ბლოგის ავტორი: თამარ შატბერაშვილი
მედია აპრილის ბლოგის რუბრიკა ეთმობა სხვადასხვა ადამიანს და განსხვავებულ შეხედულებებს. ბლოგები არ არის სარედაქციო კატეგორია და მოიცავს ავტორების პერსონალურ მოსაზრებებს. მათ მიერ გამოთქმული პოზიცია შესაძლოა არ გამოხატავდეს მედია აპრილის პოზიციას.
საიდან სად ბრუნვას შეიძლება ვუწოდოთ დაბრუნება?
თუ არსად წავსულვარ, შეიძლება დავბრუნდე?
თუ ბევრჯერ წავედი, რამდენჯერ არის შესაძლებელი დაბრუნება?
რამდენჯერმე წავედი, მაგრამ მგონია, მხოლოდ ახლა ვბრუნდები. ბრუნვა–ბრუნვაში წლები გავი–და და ვბრუნდები. თითქოს არც არასდროს წავსულვარ, მაგრამ ფაქტია, რომ ბევრჯერ წავედი. პარადოქსული შეგრძნებაა, ფიქრები კი – ჰალუცინაციური.
ვიცი, რომ სახლში ვბრუნდები, როცა ვენის აეროპორტში ქუთაისის gate-თან ვდგავარ.
მოქმედება 1
გადაძახილი ახლობელთან:
– კახა, მოდი აქ დავსხდეთ
– ნინო, აქ მოდი, მანდ რა გინდა
თვითმფრინავში ჩასხდომა დაიწყო. აბა, პირველი ვინ იქნება, ვინ დაიკავებს ადგილს? კულისებში ცქმუტვა შეინიშნებოდა. სიცოცხლით სავსე ექვსი ადამიანი ერთ ჯგუფად ამოვიდა და დიალოგიც დაიწყო.
მოქმედება 2
– ლევან, აქ დაჯექი. არავინ ზის
“გთხოვთ, დაიკავოთ თქვენთვის განკუთვნილი ადგილები”, – ამბობს ბორტგამცილებელი
– მოდი ლევან, ვინ ამოწმებს
აღმოჩნდა, რომ გამიმართლა და მთელი ფრენის განმავლობაში მათი დიალოგების მოსმენა მხვდა წილად. სასმელი მომარაგებული ჰქონდათ.
ილიას ჯერიც მოვიდა.
– აბა, ახლა ყველა ყურადღებით იყოს. მოდი, სიყვარულს გაუმარჯოს. ისეთი გრძნობაა, შეიძლება ცაში აგიყვანოს ან მიწაზე დაგანარცხოს.
მოქმედება 3
ჩემ გვერდით ორი შუახნის ქალი იჯდა, ერთად მგზავრობდნენ. ერთ–ერთს ორი პირბადე ყურიდან ყურზე გადაეფინა, ხელში მამა გაბრიელის ხატი ეჭირა და გარშემო ყველას და ყველაფერს დიდი ენთუზიაზმით აკვირდებოდა. მეორე ქალი უფრო მშვიდად იყო, დაღლილი ჩანდა და მალევე ჩაეძინა. ამასობაში, პირველმა დრო იხელთა, მამა გაბრიელის ხატით ხელში ჩემკენ შემობრუნდა და მკითხა, ჩემი პირველი ფრენა იყო თუ არა. ვუპასუხე, რომ არა და მოაყოლა:
– ჩვენი პირველი ფრენაა. უკაცრავად, მეორე. ქუთაისიდან ჩამოვედით და ახლა ვბრუნდებით.
ღელვა ეტყობოდა და თავდაჯერებით მოვახსენე, რომ თვითმფრინავი ერთ–ერთი ყველაზე უსაფრთხო სატრანსპორტო საშუალებაა. დამეთანხმა, ხატი ხელში მჭიდროდ დაიჭირა და აფრენამდე პირჯვარიც მონდომებით გადაიწერა.
ვიცი, რომ სახლში ვბრუნდები, როცა თვითმფრინავის დაჯდომისთანავე ვხედავ, მოთმინება (ისედაც) უცხო ხილია გარშემომყოფებისთვის. თითქოს წამმზომი ჩაირთო, მგზავრების ნახევარი უმალ ადგა, ჩემოდანი მაშინვე მოიხელთა და ხანგრძლივი ემიგრაციიდან დაბრუნებული შვილივით ჩაიხუტა გულში.
პასპორტის კონტროლი გავიარე და ჩემოდანს ველოდებოდი. როგორც იქნა, გამოჩნდა ჩემი უზარმაზარი სალათისფერი ჩემოდანი. ძალები მოვიკრიბე და მოსიარულე დახლიდან გადმოვაბრძანე. აღებისას წითელი სტიკერი შევამჩნიე წარწერით “to be inspected” [საჭიროებს შემოწმებას]. დავიბენი და ვფიქრობდი, სად რა ჩავაკვეტე, რა შეიძლება ყოფილიყო შემოწმების გამომწვევი მიზეზი. მალევე მომიახლოვდა მესაზღვრე პოლიციელი და მკითხა:
მოქმედება 4
– გამარჯობა, მარიხუანას საფქვავი ხომ არ გიდევს?
– არ მიდევს
– არ გიდეეევს?
– არა
– წამოდი, სკანერზე გავატაროთ
გავყევი.
აღმოჩნდა, რომ ჩემი მრგვალი ფორმის სპიკერი მარიხუანას საფქვავს მიამსგავსეს, რაც დამეთანხმებით, სრულებით ადეკვატურია.
ჩემოდანი ავიღე და ღიმილით მივაძახე:
– ექვსწლიანი პაუზის შემდეგ, ასეთ დაბრუნებას არ ველოდი
გაეცინათ და გამომიშვეს.
ვიცი, რომ სახლში ვარ, როცა თბილისში კორპუსს ვუახლოვდები და სადარბაზოს კარებზე ვხედავ წარწერას:
ძაღლებმა უნდა მოისაქმონ გარეთ!
Dog’s must make a poop outside!
Собаки должны какать во дворе!
ვიცი, რომ სახლში ვარ, როცა სადილად ტოლმა, მჭადი და ყველი გვაქვს, ტელევიზორი სულ ჩართულია და სერიალს სერიალი ანაცვლებს. პატარაობაში ლათინო–ამერიკული სერიალები ჭარბობდა, ახლა კი თურქული და ინდური სერიალები უფრო მრავლადაა.
საღამოს ქალაქის ცენტრში გასვლა გადავწყვიტე. კორპუსიდან გასვლისთანავე შიშის გრძნობამ შემიპყრო. არც არაფერი მომხდარა, მაგრამ ყველაფერიც მოხდა. უცხო, მაგრამ ნაცნობ რეალობაში აღმოვჩნდი და და–ბრუნების პარადოქსულმა შეგრძნებებმა ისევ შემიპყრო.
“ღამით მინდა დავიძინო,
დღისით მინდა მეღვიძოს,
შუადღისით ვსადილობდე, საღამოს კი ვვახშმობდე,
საქართველოს მოსახლეობის უმრავლესობასავით მეც ეს ოცნება მაქვს”. [კურიერის ამბები, თემო რეხვიაშვილი, გვ. 47]
ვკითხულობ თემო რეხვიაშვილის წიგნს “კურიერის ამბები” და ვცდილობ, აქაური ცხოვრების რიტმს ფეხი ავუწყო.
ნეტავ ოდესმე დავიდებ ბინას?
რა ჯანდაბაა სახლი? რატომ არ მასვენებს წარსულში ქექვა?
ეს თითქოსდა რუტინული გუშინდელი დღის ნიადაგის ტკეპნა გულსაც მიჩქარებს, წამიერად მაბედნიერებს და თავსაც მაბეზრებს. ერთ სურათს მეორე მოჰყვება, ერთ მოქმედებას მეორე, ერთ წერილს სხვა და ჯაჭვურ რეაქციას ღრმა ბავშვობამდე მივყავარ.
დღეს ჩემი პატარა კუთხე მოვაწყვე. ვზივარ და ვწერ მაგიდასთან. უცხოა, მაგრამ დაიტვირთა წიგნებითა და რვეულებით, რომლებსაც ჩემთვის ყველაზე ნაცნობი სივრცეები მოუვლია. სანთელივით იღვენთება სიტყვები ფურცელზე და წარმოდგენაც არ აქვს, როგორ მძიმე ქურქს ისხამს ამ სუსხიანი ზამთრის გადასაგორებლად.