გაფრთხილება: სტატიაში გამოყენებულია ტერმინები, რომლებიც არ არის განკუთვნილი 18 წელს მიუღწეველი მკითხველისთვის.
სთენდაფ კულტურა საქართველოში მეტ-ნეკლებად ახალია, თუმცა აუდიტორია ყოველდღიურად იზრდება. იზრდება კომიკოსების რაოდენობაც და დღეს ქართული სთენდაფი არაერთ ქალს იცნობს, რომლებმაც მყარად დაიმკვიდრეს ადგილი კაცებით დომინირებულ სფეროში. ხუმრობენ ყველაფერზე, ხუმრობენ თამამად და ხუმრობენ სხვადასხვა სცენაზე, მათ შორის, ქვეყნის საზღვრებს გარეთაც.
ნინიკო ლეკიშვილი, ნატა ტალიკიშვილი და ვერო მელუაც მათ შორის არიან. მათ უწევთ გამკლავება სტერეოტიპთან, რომ ქალებს კარგად ხუმრობა არ შეუძლიათ; გამოუცდიათ ვირტუალური თავდასხმები და სიძულვილის ენა, როცა მათი სითამამე ან იდენტობა კონკრეტული ჯგუფებისთვის მიუღებელი აღმოჩნდა. მიუხედავად ამისა, ისინი აპირებენ გააგრძელონ სთენდაფები და სჯერათ, რომ რაც უფრო მეტი ქალი დაინტერესდება ამ სფეროთი, მით უფრო დაიმსხვრევა სტერეოტიპები. მსურველებს შესაბამის ტრიბუნებსაც სთავაზობენ.
ნინიკო
ნინიკო ლეკიშვილი 17 წლის იყო, როცა ჯორჯ კარლინის სთენდაფი მოასმენინეს, რის შემდეგაც შეუყვარდა როგორც ჯორჯი, ისე ეს სფერო. იხსენებს, რომ მისი პირველი სთენდაფი კლასელებთან და მეგობრებთან ჩაატარა, ჯერ კიდევ სკოლის ასაკში. წლების შემდეგ, იმავე ადამიანების წინაშე ბარსელონაში წარდგა, როგორც სთენდაფ კომიკოსი. ის, რაც სკოლის ასაკში წარმოუდგენელი ეგონა, დღეს რეალობაა — ნინიკო ქართული სთენდაფ სცენის ერთ-ერთი ვარსკვლავია.
სანამ საქართველოში ეს სფერო ფეხს აიდგამდა, ნინიკო მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნის სცენას ინტერნეტით ადევნებდა თვალს. იხსენებს, რომ შოუებში ძირითადად კაცები იყვნენ, 2019 წელს კი, როცა პირველად მივიდა სთენდაფ თბილისის შოუზე, სცენაზე ქალიც ნახა.
“ძალიან სასიამოვნო და ძალიან სასაცილო სთენდაფი ჰქონდა და ორ კვირაში, მისი ინსპირაციით, მეც დავწერე ჩემი პირველი სთენდაფი, რის შემდეგაც მქონდა გამოსვლა სთენდაფ თბილისზე”.
ერთ სთენდაფს მეორე მოჰყვა და ნინიკო, სხვებთან ერთად, ენთუზიაზმით მასპინძლობდა შოუებზე მისულ ადამიანებს. იხსენებს, რომ თავიდან ძირითადად ერთი და იგივე ხალხი დადიოდა, თუმცა შემდეგ აუდიტორია გაიზარდა. მერე სასწავლებლად დიდ ბრიტანეთში გაემგზავრა, საქართველოში დაბრუნების შემდეგ კი დიდი სცენა დახვდა.
“ახლა ძალიან ბევრი ხალხი დადის, “ამირანს” ვავსებთ, რაც დიდი პროგრესი და სთენდაფერების დიდი შრომის შედეგია”, — ამბობს ნინიკო.
დიდი ბრიტანეთიდან თავადაც დიდი გამოცდილებით ჩამოვიდა — თავდაპირველად Comedy Virgins-ზე გამოვიდა, სადაც სხვა კომიკოსებიც გაიცნო, გაიჩინა მეგობრები, რომლებმაც აუხსნეს, როგორ შეეძლო უფრო მეტ ადგილას გამოსულიყო. იხსენებს, ხანდახან ერთ ღამეში რამდენიმე სცენაზე გამოვსულვარო. თუმცა ყველაზე დიდ წარმატებად მიიჩნევს მონაწილეობას ნაციონალურ კონკურსში სახელწოდებით So you think you are funny, სადაც ძალიან ბევრი დამწყები კომიკოსი იღებს მონაწილეობას.
“პირველ შესარჩევ ტურში 400 ადამიანამდე იყო. მე გადავედი ნახევარფინალში და მერე წავედი ედინბურგის ფესტივალზე. აქედან რომ მივდიოდი, მაგას ვერც წარმოვიდგენდი საერთოდ. ვიცოდი ამ ფესტივალის შესახებ, ვფიქრობდი, რომ წავიდოდი, როგორც მაყურებელი და აღმოჩნდა, რომ წავედი, როგორც მონაწილე. რამდენიმე გამოსვლა მქონდა და საუცხოო გამოცდილება იყო”, — გვიყვება ნინიკო.
დღეს უკვე სხვადასხვა ქვეყნის სცენაზე გამოდის, ხუმრობს ინგლისურად და ქართულად და ხუმრობს ყველაფერზე, რაც მისთვის მნიშვნელოვანია. ამბობს, რომ სხვების გაცინება, ბედნიერების და მხიარულების გამოწვევა ალბათ ყველაზე მნიშვნელოვანი შეგრძნებაა, რის გამოც ადამიანები აკეთებენ სთენდაფს.
“ის ემოცია, რაც პირველად განვიცადე, დაუვიწყარია, ხოლო როცა გადადიხარ დიდ აუდიტორიაზე და უცებ 400 ადამიანის სიცილი გესმის, მაგაზე კარგი შეგრძნება ჩემთვის, როგორც ადამიანისთვის, რომელსაც ძალიან უყვარს მეგობრის ან თუნდაც უცხო ადამიანის გაცინება, არ არსებობს. ეს ზოგადად ჩემი პიროვნების ძალიან დიდი ნაწილია და ვინც მიცნობს, იცის, რომ მე ვარ ასეთი და ნებისმიერ სევდიან სიტუაციაში, ვცდილობ, ვიღაცას გავუხალისო და სხვანაირად დავანახო ცხოვრება”.
“შეიძლება ხანდახან რაღაც ხუმრობამ არ გაამართლოს, მაგრამ შეგიძლია ეს მომენტი სასიკეთოდ გამოიყენო. ჩემი ხუმრობები, რომლებიც ახლა ძალიან მიყვარს და ხშირად გასცინებია ხალხს, შემიქმნია იმ მომენტში, როცა დაწერილმა ხუმრობამ არ გაამართლა. ალბათ ადრენალინის მომენტი გაქვს, რომ ძალიან გინდა გააცინო მაყურებელი ხუმრობაზე, რომელიც ძალიან კარგი გგონია. მერე უცებ რაღაცა გერთვება, რომ ამას რაღაც უნდა დაამატო და მიიყვანო კულმინაციამდე, რომ ხალხმა გაიცინოს”.
ამბობს, რომ სთენდაფი არის გამოძახილი იმისა, რაც შენზე გავლენას ახდენს იმ მომენტში, იქნება ეს პირადი თუ საზოგადოებრივი საკითხი — “ეს შეიძლება იყოს ის ფაქტი, რომ ცუდი პაემანი გქონდა, ან ის, რომ შენი მთავრობა იღებს კანონს, რომელიც შენ წინააღმდეგ არის მომართული”.
შესაბამისად, როგორც ჰეტერო ქალს და როგორც საქართველოს მოქალაქეს, უხუმრია როგორც კაცებზე, ისე მთავრობაზე და ქვეყანაში არსებულ სოციალურ პირობებზე. ამბობს, თავიდან ვფიქრობდი, ქართველ კაცებს ჩემს ხუმრობებზე არ გაეცინებოდათო, მაგრამ ქუჩაში შემხვედრ ბიჭს უთქვამს, რომ კარგად ხუმრობს. რადგან ბევრი ქალის გამოცდილება შეიძლება ჰგავდეს ერთმანეთს, ნინიკოს აქვს მოლოდინი, რომ ქალებს მის ხუმრობებზე გაეცინებათ, მაგრამ აკვირდება აუდიტორიაში მყოფ კაცებს, ისინი რამდენად აღიქვამენ ამა თუ იმ საკითხს.
“ჩემთვის, როგორც სთენდაფერისთვის, თვითირონია ძალიან მნიშვნელოვანი ნაწილია. ვერავინ მოიფიქრებს ისეთ ხუმრობას ჩემზე, რაც მე თვითონ არ შემიძლია მოვიფიქრო. ხანდახან არის კაცებისთვის რთული, რომ საკუთარ თავზე გაცინება შეძლონ, სინამდვილეში კი ბევრი ქალისთვის ძალიან მიმზიდველია, როცა კაცს შეუძლია იხუმროს საკუთარ თავზე”, — აღნიშნავს ნინიკო.
ნინიკოს შეუძლია იხუმროს იმაზეც, რომ დევნილია და იმაზეც, რომ სახელმწიფო დევნილებისთვის 45-ლარიან შემწეობას გასცემს. სთენდაფზე გამოსვლისას ის აუდიტორიას ეკითხება, ურჩიონ, რაში დახარჯოს ეს ფული. როგორც ამბობს, ამ დროს მისი პირველადი მიზანი აქტივიზმი არ არის — “ჩემი მთავარი მიზანი ყოველთვის არის, რომ გავაცინო მაყურებელი და მერე თუ ისინი სახლში იფიქრებენ ამ ხუმრობაზე, რომ 45 ლარი რაში უნდა დახარჯო ადამიანმა და ემპათიის გრძნობა გაუჩნდებათ დევნილების მიმართ, ჩემთვის ძალიან სასიამოვნო იქნება”.
ვკითხეთ, აწყდება თუ არა სტერეოტიპებს ამ სფეროში და რამდენად ღიაა სთენდაფ სცენა ქალებისთვის. გვიყვება გამოცდილებას, როცა მისი გამოსვლის ვიდეო Facebook-ზე გავრცელდა და სიძულვილის შემცველი კომენტარები მიიღო არამხოლოდ ხუმრობაზე, არამედ, გარეგნობაზეც. ამბობს იმასაც, მგონი ყველა სთენდაფერმა ქალმა გამოცადა ეს სიტუაცია, ვინც გამოსვლის ვიდეო გამოაქვეყნაო.
“ასეთ რაღაცას ვერასდროს მივაქცევ ყურადღებას, რადგან ვფიქრობ, რომ ის ხუმრობები კაცს რომ ეთქვა, შეაქებდნენ და ისეთ შეურაცხყოფებს არ მომაყენებდნენ, როგორც მომაყენეს. მაგრამ ეს რაღაცნაირად აღარ მოქმედებს ჩემზე, ძალიან დარწმუნებული ვარ ჩემს ღირებულებებში, ჩემს შეხედულებებში და იმაში, რასაც ვაკეთებ. თუ მომივა ხუმრობა მინ*ტთან დაკავშირებით და ვარ ქალი, მაინც შემიძლია ამაზე ვიხუმრო. […] მოუწერიათ, რომ ზღვარს გადავედი. ამათთვის ეს ზღვარი იყო ის, რომ მე რაღაც სექსუალური ხასიათის ხუმრობებს ვამბობ. ჩემთვის ეგ არ არის ზღვარი. არ მიმაჩნია, რომ ქალმა რომ პორნოზე იხუმროს, ზღვარს გადასვლაა”.
ამბობს, რაც უფრო მეტი ქალი იქნება სთენდაფში, მით უფრო მალე დაინგრევა სტერეოტიპი, რომ ქალები კარგად ვერ ხუმრობენო. ასევე, ხაზს უსვამს, რომ ყველას სხვადასხვა გამოცდილება, შესაბამისად, სხვადასხვა ტიპის ხუმრობები აქვს და სთენდაფერი ქალების მრავალფეროვნება ძალიან მოსწონს. იმ ადამიანებს, რომლებსაც სურთ, თავიანთი ცხოვრება გამოხატონ იუმორში, სთავაზობს თვალი ადევნონ სთენდაფ თბილისის გვერდს, სადაც ქვეყნდება ღია მიკროფონის ანონსები. ნინიკოს თქმით, ეს არის ძალიან მეგობრული სივრცე და ძალიან კარგი ადგილი საკუთარი თავის გამოსაცდელად.
ნატა
“ჩემი კომფორტის ზონა იყო რაღაც ისტორიების სახალისოდ მოყოლა, თუნდაც ძალიან ტრაგიკულის. ძალიან მძიმე ამბავი მეორე დღეს სახალისოდ შემეძლო მომეყოლა”, — ამბობს ნატა ტალიკიშვილი, რომელიც თავის გამოსვლებს ასე ახასიათებს: “თამამი, უცენზურო და პირდაპირი”.
იხსენებს, ერთ-ერთ ქვიარ ივენთზე, “დარქრუმის” შესასვლელთან ვიჯექი და რაღაცებს ვყვებოდი, როცა გავაცნობიერე, რომ 100-მდე ადამიანი მისმენდაო. მათ შორის იყო გიორგი კიკონიშვილიც, რომელმაც მეორე დღეს უთხრა, რომ რასაც აკეთებდა, იმას სთენდაფი ჰქვია და პროექტის დაწერა შესთავაზა. ასე დაიწყო ნატას გამოსვლები კლარა ბარში, რასაც სხვადასხვა ღონისძიებაზე მისი მიწვევაც მოჰყვა.
“პირველად რომ გავაკეთე, ძალიან ვინერვიულე. ისე ვინერვიულე, რომ რა მოხდა არ მახსოვს. ძალიან ბევრი ხალხი იყო. რამდენიმე თვე ძალიან უკმაყოფილო ვიყავი საკუთარი თავით, უფრო მეტი მინდოდა. ჟურნალისტები მირეკავდნენ და ვხვდებოდი, რომ ჩემ თავს რაღაც ხდებოდა, თუმცა რამე განსაკუთრებულს ვერ ვგრძნობდი. ერთი ჩვეულებრივი მოვლენა იყო ჩემთვის, მაგრამ ვხვდებოდი, რომ ხელოვნური არ იყო და ბევრ ადამიანს მოსწონდა. ჩემი კომფორტის ზონიდან გამოვედი — ძალიან კომუნიკაბელური ვარ, მაგრამ სულ ელიტებს ვაქილიკებდი და მერე ამ ელიტებმა დაიწყეს ჩემს გამოსვლებზე სიარული”, — დასძენს ნატა სიცილით და ამატებს, რომ მათ “ძალიან კულტურულად” ასწორებდა მიწასთან.
ნატა აღნიშნავს, რომ მისი გამოსვლები უფრო რეალური ამბების სახალისოდ მოყოლაა, ვიდრე სთენდაფი. ხუმრობს ყველაფერზე და ხუმრობს თამამად, სახელების და გვარების დასახელებითაც.
“ვინც არ ესწრება, იმათაც მოუწერიათ, ჩემი სახელი და გვარი რატომ თქვიო. მეთქი, ქალო, ჩემი და ხარ, მერე რა”, — ამბობს სიცილით.
იმ ადამიანებისთვის, რომლებისთვისაც ქვიარ თემის და, კონკრეტულად, ტრანს ადამიანების გამოცდილებები უცხოა, ნატას მოყოლილი ისტორიები შეიძლება შოკისმომგვრელიც კი იყოს. ამბობს, რასაც ვამბობ ხოლმე, 99% სიმართლეა, უბრალოდ, გადმოცემის ფორმა აქვს შეცვლილიო. მედია აპრილთან ინტერვიუში ნატა ხუმრობით დასძენს, აი, ასეთი საინტერესო ცხოვრება გვაქვს ტრანს ადამიანებს საქართველოშიო. სიცილით მოყოლილი ეს ამბები აჩვენებს ჩაგვრას სახელმწიფოსა და საზოგადოების მხრიდან, ამხელს იმ სიყალბეს, რომელიც “ტრადიციებისთვის” ბრძოლის უკან შეიძლება იდგეს და ასახავს ტრანს ადამიანების მძიმე გამოცდილებებს, რომლებთან გასამკლავებლად ნატამ იუმორიც აირჩია.
“როცა ეს რაღაცები თავს გადამხდა, მაშინ ამაზე ხუმრობის სურვილი არ მქონდა. საკმაოდ რთული იყო. სექსსამუშაომ ორი ყველაზე მძიმე ტრავმა დამიტოვა, რომლებსაც ალბათ ვერასდროს გავიქარწყლებ. თუმცა მერე, რაღაც დროის შემდეგ ადვილია ხუმრობა. თუ არ იხუმრე, მთელი ცხოვრება დრამაში და ტრავმაში ვერ იქნები. აი, მაგალითად, ცოტა ხნის წინ ერთ ბიჭს შევხვდი, რომელმაც სექსის მერე მითხრა, საღოლ ძმაო, რა ტრა*ი გაქვსო.
ამ ქვეყანაში “ლგბტ პროპაგანდის” აკრძალვას მაგას ეძახიან, რომ ჩოხა-ახალუხში თუ ყლ*ს მოწო*ს ქართველი ვაჟკაცი, ეგ ოქეია და ტრანსი ქალი თუ ხარ — პროპაგანდა. თუ წელიწადში ხუთჯერ სექსი მაქვს ფულზე, მე ვარ გარყვნილი, ბო*ი, პროპაგანდისტი, ხოლო დღეში 20 ყლ*ს რომ წო*ს ვიღაცა ჩოხა-ახალუხით და კომბლით, ეს ძაან ოქეი ყოფილა. მაგის გამო ჩოხას ვერ ჩავიცვამ, ვერ ჩიხტიკოპით ვივლი. ჯანდაბას, ვიყო გარყვნილი და მიხედონ თავიანთ წმინდა ოჯახებს. პირადი გამოცდილებაა — ნახევარი საათის მოწო*ილი რომ აქვს ჩემი და ჩემი დაქალის ყლ* ერთად და მერე ტრიბუნიდან ჩოხა-ახალუხში რაღაცას ქადაგებს”.
ბავშვობაში, სანამ სოფელში ცხოვრობდა, ეგონა, რომ ერთადერთი იყო, “განსხვავებული” და მისკენ ის ადამიანები იშვერდნენ თითს, რომლებსაც თავიანთი შავი და ბნელი ცხოვრების დამალვა სურდათ. თუმცა იქ ბებია და პაპა ჰყავდა, რომლებიც ამ ნეგატივისგან იცავდნენ. ამბობს, თბილისში ჩამოსვლის შემდეგ მივხვდი, რომ “ქართული, ტრადიციული ოჯახებისგან” განსხვავებით, ნამდვილად ტრადიციული, ნამდვილად ქართველი ქალი ვიყავი იძულებით სექს სამუშაოშიო.
“ის წმინდა, რაც ბებიამ და პაპამ მასწავლეს, შენარჩუნებული მქონდა, განსხვავებით იმ საზოგადოებისგან, ვინც ჩემკენ თითს იშვერდა და ტაბურეტით მომდევდა”.
ამბობს, რომ ხელისუფლების მხრიდან სიძულვილის კანონზე ლაპარაკმაც კი უკვე დააზიანა ქვიარ თემი და როცა დემოკრატიულ სახელმწიფოებში ხელისუფლებები ზრუნავენ თავიანთ მოქალაქეებზე, ქართული ოცნება ლგბტქია+ თემით მანიპულირებას ცდილობს და სურს ყველა პრობლემა ასე გადაფაროს საარჩევნოდ.
“ეს აისახება ყველა ჩვენგანზე. ბავშვობიდან ყველაფერს ვაკეთებ იმისთვის, რომ როგორც ქალი, ამ სამყაროში დავფუძნდე და ჩემი კარიერა გავიკეთო. არანაირი სერვისი არ ჰქონდა სახელმწიფოს, როცა არასრულწლოვანი ჩამოვედი და მომიწია სექს სამუშაოში ყოფნა. ყველაფერი ჩემით გავაკეთე და ძალიან რთულია, როცა ყველაფერს ხელიდან გაცლის სახელმწიფო, ხელშეწყობის ნაცვლად. საზოგადოების დიდ ნაწილს ნათქვამიდან და წაკითხულიდან აზრის გამოტანა უჭირს და ძალიან ადვილია მათ დააჯერო, რომ ამ ქვეყნის მთავარი საფრთხე არის ერთი ტრანსი ქალი, ნატა ტალიკიშვილი, რომელიც ყველაფერს აკეთებს უსაფრთხო და თანასწორი გარემოსთვის, რომელიც ზრუნავს ქუჩაში მიუსაფარ ცხოველებზე, რომელსაც აწუხებს ძალადობა”.
ვერო
ვერო გვიყვება, რომ ერთხელ, თერაპევტმა ჰკითხა, ვინ იქნებოდა, კომპლექსები რომ არ ჰქონოდა, რაზეც მან აბსოლუტურად დაუფიქრებლად უპასუხა, სთენდაფ კომიკოსიო. ეს მისთვისაც მოულოდნელი იყო, მიუხედავად იმისა, რომ ფიქრობს, ყველაზე არასასაცილო, უხერხული, მტკივნეული, სევდიანი სიტუაციების სასაცილოდ ქცევა შეუძლია.
“მერე დავიწყე ფიქრი, რა მიშლის ხელს, რომ გამოვიდე და ვიხუმრო. რა ვიცი, ყველა კაცი მაგას აკეთებს… და მივხვდი, რომ ეს იყო მთავარი შიში, რომ საზოგადოება ძირითადად მომთმენი და მიმღები არის კაცების ხუმრობის მიმართ, კაცს ბევრად უფრო მარტივად აფასებენ, როგორც კარგ კომიკოსს, ვიდრე ქალს და, ასევე, მეშინოდა კაცების აუდიტორიის, რომ განმსჯიდნენ, დამცინებდნენ…”
მისი ეს შფოთვები და შიშები ქალების ერთ-ერთ ჯგუფში გააზიარა და იკითხა, ვინმეს ხომ არ უნდოდა სთენდაფზე გამოსვლა. 12 ქალი აღმოჩნდა ასეთი და დაიგეგმა პირველი სთენდაფიც, სადაც მხოლოდ ქალები გამოვიდოდნენ სცენაზე და აუდიტორიაშიც მხოლოდ ქალები იქნებოდნენ. მეგობარმა, პაატა შამუგიამ დაუთმო მწერლების ბარი და თავადაც კი წავიდა.
“ეს სთენდაფი რომ გავაკეთეთ, მივხვდით, რომ ობიექტურად კარგები ვართ და მივხვდით იმასაც, რომ კაცებიც უნდა ყოფილიყვნენ მსმენელებად, და რომ ძალაუფლება არ არის იმაში, ვინ ზის აუდიტორიაში, არამედ იმაში, ვის უჭირავს მიკროფონი”, — ამბობს ვერო.
აღნიშნავს, არ აქვს მნიშვნელობა, რას აკეთებ — თუ ქალი ოდნავ ხელს გაიწვდენს საჯარო სივრცისკენ, პრეტენზიას გამოთქვამს, რომ მოდი, მეც დავდგები ამ სივრცეში და ვნახოთ, რამდენად გამოვა, ავტომატურად იწყება იმხელა სტანდარტის დაწესება, რომ ამ სტანდარტისთვის აუცილებლად ცუდი ხარო.
“არ ხარ საკმარისად კარგი, ოღონდ მაშინვე გხვდები, რომ იგივე სტანდარტი არ არის კაცებისთვის, რადგან ეს ეხება იმ საჯარო სივრცეებს, რომლებიც ძირითადად კაცებით არის დომინირებული, განსაკუთრებით იუმორი. ქალის ხუმრობა არის რაღაც, რასაც აბსოლუტურად არ იღებენ. ანუ საჯარო სივრცეში პოლიტიკური, ფემინისტური განცხადება რომ გააკეთო, კიდევ უფრო მისაღებია, ამის მოლოდინი არსებობს. “ჰეითი” მოდის, მაგრამ სხვანაირი “ჰეითია” — იდეოლოგიაზე მიმართული, ხოლო როცა საჯარო სივრცეს იკავებ, რომელიც კაცებს “ეკუთვნით”, იქ უკვე “როგორ გაბედე” მოდის”.
“იხუმრეთ ქალებო. იხუმრეთ მეგობრებთან და იხუმრეთ მიკროფონთან. თუ სივრცეს ვერ პოულობთ, საიდან დაიწყოთ, მომწერეთ და გავაჩენთ მაგ სივრცეს სხვა ქალები”.
მის ერთ-ერთ სთენდაფს სოციალურ ქსელში დიდი აგრესია მოჰყვა. გამოხმაურებებს ელოდა, მაგრამ არა ამ მასშტაბს. ამბობს, რომ მზად დახვდა თეორიულად, თუმცა პრაქტიკაში ეს არ არის მარტივად გასაძლები. არავინაა მზად ამისთვის, სანამ არ გამოცდისო. თუმცა აქვე აღნიშნავს, რომ ამ გამოცდილების შემდეგ, “არ არსებობს “ჰეითის” ან შეურაცხყოფის ხარისხი, რომელზეც მე შეიძლება დავიშალო”.
“ძალიან განვიცდი, რომ, მაგალითად, ასე არ გავარდა ჩემს დევნილობაზე სთენდაფი. მიზეზიც ძალიან კარგად ვიცი — მაგაზე ვერ “დამაჰეითეს”, ვერ იპოვეს სივრცე. მხოლოდ ის იყო, რომ შენ, ის რომ ჩაწერე, როგორ ბედავ, რომ დევნილებზე ილაპარაკო. არ მინდა იმით შემორჩეს ჩემი სთენდაფი ისტორიას, რომ კაცები გამოვლანძღე, მაგას ისედაც ვშვრები. მინდა, სხვა თემებიც პოპულარული გახდეს და ძალიან ვცდილობ, “მიქსი” გავაკეთო — იმაზე გაბრაზდებიან და ამასაც მოუსმენენ”, — ამბობს ვერო.
ქალების სთენდაფის შემდეგ ვეროს არაერთი გამოსვლა ჰქონია, სხვადასხვა სცენაზე და სხვადასხვა აუდიტორიასთან.
“როცა ერთხელ გამოხვალ სცენაზე, ერთხელ ნახავ ქალებს, გოგოებს, ქვიარებს, დევნილებს, ღარიბებს, როგორ აქვთ მხიარულების სივრცე რაღაცაზე, რაზეც შეიძლება ორი დღის წინ იტირეს, ამ შეგრძნების მერე შეუძლებელია ეს შეწყვიტო”.
ამბობს, რომ მისი ყველა ხუმრობა აქტივიზმია, თუმცა ყველასგან არ აქვს ამის არც მოთხოვნა და არც მოლოდინი. ვეროს აზრით, აქტივიზმის დავალდებულება სწორი არ არის — ეს ისეთი პირადი მსხვერპლია, რასაც ვერავის დაავალდებულებ, გარდა იმისა, რომ ზოგჯერ შეიძლება დამაზიანებელიც იყოს საზოგადოებრივი წნეხის შედეგად აქტივიზმის მცდელობაო.
“თუმცა, არ მგონია პრობლემა, როცა ძალაუფლებისა და პლატფორმების მქონე ადამიანებს აზრის დაფიქსირებას ვთხოვთ. შენ, როგორც პოლიტიკურ არსებას, უნდა გქონდეს აზრი რაღაცებზე. […] ჩვენი არსებობა არის პოლიტიკური. ახლა აქ რომ ვზივარ, პარკში და ვსუნთქავ, უკვე არის პოლიტიკური. ყველაფერი, რასაც ვაკეთებთ თითოეული ჩვენგანი, განურჩევლად პროფესიისა, არის პოლიტიკური. ამიტომ “მე ვარ სპორტსმენი, მსახიობი და ამიტომ ვიქნები აპოლიტიკური”, უბრალოდ ტყუილია და შეუძლებელი, მაგრამ შეიძლება შენი არსებობა არ იყოს აქტივისტური და ეს არის ნორმალური. შეიძლება შენი ხელოვნება ისე აკეთო, რომ აქტივიზმი ამაში არ იყოს და ეს არის ნორმალური”.
ინტერვიუს ბოლოს ვერო ამბობს, რომ ძალიან უნდა, ქალმა სთენდაფერებმა ფილარმონია გაავსონ და დასძენს: “უეჭველად გავავსებთ, ზუსტად ვიცი — როცა გადავრჩებით ეს ქვეყანა”.