“ყველაზე ძნელია, დაიხსნა საკუთარი თავი საკუთარი ცოდნის და წარმოდგენების ხაფანგიდან. ამ დროს, ერთადერთი, რასაც სამყაროს გაფართოება შეუძლია, წარმოსახვაა, რადგან ახალი რეალობა ფანტაზიიდან იბადება. დღეს, როცა ინფორმაციის ოკეანეში ვიძირებით, მნიშვნელოვანი ის კი აღარ არის, რა ვიცით, არამედ ის, რისი წარმოსახვა შეგვიძლია და რისი გვჯერა” — ეს არის ამონარიდი “ინდიგოს” გუნდის სარედაქციო წერილიდან, რომლითაც იწყებოდა ჟურნალის პირველი ნომერი.
ამ ტექსტის შემდეგ კი გვხვდება ჩამონათვალი სახელწოდებით “ჩვენ გვჯერა”:
- გაზიარების
- ოპტიმიზმის
- იუმორის
- ბედნიერების
- თავისუფლების
- სიზმრების
- სიყვარულის
- ოჯახის
- ღმერთის
- უკვდავების
- სექსის
- ექსპერიმენტების
- სიკვდილის
- შემეცნების
ასე დაიწყო “ინდიგოს” ისტორია 2015 წლის ოქტომბერში. არასრული ათი წლის განმავლობაში გამოცემამ შეძლო ასეულობით ავტორის გაერთიანება ახალი დროის, იდეებისა და ადამიანების გარშემო; “ინდიგოს” გუნდმა, ჟურნალთან ერთად, გამოსცა წიგნები, გადაიღო ფილმები, შექმნა ვებგვერდი და ჩაატარა ფესტივალიც. ამასთან ერთად, როგორც გამოცემაში ამბობენ, მოიპოვეს ყველაზე მთავარი — მკითხველის ნდობა.
დღეს “ინდიგოც” იმ მედიებს შორისაა, რომლებსაც, ქართული ოცნების რეპრესიული პოლიტიკის გამო, გაქრობა ემუქრებათ, თუმცა სიტყვის თავისუფლებისთვის ბრძოლას აგრძელებენ.
ინდიგოს თანადამფუძნებელი, ნინო ლომაძე და დირექტორი ნატა ძველიშვილი მედია აპრილთან იხსენებენ გზას, რომელიც დაარსებიდან დღემდე გაიარეს, ასევე, გვიზიარებენ მთავარ ღირებულებებსა და იდეებს, რაზეც “ინდიგო” დგას. ნინო და ნატა საუბრობენ ერთგულ მკითხველზე, წინააღმდეგობაზე, ერთობასა და დამოუკიდებელი მედიის მნიშვნელობაზე, ასევე, იმაზე, თუ რა იქნება, თუ თავისუფალი მედია აღარ იქნება.
“რისიც გვჯეროდა, ის გავაცოცხლეთ და ეს ძალიან ძვირფასი რამაა”
“ინდიგო” 2015 წელს მეგობრებმა დააფუძნეს — ადამიანებმა, რომლებსაც სჯეროდათ სიტყვისა და გამოხატვის თავისუფლების მნიშვნელობის. მათ ამოძრავებდათ საერთო სურვილი — შეექმნათ არა მხოლოდ ფორმით, არამედ შინაარსით განსხვავებული და გამორჩეული სივრცე, სადაც ადამიანები შეძლებდნენ ანალიზს და მოამზადებდნენ მასალებს, რომლებიც აუდიტორიას მოვლენებს სხვა პრიზმიდან დაანახებდა; აინტერესებდათ თემები, რომელიც ხანგძლივ მუშაობას მოითხოვდა; პროცესები, რომლებშიც ცხოვრობდნენ და მოვლენები, რომლებსაც უფრო მეტი ფიქრი და დაყოვნება სჭირდება.
“რადგან ასეთი სივრცე არ გვეგულებოდა საქართველოში, ამიტომ გადავწყვიტეთ, თავად შეგვექმა, რომ გვემუშავა თემებზე, იდეებზე, რისიც გვჯეროდა და გვაღელვებდა. ასე დაიწყო “ინდიგო”. დღეს “ინდიგო” არის 300-ზე მეტი ასეთი ავტორის პლატფორმა, რომლებიც ფიქრობენ, ეძებენ ამბებს, ისტორიებს, მოვლენებს, რაც მართლა აღელვებთ, ეხებათ და რაზეც ხანგრძლივად ფიქრობენ. ამიტომ ეს არის არა მხოლოდ ჟურნალისტების კავშირი, ესაა ავტორების კოლექტივი. ავტორებში იგულისხმებიან, როგორც ჟურნალისტები, ასევე, მეცნიერები, არტისტები, სხვადასხვა დისციპლინაში მომუშავე ადამიანები, რომლებიც ამ იდეებისთვის მუშაობენ. ეს არის ამბები იდეებზე, ადამიანებზე და ახალ დროზე. ახალი დრო ძალიან მნიშვენლოვანია და ჩვენ ყველაფერს, რაზეც ვმუშაობთ, ვუყურებთ მომავლის პერსპექტივიდან და მხოლოდ ის არის მნიშვნელოვანი, რასაც შეიძლება მომავალშიც ჰქონდეს წონა და მნიშვნელობა. ასე ვირჩევთ თემებს”, — ამბობს ნინო.
ამ წამოწყებას ბევრი სირთულე ახლდა — მთავარი გამბედაობა იყო, რადგან, გარდა იმისა, რომ თავდაპირველად “ინდიგოს” იდეა ყველასთვის დამაჯერებელი არ იყო, ნინოს თქმით, ამ ქვეყანაში ახლისა და განსხვავებულის გაკეთება არასდროს ყოფილა იოლი. იხსენებს ემოციას, როცა პირველად ნახა “ინდიგო” ფურცლებზე, როგორც სისრულეში მოყვანილი იდეა.
“ეს არ არის მხოლოდ შემოსავლის წყარო და სამსახური, ეს არის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი სივრცე იმისთვის, რომ ჩვენ ვიყოთ ის, ვინც ვართ — ეს არის იდენტობის ნაწილი”.
დაფუძნების დროს, სამივე მათგანი სხვა სამსახურში მუშაობდა, “ინდიგოში” საქმიანობა კი მოხალისეობრივი იყო. ამ პერიოდს ნინო გამძლეობისა და გამოცდის ეტაპად აფასებს. მხოლოდ 4 წლის შემდეგ შეძლეს, “ინდიგო” გამხდარიყო მათი სამსახურიც.
“ეს საერთო გამოცდილებაა და ჩვენ ვიცით, რომ ერთადერთები არ ვართ. დამოუკიდებელი მედია საქართველოში ასე იწყება, ყველა ისტორია იდენტურია და ეს არ არის ჩვენი უნიკალური გამოცდილება. ეს იმხელა გამოცდა და ისეთი წონიანი გამოცდილებაა, რომელსაც, მგონია, რომ გარედან მოსული წნეხი ძალიან რთულად თუ დაუშავებს რამეს, ამიტომ ეს თავდაჯერება, რომ ყველანაირი დაბრკოლების გადალახვა შესაძლებელია, რაღაცნაირად, თავისით მოვიდა. ეს არ არის უცოდინრობის სითავხედე, ეს არის გამოცდილებით მოტანილი თავდაჯერება და ჩვენ ზუსტად ვიცით, რომ იმის კეთება, რისიც გჯერა, თავისუფალ მედიაში აბსოლუტურად შესაძლებელია. ეს მოხდა. ეს უკვე იყო, ამიტომ ახლა სხვა გამოწვევბთან გამკლავება და ჩვენს მედიაში ამ საფუძვლის გამყარება გვიწევს”, — აღნიშნავს ნინო.
თავდაპირველად “ინდიგო” ბაზარზე ბეჭდური ჟურნალის სახით გამოჩნდა — ჟურნალის, რომელიც წერდა ადამიანებზე და საუბრობდა იდეებზე ადამიანის თვალთახევდიდან. ნინო გვიყვება პირველი სარედაქციო წერილის შესახებაც.
“ეს იყო ამბავი ჩვენს რწმენებსა და წარმოდგენებზე, რისიც გვჯეროდა, რატომ გვჯეროდა იმის, რასაც ვაკეთებდით და ეს ძალიან მნიშვნელოვანი ამბავი იყო, რომელიც პირველად საკუთარ თავზე მოვყევით და მოვყევით იმ მედიაზე, რომელიც იდეაში არ არსებობდა ჯერ და რომელიც ჩნდებოდა ჩვენ თვალწინ. ეს იყო ყველაზე მნიშვნელოვანი ამბავი ჩვენთვის, საკუთარ თავზე და იმ სივრცეზე, რომელსაც იმ მომენტში ვქმნიდით”, — იხსენებს ნინო.
მისივე თქმით, იმ შემდეგ “ინდიგოში” ძალიან ბევრი რამ შეიცვალა — გამოცემა გაფართოვდა და უფორ მეტი სფერო და შინაარსი მოიცვა, ასევე, შეიქმნა ვებპლატფორმა და გაჩნდა არაერთი ხანგძლივი პროექტი. თუმცა, ნინო ხაზს უსვამს, რომ არ შეცვლილა მთავარი — იდეები და ღირებულებები, რომელსაც დღემდე მიჰყვებიან.
“ეს ძალიან გულისამაჩუყებელია ხოლმე ხანდახან, ერთი მხრივ, შეიძლება ამ გადმოსახედიდან გულუბრყვილოდ ჩანს, მაგრამ ნამდვილად არის ძალიან ძვირფასი და ღირებული ჩვენთვის”, — აღნიშნავს ნინო.
გარდა ღირებულებებისა, ნინო იმ ემოციურ ბმაზეც საუბრობს, რომელიც “ინდიგოს” გუნდს ამ გამოცემასთან აქვს. მისი თქმით, ის არა მხოლოდ შემოსავლის წყარო, არამედ მათი იდენტობის ნაწილია.
“არ ვიცი, თუ შევძლებდით სხვაგან საკუთარი თავის რეალიზებას, მაგრამ ჩვენ არ ვიქნებოდით ის, ვინც ვართ […] არსად არავინ წასულა, აქედან წასვლა მგონი შეუძლებელია. ეს რჩება ჩვენთან, როგორც ცხოვრების ნაწილი და გამოცდილება”, — ამბობს ნინო.
ციფრული “ინდიგო”
ნატა ძველიშვილი “ინდიგოს” განვითარების ეტაპებს გვიზიარებს და იხსნებს, რომ უკვე 2019 წლიდან გამოცემის გაციფრულება დაიწყეს — შემცირდა ბეჭდური გამოცემები, გახდა ყოველკვარტალური და ძირითადი ფოკუსი მულტიმედიურ მასალებზე გადავიდა. ახლა უკვე გამოცემის წამყვანი პლატფორმა ციფრულია და ის ვებგვერდსა და სოციალურ ქსელებს აერთიანებს.
“ფაქტობრივად, ყოველ წელს ვახერხებდით განვითარებას და სხვადასხვა მიმართულების კიდევ უფრო სხვა ეტაპზე აყვანას — იქნებოდა ეს თხრობის თვალზასრისით, ბეჭდური გამოცემების თვალსაზრისით თუ სხვა. შევქმენით მობილური აპლიკაციაც და ძალიან ბევრს ვმუშაობდით იმისთვის, რომ მედიაგამოცემა ფინანსურად მდგრადი ყოფილიყო”, — ამბობს ნატა.
“ინდიგოს” გუნდისთვის რეალობა 2024 წელს შეიცვალა. ნატა ამბობს, რომ იქამდე გამოცემა უწყვეტი განვითარების გზაზე იდგა, თუმცა რუსული კანონის ძალაში შესვლის შემდეგ, გადარჩენისთვის ბრძოლა დაიწყეს.
“ჩვენ არ ჩავაქრობთ ამ სინათლეს და ამაში გვჭირდება უბრალოდ მეტი მხარდაჭერა და დახმარება ჩვენი მკითხველის, ვისთვისაც არ გვინდა, რომ დაისადგუროს სიბნელემ ამ ქვეყანაში”.
“ნელ-ნელა ყველა ის გზა იკეტებოდა, რომელიც ჩვენ შესაძლებლობას მოგვცემდა, ახალ-ახალი რაღაცები გვეკეთებინა. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ არ ვაშუქებდით პირდაპირ პოლიტიკურ ამბებს ახალი ამბების რეჟიმში და არ ვიყავით მაინცდამაინც პოლიტიკური გამოცემა, ჩვენი გამოცემა “პროტესტი და წინააღმდეგობის ისტორია საქართველოში” მაღალი თანამდებობის პირების სამიზნე გახდა. ჯერ გამოცემა ნანახიც არ ჰქონდა არავის, როცა შეტევა დაიწყეს და გადაწყვიტეს, რომ ეს იყო ტრენინგები იმაზე, როგორ მოვაწყოთ რევოლუცია. მაშინ მივხვდი, რომ იწყებოდა რაღაც ახალი ეტაპი ქართული მედიის ისტორიაში, როცა ყველა ვიქნებოდით სამიზნე ამ ხელისუფლების და მართლაც ასე მოხდა. 2024 წლიდან ჩვენ ვხედავთ, მიზანმიმართულად როგორ ცდილობენ, რომ მედია კი არ განვითარდეს ამ ქვეყანაში, არამედ საერთოდ გაჩერდეს”, — აღნიშნავს ნატა.
მისი თქმით, ხელისუფლებამ კარგად გააცნობიერა, რომ საზოგადოებაში ნელ-ნელა იზრდებოდა კრიტიკული აზროვნება და დამოკიდებულება ხელისუფლების მიმართ, ამ პროცესში კი დიდი წვლილი დამოუკიდებელ მედიას მიუძღვოდა — მედიას, რომელიც საზოგადოების ინფორმირებას ახერხებდა, ხოლო სახელისუფლებო პროპაგანდა ვერ ფარავდა.
“ამის ყველაზე კარგი ლუსტრირება არის სინდისის პატიმრების საქმეები და სასამართლო გაშუქებები. იყო ახალი ამბების მედია თუ არა, ყველამ ჩვენ-ჩვენი ფოკუსი ვიპოვეთ, რათა რაც შეიძლება მრავალმხრივად გაგვეშუქებინა ის გაუგონარი ამბები, რაც სასამართლოში ხდებოდა. ამას მოჰყვა კიდეც დახურვა სხდომების, თუმცა ამას არ შეუშლია ხელი, რომ საზოგადოებისთვის ინფორმაცია მიგვეწოდებინა”, — ამბობს ის.
“მეამაყება ნდობა, რომელიც ადამიანებს ჩვენ მიმართ აქვთ”
ამ დროის განმავლობაში “ინდიგომ” სხვადასხვა ინტერესის, ასაკის, შეხედულების ადამიანის გაერთიანება და უამრავი მკითხველის მხარდაჭერის მოპოვება შეძლო. დღეს მას სხვადასხვა პლატფორმაზე დიდი აუდიტორია ჰყავს. ნინოს თქმით, ყველაზე საამაყო, ძვირფასი, ამაღელვებელი და სენტიმენტალურია ის ნდობა, რომელსაც აუდიტორიისგან გრძნობენ. აღნიშნავს, რომ ეს დიდი პასუხიმგებლობაცაა.
“ძალიან საამაყოა ის, რომ ადამიანები არამხოლოდ ენდობიან ამბებს, არამედ მათთვის ამბები, რასაც ვყვებით, ხშირად არის ნუგეშის, შთაგონების, ერთმანეთის პოვნის, ახალზე დაფიქრების წყარო. ამიტომ არ გვეშინია პროგანდის. პროპაგანდა ამას ძალიან რთულად თუ მოერევა, იმიტომ, რომ ამხელა ნდობა და საერთო გამოცდილება არსებობს”.
ნდობაზე, რომელსაც მკითხველისგან გრძნობენ, გვესაურება ნატაც. მისი თქმით, “ინდიგო” მუდმივად ინარჩუნებდა აუდიტორიასთან მჭიდრო ურთიერთობას და ასე იღებდა უკუკავშირს მათგან, ვინც დაფუძნების დღიდან მათი ერთგული მკითხველია. მუდმივი კომუნიკაციის ნაწილია ისიც, რომ ხშირად იმართებოდა ღონისძიებები, რომლებიც მკითხველთან სხვადახვა ფორმატში შეხვედრის შესაძლებლობას იძლეოდა.
“ვაკეთებდით სხვადასხვა ღონისძიებას, სადაც გვქონდა შეხვედრები მკითხველთან სხვადასხვა ფორმატში, იქნებოდა ეს ვორქშოპები, გამოფენები, პრეზენტაციები და ა.შ. და ყველა ამ შესაძლებობას ვიყენებდით იმისთვის, რომ პირადად გაგვეცნო ჩვენი აუდიტორია და უფრო მჭიდრო კომუნიკაცია გვქონოდა”, — ამბობს ნატა.
“ჩვენთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი და დასაფასებელ ის არის, რომ ადამიანების მათთვის ძალიან მტკივნეულ და პირად ამბებს გვანდობენ. ვიღებთ ძალიან ბევრ გამოხმაურებას, რომ რაღაც პოზიტიურად შეიცვალა; რომ ჩვენ გავაკეთეთ აქცენტი ისეთ საკითხზე, რასაც საინფორმაციო სივრცეში ყურადღება არ ექცეოდა”.
ნატა გვიზიარებს ასეთ შემთხვევას: ვლაპარაკობთ ურთიერთობზე-ს ერთ-ერთი სერიის ჩაწერის შემდეგ, “ინდიგოს” გუნდს დედამ უთხრა, რომ მათ შეძლეს და მისი და მისი შვილის ურთიერთობა საერთოდ სხვა კუთხით დაანახეს, რომ სწორედ ამის შემდეგ გადაწყვიტა, საკუთარ შვილთან საუბარი.
“ეს იმხელა ჯილდოა, რომ ამას არ ვიცი, რა შეედრება. ეშლებათ ხოლმე, თუ რა არის ჯილდო. მგონი, დამოუკიდებელ მედიაში მომუშავე ადამიანებმა ზუსტად ეს იციან, სინამდვილეში, რა არის ჯილდო — ეს მატერიალურს ძალიან ნაკლებად უკავშირდება, ეს ბევრად დიდი რამაა, ვიდრე შეიძლება წარმოვიდგინოთ და ეს მადლიერება სულ მოდის, რისთვისაც ასევე მადლიერები ვართ”, — ამბობს ნინო ამ თემაზე საუბრისას.
ინდიგოს მკითხველისთვის უცხო არ არის თემატური მრავალფეროვნება, რომელიც ამ გამოცემას ახასიათებს. მათი ლოგოს ქვეშ შეხვდებით ამბებს, რომლებიც ყველა თაობის, ინტერესისა თუ გამოცდილების ადამიანს ეხება. პროექტები, რომლებსაც მკითხველი თუ მაყურებელი “ინდიგოზე” ეცნობა, ნამდვილად ადასტურებს, რომ ამ გამოცემის სურვილია ამბების იმ კუთხიდან ჩვენება, რაზეც აქამდე არავის უფიქრია.
ერთ-ერთ ასეთს მკითხველი “მეხსიერების გაცოცხლების” სახელით იცნობს. ის საქართველოს კონტროლირებადი ტერიტორიებიდან, ასევე, აფხაზეთიდან და სამხრეთ ოსეთიდან ომის გამოცდილების მქონე ადამიანების ისტორიებს უყრის თავს.
“ეს იყო ჩვენთვის მნიშვნელოვანი პროექტი იმ თვალსაზრისით, რომ შევკარით ისტორიის ის მონაკვეთი, რომელიც არქივებიდან დაკარგული იყო და ადამიანებთან ერთად ქრებოდა. ჩვენ შევძელით, რომ თავი მოგვეყარა და აღგვედგინა ის ეპიზოდი 90-იანი წლებისა განსაკუთრებით, რომელიც არსად იკითხებოდა”, — გვითხრა ნატამ.
იხსენებს კიდევ ერთს, რომელიც თინეიჯერებს ეხებოდა, სადაც მათ წუხილებზე არა უფროსები, არამედ თავად თინეიჯერები საუბრობდნენ.
“ფაქტობრივად, პლატფორმა მივეცით არასრულწლოვნებს, იმისთვის, რომ საკუთარი სათქმელი ეთქვათ და მოემზადებინათ მასალები, რომლებიც მათ საჭიროებებს, ინტერესებს ასახავს და ასე შევაგროვეთ ბევრი ნამუშევარი და მერე საერთო პროექტად ვაქციეთ. შემდეგ დავპატიჟეთ ყველა თბილისში და ეს შეხვედრაც ძალიან ემოციური და მნიშვნელოვანი იყო, როცა საქართველოს სხვადასხვა კუთხიდან ჩამოვიდნენ ამ პროექტში მონაწილე თინეიჯერები”, — აღნიშნავს ნატა.
მნიშვნელოვან საკითხებზე, რომელზეც “ინდიგო” მუშაობს, ნინოც გვესაუბრება და იხსენებს მასალებს, რომელიც კონფლიქტების თემატიკას ეხებოდა.
“ჩვენ ვკოცენტრირდებით, ვაკვირდებით და ვერთვებით, ინტერვეციებს ვაკეთებთ პროცესებში, რომლებსაც შეიძლება ზოგადად კონფლიქტი ვუწოდოთ და გვაინტერესებს, როგორ შეიძლება ერთმანეთთან დაპირისპირებული, დისტანცირებული, იზოლაციაში მოქცეული საზოგადოებები ერთმანეთს ისევ დააკავშირო და ამიტომ, ჩვენთვის ადამიანებთან ნამდვილი კავშირების გაბმა არის ძალიან მნიშვნელოვანი. ეს არის იდეა, რასაც ვემსახურებით და ამ იდეას ვახორციელებთ სხვადახვა შინაარსის დახმარებით — ეს არის ადამიანებში საერთოს გამოვლენა და შემდეგ ამ საერთოზე მუშაობა. ასევე, ვმუშაობთ ახალგაზრდებთან, ბავშვებთან, მაგალითად, გორის რაიონის სოფლებში, სადაც ბავშვებს ვაძლევთ საშუალებას, გამოხატონ თავი. ესეც გრძელი პროცესია და ძალიან მნიშვნელოვანი. ესეც ჯილდოა, იმხელა უკუკავშირი აქვს ამ პროცესებს და მუშაობის შედეგი იმდენად თვალსაჩინო, რომ არაფერი შეედრება”.
ნატა აღნიშნავს, რომ “ინდიგო” არ არის ტრადიციული მედია, რაც ასევე გამოიხატება იმაში, რომ გუნდი, რომელიც გამოცემაში მუდმივად მუშაობს, სულ რამდენიმე ადამიანისგან შედგება. მიუხედავად ამისა, ჰყავთ კონტრიბუტორების დიდი წრე, რომელთათვისაც “ინდიგო” ამ წლების განმავლობაში საკუთარი თავის გამოხატვის სივრცედ იქცა.
“ეს სივრცე არის ყველასთვის, ვისაც შემოქმედებითი აზროვნება აქვს, ვისაც უნდა საკუთარი პოტენციალი გამოხატოს, ჩვენთვის კი ეს იყო შესაძლებლობა, რომ ახალი ადამიანები გვეპოვა. ვაძლევდით გამოცდილებასა და სივრცეს, რათა გაეკეთებინათ, რაც უნდოდათ, ჩვენ კი ასე ვპოულობდით ახალ ადამიანებს, ვისთანაც ვაგრძელებდით თანამშრომლობას”.
“ამ პლატფორმის დასრულება იქნება დიდი ტრაგედია”
“რომ არა “ინდიგო”, არ იქნებოდა პროცესები, რომლებიც დაძრულია; არ იქნებოდა წიგნები, რომლებიც ადამიანებმა შექმნეს; არ იქნებოდა უამრავი შინაარსი, რომელიც ადამიანებს აძლევს რაღაცებზე დაფიქრების, სხვანაირად დანახვის, საკუთარ თავში ახალი ძალების პოვნის, შთაგონების გაღვიძების შესაძლებლობას. ჩვენთვის, ვისთვისაც “ინდიგო” არსებობს”, — ამბობს ნინო და ამატებს, რომ “ინდიგო” თუ არ იარსებებს, ეს იქნება ტრაგედია არამხოლოდ “ინდიგოს” გუნდისთვის, არამედ იმ ძალიან ბევრი ადამიანისთვის, ვისთვისაც ეს არის სივრცე თვითგამოხატვის, შემოქმედებითი პროცესისთვის.
ნატას თქმით, აქვს განცდა, რომ თუ საქართველოში ახლა ვინმე ქვეყნის ინტერესებისთვს იბრძვის, ეს დამოუკიდებელი მედიაა. აღნიშნავს, რომ ხშირად ონლაინგამოცემებს პატარა მედიებს უწოდებენ, თუმცა სინამდვილეში ეს ასე არ არის, ამას კი მკითხველის რაოდენობა ადასტურებს. სწორედ ამიტომ, ხელისუფლებას უწევს, უფრო და უფრო მეტი რესურსი დახარჯოს ტროლებისა და ბოტების საშუალებით ციფრულ საინფორმაციო თავდასხმებზე, რათა კრიტიკული ინფორმაცია გაანეიტრალოს.
ნატას ვკითხეთ, როგორ წარმოუდგენია მომავალი ასეთი გამოცემების გარეშე:
თუ ეს მედია არ იმუშავებს, თუ არ ექნება რესურსი, რომ გამართულად იმუშაოს, ვერ შეძლებს ყველაზე მოწყვლადი ჯგუფების ხმის გავრცელებას. სწორედ ამ მედიასაშუალებების მეშვეობით არის ხოლმე გასაჯაროებული ამბები ადამიანებზე, რომლებიც არავის აინტერესებს ამ ქვეყანაში.
რომ არ ყოფილიყო დამოუკიდებელი მედია, სინდისის პატიმრების ამბებიც ისე ჩაიკარგებოდა, ვერავინ გაიგებდა მათზე, ისინიც არ იქნებოდნენ მენტალურად და ემოციურად ისე ძლიერად, როგორც ახლა არიან. მედია რიგითი მოქალაქის ხმაა და თუ არ იქნება ეს მედია, მათი ხმა ვერ გავრცელდება ვერსად. ჩვენ, ფაქტობრივად, შუამავლები ვართ და ჩვენს თავზე გადაგვაქვს ყველა ის სიძნელე, წნეხი, რასაც ხელისუფლება აწარმოებს თავისუფალი სიტყვის წინააღმდეგ.
ხალხისა და ერთმანეთის იმედად — “სინათლე არ უნდა ჩაქრეს”
დამოუკიდებელი მედიების მხარდაჭერის მიზნით შეიქმნა ერთიანი პლატფორმა: sinatle.media, საიდანაც საერთო ანგარიშზე თანხის ჩარიცხვაა შესაძლებელი. კამპანიაში მონაწილე ონლაინ მედიებს შორის არის “ინდიგოც”.
ნატა მედია აპრილთან ამ კამპანიაზეც საუბრობს და გვიყვება მიზეზებს, თუ რატომ გახდა საჭირო ახლა სწორედ იმ ადამიანების დახმარება, რომელთა ინფორმირებაზეც ქართული მედია წლებია ზრუნავს. ნატა აღნიშნავს, რომ ქართულმა ოცნებამ მედიის არსებობისთვის საჭირო ყველა ფინანსური წყარო გადაკეტა და თუ აქამდე ამ სფეროში მომუშავე ადამიანები დამოუკიდებელი მედიის გადარჩენას პროფესიის მიმართ ერთგულებისა და თავგანწირვის ხარჯზე ახერხბდნენ, ახლა ეს საკმარისი აღარ არის.
“დამოუკიდებელ ონლაინმედიას ამაზე არასდროს ულაპარაკია, არასდროს მოუთხოვია დახმარება. არა იმიტომ, რომ კარგად ვიყავით, არამედ იმიტომ, რომ გვქონდა იმედები და ყველა პატარა რესურსს ვებღაუჭებოდით და ასე ვცდილობდით გადარჩენას. მაგრამ ახლა დადგა საერთოდ სხვა ვითარება, როცა შეტევა არის ყველა მიმართულებით, უსაფრთხოებაა კითხვის ნიშნის ქვეშ, იმიტომ, რომ ველზე როცა უშვებ ჟურნალისტს, არ იცი, იქ რა ვითარებაში მოუწევს ყოფნა და როგორ დაბრუნდება. მენტალური თვალსაზრისითაც არის საშინელი სტრესი და წნეხი, იმიტომ, რომ ეს გაურკვევლობა და არასტაბილურობა, ფაქტობრივად, განგრევს — არ იცი, რა იქნება შემდეგ და შენ, როგორც ერთი რიგითი ადამიანი, ცხოვრებას უბრალოდ ვერ გეგმავ; არ იცი, საბოლოოდ, რა ბედი გელის, თუნდაც ორი თვის შემდეგ და რაც გვაძლიერებს ,ეს არის მხოლოდ ერთად ყოფნა”, — ამბობს ნატა.
ის იმ სოლიდარობის მნიშვნელობაზეც საუბრობს, რომელსაც მედიის წარმომადგენლები ამ პროცესში ერთმანეთის მიმართ ავლენენ.
“მე არ მეგულება ქვეყანაში დღეს სხვა პროფესიის ადამიანები, რომლებიც ისე გაერთიანებულნი ყოფილიყვდნენ, როგორც ჟურნალისტები არიან ახლა. ამ ვითარებამ ესეც მოიტანა, რომ ჩვენ გადავაფასეთ და უფრო მეტად დავაფასეთ თითოეულის მუშაობა, საქმე და მივხვდით, რომ ერთად თუ არ ვიქნებით, უფრო მარტივი იქნება ჩვენი გატეხვა. ამ საერთოობამ მოიტანა ის, რომ ამდენი ხანი ვართ წინააღმდეგობაში და ეს წინააღმდეგობა არის სრულიად გააზრებული. არავის აქვს მოლოდინი, რომ ვინმე შემთხვევით მოხვდა აქ. ანუ გააზრებული არჩევანია ყველასი. ოფისშიც ეს ვითარებაა — ყველამ ვიცით, რა მდგომარეობაში ვართ, მაგრამ ჩვენი პასუხისმგებლობა გვაქვს და გაცნობიერებული გვაქვს ეს პასუხისმგებლობა”.
ნატას თქმით, სჯერა, რომ მარტო ამ სოლიდარობასა და ერთმანეთის დახმარებას შეუძლია, ქართულ მედიას ეს მძიმე ვითარება გადაალახინოს და არამხოლოდ არსებობა, არამედ განვითარების შესაძლებლობაც მისცეს. ხაზს უსვამს, რომ თითოეული მოქალაქის თუნდაც მცირედით დახმარება ძალიან მნიშვნელოვანი და გამაძლიერებელია და აღნიშნავს: “უფრო მეტიც — ის სოლიდარობა, რასაც ვიღებთ და რასაც ჩარიცხვებზე აწერენ, ემოციურადაც უფრო მეტად გვაძლიერებს და ვხედავთ, რომ ამდენ ადამიანს აღელვებს, რა იქნება”.