74 წლის ლაურა კუჭუხიძეს ინტერვიუსთვის ყვარელში, საკუთარ სახლში ვესტრუმრეთ. ხუმრობით გვითხრა, მინდა, პოპულარული გავხდეო.
“პოპულარული იმით მინდა გავხდე, რომ ბიზნესს მოვკიდე ხელი 74 წლის ასაკში”, — გვეუბნება ლაურა ღიმილით.
ყვარელში დაიბადა და გაიზარდა. 28 წლის იყო, როცა დაქორწინდა. ორი შვილი და სამი შვილიშვილი ჰყავს. მარწყვის ბიზნესის გარდა, უვლის ბაღჩას, მოჰყავს კიტრი, პომიდორი, ლობიო, წიწაკა… მაყვალიც გვაჩვენა, უეკლოაო.
“მუშაობა რომ დავიწყე, ამხელა მეურნეობა არა გვქონდა მაშინ. პატარები მყავდდნენ შვილები და ცოტა რომ წამოიზარდნენ, მერე ვაკეთებდი ყველაფერს. სხვათაშორის, არ მიშლიდა, რომ პატარები იყვნენ, მაინც ვასწრებდი ყველაფერს, სამსახურსაც და ბაღჩა-ბოსტანსაც. ახალგაზრდობა ესე ყოფილა. ახლა კი იმდენი აღარ შემიძლია”.
ლაურას დილა 06:00 საათზე იწყება. პირველ რიგში, წნევას გაიზომავს და წამალს დალევს, მერე წიწილებს დახედავს, ამის შემდეგ კი ბაღჩისკენ გაემართება, სადაც 10-11 საათამდე მუშაობს. მერე, როცა დაცხება, გამოვდივარ, ცოტა ხნით დავისვენებ და სახლის საქმეებს მივხედავ, შეიძლება ცოტა წავუძინო კიდევაც და საღამოს ისევ ბაღჩაში შემოვდივარო. საღამოს გრილა და უფრო მეტ საქმეს ვაკეთებ, ვიდრე დილითო. გვეუბნება, ეს ყველაფერი მიყვარს და მეხალისებაო.
“მსიამოვნებს, ნამდვილად მსიამოვნებს. ვეტყვი ხოლმე ჩემს ქმარს, ბაღჩაში მუშაობა უფრო მიყვარს, ვიდრე სახლის საქმე-მეთქი. ნევროზი მაქვს და ცუდად როცა ვარ, შემოვდივარ ბაღჩაში და იქ ბალახს ამოვგლიჯავ, იქ რაღაცა და კარგადა ვხვდები მაშინვე, გადამივლის ხოლმე. ნევროზისთვის განსაკუთრებით კარგია ეს შრომა.
პომიდორი ბლომად დავრგე, ლობიო, კიტრი, წიწაკა და ბადრიჯანი… მართალია, ცოტა სეტყვამ დაგვაგვიანა, მაგრამ რაც შეიძლება, ყველაფერი მიდგა, ყველაფერს ვუვლი. წელს კარგი მოსავალია, თავიდან მოვიდა სეტყვა და ცოტა დანელავდა, გვიან დავრგით ყველაფერი, მაგრამ მაინც არაუშავს, მაინც მოვასწარით, მოსავალი ახლა იწყება ფაქტიურად”.
ფიქრობს, რომ ფიზიკური შრომა ადამიანს აჯანმრთელებს, დამიჯერეთ, ასეაო, განსაკუთრებით გულისთვისო. მერე სიცილით ამატებს, სახსრებისთვის არ არის მთლად კარგიო.
გვიყვება, გავიგეთ, რომ ევროკავშირის გრანტი იყო და დავინტერესდითო. თავდაპირველად სასტუმროს განიხილავდნენ, მერე — მარანს, საბოლოოდ, მარწყვით დაინტერესდნენ.
“პროექტი გავაკეთეთ მარწყვეზე, იდეა დავწერეთ და გამიმართლა. იდეაში მქონდა დაწერილი, რომ მოვიყვანდი ბიო მარწყვს, ნატურალურ მარწყვს, რომელსაც არანაირ შხამქიმიკატებს არ მივაკარებდით და ნამდვილად არ მიგვიკარებია. არ მეგონა, პენსიონერებს თუ დაგვაფინანსებდნენ, მაგრამ დავწერე იდეაში, რომ მართალია, მე და ჩემი მეუღლე პენსიონერები ვართ, მაგრამ ჯანმრთელები ვართ და შეგვიძლია შრომა-მეთქი, თან მარწყვი არავის არა ჰქონდა, ყველას სასტუმროები და მარნები ჰქონდათ”, — იხსენებს ლაურა.
პირველი მოსავალი წელს მიიღეს. გვიყვება, რომ გერმანული ჯიშის მარწყვი დარგეს, რომელიც გამოირჩევა არომატით და ხარისხით, მგზავრობასაც კარგად იტანსო. მაგრამ ნერგი დაგვაკლდა და ნაწილზე სოფლიდან ჩამოტანილი დავრგეთ, რომელმაც არ ივარგა, ამიტომ წელს მთელ ტერიტორიაზე გერმანული გვექნებაო. ვკითხეთ მოსავალზე და გაყიდვებზე. გვითხრა, “სხვათაშორის, ინტერნეტითა სჯობიაო”.
გაყიდვა თავდაპირველად გაუჭირდათ, მაგრამ მალე იმდენი მომხმარებელი ჰყავდათ, ზარებს ვერ აუდიოდნენ.
“სულ პირველად დავკრიფეთ 10 კილო, ძალიან კარგი ხარისხის მარწყვი იყო. ერთ მაღაზიაში მივიტანე, უარი მითხრეს, მეორეში მივიტანე, უარი მითხრეს. მერე ნიკამ [მეზობელი] მითხრა, მოდი ლაურო, დავდოთ ინტერნეტშიო. დავდეთ ინტერნეტში, სურათები გადავიღეთ და წამოვიდა ზარები… იმდენი კლიენტი იყო, რომ არც კი შეხვდათ. არანაირი შხამქიმიკატები, ეკოლოგიურად სუფთა იყო და ყველას უნდოდა, წვრილი იყო თუ მსხვილი, აღარ უყურებდნენ. სახლში მოდიოდნენ და სახლიდანა ვყიდიდი”, — გვეუბნება ლაურა და ამატებს: “ახლა იმხელებია, ბურბურებს, მომავალ წელს აუცილებლად ბევრი იქნება”.
პროფესიით ბუღალტერია. გვიყვება, რომ ამ პროფესიით სხვადასხვა ორგანიზაციაში 25 წელი იმუშავა, ამიტომაც ადვილად გავართვი თავი ბიზნესსო. კომპიუტერი არ ვიცოდი და ბუღალტერი მაგის გამო ავიყვანე, “ნამდვილად დამეხმარა”, მაგრამ დანარჩენ საქმეს მე ვაკეთებდიო. მანამდე ტრენინგებიც გავიარე ბიუჯეტთან დაკავშირებითო.
ვკითხეთ, კიდევ რომ იყოს გრანტები, თუ მიიღებს მონაწილეობას. გვპასუხობს:
“რატომ არ მივიღებ მონაწილეობას, კიდევაც მივიღებ მონაწილეობას. მართალია, ასაკი მაქვს, მარა მაინც შევძლებ ყველაფრის გაკეთებას. სურვილი ყოველთვისა მაქვს. თუკი დამაფინანსებენ, რატომაც არა”.
ამბობს, რომ ძალიან ბევრ რამეს მივაღწევდით ევროპული დახმარებით და ამის შემცირება პირადად მასაც დააზარალებს.
“განა ტყუილადა ვთქვი, რომ კიდე მივიღებ მონაწილეობას-მეთქი?! ცხოვრება ხომ წინ წავა. ხო ცოტა გაუმჯობესდება ჩვენი ცხოვრება, არა? სხვაგან თუ ევროებია, ჩვენც გვინდა, რომ ევროები გვქონდეს პენსიები, რატო არ გვინდა”.
ვკითხეთ შიდა მიგრაციაზეც, რეგიონებიდან დედაქალაქში ხალხის წასვლის მიზეზებზეც. გვეუბნება, რომ არასდროს ჰქონია ქალაქში ცხოვრების სურვილი.
“უიმე, აქაურობა, რას ამბობ, ძაან კარგია. მე ქალაქი არ მიყვარს, რა ვქნა. აქ იმიტომ მიყვარს, რომ გამოვალ, იქ ბაღჩას გადავხედავ, იქ კიდევ ჩაკეტილი ცხოვრებაა. სულ ყველანი მუშაობენ, მირბიან, მორბიან, ერთი სამსახური, მეორე სამსახური, სახლში არავინ არ არის საერთოდ. ქალაქი რთულია უფრო, აქ კიდე მე თავისუფლადა ვგრძნობ თავს, მშვენივრად”.