მედია აპრილის ბლოგის რუბრიკა ეთმობა სხვადასხვა ადამიანს და განსხვავებულ შეხედულებებს. ბლოგები არ არის სარედაქციო კატეგორია და მოიცავს ავტორების პერსონალურ მოსაზრებებს. მათ მიერ გამოთქმული პოზიცია შესაძლოა არ გამოხატავდეს მედია აპრილის პოზიციას
ავტორი: ეთო არსანიძე
ავტორის შენიშვნა: ბლოგი შეიცავს რეალურ მასალას, ზოგიერთ მათგანზე მოხდა სამართლებრივი რეაგირება.
სოფლად მცხოვრები ქალებისთვის აქტივიზმი საშიშია.
სოფელში ყველა ყველას იცნობს, პატარა ქალაქშიც, პატარა რეგიონშიც. შორიდან მაინც ვიცნობთ ყველა ერთმანეთს და თუ პირადი ნათესაობა არ გვაკავშირებს, ვინმე ვინმეს მოყვარე ან შორეული ახლობელი მაინც იქნება.
ერთი შეხედვით, ეს ძალიან საინტერესოა, შეიძლება დიდი ქალაქიდან ეგზოტიკურადაც კი ჩანდეს, მაგრამ აბა, წარმოიდგინეთ, რა ხდება მაშინ, როცა უსამართლობას ან რაიმე კანონდარღვევას აწყდები?
ხმის ამოღება სირცხვილია, გულში უნდა დაიტოვო და რაც შეიძლება მალე დაივიწყო, რადგან ბიძაშენის კლასელზე აუგს ხომ ვერ იტყვი?! მერე რა, რომ ეს აუგი სიმართლეა? — ბიძაშენის კლასელია და რას იტყვიან შენს ოჯახზე?!
️მერე რა, რომ ბავშვებს მარიხუანაზე სიმღერებს ასმენინებენ? უნდა გაჩუმდე და არ გამოთქვა შენი აზრი, თორემ ამ აზრის გამოთქმაში ვინმე საკუთარ თავს ამოიცნობს, მერე შეიძლება შენი კარის შემომტვრევაც სცადოს და დაგემუქროს, უშვერი სიტყვებით გაგლანძღოს, გაგინოს, აგედევნოს სამსახურამდე ან სხვა ქმედებები ჩაიდინოს. თუ ასეთ ადამიანის დასჯას მოითხოვ სამართალდამცავების წინაშე, სხვებმა შეიძლება ცუდი ქალი გიწოდონ და კაცის “გაწირვა” დაგაბრალონ. უნდა მოითმინო, თუ ადმინისტრაციულ სამართალდამრღვევი ხმაურით დატოვებს სასამართლო დარბაზს. შენ რადგან ქალი ხარ, შენ უნდა გამოხვიდე იქიდან დამნაშავესავით — თავჩახრილი, უსიტყვოდ…
რადგან ქართველი ქალი ხარ, მართლმადიდებელი, მართლმადიდებლური ადათ-წესების მქონე ოჯახში გაზრდილი, მრევლობის მწირი გამოცდილებით და ტრადიციული დღესასწაულები შენს ოჯახში ძვირფასი და საყვარელია, შენ ვერ დაიცავ უმცირესობების უფლებებს; შენ არ გაქვს უფლება, შავ-თეთრ ცისარტყელას ფერები დაუხატო; ვერ დაწერ საჯაროდ ამაზე, რადგან შეიძლება შენს ქალაქში მცხოვრებმა, ასევე მართლმადიდებელმა კაცმა, ოთხი შვილის მამამ, ისეთი მუქარით მოგმართოს, რომლის ასრულებაც ნებისმიერ დროს შეუძლია. თუ გადაწყვეტ, აქაც სამართალდამცავებს მიმართო, უკვე თავად შეიძლება არ გეყოს მოსალოდნელ მტრულ განწყობასთან გამკლავების ძალა და ენერგია, რადგან როცა წარმოიდგენ, რომ ოთხშვილიანი კაცის ციხეში გაშვების გამო ისევ შენ, ქალს დაგადანაშაულებენ, ეცდები გაიქცე, რაც შეიძლება შორს, თან პროკურორის ირიბ ზეწოლას დაემორჩილები, ისიც ნაწილობრივ და მხოლოდ ადმინისტრაციული სასჯელით და შემაკავებელი ორდერით დაკმაყოფილდები.
ოთხშვილიანი მართლმადიდებელი კაცი კი, რომელიც თავის სიგრძე სანთლით მოძრაობს, 300 ლარს გადაიხდის ჯარიმის სახით და საღამოს სამშობლოს, სარწმუნოებისა და ქალების სადღეგრძელოს ჩაცლის — რაღა თქმა უნდა დიდი, განსხვავებული სასმისით.
️თუკი დიდი ქვით ან სხვა სამშენებლო მასალით დატვირთულ მანქანას დაეწევი გზად, რომელსაც მძიმე მასალას გადმოვარდნისგან დამცავი ზღუდე არ აქვს და შეიძლება ეს მასალა შენ ან სხვას დაეცეს, ხმა არ ამოიღო. თუ რამეს იტყვი, იმ სატვირთოს მძღოლის ნათესავი დაგირეკავს, რომელიც ასევე შენი ძმის კლასელია და გეტყვის, რომ შენ რა იცი, ქალი ხარ და საერთოდ ვერ ერკვევი ამ საკითხში, და რომ ეს კაცი, რომელსაც სასიკვდილო იარაღი გადააქვს ღია მანქანით, ამ საქმიანობით ოჯახს არჩენს, მერე რა, შენ თუ დაგეცემა, ის ოჯახს არჩენს ამით.
️თუ შენს ქალაქში გინეკოლოგიური კაბინეტი არ არის, ამაზე ხმას ვერ ამოიღებ, რადგან გინეკოლოგი ხომ მხოლოდ ქმრიან ქალებს სჭირდებათ, შენ ქალიშვილი ხარ და ექიმთან მისვლა რატომ შეიძლება დაგჭირდეს? ან შენ რატომ უნდა გაღელვებდეს სოფელში მცხოვრები ორსული ქალი, უკანასკნელ თეთრებს რომ ტაქსიში გადაიხდის, რომელმაც მეზობელი ქალაქის სამშობიარომდე უნდა მიიყვანოს?!
️თუ ერთხელაც, წინასაახალწლოდ, შენს პატარა ქალაქში, ერთ-ერთი მთავარი ქუჩის სავალ ნაწილზე მოჭრილი და შემდეგ ასფალტში ჩარგული ნაძვის ხე დაგხვდება, ამაზე ხმა არ უნდა ამოიღო, თორემ შეიძლება მაღალი თანამდებობის პირმა დაგირეკოს, დაგემუქროს, სიკვდილის ბუზი გამოგიგზავნოს და გირჩიოს, რომ შენთვისვე უკეთესი იქნება, თუ არ დახვდები, როცა ქალაქში დაბრუნდება. ამიტომ ნაძვთან ლამაზი სელფები გადაიღე და გაეცალე იქაურობას.
️ერთ მშვენიერ, მართლაც მშვენიერ, მზიან და მუსიკით სავსე დილას, შეიძლება ქუჩაში ცოცხალი ძაღლის ცეცხლსასროლი იარაღით მკვლელობის მცდელობას წააწყდე, შეიძლება შენი თვალით ნახო გასროლა, სისხლი, გაიგო ძაღლის განწირული ხმაც, რომელიც გულგრილს ნამდვილად ვერ დაგტოვებს და შეიძლება დღე კი არა, თვეები გიქციოს კოშმარად, ქალაქმა კი ჩვეულებრივად გააგრძელოს ცხოვრება, ხოლო პოლიციის რეაგირება ამ საქმეს მხოლოდ მაშინ მოჰყვეს, როცა სოციალურ ქსელში ვიდეო მტკიცებულებას განათავსებენ.
ამის შემდეგაც დამნაშავეს კი არა, ვიდეოს ავტორს ან განმთავსებელს დაესხმებიან თავს იარაღიანი კაცის ნათესავები, ახლობლები და “კეთილის მსურველები”. კიდევ იცით რა შეიძლება მოხდეს? საერთო ნათესავის შუამდგომლობით მამაშენს, ძმას, ქმარს ან სხვა კაცს მიაკითხონ და “კაცურად” დაელაპარაკონ, რადგან შენ ქალი ხარ და რა უნდა გაგაგებინონ.
ამის შემდეგ იწყებ ფიქრს, ღირდა კი ეს ყველაფერი?
ღირს კი შენი ოჯახის კაცების “გაშარვა”? — რადგან “ქალი ხარ და რამდენს გაბედვინებენ კაცები”.
თითქოს მათი საკუთრება იყო, თითქოს საზოგადოების მიერ გაწერილი წესით უნდა იცხოვრო და მაშინაც კი, როცა თვალებიდან ძაღლის დაკლაკნილი უსულო სხეული არ ამოგდის, წითლად და სისხლისგან შეღებილ ღობეზე ფიქრობ; მაშინ, როცა მშვიდი ძილი ჯერ კიდევ შორია, ფიქრობ შენი ოჯახის წევრ კაცებზე, რომლებშიც გაგიმართლა, რადგან მათ შენი სჯერათ. და თუ ასე არ არის… ძალიან ვწუხვარ…
და მაინც, ორი არჩევანი გაქვს — ჩაიცვა რკინის ქალამნები, დარჩე უმცირესობაში, აღუდგე უსამართლობას, იყო თავისუფალი, მიუკერძოებელი , მართალი და გულწრფელი საკუთარი თავის, ღმერთისა და ქვეყნის წინაშე, ან უბრალოდ დახუჭო თვალები, დაიხშო ყურები, იცხოვრო უსამართლო გარემოში და საკუთარი თავი გაათელვინო რეჟიმს, რომელიც შენს შვილებს უფრო ცუდად მოექცევა, ვიდრე შენ გექცევა.