როცა დრო არ გაქვს და კარგი ფილმის ნახვა გინდა, მოკლემეტრაჟიანი ნამუშევარი საუკეთესო არჩევანია. თანაც, ხშირად 5-10 წუთში ჩატეულია არაერთი თემა, ემოცია, ვიზუალური ხერხი, პერსონაჟების განვითარება თუ სიუჟეტის უცაბედი შემობრუნება, რაც კიდევ უფრო ინტენსიურია და კინოს ძალას მძაფრად გვაგრძნობინებს.
ქვიარ მოზარდების გამოცდილებებზე და თვითგამორკვევის გამოწვევებზე კინო ნაკლებად ჰყვება ხოლმე. ამ სტატიაში ჩამოთვლილი 5 ფილმი კი, რომელთა ნახვას სახლიდან სამსახურამდე გზაშიც მოასწრებთ, სწორედ ქვიარ მოზარდების ამბებს ასახავს. თანაც, ხუთივე ფილმის ნახვას სტატიაშივე შეძლებთ.
The Orphan
კაროლინა მარკოვიჩის 2018 წლის ფილმი კანის კინოფესტივალზე ქვიარ პალმის რტოს მფლობელი გახდა. The Orphan (ობოლი) მოზარდის, ჯონათას შესახებ გვიყვება, რომელიც თავშესაფრიდან ერთ-ერთ ოჯახში აგრძელებს ცხოვრებას და მათთან დაახლოებას იწყებს. პარალელურად კი ვხედავთ მისი თვითძიების გზას, გენდერის საზღვრებთან თამაშს, რასაც მისი ახალი ოჯახიც ამჩნევს. მიუხედავად იმისა, რომ მოზარდის თვითგამორკვევასთან დაკავშირებით ნეგატიურ ფრაზებს თითქმის არ ვხვდებით, მიმიკები და მზერა გვახვედრებს, რომ ახალი ოჯახისთვის ჯონათას იდენტობა მიუღებელია.
რეჟისორის თქმით, ფილმის შთაგონებად იქცა მეგობარი სოციალური მუშაკის მიერ მოყოლილი ამბები ბავშვებზე, რომლებსაც ოჯახები ისევ თავშესაფარში აბრუნებდნენ. მარკოვიჩი ერთ-ერთ ბავშვთა სახლში გაზრდილ გეი ბიჭს, რომელსაც პირველადი გამოცდილება ჰქონდა, პირადად შეხვდა და მისი ისტორიაც მოისმინა.
ფილმი შვილად აყვანის ხშირად დაფარულ, ნაკლებად მოსაწონ მხარეზე გვიყვება, როცა ოჯახები ბავშვებს ვერ იღებენ ისეთებს, როგორიც არიან და მათ პირად მოთხოვნებს უქვემდებარებენ.
Raw Love
ხუან ჩაპასა და მარტინ დეუსის 2009 წლის ფილმი 2 მეგობარს, იერემიას და ივანს გვაცნობს, რომლებიც სკოლის ბოლო დღეებში მეგობრებთან ატარებენ დროს, ღამე ერთად რჩებიან, გოგოებზე ლაპარაკობენ და გამოცდებზე ღელავენ. ამასთან ერთად კი, სექსუალური თვითგამორკვევის პროცესს გადიან.
ფილმი ახალგაზრდობის წლებში მიზიდულობის თანმდევ უხერხულობაზეა, რასაც კიდევ უფრო ამძაფრებს ქვიარობასთან დაკავშირებული ის განწყობები, რაც საზოგადოებაში არსებობს. ეს ყველაფერი ერთ-ერთ მთავარ გმირს ტვირთად ექცევა და ცდილობს, მონახოს გზა, რომ საკუთარი გრძნობები ღიად გააზიაროს.
ფილმის ყველა დიალოგი, იქნება ეს მშობლებთან, მასწავლებლებთან თუ მეგობრებთან, ააშკარავებს, რამდენად არის გარემო მორგებული ჰეტეროსექსუალობას და როგორ ჩაგვაგონებს ეს მოცემულობა, რომ სჯობს ჩუმად დავრჩეთ, არ გავამხილოთ რასაც ვგრძნობთ, ვფიქრობთ.
For Nonna Anna
ტრანს-არაბინარული რეჟისორის, ლუი დე ფილიპის 2018 წლის ფილმი სანდენსის კინოფესტივალზე მოკლემეტრაჟიანი ფილმების კატეგორიაში ჟიურის სპეციალური პრიზის მფლობელი გახდა. For Nonna Anna ახალგაზრდა ტრანსგენდერი გოგოს, ანას შესახებ გვიყვება, რომელიც მოხუც, შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე ბებიაზე ზრუნავს. ამ პროცესში კი მასთან ემოციურ და სხეულებრივ საერთო ნიშნებს პოულობს.
ფილმი სულ ცამეტი წუთი გრძელდება და ამ დროის განმავლობაში ანას ბავშვობაზეც ვიგებთ, პერიოდზე, როცა ბებიას კაბებს იცვამდა, ვხედავთ მის ბრაზსა და დაღლილობას, რაც ზრუნვას ხშირად ახლავს თან და ჩვენ თვალწინ იხსნება მოხუცი ქალის სხეულებრივი თვითაღქმის ხაზი, რაზეც ნაკლებად ჰყვებიან ხოლმე.
ფილმი იმ კავშირებზეა, რაც სხვადასხვა ასაკის, გამოცდილებისა და ვიზუალის მქონე ადამიანებს გვაერთიანებს — თვითშეფასების ნაკლებობაზე, უხერხულობაზე, საკუთარი სხეულის მიღების სირთულეებზე. ამასთან, ფილმი იმასაც გვიჩვენებს, რამდენად დიდი ძალა აქვს მეორე ადამიანის სულისკვეთებას, რომ სხვა გააძლიეროს.
Balcony
ტობი ფელ-ჰოლდენის 2015 წლის ფილმში ბრიტანელ თინეიჯერ თინას ავღანელი მიგრანტი გოგო, დანა უყვარდება. 17 წუთში ჩატეულია მიგრანტების მიმართ ღირსების შემლახავი მოპყრობისა და წინასწარგანწყობების ამბავი, ოჯახში ფიზიკური, ფსიქოლოგიური და სექსუალური ძალადობის საკითხები, სექსუალური თვითგამორკვევის მტკივნეული პროცესი და უარყოფის დამანგრეველი ბუნება.
თინა, მიუხედავად იმისა, რომ დანა ძირითად დროს სახლში ატარებს და მისთვის თვალის მოკვრას მხოლოდ აივანზე გამოსვლისას თუ ახერხებს, გოგოსთან საერთო ენას პოულობს, მისი გამოცდილების თანაზიარი ხდება და ცდილობს, მისთვის ის ერთადერთი ადამიანი იყოს, რომელიც ზურგს არ აქცევს. მაგრამ, ამბავი ისე ვითარდება, რომ გაკვირვებული დარჩებით.
მართალია, ჩამოვთვალეთ თემები, რომლებსაც ფილმი ეხება, მაგრამ მთავარი სათქმელი მაინც ის არის, როგორ ვატარებთ სუბიექტურ მზერაში სხვების ცხოვრებას, გამოცდილებებს, როგორ ვქმნით ჩვენთვის ყველაზე გასაგებ ვერსიას და ხშირად არც ვფიქრობთ, რა სიმართლე შეიძლება იმალებოდეს ზედაპირის მიღმა.
Reel
ჯენს ჩუნგის 2013 წლის ფილმში ორი მოზარდი ბიჭი, ვიქტორი და რობერტი ბოლო დღეს ატარებენ ერთად, სანამ ვიქტორი საცხოვრებლად სხვა ქალაქში გადავა — სკეიტებით სეირნობენ, მიტოვებული შენობების კედლებზე გრაფიტის ხატავენ, ადევნებულ პოლიციელებს გაურბიან და შენობის სახურავზე შემომჯდრები ხედს გასცქერიან.
თუმცა, ამ მეგობრობის ბოლო დღეს მათი ურთიერთობა მცირედით იცვლება, მათ გულწრფელ ეჭვებს, ემოციებს, დანაკარგებთან გამკლავების პროცესს, გულის გატეხას ვაკვირდებით და ვხედავთ იმასაც, რომ ვიქტორისა და რობერტის ერთად ყოფნის დასასრული რაღაც ახლის — თვითგამორკვევის, მოზარდობის ახალ ეტაპზე გადასვლის დასაწყისია.
ფილმი პატარ-პატარა ნიუანსებით — ხელის შეხებით, მხარზე თავის ჩამოყრდნობით, უმნიშვნელო დიალოგებით გვიყვება პირველი, ჯერ კიდევ ჩამოუყალიბებელი სიყვარულისა და განშორების გულისტკივილის ამბავს.