მედია აპრილის ბლოგის რუბრიკა ეთმობა სხვადასხვა ადამიანს და განსხვავებულ შეხედულებებს. ბლოგები არ არის სარედაქციო კატეგორია და მოიცავს ავტორების პერსონალურ მოსაზრებებს. მათ მიერ გამოთქმული პოზიცია შესაძლოა არ გამოხატავდეს მედია აპრილის პოზიციას.
[საქართველოში არსებული ჰომოფობიის გამო, ბლოგის ავტორის სურვილია, რომ მისი ვინაობა არ დავასახელოთ].
ხვალ 5 წელი გახდება, რაც შეყვარებული ვარ. ჩემი შეყვარებული ყველაზე ლამაზი, კეთილი და ჭკვიანი ბიჭია, ვისაც კი ბოლო 27 წელია შევხვედრივარ (ანუ მთელი ჩემი ცხოვრება).
ჩემს შეყვარებულს პირველად აქციაზე შევხვდი. პარლამენტის წინ დანთებული ცეცხლისგან გაჭვარტლული, გამოუძინებელი და დაღლილი დავხვდი, თავად სამსახურიდან დაქანცული და დაღლილი მოვიდა.
დღემდე გვიკვირს, რა დავინახეთ ერთმანეთში ისეთი, რამაც უკვე 5 წელია მიგვაწება ერთმანეთს.
მაშინ ჩემმა არცერთმა მეგობარმა არ იცოდა, რომ გეი ვიყავი და ბიჭები მომწონდა. ვისაც ვხვდებოდი, იქიდან არასდროს არავინ გამიცნია მათთვის. არც კი ვიცი რატომ, მაგრამ იმ დღეს მოვკიდე ამ უცხო ბიჭს ხელი და ნახევრად სირბილით წავაცუნცულე აქციაზევე მყოფი ჩემი მეგობრების გასაცნობად.
პარლამენტის წინ კიბეებზე ავედით და ვუყურებდით ხალხით გადაჭედილ რუსთაველს. ციოდა. ხელი მისი ქურთუკის ჯიბეში ჩავყავი (თბილი ხელისგულები ჰქონდა), თითები ერთმანეთს გადავუჭირეთ და ასე ხელჩაკიდებულები გადავყურებდით ხალხით სავსე რუსთაველს, მომავლის იმედს.
ჩემი შეყვარებული იმდენად კარგია, რომ მხოლოდ მე ვერ დავიტიე მისით აღფრთოვანება, მალევე ყველა მეგობარს მოვუყევი. დღემდე, მუცელში პეპლები, ცისარტყელები, ყველაფერი ის ერთად მიტრიალებს, რაზეც ადრე ვიცინოდი და რაც ადრე ბავშვური საქციელი მეგონა.
ჩემი შეყვარებული ყველაზე ლამაზი ბიჭია, ამიტომ ჰომოფობიით სავსე ქუჩებში ჩვენ ყოველთვის მეგობრები ვიყავით. ქუჩაში ხელს ვერ ვკიდებდით ერთმანეთს, ვცდილობდი თვალებშიც კი არ შემეხედა, თორემ ისე გაუბრწყინდებოდა, შეუძლებელია მთელ ქვეყანას არ დაენახა, რომ ერთმანეთი გვიყვარდა. მერე კი იცით რაც შეიძლებოდა მომხდარიყო. დავდიოდით ბუნებაში, ჩვენი მეგობრების სახლებში, ქვიარ ბარებში — იქ, სადაც ერთმანეთისთვის თვალებში ყურება დასჯადი არ იყო და როცა მივხვდი, რომ მასთან ერთად ხელჩაკიდებული სეირნობა ყველაფერს მერჩივნა, უბრალოდ წამოვედით. წამოვედით შორს, ისეთ ქვეყანაში, სადაც არავინ გვიშლის ერთმანეთის თვალებში ყურებას.
2 წელია საქართველოში აღარ ვართ და ხანდახან მაინც ვიხედები გარშემო, სანამ ხელს ჩავკიდებ. ჩემი შეყვარებული ყველაზე ლამაზია, ჩემს ქვეყანაზე, ჩემს ოჯახზე და ჩემს მეგობრებზე უფრო ლამაზიც. პირველად, აქციაზე რომ ხელი ჩავკიდე მას შემდეგ არ გამიშვია.
ხვალ 5 წელი გახდება.