გზა

მედია აპრილის ბლოგის რუბრიკა ეთმობა სხვადასხვა ადამიანს და განსხვავებულ შეხედულებებს. ბლოგები არ არის სარედაქციო კატეგორია და მოიცავს ავტორების პერსონალურ მოსაზრებებს. მათ მიერ გამოთქმული პოზიცია შესაძლოა არ გამოხატავდეს მედია აპრილის პოზიციას

ანა ხუციშვილი

[ 30.11.2022 / 03:21 სთ]

მე გზაზე ვდგავარ, რომელსაც არ აქვს ათვლის წერტილი ან დასასრული. უცნაურია, როგორ ვიპოვი დანიშნულების ადგილს, თუ ვერ ვიაზრებ, სად ვარ და რატომ. თითქოს მორევში მითრევდეს ეს გზა, ისე მიზიდავს თავისკენ და მრევს. ამ გზაზე სრულიად მარტო ვარ. იქნებ ბრმა ვარ და ვერავის ვხედავ-მეთქი, ვფიქრობ. მაგრამ არა — ვგრძნობ, რომ აქ არიან, საკუთარ სახლებში და კანში გამოკეტილნი. გული გამალებით მიცემს, მინდა ხელები აღარ მეყინებოდეს, უფრო მეტად კი — სული. სულის გაყინვას ვერაფრით ვშველი. სულს კოცონს ვერ მიუშვერ კიდურებივით და ვერ გაითბობ.

ზამთარია. აქ სულ ზამთარი და სიცივეა. მე არ მახსენდება, რომ ამერჩიოს აქ ცხოვრება. ზუსტად ვიცი, ჩემით ამ სივრცეს არ ავირჩევდი. იმასაც ვგრძნობ, რომ თუ გავექცევი აქაურობას, მუდმივი ზამთარი დამთავრდება. როგორ შეიძლება, 35 გრადუს სიცხეშიც კი ზამთარი იყოს?! არა, მე ნამდვილად არ ამირჩევია ეს ქვეყანა და თუ მან ამირჩია, კეთილი ინებოს და დათბეს.

მზეს ძალა არ აქვსო, ამბობენ ხოლმე. იქნებ ადამიანებს არ აქვთ ძალა. ძალა სჭირდება სითბოს, რომ გასცე… და ამის ძალა არ შესწევთ აქ მყოფ არსებებს… ისინი არაფერს გასცემენ, მხოლოდ, ელიან…

მე არაფერს ველი. არ მინდა იმედები გამიცრუვდეს. იმედგაცრუების გემო ისედაც კარგად დავაგემოვნე არაერთხელ — ყოველ ჯერზე, როცა ვიღაცის ან რაღაცის ვირწმუნე ამ უცნაურ მხარეში.

მე მხოლოდ მზეს ველი ხოლმე. ველოდები, როდის გადაწყვეტს, რომ გამოჩნდეს. მიყვარს მზის გამოჩენის ყურება. მამშვიდებს. მაიმედებს, რომ ყველგან შეიძლება მქონდეს მცირედი სითბო, სადაც არ უნდა წავიდე.

წასვლაზე საუბარი ძალიან მეუცნაურება. მე ხომ ისიც არ ვიცი, საით მიდის გზა… ან სწორ გზას მივყვები თუ არა…

ერთხელ, თითქოს ვიცოდი… თითქოს კი არა, დარწმუნებით შემეძლო მეთქვა, რომ ეს სწორი გზა იყო. ვიღაცას ჩემი ხელი მჭიდროდ ეჭირა და მეც მივყვებოდი აუღელვებლად. იმ მომენტში პირველად დავინახე ჩემი თავი და ვიგრძენი, რომ ვიყავი. და ისიც იყო… და იყო გზა, რომელსაც დასაწყისიც ჰქონდა და დასარულიც. არ მეშინოდა არც დასაწყისის და არც დასასრულის. ზუსტად ვიცოდი, რომ გავქრებოდი და მიხაროდა, რომ ჩემი ხელი ვიღაცას ეჭირა… ისიც ვიცოდი, რომ გზის ბოლოს, არანაირი სინათლე არ იყო და ეს მხოლოდ მეტაფორა აღმოჩნდა, მაგრამ მიხაროდა, რომ ამ სიბნელეში მარტოს არ მომიწევდა გაქრობა.

მე საბოლოოდ გავქრი და თავიდან დავიბადე, როცა წავიდა… მე აღარ დავრჩი არსად, არანაირი სახით. ჩემი ყოველი მოლეკულა შთანთქა სიცივემ. მერე როგორღაც ისევ დავბრუნდი. ავიჩემე, რომ აუცილებელია ვინმე, ვინც ხელს ჩაგჭიდებს და შენთან ერთად გაქრება. ავიჩემე, რომ ეს არ იყო ილუზია და მე თვითონაც ვირწმუნე ორჯერ დაბადების… ან იქნებ მეტჯერ.

რაც თავი მახსოვს, სულ ვქრები და თავიდან ვიბადები. ვიღაცამ  მითხრა, “უიმედო” ხარო და არ ვიცი ურაღაცოდ როგორი ვარ. იმედი რას უნდა ნიშნავდეს?! ალბათ რამე კარგს, რადგან ის მაინც ვიცი, რომ ბევრი კარგი რამ არის — მაგრამ არა ჩემთვის.

ერთხელ სახლის სახურავიდან გადმოვხტი. თითქმის. გეფიცებით, მართლა გადმოვხტი თითქმის — ისე ნათლად მახსოვს ჩემი წარმოდგენები, როცა ზემოდან დავყურებდი ამ სასაცილო არსებებს, რომლებიც ჩემნაირები და ჩემიანები  არიან.

არ ვიცი, რატომ არიან ჩემიანები, თუ არაფერს უნდა აკეთებდნენ ჩემთვის.

ამიტომაც მინდა, რომ წავიდე მათგან და ვიპოვო ახალი გზა, სადაც ისევ დავინახავ სიბნელეს, მაგრამ საიმედოს. შემამჩნევენ და მეტად აღარასდროს ვიქნები მხოლოდ მზის სხივებისიანი. ისინიც ჩემიანები იქნებიან ჭეშმარიტად.

ვქრები და არავინ არის, რომ გამომაცალოს ამ შავ მაჯლაჯუნას და გადამარჩინოს. დაზუსტებით ვიცი, რომ ამ ქვეყანაში არავის უყვარს ადამიანები. ამ ქვეყანას არავინ უყვარს. მე ხომ ადამიანი ვარ, რატომ არ ვუყვარვარ ჩემს ქვეყანას? ხო ნამდვილად ჩემია ეს ქვეყანა?

აქ ხომ ჩავისუნთქე პირველად. როგორ შეიძლება, ჰაერს მართმევდეს და მგუდავდეს… როგორ შეიძლება, მაქრობდეს საკუთარი ქვეყანა…

მინდა, რომ ვიყო. ძალიან მინდა. ძალიან ძალიან მინდა სუნთქვა. ძალიან მინდა მზის ყურება, როცა ის ჩნდება… მინდა, რომ ზამთარი გაქრეს და გავთბე.

ისევ იმავე გზაზე ვარ. ისევ იმავე წრეზე. იმავე ადგილას ვრჩები და მაინც მწამს, რომ ერთ დღესაც ვისწავლი, როგორ ვიყო მათნაირი — ი მ ე დ ი ა ნ ი…