ღაზის სკოლიდან ისრაელის სამხედრო ძალების მიერ გატაცებული ქალი დაკავების პერიოდის შემზარავ გამოცდილებას იხსენებს. სექსუალური ძალადობა, ცემა, ყვირილი, შიმშილობა, სამედიცინო დახმარების ნაკლებობა და ფსიქოლოგიური ტანჯვა-წამება — სწორედ ამგვარი იყო ისრაელში დაკავებისას ცხოვრება 40 დღეზე მეტი ხნის განმავლობაში ამენა ჰუსეინისთვის (სტატიაში ქალის სახელი და გვარი შეცვლილია). პალესტინელი ქალი, 3 შვილის დედა, ისრაელის ძალებმა ღაზის სექტორში თავშესაფრის ადგილიდან დეკემბრის ბოლოს გაიტაცეს.

ამენა ერთ-ერთია იმ ასობით პალესტინელ ქალს, გოგოს, კაცსა და მოხუცს შორის, რომლებიც ისრაელის ჯარებმა ღაზაში შეჭრის დროს მიმდინარე თავდასხმისას დააკავეს. დაკავებულებს გარე სამყაროსთან კომუნიკაცია არ აქვთ. ისრაელის ჯარისკაცებს ისინი უცნობ ადგილებში მიჰყავთ და მათი ადგილსამყოფელი შესახებ ინფორმაციას არ ავრცელებენ.

ამენა ჰუსეინმა გამოღწევა მოახერხა. თავისი გამოცდილების შესახებ ქალმა Middle East Eye-სთან ისაუბრა.

ღამის რეიდი

ჰუსეინი ღაზაში 3 შვილთან, 12 და 13 წლის გოგოებთან და 6 წლის ბიჭთან ერთად ცხოვრობდა. ომის დაწყებიდან ოთხი დღის შემდეგ, მათ ჰუსეინის და შეუერთდა მას შემდეგ, რაც მისი სახლი დაბომბეს. თითქმის ერთი თვის განმავლობაში, ოჯახი ახლომდებარე საჰაერო დარტყმების შემზარავი ხმების ფონზე ცხოვრობდა.

ქალაქი, რომელშიც ომამდე დაახლოებით ერთი მილიონი ადამიანი სახლობდა, იმგვარი დაბომბვის ქვეშ მოექცა, რომელიც უახლეს ისტორიაში ყველაზე დესტრუქციულადაა მიჩნეული. მკვლევრების აზრით, ომის დაწყებიდან ორ თვეში, ისრაელის თავდასხმამ უფრო მეტად დამაზიანებელი შედეგები გამოიწვია, ვიდრე სირიის ალეპოს განადგურებამ 2012-2016 წლებში, ან რუსეთის თავდასხმამ მარიუპოლში, ან მეორე მსოფლიო ომის დროს გერმანიის მოკავშირეთა დაბომბვამ. ისრაელის ჯარებმა პალესტინელების გენოციდის შედეგად უფრო მეტი მშვიდობიანი მოქალაქე დახოცეს, ვიდრე 3 წლის განმავლობაში ისლამური სახელმწიფოს წინააღმდეგ კოალიციურმა დაჯგუფებამ, აშშ-ის ხელმძღვანელობით.

უსაფრთხოების განცდის მოპოვების ძიებაში, ჰუსეინი, თავის სამ შვილთან ერთად, ღაზაში მდებარე სკოლაში თავის შესაფარებლად გაემგზავრა. მაგრამ ეს არ იყო საკმარისი.

“არმია აკვიატებულად მირეკავდა ჩემს მობილურ ტელეფონზე და ყველას სთხოვდა, რომ სკოლა დაეტოვებინათ”, — ამბობს MEE-სთან ინტერვიუსას ჰუსეინი.

“ჩემი შვილები შევკრიბე და თავშესაფრის საძიებლად ღაზის სექტორის ცენტრალურ ნაწილში, ნუსეირათის რაიონში მდებარე სკოლაში წავედი, მაგრამ იმდენად წარმოუდგენელი ხალხმრავლობა იყო, რომ ფეხზე წამოდგომის ადგილიც ვერ ვიპოვეთ, რომ აღარაფერი ვთქვათ დაჯდომასა და ძილზე. ბოლოს სკოლების გარშემო დავდიოდი და ჩემი შვილებისთვის უსაფრთხო ადგილს ვეძებდი, სანამ არ ვიპოვეთ სკოლა ალ-ბურეჯის დევნილთა ბანაკში, რომელშიც დავრჩებოდით”, — ამბობს ქალი.  

ამენა ჰყვება, რომ სკოლაში 8 დღით დარჩა, მე-9 დღეს კი შენობა ისრაელის არმიამ დაბომბა:

“მიუხედავად იმისა, რომ იცოდნენ, სკოლა დევნილ ქალებს, ბავშვებსა და მთელ ოჯახებს იფარებდა. მადლობა ღმერთს, მე და ჩემი შვილები დაბომბვას გადავურჩით. ამის შემდეგ, თავშესაფრის ძიება სხვა სკოლაში განვაგრძე”.

ორ თვეზე ნაკლებ დროში საცხოვრისის რამდენჯერმე შეცვლით იძულებულმა ჰუსეინმა შვება მაშინ იგრძნო, როცა ცენტრალური ღაზის სექტორში შესაბამისი თავშესაფარი იპოვა. თუმცა, ამ დროს მისი ყველაზე საშინელი კოშმარი ჯერ დაწყებული არ იყო — ერთ თვეზე ნაკლებ დროში იქ ისრაელის ჯარები მივიდნენ.

“შუაღამის შემდეგ, 2:30 საათზე სასტიკად შემოიჭრნენ და ყველას სკოლიდან გასვლა უბრძანეს. თავს ესხმოდნენ ყველას. ჯარისკაცებმა ბიჭები გამოიყვანეს და გააშიშვლეს. ყველა კაცი ტრუსების ამარა გამოათრიეს. ასე ვიყავით დილის 10 საათამდე. დაახლოებით შუადღის 3 საათზე ჯარისკაცებმა ქალებს უთხრეს, რომ შვილები წაეყვანათ, სამხრეთისკენ უბრძანეს წასვლა. მიკროფონით ლაპარაკობდნენ”, — ამბობს ქალი.

“თითოეულ ქალს მხოლოდ ერთი ჩანთისა და შვილების წაყვანა შეეძლო. მე ვცადე, ქილებში არსებული საკვები და გადარჩენისთვის ყველაზე საჭირო ნივთები შემეგროვებინა და წავსულიყავი”.

თუმცა, როდესაც ქალებმა სკოლიდან გასვლა დაიწყეს, ზოგიერთი მათგანი გააჩერეს. მათ შორის იყო ამენა ჰუსეინიც.

“ჯარისკაცებმა პირადობის მოწმობა მთხოვეს და ცხრა სხვა ქალთან ერთად ამიყვანეს. არცერთ მათგანს არ ვიცნობდი, რადგან ისინი ალ-ბურეჯიდან იყვნენ, როცა მე ღაზიდან ვარ. ნიღბიანმა კაცმა ჩემკენ მიანიშნა, ჯარისკაცმა ჩემი სახელი დაიძახა და მითხრა, რომ კარავში შევსულიყავი. ამტკიცებდა, რომ იქ ექიმი იყო, რომელსაც ჩემთან მოკლე გასაუბრება სურდა”, — იხსენებს ჰუსეინი.

შვილების დასამშვიდებლად ჰუსეინმა თქვა, რომ მათთვის კარვიდან საკვებისა და წყლის მოტანას აპირებდა.

ქალი იხსენებს, რომ როდესაც კარავში შევიდა, შიგნით ელოდა ქალი ოფიცერი ისრაელიდან და კარავში არ იყვნენ ექიმები.

— “ყველაფერი გაიხადეთ”, — მითხრა ოფიცერმა არაბულად.

ტრუსებამდე გაშიშვლებული ჰუსეინი თავიდან ფეხებამდე გაჩხრიკეს.

“როცა ოფიცერმა ვერაფერი იპოვა, ჩაცმა მთხოვა. მეგონა, მათავისუფლებდნენ, როცა უცებ ვიგრძენი, რომ ჩემ უკან ჯარისკაცი იარაღს მიშვერდა და მიყვიროდა, რომ მევლო. “სად მივდივარ?” — ვკითხე ჯარისკაცს და მან მიპასუხა, რომ გავჩუმებულიყავი და სიარული გამეგრძელებინა, სანამ დიდ ფურგონში სხვა ქალებთან ერთად არ შემიყვანდა”, — იხსენებს ჰუსეინი.

“ჯარისკაცმა ხელბორკილები დამატო, იარაღით დამარტყა და სცადა, პირადობის დამადასტურებელი მოწმობა გადმოეცა ხელში. სიბნელე იყო, ვერაფერი დავინახე და მოწმობა ვერ დავიჭირე. მან ისევ დამარტყა თავისი იარაღით და პირადობის მოწმობა მომცა”, – იხსენებს ჰუსეინი.

ამის შემდეგ ფურგონი გრძელ სავალ გზაზე დაიძრა.

“კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება ისრაელში”

ამენა იხსენებს, რომ ოთხი თუ ხუთი საათის შემდეგ, ფურგონი დანიშნულების ადგილზე მივიდა.

“პანიკაში ჩავვარდი, ვიგრძენი, რომ შვილებისგან შორს ვიყავი”, — ამბობს ის.

მისთვის უცნობ ადგილას ქალმა დაინახა კაცების ჯგუფი ისრაელიდან. ერთმა მათგანმა ქალებს უთხრა: “კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება ისრაელში.”

“იმ იდეით გაოგნებულმა და თავზარდაცემულმა, რომ ისრაელში ვიყავი, ღრიალით მოთქმა და ყვირილი დავიწყე: “ჩემს შვილებზე რას მეტყვით, მათ რა დაემართებათ, მარტოებს ვერ დავტოვებ, მათ არავინ ჰყავთ”. ვგრძნობდი, რომ ვგიჟდებოდი. მათ თქვეს, რომ ჩემი შვილები კარგად იყვნენ, თუმცა მათი არ მჯეროდა”, — იხსენებს ჰუსეინი.

ამ მომენტში ერთი ქალი გაათავისუფლეს, ხოლო დანარჩენი ცხრა ქალი, მათ შორის ამენა, სავარაუდოდ, დაკავების დაწესებულებაში გადაიყვანეს. იქ ქალებმა დაახლოებით 30 ან 40 წლის პალესტინელი კაცების ჯგუფი ნახეს. ისინი სიცივეში ისხდნენ და თხელი სამედიცინო ლაბორატორიული მოსაცმელების გარდა არაფერი ეცვათ.

ქალებს საბნები შესთავაზეს, თუმცა ჰუსეინს გაშიშვლებული კაცების ყურება დახმარების შეთავაზების გარეშე არ შეეძლო.

“ქალებს ვუთხარი, რომ საბნები კაცებს უნდა გავუზიაროთ. საშინელ სიცივეში იყინებოდნენ. არ შემეძლო მათ ასე დანახვა. შვილებზე ვფიქრობდი და მათზე ვღელავდი”, — ჰყვება ჰუსეინი.

შემდეგ ორმა ჯგუფმა, ქალებმა და კაცებმა, ერთმანეთის გაცნობა დაიწყო. იმედოვნებდნენ, რომ თავიანთი ოჯახების შესახებ რაიმე ინფორმაციას მიიღებდნენ. თუმცა, ცოტა ხნის შემდეგ, ქალები ისევ გამოიყვანეს, ხელბორკილებითა და დანომრილი სამაჯურებით.

“ავტობუსში ჩაგვსვეს და გვაიძულებდნენ, მოხრილები ვმსხდარიყავით. თუ თავს გავამოძრავებდი ან სხეულის პოზიციას შევიცვლიდი, ქალი სამხედრო ყვიროდა და იარაღით მირტყამდა. მლანძღავდა და წიხლს მირტყამდა”, — ამბობს ჰუსეინი.

“შემდეგ სხვა ავტობუსში გადაგვიყვანეს, სადაც საბოლოოდ ყლუპი წყალი მომცეს. მხოლოდ ყლუპი წყალი. ეს იყო პირველი რამ, რაც 24 საათში ვჭამეთ ან დავლიეთ მას შემდეგ, რაც სკოლიდან გამოგვიყვანეს. მე დიაბეტსა და ქრონიკულ სისხლის წნევას ვებრძვი. ჯარისკაცებს მთელი ამ ხნის განმავლობაში ვეუბნებოდი ამის თაობაზე, მაგრამ მათ ეს არ ადარდებდათ. წყლის ბოლოს და ბოლოს დალევამ, წყურვილი მომიკლა და ჩამეძინა. შემდეგი რაც მახსოვს ისაა, რომ უკვე დღე იყო”, — ამბობს ჰუსეინი.

შიშვლად ჩხრეკა

გრძელი და დამღლელი დღის შემდეგ, ქალების ჯგუფი, სავარაუდოდ, სხვა საპატიმრო დაწესებულებაში მიიყვანეს, სადაც მათ მომდევნო 11 დღე გაატარეს. ჰუსეინმა დარწმუნებით არ იცოდა, სად იმყოფებოდა თავად ან როგორ გამოიყურებოდა დაწესებულება, რადგან ის, ძირითადად, თვალახვეული ჰყავდათ და სიახლოვესაც მხოლოდ ებრაული ენა ესმოდა, რომელიც მან არ იცოდა. დაწესებულებაში ჩასვლისთანავე ჰუსეინი ოთახში შეიყვანეს და თვალზე ახვეული ნაჭერი მოხსნეს. 

“კაშკაშა შუქები და მინის ფანჯარა დავინახე, რომელსაც, ვეჭვობ, სათვალთვალო კამერები ჰქონდა. ქალმა სამხედროებმა ცემა და ყვირილი დამიწყეს, რომ ტანსაცმელი გამეხადა. გამიკვირდა, რომ ტანსაცმლის გახდა კიდევ მომთხოვეს”, — ამბობს ჰუსეინი.

“ტრუსებამდე გამხადა ქალმა სამხედრომ. მაფურთხებდა გახდის პროცესში”.

“ჩემი დაკავებისას ყოველთვის, როცა ადგილებს შორის გადავყავდით, გაშიშვლებულებს გვჩხრეკდნენ. ოფიცრები ხელებს მკერდსა და შარვალში გვიყოფდნენ, გვირტყამდნენ და წიხლს გვკრავდნენ. თუ გავინძრეოდით ან რაიმე ხმას გამოვცემდით, გვიყვიროდნენ, რომ გავჩუმებულიყავით”, — დასძენს ჰუსეინი.

როდესაც ჰუსეინის ჩხრეკა დაასრულეს, ქალისთვის თავისი ტანსაცმელი არ დაუბრუნებიათ.

“ქალ სამხედროებს ვეხვეწებოდი, ჩემი ბიუსტჰალტერი დაებრუნებინა. ვუთხარი, რომ მის გარეშე მოძრაობა არ შემეძლო, მაგრამ ის ყვირილს განაგრძობდა, რომ მას ვერ ჩავიცვამდი. შარვალი და მაისური მომიგდო და მითხრა, რომ მხოლოდ მათი ჩაცმა შემეძლო. როცა ვიცვამდი, გამუდმებით მკრავდა წიხლებს და ხელკეტით მირტყამდა.

ნამდვილი წამება იყო. ქალი სამხედრო შურისძიების სურვილით შეპყრობილი, უკიდურესად ძალადობრივი მიდრეკილებების მქონე და გაცოფებული იყო ისე, როგორც სხვა ყველანი. ყველა ძალადობდა ჩემზე. შოკისმომგვრელი იყო იმის ყურება, რომ ქალები სხვა ქალებზე ძალადობდნენ. იმათზე, ვინც მათ ასაკში ან კიდევ უფრო უფროსები იყვნენ. როგორ შეეძლოთ ჩვენთვის ამის გაკეთება?!” — იხსენებს ქალი.

კიდევ ერთი პალესტინელი ქალი, ნაბელა, რომელიც ისრაელის სამხედრო ძალებს 47 დღის განმავლობაში ჰყავდათ დაკავებული, ამენას მიერ მოყოლილ ამბავს ადასტურებს იმის თაობაზე, როგორ ექცეოდნენ ქალებს ჯარისკაცები. ნაბელამ, იმის შიშით, რომ მას კვლავ დააკავებდნენ, გვარის გამხელა არ მოინდომა.

“ჯარისკაცები ძალიან უხეშები იყვნენ. გვცემდნენ და ებრაულად გვიყვიროდნენ. თავებს რომ ავწევდით ან რამეს ვიტყოდით, მაშინვე თავში გვირტყამდნენ”, — იხსენებს ნაბელა. 

ნაბელა ამბობს, რომ დაკავებისას სამხედრო ძალებმა ის თავისი შვილებისგან, 13 წლის გოგოსა და 4 წლის ბიჭისგან გააცალკევეს და სატვირთო მანქანაში ჩასვეს, რომელიც სამხრეთ ისრაელში მიემართებოდა.

“თავზარდაცემული ვიყავი. წარმოვიდგენდი, რომ ჩვენი დახოცვა და იქ დამარხვა უნდოდათ. ვიყინებოდით და იძულებულები ვიყავით, მიწაზე მუხლებით ვმდგარიყავით”, — ამბობს ნაბელა.

“მათ ჩვენი დამცირება სურდათ. ხელბორკილები გვეკეთა, თვალახვეულები ვიყავით და ფეხები ჯაჭვებით გვქონდა შეკრული.”

მოგვიანებით ჰუსეინი სხვა ოთახში გადაიყვანეს, სადაც მას ინფორმაცია უნდა მიეწოდებინა იმის შესახებ, რა რაოდენობის ფული და ძვირფასეულობა ჰქონდა თან. ქალს დაახლოებით 1000 აშშ დოლარი, რაც თან ჰქონდა, ოქროს საყურეებთან ერთად, წაართვეს. ამის შემდეგ ჰუსეინი გამოიყვანეს, პროცესში მას წიხლებს ამჯერად უკვე კაცები ურტყამდნენ.

შემდეგ ქალმა გაიგონა ხმა, რომელიც მისი შვილის ხმას ჰგავდა.

“მეგონა, ჩემი გოგო მე მეძახდა, ამიტომ საპასუხოდ ყვირილი დავიწყე “ჩემო პატარავ, ჩემო პატარავ”, თუმცა, აღმოჩნდა, რომ ის ჩემი გოგო არ იყო”, — ჰყვება ჰუსეინი.

გალიები და დაკითხვები

საბოლოოდ, ამენა ჰუსეინი მასთან ერთად დაკავებულ 8 ქალთან და კიდევ 4 სხვა ქალთან ერთად პატარა ოთახში გადაიყვანეს. მისი თქმით, 13-ვე ქალი პატარა ბნელ ოთახში ჩასვეს, რომელიც გალიას ჰგავდა, სადაც ცხოველებს ამყოფებენ.

“იქ თხელი ლეიბები იყო საბნებით, თუმცა ბალიშები არ იყო. იქ ძილი ცივ იატაკზე ძილს ჰგავდა. ჩვენ მთელი დროის განმავლობაში ხელბორკილები გვედო”, — ამბობს ის.

გაეროს ექსპერტთა გუნდის განცხადების თანახმად, მინიმუმ ერთი ქალის ცნობით მაინც დასტურდება, რომ ღაზაში დაპატიმრებული პალესტინელი ქალები, სავარაუდოდ, წვიმასა და სიცივეში, გალიაში საკვების გარეშე იყვნენ გამოკეტილები.

“ყველა აბაზანა ჭუჭყიანი იყო და გვეშინოდა, მათი გამოყენებისგან ავად არ გავმხდარიყავით. გამდინარე წყალი არ იყო. წყლის ბოთლით დავდიოდით, რომელიც დასალევიც იყო და დასაბანიც. გოგოები ერთმანეთის დახმარებასა და მხარდაჭერას ცდილობდნენ. გვინდოდა ლოცვა, მაგრამ ლოცვამდელი განწმენდისათვის წყალი არ იყო, ამიტომ ნიადაგი გამოვიყენეთ. ყოველდღიურად საკვების მცირე რაოდენობა მოჰქონდათ, ერთი ადამიანისთვისაც ძლივს საკმარისი რომ იქნებოდა. საჭმელი, ფაქტობრივად, არ გვქონდა. საკვების, წყლის, ტანსაცმლისა და საბნების გარეშე სასტიკად რთული იყო”, — იხსენებს ქალი.

ამენა ამბობს, რომ ამ დროისთვის მისი სხეულისთვის უკვე გაუსაძლისი იყო ამდენი ცემის, შიმშილის, უწყლობისა და ფსიქოლოგიური ტერორის გამოვლა.

“ჩემი სხეული გადაქანცული და ცუდად მყოფი იყო, ნაცემი და შეურაცხყოფილი. ვგრძნობდი, რომ დაცემა მომელოდა. ჩემს შვილებზე სასტიკად ვნერვიულობდი, მაინტერესებდა უსაფრთხოდ იყვნენ თუ არა, საკვები და წყალი თუ ჰქონდათ, სითბო თუ იყო და ვინმე თუ ჰყავდათ, ვინც მათზე ზრუნავდა”, — განაგრძობს თხრობას ჰუსეინი.

ქალების ჯგუფმა ამ დაწესებულებაში 11 დღე გაატარა. ამ პერიოდის განმავლობაში ამენა ორჯერ წაიყვანეს დაკითხვაზე, რაც არანაკლებ ტრავმული გამოცდილება იყო.

“ბევრი კითხვა დამისვეს ჩემს ოჯახზე, ქმარსა და და-ძმებზე. ჯარისკაცები გამუდმებით მემუქრებოდნენ, რომ ჩემს შვილებს რამეს დაუშავებდნენ, მიყვიროდნენ, რომ თუ სიმართლეს არ ვიტყოდი, ჩემს შვილებს აწამებდნენ და დახოცავდნენ. ჩემი ერთი ძმა იურისტია, ორი — პროფესორი, ერთი ექიმია და ერთი დალაქი. მშრომელი ხალხია, მათ სხვასთან არაფერთან აქვთ კავშირი. ჯარისკაცებს დაჟინებული ჰქონდათ, რომ ჩემი და-ძმები “აქტივისტები” იყვნენ და როცა ვკითხე, რას გულისხმობდნენ, მითხრეს, რომ პასუხი ისედაც ვიცოდი”, — ამბობს ჰუსეინი.

“დაკითხვის დროს სკამზე მიმაბეს. გვერდზე ქალი სამხედრო დამიდგა, წიხლებსა და იარაღს მირტყამდა, რომ სათანადოდ მეპასუხა.”

“მათ ასევე მკითხეს ჩემი სოციალური მედიის ანგარიშების შესახებ. ვუთხარი, რომ მხოლოდ Facebook მქონდა. დამემუქრნენ, რომ ამასთან მიმართებით ჩემს თვალთვალს განაგრძობდნენ”.

გაურკვეველ დაწესებულებაში 11-დღიანი ტანჯვის შემდეგ, ჰუსეინი კვლავ სხვაგან გადაიყვანეს. ამჯერად ციხეში.

დაკითხეს ნაბელაც, რომელმაც არაერთი დაკავების დაწესებულება გამოიცვალა და ისიც, ამენას მსგავსად, თითოეულ ჯერზე გააშიშვლეს და გაჩხრიკეს. ნაბელას თქმით, დაკითხვა იარაღით მუქარის ფონზე მიმდინარეობდა.

ქალს კითხვებს ჰამასთან შესაძლო კავშირის შესახებ უსვამდნენ. მან სამხედროებს აუხსნა, რომ დიასახლისი იყო, ხოლო მისი ქმარი პალესტინის ავტორიტებებთან მუშაობდა, რომელიც ჰამასთან დაპირისპირებულია.

გზის დასასრული

ამენა იხსენებს, რომ იმ დროისთვის, როცა ციხეში მიიყვანეს, გადაქანცული იყო, განიცდიდა ტკივილსა და შიმშილს. დღეების განმავლობაში დიაბეტისთვის წამალი არ მიუღია და მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობა უარესდებოდა. მისი თანასაკნელები ყვიროდნენ, რომ ექიმი სჭირდებოდათ, რომელიც ბოლოს და ბოლოს მოვიდა და ქალებს ცოტა მეტი საკვები და წამალი შესთავაზა. შემდეგ ქალებმა, პირველად რამდენიმე კვირის განმავლობაში, საბოლოოდ შეძლეს შხაპის მიღება.

“ეს იქ ყოფნის განმავლობაში, საუკეთესო მომენტი იყო. თავი თავისუფლად ვიგრძენი ცოტა ხნით”, — ამბობს ქალი.

ის ამ ციხეში 32 დღის განმავლობაში დატოვეს. საჭმელს დღეში სამჯერ აძლევდნენ, მაგრამ ულუფები ერთი ადამიანისთვის საკმარისი არ იყო ერთი. ბრინჯი, როცა მას სთავაზობდნენ, მოუმზადებელი იყო. 42-ე დღეს საბოლოოდ დადგა სახლში წასვლის დრო.

“რაც გაქვთ, საბუთები ან სხვა რამე, თან ვერ წაიღებთ, ყველაფერი აქ დატოვეთ”, — უთხრა ჯარისკაცმა ქალთა ჯგუფს, როცა ისინი წასასვლელად ემზადებოდნენ.

“ჯარისკაცებმა ყველაფერი მომპარეს. ფული ან ჩემს საკუთრებაში არსებული სხვა ნივთები ვერ დავიბრუნე. მათ მხოლოდ კონვერტში ჩადებული საყურეები დამიბრუნეს და მთელი ჩემი ფული მოიპარეს”, — ამბობს ჰუსეინი.

ამ მომენტისთვის ქალს ეგონა, რომ ყველაზე უარესი უკან დარჩა, თუმცა უკანა გზაც ისეთივე მატრავმირებელი იყო, როგორც აქამდე მოსასვლელი გზა.

“სამსაათიანი მგზავრობის შემდეგ სხვა დიდ ოთახში გადაგვიყვანეს. იქ მომხსნეს თვალის საფარი და დავინახე პალესტინელი ქალების შიშველი ჯგუფი. ქალი სამხედროები წიხლს მკრავდნენ და მთხოვდნენ, გამეხადა. მე უარი ვუთხარი, მაგრამ ქალი კვლავ მირტყამდა. ჯარისკაცები ოთახში შედიოდნენ და გადიოდნენ, სანამ ჩვენ ტანსაცმელს ვიხდიდით”, — იხსენებს ჰუსეინი.

ქალების ჯგუფმა ხელახლა ჩაცმა გათავისუფლებამდე შეძლო. ამენა იხსენებს, რომ ავტობუსში ასვლამდე არსებული სცენის გადასაღებად მივიდა ჟურნალისტი ისრაელიდან, კამერით. მან ჰუსეინის სახეც გადაიღო.

“ჯარისკაცმა მითხრა, რომ კამერაში მეთქვა “ყველაფერი კარგადაა” და მე ეს გავაკეთე. როგორც კი ჟურნალისტმა გადაღება დაასრულა, ავტობუსში ჩამაგდეს. კარემ აბუ სალემის (კარემ შალომის) გზაჯვარედინთან დაგვტოვეს. ჯარისკაცს მივუბრუნდი და ჩემს ნივთებსა და ფულზე ვკითხე. მან მითხრა: გაიქეცი, უბრალოდ გაიქეცი”.

“შემდეგ გავიქეცი, სხვა ქალებთან ერთად”, — ასე ასრულებს თხრობას ამენა.

რას ამბობენ საერთაშორისო ორგანიზაციები?

იმ ძალადობისა და სექსუალური შევიწროების შესახებ, რომლის გადატანაც პალესტინელ ქალებს ისრაელში დაკავებულებს მოუწიათ, გაეროს ექსპერტებმა შეშფოთება 19 თებერვალს გამოთქვეს.

“სულ მცირე, ორი დაკავებული პალესტინელი ქალი გააუპატიურეს, ხოლო სხვებს გაუპატიურებითა და სექსუალური ძალადობით ემუქრებოდნენ”, — აცხადებენ ექსპერტები.

ექსპერტები გაეროს ადამიანის უფლებათა საბჭოს სპეციალური პროცედურების ნაწილნი არიან.

განცხადება ასევე იუწყება, რომ მათ მიიღეს ცნობები, რომლებშიც ღაზის სექტორში პალესტინელი ქალებისა და გოგოების “თვითნებური დახოცვა” იყო აღწერილი.

დაკავებული ქალები ასევე იძულებულები იყვნენ დაჰქვემდებარებოდნენ “სექსუალური ძალადობის მრავალ ფორმას. არაადამიანურსა და ღირსების შემლახველ მოპყრობას, სასტიკ ცემას”. ასევე, მენსტრუალურ საფენებზე, საკვებსა და მედიკამენტებზე წვდომის შეზღუდვას.

---

►  წაიკითხეთ მეტი: ქალები მენსტრუალურ პროდუქტებად კარვის ნაჭრებს იყენებენ — ჰუმანიტარული კრიზისი ღაზაში

---

ექსპერტების მიერ გავრცელებულ განცხადებაში ასევე ვკითხულობთ, რომ “გავრცელებული ინფორმაციით, ზოგიერთ მათგანს თეთრი ნაჭრის ნაგლეჯები ეჭირა, როცა ისრაელის არმიამ ან მისმა ძალებმა დახოცეს”.

ამას 2024 წლის იანვარში, MEE-ს მიერ გამოქვეყნებული ვიდეოც ადასტურებს. ვიდეოში ჩანს, რომ ბებია, ჰალა რაშიდ აბდ ალ-ატი სწორედ მაშინ დაცხრილეს, როცა მისი შვილიშვილი თეთრ დროშას აფრიალებდა.

ექსპერტები შეშფოთებას იმის გამოც გამოთქვამენ, რომ დაუზუსტებელი რაოდენობის პალესტინელი ქალები და ბავშვები, მათ შორის გოგოები, ღაზაში ისრაელის არმიის შეჭრის შემდეგ გაუჩინარდნენ.

“არსებობს შემაშფოთებელი ცნობები ისრაელის არმიის მიერ სულ მცირე ერთი ჩვილი გოგოს შესახებ, რომელიც იძულებით გაიტაცეს ისრაელში. ასევე, არსებობს ცნობები ბავშვების მშობლებისგან დაშორებაზეც, რომელთა ადგილსამყოფელი უცნობია”, — აცხადებენ ისინი.

პალესტინის ჯანდაცვის სამინისტროს ცნობით, 2024 წლის მარტის მონაცემებით, ისრაელის მიერ თავდასხმის შედეგად, 30 400-ზე მეტი ადამიანი დაიღუპა. მათგან 25 ათასი ქალი და ბავშვია, რაც დაღუპულთა პროცენტულ გადანაწილებას სრულიად ცვლის — დაღუპულებს შორის უმრავლესობა სწორედ ქალი და ბავშვია. დაშავებულია  71 ათასზე მეტი ადამიანი.

ამასთან, 1,9 მილიონზე მეტი ადამიანი იძულებით გადაადგილებულთა შორისაა, მათგან თითქმის 1 მილიონი ქალი და გოგოა. შიმშილობის ზღვარზეა ღაზის მთელი მოსახლეობა, დაახლოებით 2,2 მილიონი ადამიანი.

მნიშვნელოვანია, რომ გაეროს ქალთა ორგანიზაციამ (UN Women) დოკუმენტი გენდერული გაფრთხილება: ღაზაში კრიზისის გენდერული გავლენა იანვარში გამოაქვეყნა. ის გვიჩვენებს პალესტინაში არსებულ მდგომარეობას ექვსთვიანი მრავალსექტორული რეაგირების ფარგლებში და ფოკუსირდება იმ სხვადასხვაობებზე, რომელიც ცხადყოფს, რომ პალესტინაში მიმდინარ გენოციდს კაცები და ქალები განსხვავებულად განიცდიან.

ექსპერტთა ჯგუფი ისრაელის მთავრობას შეახსენებს მათ ვალდებულებას, დაიცვას პალესტინელი ქალებისა და გოგოების სიცოცხლის, უსაფრთხოების, ჯანმრთელობისა და ღირსების უფლება და უზრუნველყოს, რომ ძალადობის, მათ შორის, სექსუალური ძალადობის, ასევე, წამების, არასათანადო ან დამამცირებელ მოპყრობის ქვეშ არავინ იყოს.

თუმცა, ისრაელის მთავრობა ბრალდებებს უარყოფს და მათ “საზიზღარსა და უსაფუძვლოს” უწოდებს. მათი განცხადებით, აშკარაა, რომ ექსპერტები მოტივირებულნი არიან ისრაელისა და მისი ხალხის მიმართ სიძულვილით და არა — სიმართლით.

განცხადებაში ასევე ნახსენებია ქალები, რომლებსაც კაცი ოფიცრები აშიშვლებდნენ და ისე ჩხრეკდნენ. ამასთან, ნათქვამია, რომ ჯარისკაცები დაკავებული ქალების დამამცირებელ მდგომარეობაში ამსახველ სურათებს ინტერნეტში ავრცელებდნენ.

აღსანიშნავია, რომ დაკავებული პალესტინელების დამამცირებელ და ღირსების შემლახველ გარემოებებში გადაღებული ფოტოებისა ვიდეოების ინტერნეტში განთავსების ერთგვარი ტენდენცია გამოიკვეთა და საზოგადოებამ სოციალურ მედიებში იმგვარი კადრები იხილა, რომლებზეც ასახულია, რომ ისრაელის ძალები პალესტინელ პატიმრებს ფიზიკურ, სექსუალურ და სიტყვიერ შეურაცხყოფას აყენებენ. აღსანიშნავია, რომ კადრებს თავად ისრაელის სამხედრო ძალები იღებდნენ და ავრცელებდნენ. ზოგიერთ მასალაზე ადამიანებს ისრაელიდან რეაქციის გაგზავნა და კომენტარის დაწერაც შეეძლოთ ამ დანაშაულის შესახებ.

MME-ის ცნობით, არხებში მოდერატორები წინასწარ იუწყებიან და აფრთხილებენ ადამიანებს, რომ “მოემზადონ”, რადგან ისინი ახალი პოსტის გავრცელებას აპირებენ, რომელშიც ასახულია პალესტინელების დამცირება, შეურაცხყოფა და ა.შ.

“მათ დედას ვწვავთ… არ დაიჯერებთ იმ ვიდეოს, რომელიც მივიღეთ! ვიდეოში მათი ძვლების ტკაცუნის გაგონებაც შეგიძლიათ”, — წერენ ერთ-ერთი პოსტში.

---

2023 წლის 7 ოქტომბერს ჰამასი, ორგანიზაცია, რომელიც ევროკავშირისა და აშშ-ის მიერ ტერორისტულადაა მიჩნეული, ისრაელის მშვიდობიან მოქალაქეებს თავს დაესხა და მათი ხოცვა დაიწყო. ჰამასის მიერ თავდასხმებს 1400-მდე ადამიანი ემსხვერპლა, ხოლო 240 ადამიანი გაიტაცეს. მათგან 100-ზე მეტი კვლავ ტყვეობაში მყოფად მიიჩნევა. აღნიშნულ ქმედებებს ისრაელმა ღაზაში შეჭრითა და სამხედრო ოპერაციის დაწყებით უპასუხა.

მიუხედავად ჰამასის მიერ ისრაელზე თავდასხმის შეწყვეტისა, ისრაელი ოქტომბრიდან დღემდე არ წყვეტს ღაზის სექტორის დაბომბვას. ღაზა პალესტინელებით დასახლებული ტერიტორიაა, რომელიც თითქმის ყველა მხრიდან ისრაელითაა გარშემორტყმული. აღსანიშნავია, რომ ისრაელის თავდასხმებს ღაზაში მეტწილად სწორედ მშვიდობიანი მოქალაქეები, მათ შორის, ქალები და ბავშვები ეწირებიან.

ღაზის სექტორის ჯანდაცვის სამინისტროს ცნობით, არასაკმარისი კვებისა და დეჰიდრატაციის შედეგად, ქამალ-ადვანის საავადმყოფოში, მარტის დასაწყისში სულ მცირე 15 ბავშვი დაიღუპა.

გარდა ამისა, ისრაელის ჯარებმა  29 თებერვალს ჰუმანიტარული დახმარების განაწილების მოლოდინში მყოფ პალესტინელებს ცეცხლი გაუხსნეს. შედეგად მოკლულია 100-ზე მეტი ადამიანი.

ადგილზე მომუშავე ჰუმანიტარული და უფლებადამცველი ორგანიზაციები ღაზაში არსებულ მდგომარეობას კატასტროფულს უწოდებენ. მშვიდობიან მოსახლეობა შიმშილობს და საბაზისო მოთხოვნილებების დაკმაყოფილებისთვის საჭირო, მათ შორის, სამედიცინო სერვისებზე წვდომა სრულად შეწყვეტილი აქვს. საერთაშორისო ორგანიზაციები ისრაელისგან საერთაშორისო ჰუმანიტარული სამართლის დაცვას მოითხოვენ.