დიდი ხანია ამ თემაზე საჯაროდ დაწერისგან თავს ვიკავებ, მაგრამ საბოლოოდ წერილის დაწერა ბიძინა ივანიშვილისადმი გურამ კაშიას გულითადმა მადლობამ გადამაწყვეტინა.
შენიშვნა: მადლიერების გამოხატვას არაფერს ვერჩი, ვსაუბრობ მანამდე არსებულ სტრატეგიულ დუმილზე და იმაზე, ვის მიმართ გამოვხატავთ მადლიერებას.
ზოგადად, სპორტი არ მიყვარს, არც ვუყურებ და, შესაბამისად, არც ვგულშემატკივრობ. მიზეზი მარტივია — იმედგაცრუებას გავურბივარ. იმედგაცრუება კი აუცილებლად მექნება, რადგან როცა ვინმეს სადმე ვგულშემატკივრობ, მისგან მხოლოდ კონკრეტული საქმის კარგად კეთების მოლოდინი არ მაქვს — შესაბამის ღირებულებებსა და პრინციპებსაც ველოდები. არ ვამტკიცებ, რომ ეს სწორია, მაგრამ არც ძალიან არასწორი მგონია — როცა ქვეყანას ყოფნა-არ ყოფნის საკითხი უდგას, ყველამ უნდა გამოიყენოს ტრიბუნა, ვისაც რამე ტიპის გავლენა აქვს. იდეალურ დემოკრატიაში რომ გავიღვიძებთ, მერე აგორეთ ბურთი მნიშვნელოვან საკითხებზე პოზიციის გამოხატვის გარეშე.
სწორედ ამ დამოკიდებულების გამო, არ მანაღვლებდა ფეხბურთი ქვეყანაში თუ მის გარეთ. როგორც ჩანს, ჩემმა ფსიქიკამ ასე გადაწყვიტა თავის დაცვა იმედგაცრუებისგან და წლების განმავლობაში მშვიდად ვცხოვრობდი.
მიუხედავად ამისა, 2017 წელს, ცხოვრებაში პირველად, სტადიონზე აღმოვჩნდი — მიზეზი გურამ კაშიას მხარდაჭერა იყო, რასაც არასდროს ვინანებ.
გურამ, როცა სტადიონზე მოვდიოდი, ვიცოდი, რომ სწორი ღირებულებების მქონე ადამიანს ვუჭერდი მხარს, რომელმაც უკან არ დაიხია; რომელმაც არ თქვა უარი ლგბტქია+ თემის თუნდაც ამ ფორმით მხარდაჭერაზე, როცა ეს ყველაზე “მარტივი” და “კომფორტული” გამოსავალი იქნებოდა.
მერე ბულინგზეც ილაპარაკე, ძალადობა დაგმე და ბავშვებს უთხრი, რომ ბიჭებიც ტირიან და ეს ნორმალურია. ამ ქვეყანაში ასეთი განცხადებებით განებივრებულები არ ვართ და ფეხბურთით სრულიად არადაინტერესებული ადამიანი ძალიან მარტივად გავხდი შენი მხარდამჭერი და გულშემატკივარი.
გავიდა რამდენიმე წელი და ქართულმა ოცნებამ უფრო აქტიურად დაიწყო იმ ადამიანებისა და ორგანიზაციების წინააღმდეგ ბრძოლა, რომლებიც მოწინავეები იყვნენ შენს მხარდამჭერებს შორის. შენ ხმა არ ამოგიღია. “კაი, პოლიტიკა რა ფეხბურთელის საქმეაო”, ამბობდნენ შენი გულშემატკივრები, მაგრამ მაინც არ კარგავდნენ იმედს, რომ რუსულ კანონზე რამეს იტყოდი.
მანამდე ნაკრები პირველად გახვედით ევროპის ჩემპიონატზე და ფეხბურთელების გავლენა უფრო და უფრო იზრდებოდა. ბევრმა მათგანმა დაგვიჭირა მხარი, დაგმო რუსული კანონი და რუსული გავლენები, როცა ეს ძალიან გვჭირდებოდა. შენ კი, საქართველოს ნაკრების კაპიტანი, ისევ დუმდი. დუმდი მაშინაც, როცა სცემდნენ, არბევდნენ ან სახლებთან უსაფრდებოდნენ ადამიანებს, რომლებმაც შენ რთულ დროს მხარი დაგიჭირეს.
განსაკუთრებით ოპტიმისტებმა გამართლებაც გიპოვეს — გურამს სოციალური ქსელი არ აქვსო. მე კი მიკვირდა, 21-ე საუკუნეში როგორ ვერ იპოვე გზა იმ ადამიანების მხარდასაჭერად, რომლებმაც შენ მარტო არ დაგტოვეს.
მედია აპრილმა სცადა შენი შეფასების მოსმენა და მოგწერეთ, ხომ არ იტყოდი რამეს რუსულ კანონზე. პირველ დღეს რომ არ გამოჩნდი, ვიფიქრე, რომ დროის სხვაობის გამო ვერ მოახერხე. მაგრამ იმის მერე ერთ თვეზე მეტი გავიდა და ხმა არ ამოგიღია.
მერე საქართველოს ნაკრებმა ევროპის ჩემპიონატზე ისტორიული წარმატება მოიპოვეთ და მთელი ქვეყანა გაახარეთ. რა თქმა უნდა, ფეხბურთელების გავლენა კიდევ უფრო გაიზარდა. თქვენს დასახვედრად ხალხი რამდენიმე საათით ადრე, გათენებამდე მოვიდა, მაგრამ ვერ გნახეს. ნახეთ ის კადრები, სადაც თქვენკენ მორბენალი ასობით ბავშვის სახე ჩანს? კუმირების სანახავად მათ საღამოს ხელახლა მოუწიათ მოსვლა, იმიტომ რომ ვიღაცამ ასე გადაწყვიტა.
ამ ხნის განმავლობაში ვცდილობდი ჩემი დამოკიდებულება საჯაროდ არ დამეწერა ერთი მარტივი მიზეზის გამო — ძალიან კარგად ვიცი, რომ ქართულ ოცნებას სურს, თავად მიიწეროს ფეხბურთელების წარმატება, თავად გამოჩნდეს ერთგული გულშემატკივარი და ჩვენ — მტრები. მმართველი პარტიის სურვილია ავტორიტეტების მისაკუთრება და ახლა შენი კრიტიკა მათ წისქვილზე ასხამს წყალს. მესმის ისიც, რომ დღეს, როცა ხელისუფლების მიმართ კრიტიკული ადამიანები დაბადების დღეს გილოცავდნენ, ქართულ ოცნებას სურდა, კიდევ ერთხელ გაგვცრუებოდა იმედი; რომ აღარ გვყავდეს ადამიანები, რომლებსაც პატივს ვცემთ და სრულ ნიჰილიზმში და უიმედობაში გადავვარდეთ, თითქოს თვითონ არიან უმრავლესობაში და ჩვენ უმცირესობაში. საბედნიეროდ, ეს ასე არ არის.
როგორც ვხედავ, ბიძინა ივანიშვილისთვის მადლობის გადახდისთვის პლატფორმა მარტივად იპოვე, როცა რუსული კანონის გასაპროტესტებლად უბრალოდ სოციალური ქსელი არ გქონდა. კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ თუ ვინმეს მხარდაჭერა სურს, ამისთვის გზას აუცილებლად იპოვის.
ალბათ იცი, რომ ის ადამიანები, რომლების მიმართ მხარდაჭერასაც გამოხატავდა შენი სამკლავური, საქართველოში მრავალი წელია იჩაგრებიან. მათ სცემენ, შეურაცხყოფენ, არბევენ, აგდებენ სახლებიდან და სამსახურებიდან და კლავენ კიდეც. შენ ბევრი მათგანისთვის იყავი ერთგვარი იმედის სხივი, რომ გავლენების მქონე ადამიანმა საჯაროდ შეიძლება გამოხატოს თემის მხარდაჭერა და ამაყობდეს ამით. იცი რამდენი ქვიარი იყო იმ დღეს მოედანზე შენი მხარდასაჭერისთვის? და იცი, რამხელა რისკის ფასად მოვიდნენ იქ? გიფიქრია ამაზე?
წელს ქართულმა ოცნებამ კიდევ ერთი რუსული კანონი შემოგვთავაზა, რომელიც ლგბტქია+ თემის ჩაგვრას, დისკრიმინაციას უფრო გააძლიერებს, შეზღუდავს გამოხატვის თავისუფლებას და დააწესებს ცენზურას. და იცი რას ნიშნავს ამ პირობებში შენი დუმილი, მერე კი ამ ყველაფრის შემოქმედის, ბიძინა ივანიშვილისადმი მადლიერება? მადლიერება ადამიანის მიმართ, რომლის ირგვლივ არაერთი კითხვაა არამხოლოდ საქართველოში, არამედ, ჩვენს პარტნიორ ქვეყნებში, ევროპაში, რომლის ჩემპიონატზე მოხვედრა ასე ძალიან გვინდოდა?
ბოლოს მინდა გითხრა, რომ ადამიანები, რომლებიც მაშინ დაგიდექით მხარში, როცა ფაქტობრივად ყველა შენ წინააღმდეგ იყო, კვლავ შენ გვერდით ვიქნებით, როცა ეს დაგჭირდება. სწორედ ეს არის განსხვავება — უსამართლობისა და ჩაგვრისთვის არავის ვიმეტებთ. ამიტომაც არ მოვწონვართ ხელისუფლებას, მაგრამ ჩვენ გვჯერა, რომ ზღაპრის ბოლო ნამდვილად კეთილია და ვიბრძვით კიდეც ამისთვის.