მაშინ, როცა ქალაქში რესტორნები და კაფე-ბარები თითქმის სრულიად დაჯავშნილია, მოლები გულებით და ბუშტებით, ქუჩები კი ყვავილებითაა სავსე, ყველას აქვს შეგრძნება, რომ ეს დღე ყველასია. დღეს ვალენტინობაა და საზოგადოებაში ავტომატურად ჩნდება მოლოდინი, რომ მას ყველა აღვნიშნავთ და თუ არა, ჩნდება უამრავი კითხვაც.
“რატომ ხარ მარტო?”, “არავინ გყავს?”, “როდემდე აპირებ მარტოხელად ყოფნას?”, “შენი მოსაწონი არავინ გამოჩნდა თუ შენ არ მოსწონხარ არავის?” — ეს და მსგავსი ბევრი უტაქტო კითხვა გვესმის ნაცნობისგანაც და უცნობისგანაც, რომლებიც გვავალდებულებენ, გვარცხვენენ იმის გამო, რომ პარტნიორი არ გვყავს. ჩვენ არავინ გვეკითხება — ისინი ჩვენ მაგივრად წყვეტენ, რომ ამ დღეს აუცილებლად მოწყენილები ვართ და გვჭირდება ვინმეს სითბო და ნუგეში.
ამიტომაც ეს სტატია ჩვენზეა — იმ ხალხზე, ვისაც მსგავსი დამოკიდებულება მოგვბეზრდა, ან სულაც არ გვადარდებს, მაგრამ ბოლოს და ბოლოს გვინდა გაიგოთ, რომ პარტნიორის გარეშე ყოფნა განაჩენი არ არის. მეტიც, ეს ჩვენი არჩევანია და თავს ცუდად ნამდვილად არ ვგრძნობთ. ნინო, დათო, ვერო, მარი და ვლადი გაგიზიარებენ, რას ფიქრობენ ვალენტინობაზე, პარტნიორის ყოლა-არყოლაზე, სტერეოტიპებზე და იმასაც გაგიმხელენ, როგორ გაჰყავთ დრო 14 თებერვალს.
“თანამედროვე სამყაროში (ალბათ, ადრეც ასე იყო), ძალიან დისკრედიტირებულია სინგლობა [პარტნიორის გარეშე ყოფნა]. ამაში იგულისხმება, რომ თუ ხარ სინგლ, აუცილებლად მარტოსული ხარ — Being alone, means being lonely. ამ წარმოდგენის გამო, განსაკუთრებით, როცა მოდის ვალენტინობის დღე, შეიძლება რესტორანში მარტო მიხვიდე და ვიღაცამ ალმაცერად შემოგხედოს — მარტო რატომ ხარ? პარტნიორთან ერთად რატომ არ ხარ?” — ასე იწყებს ჩვენთან საუბარს ვერო.
ის განმარტავს, რომ ამ შეხედულებების გამო ადამიანები საკუთარ თავს აიძულებენ ისეთ ურთიერთობებში ყოფნას, რომლებშიც არ უნდა იყვნენ და რომლებიც არ არის მათთვის სიკეთის მომტანი, ან არ აქვთ ურთიერთობის სურვილი და ამას აკეთებენ იმიტომ, რომ მარტო არ იყვნენ.
“ეს არ იცვლება თაობების მიხედვით. ამიტომ, სადაც შემიძლია, რომ ამაზე ვილაპარაკო, ყველგან ვლაპარაკობ, ტიკტოკზეც”, — ამბობს ვერო.
ვლადს იმედი აქვს, რომ თუ ამ საკითხზე ხმამაღლა ისაუბრებს, შემცირდება კითხვები, რომლებიც არ მოსწონს და “სიმარტოვეში დაასვენებენ”.
“18 წლის გავხდი თუ არა, მაქედან მოყოლებული მესმის ერთი კითხვა — “როდის მოგყავს ცოლი” — და ყოველთვის მეცინება ხოლმე ამ კითხვაზე. რაც წლები მეტულობს, ამ კითხვის სიხშირეც მატულობს და ცალყბა გაღიმებაც მეზარება ხოლმე უკვე. მოდი და აუხსენი ახლა ხალხს ყველა ამ კითხვისას, რომ ცოლი კი არა, შეყვარებულიც არ გყოლია და მარტო ძალიან, ძალიან კარგად გრძნობ თავს”, — ამბობს ვლადი.
მარის ყველა იმ თემაზე საუბარი უყვარს, რომელსაც სოციუმი საკმარისად აქტიურად არ განიხილავს.
“სიყვარული, არ-სიყვარულიც, და, ზოგადად, ურთიერთობები ნამდვილად არის ერთ-ერთი ის თემა, რომელსაც განხილვისას გულწრფელობა აკლია ხოლმე. ვეცდები, მაქსიმალურად გულწრფელი ვიყო დღეს”, — დამპირდა მარიამი.
აქვე მნიშვნელოვანია, გავანადგუროთ რომანტიკული კომედიების მიერ შექმნილი სტერეოტიპი, რომ ყველა ადამიანს, ვინც ვალენტინობას მარტო ხვდება, ეს დღესასწაული სძულს. ჩვენს რესპონდენტებს ამ საკითხზე სხვადასხვა მოსაზრება აქვთ. ზოგისთვის მომაბეზრებელია ზოგადი ქაოსი, ზოგი პროფესიული კუთხით უყურებს, ნაწილი კი ფასდაკლებებით სარგებლობს.
“14 თებერვალი ჩემთვის უბრალო თარიღია, არაფერთან ასოცირდება და არანაირ ემოციას არ აღძრავს. ვალენტინობა მომწონს, სასიამოვნო დღეა პარტნიორებისთვის, მაგრამ სინგლ ხალხი დიდად ვერ ვერთობით ამ დღეს, რადგან არავინ გვჩუქნის საჩუქრებს და ეგ ცოტა გულდასაწყვეტია. თუმცა, შემდეგ მაილი საირუსის “Flowers” გვახსენდება და ვერთობით”, — ამბობს დათო.
მარის ვალენტინობაზე პირველი ის ახსენდება, რომ მარკეტინგში მუშაობს და რაიმე ბრენდისთვის კამპანია ექნება დასაგეგმი, თან ხუმრობს, ამაზეც მეტყობა, რომ “სინგლ” ვარო.
“აი, მერე უკვე მახსენდება, რომ პარტნიორი არ მყავს და ვიწყებ ფიქრს, ვის შეიძლება გავუკეთო საჩუქარი. საჩუქრების კეთება ძალიან მიყვარს! ძირითადად, მეგობრებს დავდევ ხოლმე ყვავილებით და კოსტუმიზირებული მაისურებით. ეს მხოლოდ ვალენტინობას არ ეხება, მაგრამ ვალენტინობაზე მახსენდება ხოლმე, რომ პარტნიორი რომ მყავდეს, ალბათ, საუკეთესო პარტნიორი ვიქნებოდი. შეიძლება მაგიტომაც ვარ მარტო ძალიან დიდი ხანია. ძალიან, ძალიან ბევრი სიყვარული მაქვს გასაცემი და ყოველთვის მენანება ხოლმე ამის არასწორ ადამიანზე დახარჯვა”, — ამბობს ის.
ნინოს კი მთელი სისტემა აქვს, რომლითაც 14 თებერვალს უყურებს და ცდილობს, ყველა მისთვის სასიკეთოდ გამოიყენოს.
“როგორც კი 14 თებერვალი ახლოვდება, რამდენიმე ტალღაა ჩემთვის ონლაინ სივრცეში. ერთი ტალღა არის გაყიდვები, როცა კომპანიების მხრიდან სტიმულირება ხდება — ამ თარიღზე მიბმულია და ლოგიკურია ძალიან, რადგან მთელ მსოფლიოში ვალენტინობა ვალენტინობაა. გარდა ამისა, არის ცოტა იაფფასიანი რომანტიკა და, ამავდროულად, ხუმრობები, სინგლებზე — იმ ადამიანებზე, რომლებისთვისაც 14 თებერვალი ან ერთი ჩვეულებრივი დღეა, ან ცუდი დღეა იმიტომ, რომ ვიღაცას შეიძლება უნდა სიყვარული ამ დღეს და ემოციურად განიცდის, რაც სრულიად ბუნებრივია. არის კიდევ ხალხი, რომლებისთვისაც ეს 14 თებერვალი კიდევ ერთი დღეა იმის გასააზრებლად, რომ უი, რა კარგი არის თავისუფლება, რა კარგია, რომ შენი თავი გიყვარს.
მე ვარ სამივე კატეგორიაში. პირველში იმიტომ, რომ კარგად ვსარგებლობ თუ კარგი ფასდაკლებებია. საერთოდ არ არის ჩემთვის პრობლემა, ვინმე ხომ არ მეტყვის, გინდა თუ არა შეყვარებული მომიყვანეო”, — ამბობს სიცილით.
ამის შემდეგ კი ნინო იმაზე გველაპარაკება, რამდენად მნიშვნელოვანია საკუთარი თავის სიყვარული და თავისუფლების ხარისხი, თან ხაზს უსვამს, რომ სიყვარული და თავისუფლება ერთმანეთს არ გამორიცხავს.
“ყველაზე მნიშვნელოვანია გვახსოვდეს, რომ მესამე არის მთავარი. პირველი სამომხმარებლო ნაწილია, როგორ შეგვიძლია გამოვიყენოთ 14 თებერვალი. მეორე არის უფრო ის, რომ ადამიანური სისუსტის უფლება უნდა მივცეთ საკუთარ თავს, მაგრამ უნდა გვახსოვდეს მესამე, რომ მაინც ყველაზე მთავარი ღირებულება თავისუფლებაა და ეს არის ძალიან დიდი მონაპოვარი.
ვიღაცამ შეიძლება თქვას, რომ სიყვარული და თავისუფლება ერთმანეთს არ გამორიცხავსო და მეც მგონია, რომ ნამდვილი სიყვარული თავისუფლებაა, მაგრამ რეალურ ცხოვრებაში ხშირად ისე არ ხდება ხოლმე, როგორც კინოებში. ეს ძალიან ხშირად არის ემოციური ღელვების, პასუხისმგებლობების მომტანი”, — ამბობს ნინო.
ვალენტინობაზე და სიყვარულზე საუბრისას მარის ასევდიანებს ის ფაქტი, რომ ადამიანები სიყვარულს 2024 წელსაც კონვენციურად უყურებენ.
“ურთიერთობის ბევრი ფორმატია, რომელიც არც მყარად რომანტიკულია და არც მყარად პლატონური. არსებობს ჰომოეროტიკული მეგობრობები, არა-სექსუალური რომანტიკული მიზიდულობები და მილიონი სახის კავშირი მეორე ადამიანთან, რომელსაც არ სჭირდება, რომ მაინცდამაინც მყარად ნაცნობ ყალიბში ჩასვა. ადამიანები დღესაც ერიდებიან ამის ღრმად ჩაძიებას საკუთარ თავში, ურჩევნიათ ბინარულად და მარტივად უყურონ სამყაროს — შეყვარებული, მეგობარი, ქმარი, სექს-პარტნიორი, კარგი ნაცნობი. ასე მიდგომა სამყაროს ბევრად მოსაწყენს და არაბუნებრივს ხდის. ცოტა მესევდიანება ეგ, მაგრამ ძალიანაც არა. ვაცდი სამყაროს, რომ თავისი ტემპით აღმოაჩინოს და გაიზარდოს”, — ამბობს ის.
ვლადი კი გვიზიარებს, რომ ვალენტინობის აურზაური არ მოსწონს და ვერ ხვდება, რა საჭიროა ერთი კონკრეტული დღე სიყვარულის გამოსახატად:
“ძაან ვიქრინჯები ხოლმე ამ დღეს. ალბათ მე რომ არ მყოლია შეყვარებული, მაგიტომ ვერ ვწვდები კარგად ამ დღის აზრს. ყველას 14-ში მოუნდება ხოლმე ყვავილები, შოკოლადები, დათუნიები და ათასი ჯანდაბა. ცოტა ცინიკური ტიპი ვარ და ამ დღეს ყველა წყვილს ცოტა ცინიკურად ვუყურებ ხოლმე და ჩემთვის გულში ვხალისობ.
ამდენი სიყვარულობანას დანახვის მერე კიდევ იმაზე ვფიქრობ, თუ რამდენად კარგად ვარ მარტო და ეგ ძალიან მაბედნიერებს ხოლმე. მე რომ ვინმე მიყვარდეს, ალბათ ყოველი დღე ვალენტინობა იქნება, რავი, ასე ვფიქრობ. არ მესმის, რა საჭიროა ერთი დღე ამ ამბის აღსანიშნავად. დედის დღის და ქალთა დღის მნიშვნელობა კი მესმის და ვხვდები რატომაცაა საჭირო, მაგრამ სიყვარულის დღის… ნუ, არ ვიცი”.
ნინო ამბობს, რომ ეს თარიღი ემოციურად ძალიან რთული და მღელვარეა შეყვარებული წყვილებისთვისაც, რადგან საჩუქარზე ბევრი ფიქრი უწევთ. ამ მხრივ მას პრობლემა არ აქვს — ზუსტად იცის რა უნდა აჩუქოს საკუთარ თავს.
“მე მაქვს ტრადიცია, რომ ყველა დღესასწაულზე ვყიდულობ საკუთარ თავს საჩუქარს და ისედაც განებივრება ძალიან მიყვარს. ვინ მყავს ჩემს თავზე უკეთესი?! ჩემს თავს ჩემზე დიდი გულშემატკივარი და პატივისმცემელი არავინ ჰყავს ამ ქვეყანაზე, არავინ აბსოლუტურად. ზოგადად, მგონია, რომ ადამიანები ასე უნდა იყვნენ, პირველ რიგში საკუთარ თავს უნდა გაუფრთხილდნენ და მერე სხვა რაღაცებს”.
მარის ვალენტინობა მოსწონს და არ ესმის, როგორ შეიძლება არ მოგწონდეს დღე, რომელიც სიყვარულს ზეიმობს. ამბობს, რომ ვერ იტანს, როცა ფსევდო-პრაგმატული ადამიანები “გამოდგებიან გრძელი მონოლოგებით, რომ ვალენტინობა კაპიტალიზმის პირმშო დღესასწაულია, რომელიც ექსკლუზიურად და მხოლოდ იმ მიზანს ემსახურება, რომ მდიდარი კომპანიები კიდევ უფრო გამდიდრდნენ და ამის გამო ამ დღესასწაულის აღნიშვნა არ ხიბლავთ და არ აპირებენ”.
“მგონია, რომ ამ ადამიანებს ცხოვრების რაღაც სილაღე აქვთ დაკარგული, რაც არ შეიძლება. დამღუპველი მგონია სილაღის გარეშე ცხოვრება. რაიმე უნდა გაარომანტიზო ცხოვრებაში, რაიმე უნდა გიხაროდეს. არ შეიძლება ყველაფერს სუფთა მათემატიკური სიზუსტით მიუდგე და ამოხსნა სცადო. არსებობს ვალენტინობის დღე. რა მნიშვნელობა აქვს, რატომ არსებობს. როცა გიხარია ცხოვრება, ადგები და აღნიშნავ ყველაფერს, რაც გართობს. მე საერთოდ არ ვარ რელიგიური, მაგრამ აღდგომასაც აღვნიშნავ ხოლმე. მიხარია ბებიასთან ერთად კვერცხების ღებვა და მტვრევა. ვალენტინობაზეც მიხარია დაქალებთან ერთად კოქტეილების წრუპვა და ყოფილებზე ღლიცინი. რატომ არა”.
ვეროსაც მოსწონს განსაკუთრებული დღის განცდა და ის, რომ ადამიანებს სიყვარულის და მადლიერების გამოხატვა უნდათ.
“დადებითი ემოციების გამოხატვის დღეს აბსოლუტურად ოქეია ჩემთვის, არანაირი პრობლემა ამასთან არ მაქვს. რაც არ მომწონს, არის წნეხი და ადამიანების მხრიდან წინასწარი განწყობა, რომ ვიღაცა, ვინც ურთიერთობაში არ არის, უეჭველი უბედურია ამ დღეს ან რაღაცნაირი დავალდებულება ადამიანების, რომ ურთიერთობაში უნდა იყვნენ”.
ჩვენმა რესპონდენტებმა ისაუბრეს იმაზეც, რას ნიშნავს პარტნიორის გარეშე ყოფნა, რატომ არის ეს მათთვის მოსაწონი ყოფა და რას ფიქრობენ სტერეოტიპზე, რომ “მარტო ყოფნა ტეხავს”.
“მარტო ყოფნა არ ტეხავს, არააა. მარტოობაშია ჭეშმარიტება, მარტოობაში გებადება ადამიანს ყველაზე კარგი იდეები და თუ საკუთარ თავთან მარტო დარჩენისას ბედნიერებას გრძნობ, ეს ჩემი აზრით ყველაზე დიდი ბედნიერებაა. ჰოდა, მეც ვგრძნობ საკუთარ თავთან ერთად ბედნიერებას და მაგიტომაც ვარ აგერ უკვე 26 წელი სინგლი”, — ამბობს ვლადი.
“არ მგონია, რომ რამე მაკლია, მაგრამ ერთ მშვენიერ დღეს თუ ვნახე ის “ერთადერთი”, ვისზეც გადავირევი და გადავფსიხდები, შეიძლება მერე გავიაზრო, რომ აი, იმ წლების განმავლობაში არავინ რომ არ მყავდა, რაღაც მაკლდა-მეთქი”, — ამატებს ვლადი და ხუმრობს, რომ მარტოობას ერთადერთი მინუსი აქვს — ზამთარში სიცივე აწუხებს:
“ისე, სინგლობა ყველაზე მეტად ზამთარში მაწუხებს ხოლმე. ცივ ლოგინში რომ წვები და ძლივს თბები, მაგრამ მაინც არ თბები. ხოდა, ამ პრობლემის მოსაგვარებლად ძირძველ ხერხს მივმართე — ვიყიდე “გრელკა” და ზამთარშიც ძალიან თბილად მძინავს ხოლმე და აღარ ვფიქრობ, ნეტავ ვინმე მყავდეს, რომ გამათბოს-მეთქი”.
მარი გვეუბნება, რომ Gen Z მარტო ყოფნას სულ სხვანაირად უყურებს: “ჩემს თაობაში და წრეში, პირიქით, კარგ ტიპობად ითვლება მარტო ყოფნა, პარტნიორის ყოლა ტეხავსავით და მაგას ვაპროტესტებ ხოლმე. პარტნიორის ყოლა და ვიღაცის სიყვარული იმდენად მოწყვლადი და ინტიმური ადგილია, მესმის, რატომ შეიძლება ტეხავდეს ვიღაცისთვის. ამ თაობაში, როცა მარტო ხარ, ბევრად დამოუკიდებელ, ძლიერ, შემდგარ ადამიანად ითვლები. რაღაც სიმართლე აქვს ამ ყველაფერს, მაგრამ მარტო ყოფნასაც გააჩნია და ურთიერთობაში ყოფნასაც. არც ერთი ტეხავს და არც მეორე, რა თქმა უნდა. ჩემს სამეგობროში მარტო ის ტეხავს, ტოქსიკურ ყოფილს მესამედ თუ უბრუნდები”.
ვერო განმარტავს, რომ “სინგლობა” არჩევანად არ აღიქმება, მისთვის კი პირიქითა — პარტნიორის გარეშე ყოფნა არჩევანია, ურთიერთობაში ყოფნა კი მოცემულობა.
“რაც უფრო დიდხანს ხარ სინგლ, მით უფრო ნაკლებია იმის შანსი, რომ დასჯერდები იმაზე ნაკლებს, ვიდრე იმსახურებ. სინგლობა შეიძლება თავიდან იყოს რთული — როცა მიჩვეული ხარ ურთიერთობაში ყოფნას, თავიდან შენი ცხოვრების ძალიან დიდი სივრცეა, რომელიც მარტომ უნდა აითვისო. მერე, როცა აითვისებ და მიხვდები, რა მაგარია შენთან ერთად დროის გატარება, ძალიან რთულია, იქ ვინმე შემოუშვა. ძალიან დიდ კომფორტს და ბევრ ბენეფიტს უნდა გთავაზობდეს ურთიერთობა, რომ ეს დათმო. ოღონდ დათმობაში არ ვგულისხმობ, რომ რაღაცები უნდა დათმო ურთიერთობისთვის, არა, უბრალოდ, როცა კმაყოფილი ხარ საკუთარ თავთან ერთად ყოფნით, არ გჭირდება სხვა ადამიანი”, — ამბობს ვერო.
“ასევე, ვერ ხედავენ იმას, რომ როცა ხარ სინგლ, ხარ აბსოლუტურად თავისუფალი. არ ვგულისხმობ, რომ ურთიერთობა გზღუდავს. უბრალოდ, ერთით მეტ ადამიანთან ხარ პასუხისმგებელი. ერთით მეტ ადამიანთან გაქვს შესათანხმებელი შენი სამომავლო, ხვალინდელი გეგმები და ეს ადამიანი არ არის ვიღაც, რომელიც თუ უარს იტყვის, ან არ დაგეთანხმება, უბრალოდ დაიკიდებ და წახვალ შენს გზაზე”, — განმარტავს ვერო.
მარი ფიქრობს, რომ როცა საკუთარი თავი გაქვს ნაპოვნი, გიყვარს და ენდობი, მერე თანაბრად კარგია “სინგლობაც” და პარტნიორის ყოლაც.
“ზოგადად, მგონია, რომ ახალგაზრდა ასაკში დიდ ხანს მარტო ყოფნა კარგია, ძალიან კარგიც. მინიმუმ 22-23 წლამდე თითქმის შეუძლებელია ადამიანს საკუთარი თავის შეცნობაში და სიმყარის პოვნაში საკმარისი დრო ჰქონდეს დახარჯული. თუ ასეთ დროს გრძელვადიანი პარტნიორები ხშირად გყავს, მგონია, რომ ეს პროცესი გაცილებით გირთულდება. თუ საკუთარ თავში სიმყარის პოვნამდე სხვა ადამიანზე მიყრდნობა გექცა კომფორტის ზონად, მგონია, რომ მომავალში ცხოვრება მეტად გირთულდება. ბევრი ვიცი, ვისაც 16-17 წლიდან სერიოზული ურთიერთობები ჰქონდა და ვხედავ, მერე როგორ უჭირთ ხოლმე ერთი ურთიერთობის დასრულება ან გადამუშავება ისე, რომ უცებვე მეორეში არ შევიდნენ. მერე ეს არაჯანსაღი ლუპი ხდება.
რადგან უმეტესი დროა სინგლ ვარ, ახლა ძალიან მაინტერესებს ჩემი თავი გრძელვადიან, სერიოზულ ურთიერთობაში. მექნებოდა სიამოვნებით, თუ ვნახავ ადამიანს, რომელთანაც სიახლოვის ძლიერი შეგრძნება მექნება, მაგრამ უბრალოდ სივრცის ამოსავსებად ვერ შევალ ურთიერთობაში, ძალიან დიდი დისკომფორტია”, — განმარტავს ის.
მარიმ ისაუბრა მარტო ყოფნის მინუსებზეც. ამბობს, რომ ცხოვრება გაცილებით უფრო რთულია, როცა ყველაფერს მარტო უმკლავდები.
“სადღაც 19-20 წლიდან მარტო ვცხოვრობ და იმდენი რამ გამომივლია მარტოს, იმის მიუხედავად, რომ ძალიან დამოუკიდებელი და შემდგარი გამხადა ამ სირთულეებმა, ძალიან ძნელია არ ვიფიქრო — ჰმ, პარტნიორთან ერთად უკეთესი იქნებოდა. მინიმუმ, როცა შეგიძლია იცოდე, რომ რაღაცაში მარტო არ ხარ, თუნდაც მერე მარტო გაუმკლავდე — უდიდესი შვებაა. მეგობარი ვერ მოგიტანს ამას, ვინმე უნდა იყოს, ვინც კი არ ცდილობს გაგიგოს, უბრალოდ შენთან ერთად გადის იმავე პრობლემას. უდიდესი ფუფუნებაა ეს. მაგრამ მეორე მხრივ, ოდნავ მაინც არასწორი პარტნიორის ყოლა პირიქით — უფრო გირთულებს ყველაფერს და, ცხადია, სჯობს ,რომ მარტო იყო. […]
ჩემი ცხოვრება ამ წუთას მხოლოდ ჩემია რომ არის და მხოლოდ მე ვწყვეტ, რა ვჭამო, შუქი როდის ჩავაქრო, მუსიკას როდის ავუწიო და სიჩუმეში როდის ვიყო, ეს იმდენად დიდი პრივილეგიებია, ძალიან გამიჭირდება დათმობა. პარტნიორმა გენიალურად უნდა შეგიცვალოს ცხოვრების ხარისხი, რომ ეს ყველაფერი დათმო და მაინც ბედნიერი იყო. ანუ: მარტო ყოფნა კარგია, სწორი პარტნიორის ყოლაც კარგია. ყველაფერი კარგია, რაშიც კომფორტულად და ჯანსაღად ხარ. მგონია, რომ მედლის ორივე მხარე საკმარისად უნდა ნახო ადამიანმა ცხოვრებაში, არც სამუდამოდ მარტო უნდა იყო, და არც 17 წლიდან 70-ის ჩათვლით ყოველთვის გყავდეს პარტნიორი”.
დათოს აზრით, მარტო ყოფნის უპირატესობა ის არის, რომ არანაირი ვალდებულება არ გაგაჩნია არავის მიმართ. მინუსად კი მიაჩნია ის, რომ რთულ მომენტებში არავინ ჩაგეხუტება, ვერავისთან ერთად უყურებ ფილმს. მისი თქმით, შეიძლება მეგობართან ერთად ფილმი ნახო, მაგრამ პარტნიორთან ერთად ყურებას არაფერი ჯობია. ის ურჩევს ადამიანებს, ვინც მარტოობას განიცდის, მაილი საირუსის Flower-ს მოუსმინონ და ყველაფერი დაავიწყდებათ.
“სულ აინტერესებთ, ვინაა შენი პარტნიორი და ვინ მოგწონს ან გიყვარს. ეს სტრესულია და გძაბავს. ისეთ შეგრძნებას გიჩენს, თითქოს ჩამორჩი შენს თანატოლებს, ყველას პარტნიორი ჰყავს და შენ არა. მაგრამ ამ მომენტის დაძლევაში ჩემი ყურები მეხმარება — ერთში შეუშვი დ მეორიდან გამოუშვი”, — ურჩევს ის სხვებს, ვისაც მის მსგავსად აწუხებენ.
ნინო ხაზს უსვამს, რომ საზოგადოება მარტო ყოფნას ცუდად მიიჩნევს და, სამწუხაროდ, ამას გამოხატავს კიდეც. ამავდროულად, ის განმარტავს, რომ ქალების შემთხვევაში სტერეოტიპული მიდგომების და გენდერული დისკრიმინაციის გამო ეს გაცილებით უფრო მწვავედ გამოიხატება.
“ქალი თუ მარტო ხარ, ადამიანებს ირიბად ერთვებათ სტერეოტიპი და არასწორი წარმოდგენა, რომ არავინ აგირჩია და მარტო იმიტომ ხარ, თორემ რანაირად, შენი მოსაწონი როგორ ვერ გამოჩნდა. ამ დროს ჭკუას გარიგებენ, რომ დაწიე ეს სტანდარტი, ცოტა შეიცვალე. მე კიდევ მგონია, რომ არაფრის გამო არ უნდა შეიცვალო ადამიანი. შენ ხარ ისეთი, უნიკალური”.
ვეროს აზრით, მარტო მყოფი ქალებისა და კაცების მიმართ განსხვავებულ წნეხს მათდამი განსხვავებული მოლოდინები განსაზღვრავს.
“კაცი როცა არის სინგლ, არავის უჩნდება განცდა, რომ არავინ არ მოიწონა, იმის მიუხედავად, რომ შეიძლება ეს იყოს მიზეზი. განცდა არის, რომ გულაობს და თავისუფალი ცხოვრებით ცხოვრობს. ქალზე არის განწყობა, რომ უეჭველი არ მოსწონთ და ვერავის ვერ მოაწონა თავი. ჩვენ ხომ რაღაც პროდუქტად ვართ აღქმული, ყველა სიკეთესთან ერთად, რომ უნდა გასაღდე სადღაც. ეს მოლოდინები და წნეხი ქალების მიმართ უფრო არსებობს და ამის გამო, შეიძლება, სინგლობას ქალები უფრო განიცდიდნენ”, — განმარტავს ვერო.
ჩვენმა რესპონდენტებმა რჩევები გაუზიარეს მათ, ვინც 14 თებერვალს მარტოა და ამას განიცდის.
“ვურჩევდი, რომ წავიდეს და გააკეთოს ის, რაც ყველაზე მეტად უყვარს და ამით ასიამოვნოს ყველაზე დიდი შეყვარებული, საკუთარი თავი, რომლის მიმართაც ყველაზე დიდი სიყვარული უნდა გქონდეს. სხვა შემთხვევაში, უბრალოდ წარმოუდგენელია, არავის არ შეუყვარდები. ნარცისიზმში არ მინდა გადაიზარდოს, მაგრამ საკუთარი თავის სიყვარული და პატივისცემა მნიშვნელოვანია. შენი თავი უნდა გიყვარდეს მენტალურად, სხეულით და ხასიათით და იყო მისი გულშემატკივარი. თუ შენი თავის გულშემატკივარი ხარ, სჯობს, ნეგატიური ემოცია აიცილო. მეც ვაპირებ, რომ 14-ში წავიდე და ის გავაკეთო, რაც ყველაზე ძალიან მიყვარს — ვიცეკვებ ჩა ჩა ჩას. ვისიამოვნებ და დავტკბები ჩემი თავისუფლებით”, — ამბობს ნინო.
ვლადი ფიქრობს, რომ თუ იმას გააკეთებენ, რაც უნდათ და სხვის აზრს ყურადღებას არ მიაქცევენ, გაცილებით უფრო ბედნიერი იქნებიან:
“დაიკიდეთ. თუ თქვენ გინდათ ვინმესთან ერთად ყოფნა, მაშინ გადადგით ნაბიჯი ამ ადამიანისკენ. თუ არ გინდათ, მაშინ ყურადღებას ნუ მიაქცევთ მეზობელს, რომელიც გულისტკივილით გკითხავთ, შენ ისევ მარტო ხარო?”.