მედია აპრილის ბლოგის რუბრიკა ეთმობა სხვადასხვა ადამიანს და განსხვავებულ შეხედულებებს. ბლოგები არ არის სარედაქციო კატეგორია და მოიცავს ავტორების პერსონალურ მოსაზრებებს. მათ მიერ გამოთქმული პოზიცია შესაძლოა არ გამოხატავდეს მედია აპრილის პოზიციას
ავტორი: გვანცა
* * *
სარკის წინ დგახარ და და საკუთარ თავს აკვირდები. რაღაც არ მოგწონს, ვერ გაგიგია რა არის ეს რაღაც. ადრე ხომ ყველაფერი მოგწონდა? საკმარისი განათება არ არის აბაზანაში თუ შენ დაკარგე შენი ნათება.
რა არ გასვენებს? რაღაც არ მოგწონს. შენი თავი თუ ის პიროვნება, ვინც შენგან წიაღო ის, რაც შენად გაგრძნობინებდა თავს?!
შენ გაატანე…
— მოვედი — გაიგე ხმა და გაღიზიანდი. როდის აპირებ ამ ამბის დასრულებას?
* * *
იყო და არა იყო რა, იყავი შენ. ლაღი, ბედნიერი, ფრთებგაშლილი.
თამაში გიყვარდა. ყველაფერში თავგადასავლებს ეძებდი და ჩვეულებრივი ამბებიდან დიდებულის შექმნას ცდილობდი. ფანტაზიორი, უდარდელი ბავშვი. სამყაროსთან დასაკავშირებელი კარი თავიდანვე ფართოდ გაგიხსნეს, თავისუფლება მოგანიჭეს, ნებაზე მიგიშვეს. მაშინ ვერც კი იაზრებდი, რამხელა პრივილეგია გქონდა.
შენთვის ხომ არავის უთქვამს, რომ რაღაც არ შეგიძლია, მხოლოდ იმიტომ, რომ გოგო ხარ.
არავის უთქვამს, რომ ჩუმი და მორიდებული ყოფილიყავი, “როგორც გოგოს შეეფერება”. ნაზი, მშვიდი, მოკრძალებული. შეგეძლო ისე მოქცეულიყავი, როგორც გინდოდა და ის გეკეთებინა, რაც გინდოდა. იქნებ სწორედ ამიტომ ხარ მიჯაჭვული შენს ბავშვობას?!
იყო და არა იყო რა, იყავი შენ. იზრდებოდი. სკოლა დიდად არ მოგწონდა. ვერ ხვდებოდი, რატომ განგასხვავებდნენ ბიჭებისგან. რატომ გიკრძალავდა მასწავლებელი “ბიჭურ თამაშებს”. რას ნიშნავდა “გოგოსავით მოიქეცი”, “გოგოსავით გაიცინე”, “ხმამაღლა ნუ ლაპარაკობ, გოგოს არ შეეფერება”. ვერც იმას ხვდებოდი, რამხელა პრივილეგია იყო, რომ მათი არ გესმოდა.
იყო და არა იყო რა. იყავი შენ. გაიზარდე. აღმოაჩინე, რომ ცხოვრება სულაც არ არის თამაში. არც უამრავი საინტერესო თავგადასავალი, რომელთა ძიებას დღემდე ვერ მოეშვი.
გაიზარდე. უფრო და უფრო მეტი პასუხისმგებლობა ჩნდებოდა. შეგეშინდა, მაგრამ იცოდი, რომ შეძლებდი. შენთვის ხომ არავის უთქვამს, რომ რაღაც არ შეგიძლია. ხოდა შენც ადექი და ყველაფერს ერთად შეეჭიდე. რაც გჭირდებოდა და რაც არ გჭირდებოდა. რა საჭირო იყო ყველა ვალდებულების აკიდება?!
იყო და არა იყო რა. იყავი შენ და გამოჩნდა ერთი ბიჭი. ჩვეულებრივი. პრინცი სულაც არ იყო. იცოდი, რომ პრინცი და გადამრჩენელი არ გჭირდებოდა და არც არავინ არსებობდა მსგავსი. პირიქით, გეგონა ყველა და ყველაფერი შენ უნდა გადაგერჩინა. გატეხილები გაგემთელებინა და ბავშვობიდან შეგროვებული ნივთები, რომლებსაც დრო და დრო ახალ ხარა-ხურას ამატებდი, ცხოვრების ბოლომდე უნდა გეტარებინა.
იყო და არა იყო რა და რადგან ეს არ იყო ზღაპარი, იყო ძალიან ჩვეულებრივი ბიჭი, რომელიც აირჩიე, ამოიჩემე, მოგეწონა, არაჩვეულებრივად წარმოიდგინე და შეგიყვარდა.
შემდეგ იყო ეიფორია, რომელიც მოგწონდა.
პეპლები იყო მუცელში, ესეც მოგწონდა. (სპოილერი! პეპლები მუცელში არ არსებობს!) ქაოსი იყო და ეს ყველაზე მეტად მოგწონდა. უფრო ცოცხლად გრძნობდი თავს. რა სისულელეა, არა?!
იყო და არა იყო რა, იყო დაკარგვის შიში, რომელიც სიყვარული გეგონა.
და ეს ყველაფერი ისე მოგწონდა, ვერც აცნობიერებდი, როგორ გეცლებოდა ხელიდან საკუთარი თავი.
ვერც აცნობიერებდი როგორ აკონტროლებდი შენ სიცილს ნელ-ნელა;
ვერც აცნობიერებდი, რომ შენებურ ხუმრობებს აღარ იყენებდი, რადგან გეუბნებოდა, რომ არც თუ ისე სასაცილო იყო;
ვერც აცნობიერებდი, როგორ აკონტროლებდი საუბრის ტონს. ან იმას, რაზე გელაპარაკა. სწორი სიტყვები ხომ უნდა გეთქვა?!
არადა, ხომ სურვილი გკლავდა, შენებური სისულელეები წამოგეროშა. მაგრამ ჩუმდებოდი, რადგან მას ეს მოსწონდა.
ვერც აცნობიერებდი, როგორ არჩევდი ტანსაცმელს;
ვერც იმ დილით გააცნობიერე, როგორ აიღე დავიწყებული ბიუსტჰალტერი და ჩაიცვი. რადგან გეგონა დაგავიწყდა, ან ყურადღება არ მიაქციე მის ნათქვამს: “მგონი ცოტა უცნაური მკერდი გაქვს”.
არადა ბიუსტჰალტერის გარეშე სიარული როგორ მოგწონდა…
რატომ ჩაიცვი ისევ?!
ვერც აცნობიერებდი, რომ საკუთარი თავი დღეს უფრო ნაკლებად მოგწონდა, ვიდრე გუშინ და ხვალ უფრო ნაკლებად მოგეწონებოდა.
სახლში ზიხარ, “ვიკი, კრისტინა, ბარსელონას” უყურებ.
გასართობი, რომანტიკული კომედიაა. მაგრამ უეცრად შეგეშინდა. შეგეშინდა, როდესაც ვიკი იმ ბიჭზე გათხოვდა, რომელიც სულაც არ შეეფერებოდა. რომელთანაც საკუთარი თავი ვერ იქნებოდა. სხვა პიროვნებად იქცეოდა.
ეს ვიკი იყო თუ შენ?
შეგეშინდა და გაიაზრე, რომ ეს ბიჭი სულაც არ იყო პრინცი, რომელიც ისედაც არ გჭირდებოდა. თავიდანვე იცოდი, ახლა დაიჯერე.
დაიჯერე და ყველაფერი, რაც აქამდე იყო, გაქრა. გაქრა და შემდეგ გაბრაზდი. გაბრაზდი, რომ საკუთარი თავი, რომელიც მანამდე ასე ძალიან მოგწონდა, ძველი კარადის ბნელ, შორეულ კუთხეში მიაგდე.
* * *
სარკის წინ დგახარ და და საკუთარ თავს აკვირდები. რაღაც არ მოგწონს, ვერ გაგიგია რა არის ეს რაღაც. ადრე ხომ ყველაფერი მოგწონდა? საკმარისი განათება არ არის აბაზანაში თუ შენ დაკარგე შენი ნათება.
რა არ გასვენებს? რაღაც არ მოგწონს. შენი თავი თუ ის პიროვნება, ვინც შენგან წიაღო ის, რაც შენად გაგრძნობინებდა თავს?!
შენ გაატანე…
— მოვედი — გაიგე ხმა და გაღიზიანდი. როდის აპირებ ამ ამბის დასრულებას?
ახლა.
გადიხარ და ეუბნები, რომ ასე ვეღარ გაგრძელდება და ყველაფრის დასრულება გინდა. ეუბნები, ოღონდ უფრო ლამაზად, ცოტა ირიბად, რადგან ცუდი ადამიანი არ ხარ და არ გინდა პირდაპირ უთხრა, რომ გახრჩობს. აღარ გჭირდება, ცოტაც და, შეგძულდება.
უყურებ და ხვდები, მასაც ეს უნდოდა. შვებას გრძნობ.
ხვდები, ცუდი ადამიანი არ ხარ და არც ყოფილხარ.
მხრებსა და კისერზე ლოდი მოგეხსნა. ფილტვებიც გაიხსნა, სუნთქვას იწყებ.
იმ ძველი კარადისკენ მიდიხარ, სადაც საკუთარი თავი შეჩურთე და გადამალე. უნდა მოძებნო, გამოიყვანო, დაიბრუნო და გამოაჯანმრთელო.