მედია აპრილის ბლოგის რუბრიკა ეთმობა სხვადასხვა ადამიანს და განსხვავებულ შეხედულებებს. ბლოგები არ არის სარედაქციო კატეგორია და მოიცავს ავტორების პერსონალურ მოსაზრებებს. მათ მიერ გამოთქმული პოზიცია შესაძლოა არ გამოხატავდეს მედია აპრილის პოზიციას
ავტორი: ეკა გოგალაძე
19 წლის ვიყავი, როცა ევროპაში წავედი ერთი წლით საცხოვრებლად. მაშინ ცოტა რამ გამეგებოდა ამ ცხოვრების, თუმცა ის ვიცოდი, რომ ეკლესიაში რასაც ქადაგებდნენ, ყველაფერი ჭეშმარიტება იყო. ცოდვები, რომლებიც საყიდლების სიასავით იყო ჩამოწერილი და ყველა ლოცვის წიგნს თან ახლდა. უდავოდ, ყოველი მათგანი იყო ცოდვა, მაგრამ ამ ცოდვებს შორისაც არსებობდა უმძიმესები. მათგან კი ყველაზე მძიმე — “მამათმავლობა”. “ისინი” სამოთხეში ვერ მოხვდებოდნენ, “ჩვენ” — კი.
ოჯახში ვცხოვრობდი, სადაც ტელევიზორს არასოდეს რთავდნენ, არც მის ჩასართავად საჭირო ტექნიკური უზრუნველყოფა ჰქონდათ. 2007 წელი იყო, ჩემს ქვეყანაში არეულობა, დაძაბულობა და პოლიტიკური კრიზისები მწვავდებოდა. მაშინ ინფორმაციის მიღების ერთადერთი წყარო ტელევიზია იყო, არ მქონდა არც ინტერნეტი, შესაბამისად, მიმდინარე მოვლენებს თვალს ვერ ვადევნებდი და ეს ძალიან მანერვიულებდა. თუმცა ვერაფერს ვამბობდი. სწორედ ამ პერიოდში ჩემს მასპინძელ ოჯახს ნათესავი ესტუმრა. მაშინ პირველად შევხვდი ქვიარ ადამიანს. არ მახსოვს ზუსტად რა ვიფიქრე, როცა მისი იდენტობის შესახებ გავიგე, მაგრამ მახსოვს, რომ ყოველთვის სხვანაირად წარმომედგინა შორეული, ჯერ პირადად არ ნახული “ცოდვათა შორის ცოდვა”.
სტუმარმა ჯერ ოჯახს უსაყვედურა იმის გამო, რომ არ იზრუნეს, მქონოდა საშუალება, მიმეღო ინფორმაცია, შემდეგ ტელევიზორის ჩასართავად საჭირო ტექნიკური მოწყობილობა შეიძინა და ჩამირთო. მეც მივიღე უფლება, გამეგო რა ხდებოდა ჩემს ქვეყანაში.
მაშინ დავიწყე ახალი ღმერთის გაცნობა, რომელმაც სიკეთე გამომიგზავნა და ამ სიკეთეს არ ჰქონდა არც ეროვნება, არც ზომა, არც ფერი, არც ორიენტაცია, არც გენდერი. ხოდა, რადგან ეს ასეა, ე.ი, სამოთხეც ყველასია. თუ ის იყო პირველი ადამიანი, ვინც მაგრძნობინა, რომ ჩემი უფლება დაიცვა, მაშინ მეც ვალდებული ვიყავი, ქვიარების უფლებები დამეცვა.
2021 წლის 6 ივლისს, 6 თვის ორსული პარლამენტთან ვიდექი ქვიარ ადამიანების უფლებების დასაცავად, რომლებზეც წინა დღეს ორკებმა იძალადეს. სიტუაცია ძალიან მწვავე იყო, ყველა ფეხის ნაბიჯზე ცდილობდნენ მოძალადეები აგრესიის პროვოცირებას. მეშინოდა, ძალიან მეშინოდა, მაგრამ ვალდებული ვიყავი. ვალდებული ვიყავი მათი და ჩემი შვილის წინაშე, რადგან არავის შვილს არ უნდა ეშინოდეს “განსხვავებულობის”.