“როცა გავიაზრე ჩემი სექსუალური ორიენტაცია და მივხვდი, რომ ეს არ არის ეტაპი, რომელიც გადაივლის, დაიწყო ჩემი ბრძოლა და რელიგიებში გამოსავლის ძიება. დავიწყე ბიბლიის საფუძვლიანი კვლევა, თითქოს, იმისთვის, რომ რწმენა განმემტკიცებინა, მაგრამ მოგვიანებით თავს გამოვუტყდი, რომ უბრალოდ საკუთარი თავის გამართლებას ვცდილობდი”, — გვიყვება ანზორ ამზოევი, ინფორმაციული ტექნოლოგიების სპეციალისტი და აქტივისტი, რომელმაც საკუთარი თავის მიღების გრძელი გზა გაიარა და, როგორც ამბობს, “საკუთარ თავთან მრავალწლიანი ჭიდილისა და ტრანსფორმაციის შემდეგ” ახლა თავისუფალია.

სამოქალაქო აქტიურობა მას შემდეგ დაიწყო, რაც 2019 წელს გავრილოვი ქართულ საკანონმდებლო ორგანოში ჩამოიყვანეს და მას შემდეგ რუსული გავლენის წინააღმდეგ პროტესტებში აქტიურად არის ჩართული. იქამდე კი გრძელი გზა გაიარა — თვითიდენტიფიცირების, ბრძოლის, პასუხების რელიგიურ ტექსტებში ძებნისა და “ქამინგაუთის”. სტატიიდან უკეთ გაიცნობთ ანზორ ამზოევს, საქართველოს მოქალაქეს, რომელსაც საზოგადოების ერთიანობისა და ქვეყნის გადარჩენის იმედი აქვს.

თავშესაფრის ძიება რელიგიაში და “ქამინგაუთი”

ბავშვობა 90-იანებისა და 2000-იანების დასაწყისის საქართველოში გაატარა — როგორც ამბობს, იმ დროს, როცა ძალადობა ჩვეულებრივი ამბავი იყო, ალკოჰოლზე დამოკიდებულება კი — ძალზე გავრცელებული. რიგით ოჯახში ვიზრდებოდი, რომელსაც იგივე ყოფითი პრობლემები ჰქონდა, როგორც იმ დროს უმეტესობასო.

ანზორის თქმით, ჯერ კიდევ იმ დროს, როცა საკუთარ სექსუალურ ორიენტაციაზე არაფერი იცოდა, ვერ ეწყობოდა ბიჭების გარემოცვას — იმ თემებთან ბმას ვერ პოულობდა, რაც სხვა მოზარდებს აღელვებდათ, ამიტომ გოგოებთან უფრო მეგობრობდა.

“ხშირად მსმენია ჩემი მეგობრებისგან, რომ მიზეზი, რის გამოც ბულინგის სამიზნედ ქცეულან, ფემინური ქცევა ან ჩაცმის სტილი იყო. ჩემ შემთხვევაში, აღიზიანებდათ ის, რომ ჩემი სამეგობრო წრის ნაწილი მხოლოდ გოგოები იყვნენ და ბიჭებთან ფეხბურთს არ ვთამაშობდი ან, რა ვიცი, როცა ჰყვებოდნენ ამ “ბიჭურ” ისტორიებს, ჩემთვის უინტერესო იყო. გარშემო მყოფი ბიჭების გაღიზიანება გამოუწვევია იმასაც, რომ სკოლაში კარგად ვსწავლობდი, რასაც თვითონ ყურადღებას არ აქცევდნენ. მოკლედ, ეძებდნენ საბაბს, რომ დამპირისპირებოდნენ, რასაც ახერხებდნენ ხოლმე. თან, მე ერთი ვიყავი, ისინი — ბევრნი”.

თავდაპირველად ვგრძნობდი მხოლოდ იმას, რომ გოგოების მიმართ რომანტიკული ინტერესი არ მქონდაო, იხსენებს ანზორი და ამბობს, ვიცოდი, რომ არსებობდნენ ადამიანები, ვინც იმავეს განიცდიდა, მაგრამ თვითიდენტიფიცირებას ვერ ვახერხებდიო. ფიქრობდა, რომ “ცოტა სხვა რამ სჭირდა”. მერე უკვე ინტერნეტით დაიწყო ინფორმაციის მოძიება და შვებად ექცა მოძიებული არასწორი ინფორმაცია — თითქოს, სექსუალურ ორიენტაციასთან დაკავშირებული კითხვები სქესობრივი მომწიფების ნაწილია და დროსთან ერთად მიინავლება.

“იძებნებოდა ისეთი ინფორმაციაც, სადაც დასკვნა ასეთი იყო, რომ ის, რასაც ვგრძნობდი, სქესობრივი მომწიფების დასრულებასთან ერთად გადამივლიდა. ჩემს გონებაში ის განცდები, რომლებიც ჰეტეროსექსუალობის მიღმაა, აღიქმებოდა ავადმყოფობად. მოკლედ, პირველი გაცნობიერებიდან მოყოლებული, ექვსი წელი დავუთმე თვითგანადგურების გზას”.

მისთვის ამ გზის ნაწილი იყო რელიგიებში გამოსავლის ძიებაც.

მამა პირველი ადამიანი იყო, ვისთანაც ქამინგაუთი გადავწყვიტე და, ჩემდა გასაკვირად, ჩვეულებრივად მიიღო ეს ამბავი. რამდენიმე თვის შემდეგ დედასაც ვუთხარი და ამით ეს თემა ამოიწურა — მივხვდი, რომ მალვა აღარ მომიწევდა.

ამბობს, რომ საკუთარი სექსუალური ორიენტაციის სხვებისთვის გაზიარება იმდენად რთული არ ყოფილა, როგორც საკუთარ თავთან — ის იმედები თუ წარმოდგენა, რაც საკუთარ ცხოვრებაზე ჰქონდა, ერთიანად ამოყირავდა.

“იმ გარემოს გათვალისწინებით, რომელშიც ვცხოვრობდი და იმის გამო, რომ ბავშვობაში ოჯახი ჩემთვის კომფორტის ზონა არ ყოფილა, მინდოდა, შემექმნა ისეთი მზრუნველი და თბილი ოჯახური გარემო, როგორიც მე არ მქონია. სექსუალური ორიენტაციის გააზრებას მოჰყვა წარმოდგენა, რომ ჩემთვის ეს შეუძლებელი იქნებოდა. დავიწყე “თვითგანკურნების” მცდელობა, თავშესაფრის რელიგიაში ძიება”.

მისი ოჯახი დიდად რელიგიური ადამიანებისგან არ შედგებოდა, გარშემოც ნაკლებად იყო ინტერესი — ამ ძიებამდე დამოუკიდებლად მივიდა. ყოველ კვირას ესწრებოდა წირვას, ეძებდა კითხვებს პასუხებზე და როგორც იხსენებს, მისი დაინტერესება რელიგიური თემებით სულ უფრო გაღრმავდა, დაიწყო ბიბლიის საფუძვლიანი კითხვა და კვლევა.

“ვეძებდი საკუთარი თავის გამართლებას, იქნებ, არ ვარ მთლად ისეთი ცუდი ადამიანი სექსუალური ორიენტაციის გამო-მეთქი. ამ კონფლიქტმა და ძიებამ გამოიწვია ის, რომ მრწამსი შევიცვალე და ერთ-ერთი რელიგიური ორგანიზაციის წევრი გავხდი. იეჰოვას მოწმე ვიყავი 4-5 წლის განმავლობაში. უკვე გააზრებული მქონდა, რომ გეი ვარ. ორგანიზაციას მრავალი პუბლიკაცია აქვს იმასთან დაკავშირებით, როგორ უნდა დაძლიო ეს მოცემულობა, როგორ უნდა გაუმკლავდე. ძალიან დიდ დროს ვუთმობდი, რომ სახელმძღვანელოებში არსებული პრაქტიკული რჩევები გამეთვალისწინებინა, მაგრამ უშედეგოდ, სანამ უბრალოდ არ მივხვდი, რომ არაფერი მჭირს სამკურნალო”.

მიუხედავად იმისა, რომ რელიგიურ ორგანიზაციაში ყოფნის პერიოდი ტრავმულ გამოცდილებად შემორჩა, ამბობს, რომ იმ პერიოდმა გარკვეული შიშების დაძლევა მაინც გაუადვილა. ეთნიკურად ქურთია და როგორც ამბობს, ამ კუთხით ნეგატიური გამოცდილებები ან ჩაგვრის შემთხვევები არ ჰქონია, მაგრამ სხვაგვარად იყო იეჰოვას მოწმეობის პერიოდში.

“ჩვენი კულტურა [ქურთი თემის] იმით არის გამორჩეული, რომ დიდად საჯაროდ გამოჩენა არ გვიყვარს. როცა ერთ-ერთი აქციის დროს ტელევიზიას კომენტარი მივეცი, ნათესავებმა დამიწყეს კითხვების დასმა, რად გინდოდა, პრობლემები არ შეგექმნასო. თუმცა, ეთნიკური ნიშნით ჩაგვრის გამოცდილება, საბედნიეროდ, არ მქონია. როცა მოწმე ვიყავი და მთელი გულით მჯეროდა, რომ ჭეშმარიტებას ვქადაგებდი, მქონია შემთხვევები, როცა გვლანძღავდნენ, გამოგვკიდებია კიდეც ხალხი და იმუნიტეტი გამომიმუშავდა. იმ დროს მივხვდი, რომ როცა უმცირესობაში ხარ და საკუთარი სიმართლის გჯერა, საზოგადოების რეაქციის მიუხედავად, მყარად უნდა დარჩე შენს პოზიციაზე, თუმცა არა — აგრესიულად. ახლა მაქვს უნარი, ადამიანები მივახვედრო, რომ არავის აქვს უფლება და არც შესაძლებლობა უნდა ჰქონდეს, რომ დაგჩაგროს”.

ანზორის თქმით, იეჰოვას მოწმეობის პერიოდმა შემდგომში საკუთარ ორიენტაციაზე გარშემომყოფებთან საუბარიც შედარებით გაუმარტივა.

“როცა ჩემი სექსუალური იდენტობის მეგობრებთან, ოჯახთან, თანამშრომლებთან გაზიარების მომენტი დადგა, დავფიქრდი, თუ ორგანიზაციაში არაფრის მეშინოდა, ამ შემთხვევაში რატომ უნდა შემეშინდეს-მეთქი — თუ იქ ღმერთის სახელით დავდიოდი და ვქადაგებდი, ახლა ჩემი სახელით და საკუთარი თავის რატომ უნდა შემრცხვეს, შემეშინდეს?”

თუ ოჯახს ესმის ჩემი, მაშინ ვისიღა უნდა მეშინოდეს ან ვემალებოდე?

სანამ ოჯახთან ღიად საუბარს გადაწყვეტდა, რამდენიმე მეგობარს გაუზიარა ინფორმაცია საკუთარი სექსუალური ორიენტაციის შესახებ. თუმცა, მისი თქმით, ყველაზე ამაღელვებელი და მნიშვნელოვანი ოჯახთან საუბარი იყო.

“მამასთან ხშირი კონტაქტი არ მქონია, მაგრამ სანამ დაიღუპებოდა, მისი ცხოვრების ბოლო სამი თვე სხვა ქვეყანაში ცხოვრობდა და ცდილობდა, რომ მამობა გამოევლინა ჩემთან. სხვათა შორის, პირველი ადამიანი იყო, ვისთანაც ქამინგაუთი გადავწყვიტე და, ჩემდა გასაკვირად, ჩვეულებრივად მიიღო ეს ამბავი. რამდენიმე თვის შემდეგ დედასაც ვუთხარი და ამით ეს თემა ამოიწურა — მივხვდი, რომ მალვა აღარ მომიწევდა. ეგ მნიშვნელოვანი ფაქტორი იყო, რამაც უფრო მეტი თავისუფლება მომცა — თუ ოჯახს ესმის ჩემი, მაშინ ვისიღა უნდა მეშინოდეს ან ვემალებოდე?”

საკუთარი ორიენტაციის ღიად თქმას ადამიანებთან ურთიერთობის დაუყოვნებლივ გაწყვეტა არ გამოუწვევია, მაგრამ იყვნენ ადამიანები, ვინც ეტაპობრივად დისტანცირდნენ, მიუხედავად იმისა, რომ იქამდე ახლო მეგობრები იყვნენ.

“უსიამოვნო იყო და, ზოგჯერ, მტკივნეულიც, მაგრამ მგონია, რომ ეს ასე უნდა მომხდარიყო. ამ ერთ ცხოვრებას ვერ ვიცხოვრებ სხვა ადამიანების ტყვეობაში. ყველა ვაკეთებთ არჩევანს და ამ არჩევანს პატივს ვცემ, მიუხედავად იმისა, რომ აირჩიეს, ჩემთვის ვერ გაეგოთ”.

რელიგიური სივრცის მიტოვება და ჰეტერო ბიჭის როლი

იეჰოვას მოწმეების ორგანიზაცია მას შემდეგ მიატოვა, რაც საკუთარი სექსუალური ორიენტაციის შესახებ არსებული წარმოდგენა გადააფასა. ამბობს, რომ ამ პერიოდის შემდეგ დაიწყო კარიერაზე ზრუნვა და ახალი ადამიანებიც გაიცნო — იქამდე მისი სივრცე მხოლოდ ამ მრწამსის ადამიანებით იყო შემოსაზღვრული.

“ეს რელიგიური სწავლება ცოტა ისეთია, შენი ცხოვრება შევსებულია სასულიერო საქმეებით, ქადაგებით, კრებებით, სანამ მქონდა წარმოდგენა, რომ რაც უფრო ღრმად ვიქნებოდი ჩართული რელიგიურ ცხოვრებაში, მით უფრო დამეხმარებოდა. საკუთარი თავი გამახსენდა მაშინ, როცა იქიდან წამოვედი. დავიწყე თვითზრუნვა, კარიერაზე, პიროვნულ განვითარებაზე ფიქრი”, — გვიზიარებს და ამატებს, რომ იეჰოვას მოწმეობის პერიოდში მისი სამეგობროც მხოლოდ ამ სწავლების მიმდევრებით შემოიფარგლებოდა და წამოსვლის შემდეგ იმ აზრებისგან გათავისუფლება გაუჭირდა.

როცა საკუთარ თავს ვებრძოდი ან ვმალავდი იდენტობას, ბევრად ჩაკეტილი, შებოჭილი ადამიანი ვიყავი და არ მქონდა ის კომფორტი, რაც ახლა.

“მიუხედავად იმისა, რომ საკუთარი თავის გამო სირცხვილი დავძლიე, იქიდან წამოსვლისას მინიმუმ ერთი წელი ისევ იმ წარმოდგენების ტყვეობაში ვიყავი. საკუთარ თავთან დარჩენისას მაინც მქონდა ფიქრები — იქნებ, მართლები არიან, იქნებ, ისევ იქ უნდა ვიყო, კიდევ ერთხელ უნდა ვცადო. ფიქრებთან ერთად მიბრუნების მცდელობაც მქონდა. იეჰოვას სწავლების ერთ-ერთი თავისებურება ისიც არის, რომ ახალისებენ მეგობრობას ორგანიზაციის შიგნით და არა — გარეთ, ამიტომ იმ პერიოდში სხვა მეგობრები არ მყოლია. იქიდან წამოსვლისას საკუთარ თავთან სრულიად მარტო ვიყავი, მერე და მერე სამსახურში ახალი მეგობრები შევიძინე და ჭიდილი საკუთარ თავთან ნელ-ნელა მიილია”.

ანზორის პირველი ოფიციალური სამსახური ერთ-ერთი სწრაფი კვების ობიექტში ბარისტას პოზიცია იყო. როგორც იხსენებს, იმ დროს ხალხს თავს ჰეტერო ბიჭად აჩვენებდა, არადა, აღნიშნავს, რომ არც დამდგარა საკითხი ისე, რომ ვინმე მისი სექსუალური ცხოვრებით ან ორიენტაციით დაინტერესებულიყო.

“ვპოპულისტობდი, საკუთარ თავს ამაში ვუტყდები, ცუდად ვიქცეოდი — ხალხს თავს ჰეტერო ბიჭად ვაჩვენებდი, რომელსაც არ მოსწონს და დასცინის ქვიარ ადამიანებს. ალბათ, ამას იმის შიშით ვაკეთებდი, რომ ჩემზე ეჭვი არ მიეტანათ. გარშემომყოფებისგან მოთხოვნა არც ყოფილა, თანამშრომლების ნაწილს ქვიარ მეგობრებიც ჰყავდა, მაგრამ ნიღბით დავდიოდი იმ სამსახურის პერიოდში და რაღაც თამაშს ვთამაშობდი” — ამასთან, იხსენებს იმასაც, რომ მომდევნო სამსახურში, საჯარო სექტორში მუშაობისას ეჭვქვეშ დაუყენებიათ გარკვეულ პოზიციაზე მისი გადაყვანა იმის გამო, რომ იმ დროს უკვე ღიად ამბობდა საკუთარ სექსუალურ ორიენტაციაზე და ეს დამაბრკოლებელ ფაქტორად ესახებოდათ.

ახლა ერთ-ერთ ბანკში მუშაობს და ამბობს, რომ იდეალურად არის — ერთი მხრივ, გარემო მეგობრულია და, მეორე მხრივ, მალვა აღარ უწევს.

“როცა საკუთარ თავს ვებრძოდი ან ვმალავდი იდენტობას, ბევრად ჩაკეტილი, შებოჭილი ადამიანი ვიყავი და არ მქონდა ის კომფორტი, რაც ახლა. ბევრად გახსნილი და მეგობრული ურთიერთობა მაქვს თანამშრომლებთანაც, ვიდრე წინა სამსახურში, სადაც ჰეტერო, “გრუზინი” ტიპის როლს ვთამაშობდი”.

ანზორი იხსენებს, რომ ერთ-ერთი გარდამტეხი მომენტი, რომელიც საკუთარი თავის მიღებისა და შემდეგ სხვებისთვის გაზიარების გზაზე ჰქონდა, მეგობრის “ქამინგაუთი” იყო.

“ჩემი ერთ-ერთი მეგობარი “დაქამინგაუთდა” ჩემთან. მაგ პერიოდში ჯერ კიდევ ჰეტერო ბიჭს ვთამაშობდი. მომიწია, მეგობრისთვის ხელოვნურად, ჰეტერო ბიჭის პოზიციიდან მეთქვა, რომ არ უნდა ღელავდეს და ეს ფაქტი ჩვენს მეგობრობაზე გავლენას არ იქონიებს. მერე საკუთარ თავზე მეცინებოდა, რომ თამაში დავიწყე იმ სიტუაციაში, სადაც მაგის არავითარი საჭიროება არ იყო”.

მუხტი სამოქალაქო აქტიურობისთვის და მომავლის იმედი

ანზორი გვიყვება, რომ მისი სამოქალაქო პოზიციის ჩამოყალიბება იწყება 2019 წლიდან — იმ დროს, როცა გავრილოვი საქართველოში ჩამოიყვანეს. მიუხედავად იმისა, რომ იქამდეც იცოდა რუსულ გავლენებზე თუ იმ დანაშაულებზე, რომლებიც საქართველოს წინააღმდეგ აქვთ ჩადენილი, განსაკუთრებით მძაფრად გავრილოვის ჩამოყვანა შეეხო.

“იქამდე გააზრებული არ მქონდა, რომ ამდენად ახლოს არიან, პირისპირ და შენივე ქვეყანაში უნდა ებრძოლო. იმდროინდელი დარბევის შემდეგ იწყება ჩემი აქტიური სამოქალაქო ცხოვრება და დღემდე ვებრძვი ამ უკვე უხეშ ძალას საქართველოში. როცა დუმის დეპუტატი იმ სავარძელში ჩაჯდა, საიდანაც ჩვენი ქვეყნის დამოუკიდებლობა გამოცხადდა, მივხვდი, რომ ძალიან რეალური და ახლოა ყველაფერი. მაშინ ვიყიდე საქართველოს პირველი დროშა, ძლივს ვიშოვე ტარი და გავვარდი ეგრევე აქციაზე”.

იხსენებს, რომ იმ დროს დარბევის, დაშავების შიში უსამართლობის განცდამ და ბრაზმა დაჯაბნა. დარდობდა მხოლოდ დედის ჯანმრთელობაზე და ცდილობდა, მისთვის არაფერი ეთქვა.

ძალიან მარტივი სურვილები მაქვს და იმედია, მიზნებს მივაღწევ. მინდა, მე შევქმნა ისეთი ოჯახი, როგორიც ბავშვობაში არ მქონია.

“ძალიან ინერვიულებდა დედაჩემი, სულ ჯანმრთელობის პრობლემები აქვს და მოტყუება მიწევდა, თითქოს, აქციაზე არ ვიყავი. არ სჯეროდა, რა თქმა უნდა, ყურმილში ზუზუნის, ხმაურის ხმა ესმოდა. ამიტომ, ძალიან შერეული განცდები მქონდა — ბრაზის, შიშის, შემართების, მაგრამ ვიცოდი, რომ ბოლომდე უნდა გვებრძოლა. თან, დღის ბოლოს საკუთარ თავთან მართალი რომ ხარ, მაგას კმაყოფილების შეგრძნებაც სდევს თან”.

აქტიურად იყო ჩართული რუსული კანონის საწინააღმდეგო პროტესტებშიც. 2023 წელს, აქციების შემდგომ პერიოდში, როცა ირაკლი ღარიბაშვილმა აქციაზე მდგომ ახალგაზრდებს “ორიენტაციაარეულები” უწოდა და შემდგომაც, როცა ქვიარ ადამიანებთან ბრძოლა საკანონმდებლო პროცესის ნაწილადაც კი იქცა, ლგბტქია+ თემის დემონიზება დაიწყეს. როგორც ამბობს, იდენტობაზე მიტანილი იერიში სიგნალად ჩათვალა, რომ რეჟიმი სუსტდება და მოწყვლად ჯგუფზე თავდასხმა სწორედ ამითაა განპირობებული.

“იმდენად მოეცარათ ხელი, რომ საზოგადოების დაპირისპირებისთვის საშუალება არ ჰქონდათ და მიმართეს ისევ ძველ, მრავალჯერ ნაცად მეთოდებს აქციის მონაწილეების დემონიზებისთვის. ამ პროცესმა ისიც აჩვენა, რომ ხელისუფლების მცდელობის მიუხედავად, მუხტი არ დავარდნილა და აქციაზე მისვლისგან თავი არავის შეუკავებია იმის გამო, რომ მის ქვიარ აქციებად შეფუთვას ცდილობდნენ.

ანზორის თქმით, “ქართულმა ოცნებამ” არა მხოლოდ ქვიარ ადამიანების წინააღმდეგ დააანონსა რეპრესიები, არამედ მთელ რიგ სამოქალაქო ორგანიზაციებსა და პარტიებს დაემუქრა დასჯით, არაკონსტიტუციურად გამოცხადებით — “ამა თუ იმ მიზეზით, ამ ხელისუფლების გაგებით, მეც მომიწევს ამ რეჟიმისგან სასჯელის მიღება და ამიტომ, შიშები, რა თქმა უნდა, აქტუალურია, მაგრამ ეგ ბრძოლის ჟინსაც აასმაგებს, რათა 26 ოქტომბერს ეს კოშმარი დასრულდეს და ქვეყანა დასავლეთის რელსებზე გადავიდეს”.

ჰომოფობიურ, ფაშისტურ კანონზე დამატებით იმასაც ამბობს, რომ რუსეთის მაგალითი უკვე გვაქვს, სადაც პუტინმა ამომრჩევლის კონსოლიდაციისთვის ქვიარ ადამიანების საწინააღმდეგო, ეროვნული იდენტობის იდეაზე დაფუძნებული კამპანიები აწარმოვა და ნელ-ნელა ქვიარ ადამიანები ბრძოლის სამიზნედ იქცნენ, გაიზარდა აგრესია. ამ პროცესში იმედად საზოგადოების ერთიანობა ესახება — სწორედ ეს წარმოუდგენია რეჟიმის დამარცხების გზად.

“ავტორიტარიზმის წინააღმდეგ საზოგადოების ერთიანობაა ის, რაც მსგავს რეჟიმებს ასრულებს. საქართველოში ეროვნული განმათავისუფლებელი მოძრაობა რომ ყალიბდებოდა, იმ დროსაც კი ბევრი დაქსაქსული და ერთმანეთთან რადიკალურად დაპირისპირებული ჯგუფი ერთი მიზნის ირგვლივ ერთიანდებოდა. ჩვენც უნდა მოვახერხოთ იგივე — გაერთიანება, ერთმანეთის მიმართ სოლიდარობა. ახლა მთავარია, აქ დავრჩეთ და ამისთვის ურთიერთსოლიდარობა აუცილებელია”.

ანზორი მოქალაქეებს არჩევნებზე აქტიურობისკენ მოუწოდებს — “აბსოლუტურად ყველა მოქალაქე უნდა წავიდეს არჩევნებზე და ელაპარაკოს ყველას — მეგობარს, ნაცნობს, ბარში თუ კლუბში გაცნობილ ადამიანს, თანამშრომელს. ეცადოს მოტივირებას, რომ ყველამ გავაკეთოთ არჩევანი. მთავარი საპროტესტო აქცია იქნება იქ, საარჩევნო უბნებთან”.

საკუთარ მომავალს კი საქართველოში ხედავს, თუმცა, იმასაც ამბობს, რომ 26 ოქტომბერი წყალგამყოფი იქნება. არ იცის, ოქტომბრის მერე ენდომება ან ექნება შესაძლებლობა საქართველოში იცხოვროს თუ — არა.

პროფესიული მიზნები ისევ ინფორმაციულ ტექნოლოგიებს უკავშირდება და ოცნება აქვს, ერთ დღეს “თავი მაიკროსოფტში ამოყოს”.

“ძალიან მარტივი სურვილები მაქვს და იმედია, მიზნებს მივაღწევ. მინდა, მე შევქმნა ისეთი ოჯახი, როგორიც ბავშვობაში არ მქონია”.