაც ძალიან ბევრი აქტივისტური ტრავმა მიიღო, ძალიან ბევრი ფიზიკური და მენტალური ზიანი მიიღო. ახლა აქტივიზმში შემოდიან ადამიანები, რომლებსაც ეს ტრავმები მთლად ასე არ აქვთ. მე მგონია, რომ მე ეგ ადამიანი ვარ, რომელსაც ასეთი დიდი აქტივისტური ტრავმა არ აქვს. ჩემ გარშემოც არის პოსტ-17 მაისის თაობა და ჩვენ ყველას გვინდა, რომ გავერთიანდეთ, ვიპოვოთ საერთო, გავაბათ კავშირები, ხიდები და წარსულში დავტოვოთ განხეთქილებები, რომლებიც ორგანიზაციებს შორის იყო. ჩემს ახალ მანდატში სწორედ მაგას ვცდილობ”.
ჰომოფობიური და რუსული კანონები
მიიჩნევს, რომ ქართული ოცნების მიერ ინიციირებული ჰომოფობიური და რუსული კანონები მმართველი პარტიისთვის ძალაუფლების განმტკიცების ერთგვარი მექანიზმია. გარდა ამისა, თათას თქმით, ოცნება ქვიარების ინსტრუმენტალიზაციას ახდენს და ადამიანების შიშებით მანიპულირებს.
„ქართულმა ოცნებამ ბოლო რამდენიმე წელია გადაწყვიტა, რომ იყოს უკიდურესად კონსერვატორი და მოიზიდოს პრორუსული, კონსერვატორული ხმები. ამ მთლიან პაკეტში არის, ერთი მხრივ, ხალხის დაშინება, თითქოს არსებობდეს „ლგბტ პროპაგანდა“ ან თითქოს ხილვადობა დაკავშირებული იყოს ჩვენი თემის გაზრდასთან. მეორე ის, რომ ცდილობენ, ხალხი დააშინონ ომის თემით. მესამე ის, რომ, თითქოს რელიგიურ ღირებულებებსა და სარწმუნოებას იცავენ. ეს არის სინამდვილეში ფარისევლობა, ეს საკითხები თითიდან გამოწოვილია და არის სოციალური საკითხებიდან და რეალური პრობლემებიდან ადამიანების ყურადღების გადატანა გამოგონილ პრობლემებზე.
ის რეგიონები, სადაც მოსახლეობა ყველაზე ღარიბია, ყველაზე მოწყვლადია ამ თემების მიმართ. იმის ნაცვლად, რომ ქართულმა ოცნებამ ხალხს შესთავაზოს გამოსავალი ემიგრაციასთან, სიღარიბესთან, შიმშილსა და სხვა ძალიან მძიმე სოციალურ პრობლემებთან დაკავშირებით, ადამიანებს, რომლებსაც შიათ, აშინებენ რაღაც გეებით და მასონებით და იმით, რომ ამ ქვეყნის “გადატრიალების მცდელობის” უკან არის ვითომ ცისარტყელა დროშა“.
თათა განმარტავს, რომ ეს ტოტალიტარული და ავტორიტარული მთავრობების მიერ კარგად დაცდილი ხერხია — ისინი პოულობენ ერთგვარი განტევების ვაცს, ქმნიან მტრის ხატს, რათა ყველა პრობლემა, რომელიც საზოგადოებაში არსებობს, ადამიანების ამ ჯგუფს მიაწერონ, მოსახლეობაში დათესონ შიში, დაჰყონ ისინი, რათა შემდეგ მარტივად იბატონონ.
“რუსული კანონის გამო ჩვენ, თბილისი პრაიდი, ფაქტობრივად, ვართ წნეხში. რა თქმა უნდა, არ ვრეგისტრირდებით ე.წ. აგენტების რეესტრში და გველოდება დიდი ჯარიმები, გველოდება ამ კანონის ძალისმიერი აღსრულება. ისინი ცდილობენ, ჩაკლან ნებისმიერი სახის დემოკრატიული გაერთიანებები და სამოქალაქო საზოგადოების სხვადასხვა გამოვლინებები, იმის გამო, რომ არ უნდათ კრიტიკული ხმები საქართველოში. არ უნდათ, რომ ადამიანები საუბრობდნენ მათთვის პრობლემურ თემაზე, რაზეც არ აქვთ გამოსავალი და ან არ უნდათ, რომ იპოვონ ეს გამოსავალი. ამასთანავე, მეორე მხრივ, ჰომოფობიური კანონი არის გზა, რომ ბოლომდე ჩაახშონ სამოქალაქო წინააღმდეგობა, გამოიყენონ ეს თემა არამხოლოდ, ვთქვათ, პრაიდის ღონისძიებების დასაშლელად, არამედ, ზოგადად, აქციების დასაშლელადაც”.
თათა რუსულ და ჰომოფობიურ კანონებს ოფშორების კანონსაც უკავშირებს და ამბობს, რომ სამივე მათგანი უნდა დავინახოთ ანტიდემოკრატიული, პრორუსული, სამოქალაქო საზოგადოების წინააღმდეგ მიმართული კანონების ერთობად, რომლის მიზანია, დაასუსტოს და დაანაწევროს საზოგადოება, ხოლო ქართულმა ოცნებამ მარტივად მოახდინოს ძალაუფლების კონსოლიდაცია და ხალხმა ვერასდროს ვერ გადაირჩიოს ის.
“მე მგონია, რომ საზოგადოება ბევრად უფრო განვითარებულია, ვიდრე მთავრობას ეს ჰგონია. მგონია, რომ ნელ-ნელა ძალას კარგავს ქართული ოცნების პროპაგანდის სხვადასხვა ნარატივი და ადამიანებს ნელა-ნელა შეუძლიათ დაინახონ ის, რომ ოცნება მათ ჰპირდება არა არსებული პრობლემების გადაჭრას, არამედ — ოპონენტების დასჯასა და კრიტიკული ხმის გაქრობას. ამას ხედავს ქართული საზოგადოება, ზუსტად ამის გამო არ დაუჭერს მხარს ოქტომბერში ქართულ ოცნებას.
“ლგბტ პროპაგანდის” თემაც, როგორც ოცნების ბევრი სხვა პროპაგანდული ნარატივი, მათ ნაცარში ჩაუვარდებათ.
ის ადამიანები, რომლებიც არიან დაშინებულები ან მოსყიდულები, ისედაც გააგრძელებენ ქართული ოცნების მხარდაჭერას და ადამიანები, რომლებიც მათ შეიძლება წარსულში უჭერდნენ მხარს, ხედავენ, რომ მმართველ პარტიას არაფერი ახალი შესათავაზებელი არ აქვს მათთვის, გარდა იმისა, რომ “დასაჯონ ნაცები და გააქრონ გეები”. რა საარჩევნო დაპირებაა ეს?! მე უკეთესი წარმოდგენა მაქვს ქართულ საზოგადოებაზე, ვიდრე — ქართულ ოცნებას!“
“როცა აქტივიზმს ვაკეთებ და ვარ ასეთი საჯარო, თითქოს გარსად მაქვს ხოლმე შემორტყმული წარმოსახვითი აბჯარი — ახლა მე არ ვარ უბრალოდ საკუთარი თავი, რომელსაც ეწყინება და რომელსაც ეტკინება, ახლა ვარ ფიგურა, რომელიც იბრძვის და ამას აკეთებს, არამხოლოდ საკუთარი თავისთვის, არამედ უამრავი ადამიანისთვის”.
თათა ამბობს, რომ მისთვის თბილისი პრაიდის ოფისი დიდი ხნის განმავლობაში უსაფრთხო სივრცეს წარმოადგენდა, თუმცა, ჰომოფობიური კანონის ინიციირების შემდეგ, ეს შეიცვალა.
“ბოლო თვეებია იმდენჯერ გავხდით თავდასხმის მსხვერპლი, რომ ჩვენი ოფისი ჩემთვის მთლად უსაფრთხო სივრცე აღარ არის. საქართველოში, ალბათ, ბევრი ადამიანისთვის უსაფრთხო სივრცეები არის კლუბები, ბარები, მაგრამ ჩემთვის ეს სივრცეები არ არის ყველაზე ავთენტური სივრცეები, რომლებშიც შემიძლია, თავი გავაზიარო და სხვებისგანაც მივიღო გამოცდილებები.
ბუნებაში ყოფნა, ლაშქრობებში სიარული ჩემთვის უსაფრთხოებასთან ასოცირდება. მიუხედავად იმ ფიზიკური საფრთხეებისა, რომლებიც არსებობს, თუ მით უმეტეს, ისეთ ექსტრემალურ რაღაცას ვაკეთებ, როგორიცაა მღვიმეებში ცოცვა. ბუნებასთან ყოფნა არის ჩემთვის გზა, რომ საკუთარ თავს დავუბრუნდე და ისეთი ვიყო, როგორიც ვარ. ჩემთვის უსაფრთხო სივრცეა ახლობელ ადამიანებთან, მეგობრებთან, თანამოაზრეებთან ერთად ყოფნა, რადგან მათთან დისკუსიის პერიოდში არის გაზიარებისა და მოსმენის შესაძლებლობა”.
თათა საუბრობს იმ ინტერსექციურ ჩაგვრებზეც, რომლებიც მას, როგორც ქალს, როგორც ქვიარსა და როგორც არატიპური ფემინური გენდერული გამოხატვის მქონე ადამიანს, გაუვლია. მისი თქმით, ეს ჩაგვრა და დისკრედიტაციის მცდელობები განსაკუთრებით გააქტიურებული იყო მიმდინარე წელს, როცა რუსული და ჰომოფობიური კანონების საწინააღმდეგო აქციებში ინიციირების დღიდან იყო ჩაბმული, არამხოლოდ როგორც აქციის მონაწილე, არამედ — ორგანიზატორიც.
“პოს TV-მ ამომიღო სამიზნედ, რამდენიმე ვიდეო გააკეთეს აქციებიდან, სადაც მე ვდგავარ სცენაზე და ტროლ-ბოტები წერდნენ კომენტარებს, ეს ქალია თუ კაციაო. დიდად არც მწყინს, გულთან არ მიმაქვს. ჩემთვის ეს ადამიანები არიან მოსყიდული და დამონებული ადამიანები, რომელთაც არ აქვთ საკუთარი აზრი. ხვალ ბიძინამ რომ მიუთითოს, ახლა გულები და კარგი კომენტარები დაუწერეთ და ცისარტყელის დროშა ააფრიალეთო, იზამენ ამას. მათ არ აქვთ თავისუფალი ნება, ხოლო იმ ადამიანების აზრი, რომლებიც არ არიან თავისუფლები, დიდად არაფერს ნიშნავს”.
თათა ჰყვება, რომ აქტივისტად ყოფნის დროს ეხმარება თავის ჰეროიკულად წარმოდგენა.
“როცა აქტივიზმს ვაკეთებ და ვარ ასეთი საჯარო, თითქოს გარსად მაქვს ხოლმე შემორტყმული წარმოსახვითი აბჯარი — ახლა მე არ ვარ უბრალოდ საკუთარი თავი, რომელსაც ეწყინება და რომელსაც ეტკინება, ახლა ვარ ფიგურა, რომელიც იბრძვის და ამას აკეთებს, არამხოლოდ საკუთარი თავისთვის, არამედ, უამრავი ადამიანისთვის. თავის ერთგვარად ჰეროიკული დანახვა მეხმარება, რომ გადავლახო ის, რაც სხვა შემთხვევაში, ალბათ, ტკივილს მომიტანდა”.
“უნდა დავდგეთ 26 ოქტომბერს საღამოს ქუჩაში, ასობით ათასი ადამიანი და შედეგების გამოცხადებას ერთად უნდა დაველოდოთ. უნდა დაინახოს, როგორც ჩვენმა მთავრობამ, ასევე, რუსეთმა და ასევე, დასავლეთმა, რეალურად სად არის ქართველი ხალხის ნება”.
გაშავების კამპანიის გავლენით და არამხოლოდ, განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია აქტივისტებისთვის მენტალურ ჯანმრთელობაზე ზრუნვა და იმის მუდმივი მცდელობა, არ გადაიწვან. თათა ჰყვება, რომ აქვს პერიოდები, როცა ძალიან კარგად გრძნობს თავს, აქვს უამრავი ენერგია, თუმცა ისეც ხდება, რომ მხოლოდ განმარტოება სურს.
“მაქვს პერიოდები, როცა სიმბოლურად ხმალალესილი შემიძლია გავიდე და ვიბრძოლო იმისთვის, რისიც მწამს. თუმცა ზოგჯერ მინდა ჩემს ნაჭუჭში ვიყო, არ მაქვს არაფრის თავი და თავს უსიცოცხლოდ და უენერგიოდ ვგრძნობ. ეს პერიოდები ხშირად ენაცვლება ერთმანეთს. პერიოდულად მივლია თერაპიაზეც, იოგაზეც, მედიტაციაც მიცდია, მაგრამ ჩემი პერსონალური მახასიათებლებიდან გამომდინარე, მიჭირს რუტინაში ჩავსვა ეს ყველაფერი. არის აღმასვლები და დაღმასვლები. როცა ცუდად ვარ, ვიცი რომ შეიძლება ხვალ გავიღვიძო, უცებ კარგად ვიყო და ყველაფერი გავაკეთო და ვიცი, რომ დიდხანს არ გაგრძელდება ეს მდგომარეობა”.
თათა ელოდება 26 ოქტომბერს, არჩევნების დღეს. ამბობს, სწორედ ამ დღის შემდეგ ვაპირებ ცხოვრების დაბალანსებას, ადრე გაღვიძებას, იოგასა და თერაპიაზე სიარულს, სტრესის მოხსნას, საკუთარ თავზე კონცენტრირებას, შინაგანი ხმის მოსმენასა და ზედმეტი ვალდებულებების მოხსნასო.
“განსაკუთრებით ბოლო ორი წელია, ქვიარ აქტივიზმმა შეჭამა ჩემი დანარჩენი იდენტობები. ახლა ვცდილობ, რომ დავიბრუნო შინაგანი მე, რომელიც ძალიან ძვირფასია ჩემთვის. არ მინდა, მხოლოდ აქტივისტი და მხოლოდ თბილისი პრაიდის დირექტორი ვიყო, მხოლოდ საქმეს ვაკეთებდე, მხოლოდ აქციებზე ვიდგე.
მინდა, ვიყო რენესანსის ადამიანი, რომელიც ერთ დილას ლექსს წერს, შუადღეს რამდენიმე საათით შეიძლება სეირნობს, საღამოს თავისთვის საქმიანობს და ა.შ. მინდა, რომ ბევრი რაღაც ვაკეთო ცხოვრებაში და ეს იყოს დაბალანსებული”.
რა აკლია ქართულ პოლიტიკას
ქართული პოლიტიკის შეფასებისას თათა აცხადებს, რომ ის გულწრფელობისგან დაცლილია. ამბობს, ჩვენს პოლიტიკაში ნაკლებად ან არ არიან ავთენტური ადამიანები, რომლებიც არ ერიდებიან ყველაზე პერსონალური ადგილებიდან პოლიტიკის წარმოებასო.
“აშშ-ში ვხედავთ ამის საპირისპიროს, მაგალითად, კამალა ჰარისის კამპანიას და იმას, დემოკრატები როგორ ერთიანდებიან მის გარშემო. ყველა ადამიანი, რომელიც სიტყვით გამოდის დემოკრატების კონგრესზე, საუბრობს თავისი პერსონალური გამოცდილებიდან და ეს ქმნის ამ მრავალფეროვნებას, რომ მოგვარდეს ბევრი სხვადასხვა საკითხი.
ადამიანებმა თავიანთი გამოცდილების საფუძველზე უნდა მოინდომონ პოლიტიკაში წასვლა. მაგალითად, ადამიანი, რომელსაც უმუშავია მშენებლობაზე, თავისი გამოცდილების გამო მიიღებს შრომით კანონმდებლობას, რომლითაც დაიცავს მუშებს. ქვიარმაც თვითონ უნდა მიიღოს მონაწილეობა პოლიტიკაში და მიიღოს კანონმდებლობა, რომელიც დაიცავს ქვიარებს და მისცემს თანაბარ უფლებებს. ქალებმა უნდა მიიღონ თანაბარი მონაწილეობა და ლობირება გაუწიონ იმ სოციალურ საკითხებს, რომლებიც, ძირითადად, ქალებზე აისახება”.
თათას აზრით, თაობებია საჭირო იმისთვის, რომ ქართული პოლიტიკა დღეს არსებული პოპულიზმისგან დაიცალოს.
“როცა პოლიტიკას წარმართავენ საბჭოთა ჩინოვნიკების აზროვნების მქონე კაცები, ამ შემთხვევაში პოლიტიკა არის შინაარსისგან დაცლილი, იმიტომ, რომ ცხოვრებისეული გამოცდილებაც არ არის ისეთი მრავალფეროვანი და არ მოიცავს ყველა იმ პრობლემას, რომელიც საქართველოს მოსახლეობას აქვს. პოლიტიკაში ჩართული ადამიანების თაობა უნდა შეიცვალოს, რომ მივიღოთ რეპრეზენტაციული, დემოკრატიული პოლიტიკა”.
თათამ, თანამოაზრეებთან ერთად, 2022 წლის შემოდგომაზე პოლიტიკური პარტია მწვანეების დაარსება სცადა. პარტიის იდეოლოგიური მიკუთვნებულობა მემარცხენე იყო და ფოკუსირდებოდა იმგვარ თემებზე, როგორებიცაა ქვიარობა, გარემოს დაცვა და ა.შ.
„მაშინ ვიყავით გამოუცდელები, ახალგაზრდები, არ გვქონდა არანაირი რესურსი, ფულადი თუ ადამიანური, და ვერ გავაკეთეთ ეს. თუმცა, მე უკვე წლებია, ვფიქრობ, რომ საქართველოს პოლიტიკას სჭირდება მეტი ქალის ჩართულობა, მეტი ქვიარის ჩართულობა. ქართულ პოლიტიკას სჭირდება ადამიანი, რომელიც იტყვის, რომ მე ვარ ღიად ქვიარი და პარლამენტში ვარ იმისთვის, რომ მოვაგვარო როგორც ქვიარ თემის პრობლემები, ასევე — ზოგადად, საზოგადოებრივი პრობლემები.
წელს, წინასაარჩევნო გარემოდან გამომდინარე, არანაირად არ გამოდის ჩემი ჩართულობა, მაგრამ 2028 წელს შესაძლებელია ეს მოხდეს და იმედი მაქვს, თუ შევცვლით მთავრობას დემოკრატიულად და გვექნება კოალიციური მმართველობა, ფართო საზოგადოებას აქვს დიდი შანსი, რომ სწრაფი ნაბიჯებით იაროს წინ და გადალახოს ეს 90-იანებიდან მომდინარე შიშები და ტრავმები, რომლებიც უკან, წარსულში გვაბრუნებს. ამ ტრავმებს რომ გადავლახავთ, მე მგონია, რომ მაშინ შევძლებ ან სხვა ქვიარი შეძლებს პოლიტიკაში ჩართვას”.
“არ აქვს მნიშვნელობა მე ვიქნები პერსონალურად თუ სხვა იქნება, მაგრამ მგონია, რომ უახლოეს მომავალში უნდა ველოდოთ ღიად ქვიარი ადამიანის ჩართულობას პოლიტიკაშიც”.
26 ოქტომბრის არჩევნები
ოპტიმისტია, მიუხედავად იმისა, რომ აქვს ნიჰილისტური პერიოდებიც, რომლებსაც ჩავარდნებს ეძახის. მიაჩნია, რომ ოპტიმიზმის შენარჩუნება გადამწყვეტად მნიშვნელოვანია ბრძოლის გასაგრძელებლად. თათასთვის ოპტიმიზმი მოდის, როცა ხედავს, როგორ იბრძვიან სხვა ადამიანები, ხოლო იმედი — როცა ხედავს ქმედებას.
“[რუსულმა კანონმა] იმდენად გააბრაზა საზოგადოება და იმდენად დაანახა ყველას ის, რასაც აქტივისტები წლებია ვიძახით (რომ ეს პრორუსული ან პირდაპირ რუსული რეჟიმია), რომ ამან გამოიწვია ოცნების რეიტინგების ვარდნა და ბევრი ადამიანის სხვადასხვა პარტიაში გაერთიანება. ბევრი ადამიანი ემზადება იმისთვის, რომ იყოს დამკვირვებელი და მივიდეს არჩევნებზე. მგონია, რომ წელს რეკორდულად მაღალი რაოდენობის ადამიანი მივა არჩევნებზე.
თუ არჩევნები ჩატარდება სამართლიანად და ბევრნი მივალთ, მაშინ გავიმარჯვებთ ოპოზიციურად განწყობილი ადამიანები და იქნება კოალიციური მმართველობა”.
თათა მიიჩნევს, რომ საქართველოს ყველა მოქალაქეს გვმართებს, როგორც ხმის მიცემა, ასევე ამ ხმების დაცვა.
“უნდა დავდგეთ 26 ოქტომბერს საღამოს ქუჩაში, ასობით ათასი ადამიანი და შედეგების გამოცხადებას ერთად უნდა დაველოდოთ. უნდა დაინახოს, როგორც ჩვენმა მთავრობამ, ასევე რუსეთმა და ასევე დასავლეთმა, რეალურად, სად არის ქართველი ხალხის ნება”.
თათას აზრით, პესიმიზმი და ნიჰილიზმი არ არის გამამართლებელი ისეთ ისტორიულ მომენტში, როცა ბოლო შანსი გვაქვს, დემოკრატიულად, ჩვენი სიმრავლითა და ჩვენი სიმართლით შევცვალოთ მთავრობა.
“მიშელ ობამამ დემოკრატების კონგრესზე ასეთი რაღაც თქვა, რომ ყოველ ჯერზე, როცა პესიმისტურად განეწყობი და გგონია, რომ მაინც ტრამპი მოვა, უბრალოდ, გააკეთე რაღაც — do something. რაღაც უნდა გავაკეთოთ! ყველას შეგვიძლია, რომ ველაპარაკოთ ერთ ადამიანს მაინც, რომ მივიდეს არჩევნებზე და ხმა ოპოზიციას მისცეს; ყველა შეგვიძლია, რომ დავრეგისტრირდეთ დამკვირვებლად; ყველას შეგვიძლია, რომ დავეხმაროთ ემიგრანტებს და მოვუწოდოთ, რომ მივიდნენ მასობრივად არჩევნებზე; ყველას შეგვიძლია, რომ გამოვიდეთ კომფორტის ზონიდან და რაღაც გავაკეთოთ. შეიძლება, ეს რაღაც ვიღაცისთვის იყოს უბრალოდ ის, რომ არჩევნებზე მივიდეს, მაგრამ ვიღაცისთვის ეს შეიძლება იყოს ბევრად უფრო მეტი. ყველამ უნდა გააკეთოს თავისი მაქსიმუმი”.