“გადაცემებს ვწერდით დისკებზე და ვარიგებდით, ან ძველ კასეტებზე და სამარშრუტო ტაქსების მძღოლებს ვაძლევდით. იქ მუსიკაც იყო, სტუმრებიც გვყავდა და ამ ყველაფერს ვაკეთებდით იმიტომ, რომ გვჯეროდა”, — ასე იხსენებს სათემო რადიო მარნეულის პირველ ნაბიჯებს დირექტორი, კამილა მამედოვა.

კამილასთან იმ წინააღმდეგობებზე, მიღწევებზე, ბრძოლებზე, გამარჯვებებსა და გზაზე ვისაუბრეთ, რომელიც რადიო მარნეულის გუნდმა გაიარა. ვილაპარაკეთ მედიაზე, რომელმაც წლების წინ მიზნად დაისახა, ეთნიკური უმცირესობებით დასახლებულ რეგიონში — იქ, სადაც ერთნიკურად აზერბაიჯანელი, ქართველი და სომეხი მოსახლეობა ერთად ცხოვრობს — ადამიანების უფლებებისა და მათი ცხოვრების გაუმჯობესებისთვის ებრძოლა. ასევე, განვიხილეთ სათემო მედიის როლი და შედეგები, რაც, შესაძლოა, მისი გაქრობით მივიღოთ.

Dial-up-ის ინტერნეტი და ორი კომპიუტერი

ყველაფერი 2004 წლიდან იწყება, იმ დროიდან, როცა საქართველოს სამართლებრივ სივრცეში პირველად გაჩნდა სათემო რადიოს განმარტება და შესაძლებელი გახდა ამ სახით მაუწყებლობა. ორი წლის შემდეგ, სათემო რადიო მარნეულის შექმნის იდეაც დაიბადა. BBC World Service Trust-მა და ქართულმა არასამთავრობო ორგანიზაცია “სტუდია რე-მ” 2006 წლის ივნისში მარნეულსა და ნინოწმინდაში ორ სათემო რადიოსადგურს ჩაუყარეს საფუძველი — ძირითადი დონორი ევროკავშირი იყო. კამილა იხსენებს, რომ ეს EU-ს ერთ-ერთი პირველი უმსხვილესი დაფინანსებაა, რომელიც საქართველოში მედიის განვითარების კუთხით გაიცა.

სწორედ იმ დროიდან რადიო მარნეული გახდა პირველი, რომელმაც აქტიურად დაიწყო ადგილობრივი მოსახლეობის არა მხოლოდ ინფორმირებაზე ზრუნვა, არამედ ერთნიკური უმცირესობების ინტერესების, წუხილებისა და პრობლემების გაშუქება და გახდა იმ ადამიანების ხმა, რომლებიც, როგორც წესი, მეინსტრიმული მედიის დღის წესრიგს მიღმა რჩებოდნენ.

“ეს იყო მთავარი იდეა, რომ ადამიანებს, რომლებიც ერთ ქუჩაზე, ერთ ქალაქში, ერთ სოფელში ცხოვრობენ, გაეცნოთ ერთმანეთი. შეიძლება, მათ აქვთ საერთო თემები და შეიძლება, მათ აქვთ საერთო პრობლემები და ჩვენ ერთობლივად შეგვიძლია მსჯელობით და ამ საკითხებზე საუბრით, გასაჯაროვებით, პრობლემების მოგვარება”. 

ამ გზაზე სირთულეც ბევრი შეხვდათ. ერთ-ერთი მთავარი საჭირო ტექნიკის არქონა იყო — კამილა იხსენებს, რომ მხოლოდ ორი კომპიუტერი და Dial-up-ის ინტერნეტი [ინტერნეტკავშირი, რომლის გამოსაყენებლადაც ტელეფონზე დარეკვა იყო საჭირო; მუშაობდა ნელა და ხარვეზებით] ჰქონდათ. მისი თქმით, მაშინ ვებ გვერდის შექმნაზეც კი რთული იყო ფიქრი.

“სულ დასაწყისში, როდესაც მარნეულში ინტერნეტი ჰქონდა სულ ორ ორგანიზაციას, ამ ორიდან ერთი იყო მარნეულის მუნიციპალიტეტი და მეორე რადიო მარნეული, ორი კომპიუტერით და Dial-Up-ის ინტერნეტით, ძალიან რთული იყო მაშინ იმაზე ფიქრი, რომ ვებგვერდი გაგვეკეთებინა”.

გვიყვება, რომ რადიო მარნეული 10 წლის განმავლობაში ცდილობდა სამაუწყებლო ლიცენზიის მოპოვებას: “შევეჯახეთ იმას, რომ როგორც აღმოჩნდა, იმდროინდელ ხელისუფლებას სულაც არ სურდა, ეთნიკური უმცირესობის დასახლებაში ყოფილიყო თავისუფალი, დამოუკიდებელი მედია. […] სამწუხაროდ, მაშინ ვერ შევძელით გაგრძელება, იმიტომ, რომ არავის უნდოდა დაფინანსება ორგანიზაციის, რომელსაც რადიო ჰქვია, მაგრამ სამაუწყებლო ლიცენზია არ აქვს და ინტერნეტი არ აქვს”. 

“მახსოვს, ერთ-ერთი გამოსავალი იყო ჩვენთვის, რომ დავაყენეთ ძალიან დიდი დინამიკები ჩაიხანაში ხეზე და გავიყვანეთ სტუდიიდან, იმიტომ, რომ კაცების შეკრების ადგილი მარნეულში ჩაიხანა იყო. ახალი გარემონტებული პარკი იყო და პარკში დავაყენეთ. ძალიან შრიალებდა, მაგრამ ჩვენ პირდაპირ ეთერში გავდიოდით და ეს კაცები, რომლებიც ჩაის სვამდნენ, იწყებდნენ მოსმენას. მაგრამ როცა წვიმა იყო, ჩვენ წვიმას ვუყვებოდით ამბებს, იმიტომ, რომ არავინ იყო გარეთ”.

ლიცენზია 2015 წელს მიიღეს. მაშინ ქართული ოცნება ხელისუფლებაში არც თუ ისე დიდი ხნის მოსული იყო და როგორც კამილა აღნიშნავს, იმ პერიოდში იყო მოსაზრება, რომ ვითარება თავისუფალი მედიის სასარგებლოდ იცვლებოდა. ამიტომ, გადაწყვიტეს, კვლავ ეცადათ. მიზნის მიღწევა არც ამ ჯერზე ყოფილა მარტივი — მიხვდნენ, რომ არც ახალ ხელისუფლებას ჰქონდა სურვილი, რადიოს ლიცენზია აეღო. დიდი შრომის შედეგად, ბრიტანეთის საელჩოსა და ფონდ ღია საზოგადოების ხელშეწყობით, ახალი გუნდი შეკრიბეს და მუშაობა გაანახლეს.

მუშაობა საინფორმაციო იზოლაციის პირობებში და ნდობის მოპოვება

მიუხედავად არაერთი წინააღმდეგობისა, ჰქონდათ მოტივაცია და ენთუზიაზმი, მისწვდომოდნენ ადგილობრივ მოსახლეობას. კამილა მედია აპრილთან იხსენებს მუშაობის ადრეულ პერიოდს და იმას, თუ როგორ ახერხებდნენ, საინფორმაციო იზოლაციის პირობებში, მოქალაქეებთან კომუნიკაციის დამყარებას და არ იშურებდნენ ძალისხმევას მათი ნდობის მოსაპოვებლად.

“პირველი ე.წ. ვოქსპოპებისას [ქუჩის გამოკითხვა], როცა გადიხარ და ეკითხები სხვადახვა საკითხზე, ვხედავდით, რომ ეს იყო ძალიან ახალი, სულ სხვა — ხალხს ეშინია, იმიტომ, რომ არ იცის, ეს რა არის, შეუძლია თუ არა საკუთარი აზრის გამოთქმა. მაგრამ ხვდები, რომ არის ამ ხალხში პოტენციალი, ისაუბროს, რადგან 20-დან 2 მაინც გვპასუხობდა და ეს იყო ჩვენი გამარჯვება. სულ გვეკითხებოდნენ, სად იქნება ჩვენი ხმა და უცებ, შენ ეუბნები, რომ იცი რა, ჩვენ არ გვაქვს ლიცენზია და ვერაფერს ვაკეთებთ, მაგრამ, აი, კასეტა”, — იხსენებს კამილა.

მისი თქმით, 6 წელი მოანდომეს, რომ მათ ფეისბუქგვერდზე მოქალაქეებს კომენტარი დაეტოვებინათ — მიზეზი რადიო მარნეულის სითამამე და მასთან დაკავშირებული შიში იყო. მოქალაქეები ფიქრობდნენ, რომ ეს შეიძლება მათზე ცუდად ასახულიყო. ამბობს, რომ ჩაწერებისას რესპონდენტების უმეტესობა ცდილობდა, სახელი და გვარი არ გაესაჯაროებინათ.

“მაგალითად, ეთერი გვქონდა რადიოში და ჩემი ტელეფონი არ ჩერდებოდა, მუსიკალური პაუზა გავაკეთეთ დროზე ადრე. იყო ერთ-ერთი სოფლის მცხოვრები, რომელიც ამბობდა, რომ უკვე 20 დღეა არ ჰქონდა წყალი. ჩვენ მასთან მივედით და თქვა, რომ ვერ გამოჩნდებოდა. გადაიღეთ ეს ონკანი, რომელიც გაშრა, მაგრამ ისე გადაიღეთ, არ ჩანდეს, რომ ჩემი სახლიაო. ადამიანს 39 გრადუს სიცხეში წყალი არ ჰქონდა და ამაზე საუბრის ეშინოდა”.

დროთა განმავლობაში, ადგილობრივი მოსახლეობისთვის, რომელთა საინფორმაციო იზოლაცია დიდწილად ენობრივ ბარიერთან იყო დაკავშირებული, ინფორმაციის ძირითად წყაროდ სწორედ რადიო მარნეული იქცა — მედია, რომელიც ახალ ამბებს როგორც აზერბაიჯანულ, ასევე, ქართულ ენაზე აშუქებდა. ამ გადაწყვეტილების უკან არა მხოლოდ ადგილობრივი მოსახლეობის სრულფასოვანი ინფორმირება, არამედ ეთნიკურ ჯგუფებს შორის კომუნიკაციის გაღრმავება, დისტანციის შემცირება და იმის ჩვენების მცდელობა იდგა, რომ ყველა ადამიანი საზოგადოების სრულუფლებიანი წევრია.

“საქართველოში მცხოვრები უმცირესობები ჯერჯერობით არ ფლობენ კარგად ენას, მაგრამ ერთ-ერთი მიზეზი, რის გამოც, ისინი არ სწავლობდნენ ქართულს, ისაა, რომ მათ არ ჰქონდათ აქაურ საზოგადოებასთან ბმა და ვერ ხედავდნენ მომავალს. როგორც კი ეს მომავალი დაინახეს, იმავე პერიოდიდან დაიწყო მცდელობები, რომ ენა ესწავლათ. აღმოჩნდა, რომ სახელმწიფო არ გაძლევს ამ სერვისს.

სკოლაში გყავს მასწავლებელი, რომელიც კარგად არ გასწავლის. არის სოფელი, სადაც არ არის ბაღი, არ არის კარგი სკოლა. ერთია, რომ არის მონდომება, ხოლო მეორეა ის შესაძლებლობა, რომელიც გაქვს იმისთვის, რომ ეს გააეკეთო. ზუსტად ეს არის, რაზეც ჩვენ ვმსჯელობთ, ამიტომ ვლაპარაკობთ ორ ენაზე”, — ამბობს კამილა.

“ასეა მუსიკაც. ჩვენ შეგვეძლო მხოლოდ აზერბაიჯანული გაგვეშვა და უფრო პოპულარული იქნებოდა რადიო. მაგალითად, ჩვენ ეთერში არ გვაქვს რუსული მუსიკა, ეს არის განაცხადი, მაგრამ ჩვენ უბრალოდ არ ვუშვებთ რუსულ მუსიკას, ჩვენ ვეუბნებით, რატომ არ უნდა იყოს ის.

ვუშვებთ ქართულ მუსიკას, იმისთვის, რომ თემმა გაიგოს, მუსიკალური მიმართულებით როგორია საქართველო. საქართველო არ არის მარტო განდაგანა, ეს მრავალხმიანობაა, ეს კულტურაა მუსიკალური, რომელიც ქართველებში არის. იქნებ მოგწონს, იქნებ ეს შენი ნაწილია…”

კამილა ამბობს, რომ მუსიკის არჩევისას ითვალისწინებენ არა მის პოპულარობას, არამედ, ხარისხს. ეთნიკურად ქართველ ადგილობრივებს უთქვამთ, ბევრი აზერბაიჯანული მუსიკა გაქვთო, აზერბაიჯანელებს კი — პირიქით. 

“ასე იყო დასაწყისში, მაგრამ ახლა მიეჩვივნენ და გვეუნებიან, რომ ძალიან მოსწონთ ეს მრავალფეროვნება. მრავალფეროვნებას ეჩვევი, ამიტომ უნდა ანახო ეს და ჩვენ ვეცადეთ, რომ გვეჩვენებინა მათთვის ეს ყველაფერი”.

გარდა ამისა, ორივე ენაზე — ქართულად და აზერბაიჯანულად ჟღერს მისალმებაც. კამილას თქმით, ამით სურთ, მოქალაქეებს დაანახონ, რომ როგორც ყველაფერში, ასევე, ინფორმაციის მიღების ნაწილშიც თანაბარი უფლებებით უნდა სარგებლობდნენ. ამასთან, ეს არის მცდელობა, ერთმანეთის ენის სწავლაში დაეხმარონ.

ინტეგრაციისა და ურთიერთობების გარღმავების ეს მისია მათ ვებგვერდზეცაა გაწერილი, სადაც წაიკითხავთ, რომ: “რადიო მარნეულის გუნდმა შეძლო და შექმნა მედია პლატფორმა, რომელიც აძლევს საშუალებას თემის ნებისმიერ წარმომადგენელს განურჩევლად მისი სქესის, ეთნიკური თუ რელიგიური წარმომავლობის გამოხატონ საკუთარი აზრი, გამოსცადონ საკუთარი შესაძლებლობები, გადავიდნენ ურთიერთობის ახალ ტალღაზე”.

ბიძგი აქტიური მოქალაქეობისკენ

კამილა აღნიშნავს, რომ საქართველოში მცხოვრებმა ეთნიკურმა უცმირესობებმა ქვეყანაში რთული გზა გაიარეს და დღემდე, კონკრეტულ საკითხზე უკმაყოფილების გამოთქმისას, მათი მისამართით ხშირად ისმის ფრაზა: “ეს არ არის თქვენი მიწა, თქვენი სახლი”.

სწორედ ამიტომ, თავიდანვე დაისახეს მიზანი, გარდა ადგილობრივების პრობლემების, საჭიროებებისა და გამოწვევების გაშუქებისა, ბიძგი მიეცათ მათთვის, ჩართულიყვნენ სოციალურ-პოლიტიკურ ცხოვრებაში და უფრო აქტიური მოქალაქეები გამხდარიყვნენ.

“პრობლემა ყოველთვის იყო წყალი და გზა. ჩვენ ბევრი წელი მოვანდომეთ იმას, რომ ადამიანებისთვის აგვეხსნა: ეს არის შენი ფუნდამენტური უფლება, რომ გქონდეს წყალი და გზა, რომ შენი შვილი დადიოდეს ბაღში, რომ სკოლა გქონდეს გარემონტებული, რომ სოფლად მცხოვრებ ბავშვსაც აქვს უფლება, ტუალეტში როცა შევა, ცხელი წყლით დაიბანოს ხელი. ამას მოვანდომეთ ბევრი წელი”.

რადიო მარნეულისთვის მუდმივად მნიშვნელოვანი საკითხი იყო გენდერული თანასწორობა. გენდერული როლები, რომელიც საზოგადოებაშია დამკვიდრებული, თავდაპირველად, მისთვისაც იყო გარკვეული ბარიერი. კამილა ამ კუთხით საკუთარ გამოცდილებასაც გვიზიარებს.

“მეც მეგონა, რომ თუ ქალი არ მუშობს და ზის სამზარეულოში, ეს მისი არჩევანია. შეიძლება მაშინ ქალს ეგონა, რომ ეს მისი არჩევანია, მაგრამ სხვა არჩევანს და შესაძლებლობას ვერ ხედავდა, ამიტომ, ასე ვფიქრობდი. მაგრამ როცა შენ მსჯელობ, ხარ ინფორმირებული, ხვდები, რომ ძალიან დიდი შესაძლებლობებია შენ ირგვლივ და შენ შეგიძლია, აირჩიო. მგონია, რომ რადიო არის ზუსტად ეს — არჩევანის შესაძლებლობა, რომელიც ტრიალებს შენ ირგვლივ და შეგიძლია აირჩიო. ყოველთვის ამას ვამბობთ ეთერში — ინფორმაცია გაძლევს არჩევანის შესაძლებლობას”. 

მისი თქმით, რადიო მარნეულის გუნდმა დიდი დრო დაუთმო იმას, რომ ქალებთან მათ უფლებებზე ესაუბრათ. კამილა იხსენებს შემთხვევებს, როცა სხვადასხვა ფორმატის შეხვედრაზე ქალებს არ იწვევდნენ. მაგალითისთვის გვიყვება, რომ წინაასარჩევნო პერიოდში მუდმივად ამონიტორინგებდნენ, რამდენი მათგანი ესწრებოდა კანდიდატებთან შეხვედრას.

“ჩვენ რომ არ დაგვეწყო ამაზე საუბარი, ყველა სტერეოტიპულად ასე ამბობდა, რომ ეს ხომ ეთნიკური უმცირესობებით დასახლებული რეგიონია და იქ ქალები არ გამოდიან. არ გამოდიან კი არა, მათ ეუბნებიან, რომ თქვენთვის არ შეიძლება, მაგრამ კანდიდატი რომ მოდის და ეუბნება, რომ ქალს დაუძახე, ეს მაინც კარგია. იმიტომ, რომ ქალს აქვს რაღაც სათქმელი და მას შეუძლია რაღაც შეცვალოს იქ, სადაც ცხოვრობს და ეს კომუნიკაცია და ეს მიდგომები ჩვენ დავამყარეთ”. 

მედია, რომელიც დაჩაგრული ადამიანის გვერდითაა

“ვართ ეთიკური მედია, რომელიც დაჩაგრული ადამიანის გვერდითაა”, — გვითხრა კამილამ, როცა მთავარ ღირებულებებზე ვკითხეთ. აღნიშნავს, რომ ყველა ადამიანს აქვს უფლება, იცხოვროს ბედნიერად და მათი გუნდის მთავარი ამოცანაც ესაა. რადიო მარნეულს აქვს მიზანი, ადამიანებმა იცოდნენ, რისი უფლება აქვთ, ჰქონდეთ ინფორმაციაზე წვდომა და მიიღონ ამაზე დაფუძნებული გადაწყვეტილება. სურთ, მისცენ მათ მოტივაცია და ბოლომდე მიჰყვნენ საკითხებს, რათა მოსახლეობის წუხილები პასუხისმგებელ პირებამდე მიიტანონ.

ასეცაა — ამ წლების განმავლობაში მათ მიერ გაშუქებულ კონკრეტულ საკითხებს და მიზანდასახულობას, პრობლემა მოგვარებულიყო, არაერთხელ მოჰყოლია ხელშესახები შედეგი. კამილა იხსენებს ერთ-ერთ შემთხვევას — სომხურენოვანი მოქალაქეებით დასახლებულ სოფელში, სადაც სკოლა ვაგონში იყო განთავსებული, სპეციალური საჭიროების მქონე ორი ბავშვი სწავლობდა. თუმცა იმის გამო, რომ სპეცმასწავლებელი არ ჰყავდათ, მათ განათლების მიღებაზე წვდომა ეზღუდებოდათ.

“ჩვენ გავაშუქეთ, არ მოვეშვით ამ ამბავს. დაუნიშნეს სპეცმასწავლებელი და მერე იმდენჯერ დავწერეთ ვაგონიან სკოლაზე, რომ დღეს უკვე მეორე წელია, ბავშვები ახალ სკოლაში დადიან”.

რადიო მარნეულის გუნდის მიუკერძოებელი მუშაობა ადგილობრივი ხელისუფლებისთვის მუდმივად იყო დისკომფორტის შემქმნელი, რასაც მათი მხრიდანაც მოსდევდა საპასუხო ნაბიჯები.

“ჩვენი ერთი თანამშრომელი სოფელში ცხოვრობს და ყოველ დღე დადის სამსახურში. ზუსტად 10 წელია, ვითხოვთ, რომ მისი სახლის მონაკვეთზე გზა დააგონ, რომლითაც რადიოში მოდის, მაგრამ სპეციალურად არ აგებენ. ვერ წარმოიდგენთ, წვიმის დროს რა მდგომარეობაშია ეს გზა. ჰყავს ორი მცირეწლოვანი შვილი. სოფლის მხარდაჭერის პროგრამის ფარგლებში გამარჯვებულიც იყო მისი პროექტი, მაგრამ როგორც კი იგებდნენ, რომ ეს ის მონაკვეთია, რომელზეც ცხოვრობს, არცერთხელ ეს გამარჯვებული პროექტი არ განხორციელდა”.

პრობლემა იყო საჯარო უწყებებთან კომუნიკაციის ნაწილიც, თუმცა ასეთი წინააღმდეგობების მიუხედავად, მუშაობის შეწყვეტაზე არასდროს უფიქრიათ. ხშირად, რადიო მარნეულის მიერ კონკრეტული პრობლემის სააშკარაოზე გამოტანა ადგილობრივი ხელისუფლებისთვის ბიძგი იყო, რომ მოგვარებაზე ეზრუნათ.

“მაგალითად, როცა შენ ეკითხები, რატომ არ არის დღემდე გაყვანილი გზა იმ სოფელში, როცა ბავშვები ატალახებულ გზაზე დადიდან, აღმოჩნდება, რომ ძალიან ცოტა ხანში გამოცხადებულია ტენდერი და იწყებენ მუშაობას. ჩვენ არ გვესმის, რატომაა საჭირო ასეთი მიდგომა, როცა შენი ვალდებულებაა, მაგრამ საჭიროა ამაზე ლაპარაკი. ვფიქრობ, რომ ძალიან ბევრი რამ შეიძლება მოგვარდეს უბრალოდ ამბის გასაჯაროებით”, — გვეუბნება კამილა. 

ბრძოლა დამოუკიდებელ მედიასთან

რადიო მარნეული იმ დამოუკიდებელ მედიაორგანიზაციებს შორისაა, რომლებიც, ქართული ოცნების რეპრესიული კანონების ფონზე, გაქრობის საფრთხის წინაშე არიან. კამილასთან ვისაუბრეთ, რატომ გახდა ქართული ოცნებისთვის დამოუკიდებელი მედია მთავარი “თავის ტკივილი” და რა იქნება, თუ ქვეყანაში არ იარსებებენ მედიაპლატფორმები, რომლებიც საზოგადოების პრობლემებზე ისაუბრებენ.

“ხალხს ვეუბნებით, ერთ სოფელში 300-ჯერ რატომ უნდა დაიგოს გზა და მეორე სოფელში არცერთხელ, მოდით, ამაზე ვიმსჯელოთ. მოდით, ვიმსჯელოთ იმაზე, რატომ არის საკრებულოს წევრი ქართული ენის მასწავლებელი, რომელმაც არ იცის ქართული. რომელსაც ურეკავ და ქართულად ელაპარაკები, იმიტომ, რომ ჰქვია ქართული ენის მასწავლებელი და ვერ გელაპარაკება ქართულად… და მერე გაქვს პრეტენზია, რომ ამ სოფლის ბავშვები ვერ საუბრობენ ქართულად, ნეტავ, რატომ?! ეს ყველაფერი არის მიზეზი, რის გამოც არ უნდათ, რომ ვიარსებოთ, კომფორტში სურთ ყოფნა”, — ამბობს კამილა. 

“სოფელში ბაღი არ არის და ქალაქის ბაღში იმდენი ბავშვია, რომ მათ სკამებზე უწევთ ძილი, პატარა ბავშვებს, 4-5 წლის ბავშვებს აძინებენ სკამებზე საბავშო ბაღში. ამის თქმის გამო, მე ვარ დიფსთეითის დაფინანსებული?!”

კამილა ამბობს, რომ არ ესმის, რატომ სჯერა მოქალაქეების ნაწილს ქართული ოცნების პროპაგანდის — ამ პრობლემებზე იმიტომ ვმსჯელობთ, რომ ბავშვი მშიერი არ იყოს და ბაღში მისთვის განკუთვნილი საჭმელი მიიღოსო; რომ ბავშვი სოციალურად დაუცველი ოჯახიდანააა და მშობელს არ ჰყოფნის ფული, რომ აჭამოსო. სვამს კითხვას — თუ ქართულ ოცნებას ამის გამო არ უნდა დამოუკიდებელი მედიის არსებობა, მაშინ აქვს მას ინტერესი, რომ ეს ქვეყანა ვითარდებოდეს?

“ქართული ოცნების ღონისძიებაზე წაიყვანენ ბაღის აღმზრდელებს და ბაღი იხურება ორ საათამდე. ბაღში დადიან ბავშვები, რომელთა ერთადერთი შესაძლებლობა, ჭამონ, არის ბაღი და ისინი ართმევენ ამ ბავშვს სადილის უფლებას. ამას რომ ვამბობ ღიად, დიფსთეითის დაფინანსებული ვარ?! უცხო ქვეყნის ინტერესებს ვატარებ?!”

კამილას სჯერა, რომ ქვეყანაში არიან ადამიანები, რომლებიც აფასებენ ჟურნალისტის პროფესიას, რომლებმაც იციან, რატომ არის ეს მნიშვნელოვანი და რომ ის სასიცოცხლოდ აუცილებელია ქვეყნის დემოკრატიული განვითარების გზაზე. 

“ჩვენ გვჭირდება მათი მხარდაჭერა, რომ არ გავჩერდეთ, სინათლე რომ არ ჩაქრეს, ამისთვის უნდა დაგვეხმარონ. ეს არ არის ერთჯერადი აქცია, ჩვენ გვჭირდება მუდმივი მხარდაჭერა, გრძელვადიანი და ჩვენ ერთმანეთის გვერდით უნდა ვიყოთ. ამიტომ, ჩვენ დავიწყეთ, მაგრამ ეს უნდა გახდეს ერთობლივი რუტინა — ჩვენ გადავრჩეთ იმისთვის, რომ მათ დავეხმაროთ და მათ რომ დავეხმაროთ, უნდა იზრუნონ იმაზე, რომ ჩვენ გადავრჩეთ”, — გვითხრა დასასრულს კამილამ.

არსებული გამოწვევების საპასუხოდ, დამოუკიდებელი მედიების მხარდაჭერის მიზნით შეიქმნა ერთიანი პლატფორმა: sinatle.media. დღეს საქართველოში დამოუკიდებელი ონლაინმედია გადარჩენისთვის იბრძვის. რეპრესიული რეჟიმი ცდილობს ჩაახშოს ხმები, რომლებიც სიმართლეს ამბობენ.

22 ონლაინმედია მთელი საქართველოდან გავერთიანდით, რომ დავიცვათ ის, რაც ყველას გვეკუთვნის: თავისუფალი სიტყვა და დემოკრატია. კამპანიაში მონაწილე ონლაინ მედიებს შორის არის რადიო მარნეულიც.

შენი მხარდაჭერა ამ ბრძოლაში გადამწყვეტია. გადარიცხე დამოუკიდებელი ონლაინმედიის მხარდასაჭერად და დაგვეხმარე ინფორმაციის გავრცელებაში