მედია აპრილის ბლოგის რუბრიკა ეთმობა სხვადასხვა ადამიანს და განსხვავებულ შეხედულებებს. ბლოგები არ არის სარედაქციო კატეგორია და მოიცავს ავტორების პერსონალურ მოსაზრებებს. მათ მიერ გამოთქმული პოზიცია შესაძლოა არ გამოხატავდეს მედია აპრილის პოზიციას.
[საქართველოში არსებული ჰომოფობიის გამო, ბლოგის ავტორის სურვილია, რომ მისი ვინაობა არ დავასახელოთ].
“სახლში რაც გინდათ, ის აკეთეთ” — როგორ საკრალურ ფრაზად გადაიქცა ბოლო დროს ეს სიტყვები. ცოდვების დასამალად გულზე უფუნქციოდ დაკრული ჯვარივით აგიკრავს ეს გამოთქმა პირზე და ასე ცდილობ შენი ძალადობრივი ბუნება დამალო.
და რომელ სახლში ვაკეთოთ რაც გვინდა? სკოლის ასაკშივე რომ გვყრიან სახლებიდან ოჯახის წევრები, იმაში თუ სახელმწიფო რომ არ უზრუნველგვყოფს უსახლკაროდ დარჩენილებისთვის, იმაში? იქნებ ყველა ბინის მეპატრონე რომ უარს გვეუბნება მოქირავებაზე, იმას გულისხმობთ? ჩვენ არც სახლი გვაქვს და არც ფული ამ სახლისთვის. არცერთ სამსახურში რომ არ გვიღებენ, იმ ხელფასით არც ისე იოლია ქირის გადახდა, რომ საცხოვრებელი შეინარჩუნო. კიდევაც რომ გაგვიმართლოს და სახლიც ვიშოვოთ და სამსახურიც, ამ ორს შორის მიმავალი გზის გავლაც შეუძლებელია. ოღონდ გადაჭედილი ავტობუსის გამო არა (დიდი ხანია ცარიელ ავტობუსშიც აღარ მოიძებნება ჩვენთვის უსაფრთხო ადგილი) — სამსახურიდან სახლამდე იმ ჩიხების პოვნაა შეუძლებელი, რომელშიც ისე გავივლით, რომ არავინ მოგვკლას ან, კარგ შემთხვევაში, არავინ გვცემოს და გვაგინოს.
ჯინის ლამპარიც რომ ვიპოვოთ და სამსახურში წასვლა აღარ გვჭირდებოდეს, არც უბრალოდ სახლში დარჩენაა ჩვენთვის უსაფრთხო. ქუჩაშიც რომ არ გამოვიდე, ბუნებით ტკბობაც რომ აღარ მოვისურვო და აღარც ჰაერის სუნთქვა, მეგობრების ნახვაზეც რომ უარი ვთქვა და სოციალურ ცხოვრებაზეც, ციხესავით ჩემი ოთახის კედლებში რომ გავატარო დარჩენილი ცხოვრება, სახლშიც რომ გვივარდები?! ფანჯრებს აგურებით რომ გვილეწავ? ესეც კარგ შემთხვევაში, თორემ უარესში მოტყუებით შემოგვაშვებინებ თავს და მოგვკლავ. რამდენი ჩვენგანი მოგიკლავს უკვე ასე?
არავინ გერჩითო და აბა მამაჩემი რატომ მცემდა თოჯინებით თამაშისას ჯერ კიდევ 4-5 წლის ასაკში? სკოლაში რომ გაკვეთილის სწავლის ნაცვლად იმაზე ვფიქრობდი, როგორ მეკონტროლებინა ჩემი “მანერები”, ხმა როგორ დამებოხებინა და ერთ დღეს მაინც რომ ჩაევლო “ქალოსიას” მოძახების გარეშე, ამას რა ჰქვია? არც სწავლაზე რომ მქონდა ხელმისაწვდომობა, არც საცხოვრისზე, არც სამსახურზე და არც თავისუფლად სუნთქვაზე — ამას ჰქვია, რომ არავინ მერჩის?
შენ რომ შენს შეყვარებულს ქუჩაში ხელს ჩაკიდებ, აკოცებ და იქორწინებ, ჩვენ მაგის გამო გვკლავენ. შენ არ იყავი, ვაკის პარკში რომ გამომეკიდე დანით, მხოლოდ იმის გამო, რომ ბიჭს ვაკოცე? ისიც ისეთ დროს და ადგილას, არავინ რომ იყო, მაგრამ შენ მაინც დამინახე. შენ ყოველთვის სადღაც შორიახლოს დგახარ და მაკონტროლებ. როგორც კი არსებობის გარდა რაიმე სხვას გავაკეთებ, შენ აუცილებლად შეამჩნევ და პასუხს მომთხოვ.
მესმის, რთულია სხვის ტყავში შეძვრე და იქიდან შეხედო საკითხს, მაგრამ აბა, წარმოიდგინე, სხვისი ტყავიდან გამოსვლა როგორი რთული იქნება? ბევრი ჩვენგანი სწორედ სხვის ტყავში დაიბადა და ცხოვრობს, შენ კი აიძულებ იქ დარჩეს, არასდროს გამოძვრეს ნაჭუჭიდან და არასდროს იყოს საკუთარი თავი.
სახლში რაც გინდათ ის აკეთეთო რომ გვეუბნები, სადაა სახლი? სადაა რაც ჩვენ გვინდა იმის კეთების უფლება?!
მალვაა მთელი ჩვენი ცხოვრება, შენგან მალვა, მკითხველო.