მედია აპრილის ბლოგის რუბრიკა ეთმობა სხვადასხვა ადამიანს და განსხვავებულ შეხედულებებს. ბლოგები არ არის სარედაქციო კატეგორია და მოიცავს ავტორების პერსონალურ მოსაზრებებს. მათ მიერ გამოთქმული პოზიცია შესაძლოა არ გამოხატავდეს მედია აპრილის პოზიციას.
[საქართველოში არსებული ჰომოფობიის გამო, ბლოგის ავტორის სურვილია, რომ მისი ვინაობა არ დავასახელოთ].
ჩემს პირველ გოგო შეყვარებულს მარიამი ერქვა. ისეთი ჩვეულებრივი ქართული სახელი, ვერასოდეს იფიქრებდი, რომ მის უკან სამტრედიელი ლესბოსელი გოგო იმალებოდა. მასთან ჩემი ცხოვრების საუკეთესო ზაფხული გავატარე.
ქალების სიყვარული ნაზი და ლამაზია. გეგონება, ყოველდღე “დაქალთან რჩები”, იმ განსხვავებით, რომ თან ერთმანეთი გიყვართ — პაემანზე წასვლამდე მაკიაჟს ერთად იკეთებთ, ტანსაცმელს არჩევთ, სახის მოვლის რუტინებს ცვლით, ბარში წასულები ერთმანეთს უცხო კაცების შეხებისგან და მზერებისგან იცავთ.
რამდენიმე პაემნის შემდეგ, მარიამმა ბლოკნოტი მაჩუქა და მითხრა, ყოველთვის მინდოდა, როცა ვინმე შემიყვარდებოდა, საერთო დღიური გვქონოდა და ერთმანეთისთვის წერილები დაგვეწერაო. ცოტა პათეტიკურად მოგეჩვენებით, მაგრამ ამის გაგონებაზე ლამის ტირილი დავიწყე. იქამდე მხოლოდ ბიჭი შეყვარებული მყოლია და ჯერ გამოცდილი არ მქონდა, როგორია, როცა ვიღაც ზუსტად ისე გამოხატავს შენდამი სიყვარულს, როგორც შენ მის მიმართ.
ტაქსში ვიყავით, ამიტომ მხოლოდ ხელზე ვაკოცე, რომ მერე მთელი დღე ჩემი პომადის ნაკვალევით ევლო.
ტრადიცია ჩამოგვიყალიბდა, რომ როცა ერთმანეთს ვხვდებოდით, პატარა რამეს ვჩუქნიდით ხოლმე — ზოგჯერ შოკოლადს, რამე სამკაულს, სანიშნეს ან სულაც ერთმანეთის წლების ნაქონ მოსაცმელს, რომელსაც მეორემ იქამდე თვალი დაადგა.
ჩემს ტელეფონში მის შესახებ პატარა დეტალებს ვიწერდი, რომ არაფერი დამვიწყებოდა. დღემდე მაქვს შენახული, როგორ ვუგზავნიდი საკუთარ თავს ინსტაგრამზე მესიჯებს — “მარიამის საყვარელი ფერია ლურჯი”; “ყოველთვის ოცნებობდა ზღვისპირა ქალაქში ცხოვრებაზე”; “პეპლების საყურეები უყვარს, ყიდვა არ დაგავიწყდეს”, “ABBA-ს ვინილს ეძებს, მშრალ ხიდზე გაიარე”, “ქართველი ქალი მწერლების წიგნები აინტერესებს” და ათასი მსგავსი.
როცა მარიამის სახლში პირველად დავრჩი, პლუშის სათამაშოები გამაცნო (სამივეს სახელი მახსოვს) და თავისი პიჟამოები მათხოვა. მანახა, როგორი იყო ხედი მისი ფანჯრიდან. დავიმახსოვრე, რამდენ კოვზ შაქარს იყრიდა ყავაში.
ჰეტეროსექსუალებს ხშირად ჰგონიათ ხოლმე, რომ ქვიარ ურთიერთობები მათგან ძალიან განსხვავდება, არადა ზუსტად იმას აღვწერ, რასაც რომანტიკულ კომედიებში წლებია ვხედავთ.
რაც მარიამის სახლში თვალში მომხვდა, მაგიდაზე დადებული ორი ნივთი იყო — ცისარტყელას დროშა და მის გვერდით ლოცვების წიგნი. რა თქმა უნდა, როგორც საქართველოში მცხოვრები ადამიანების დიდი ნაწილი, მეც რელიგიურ ოჯახში გავიზარდე და ბავშვობის ნაწილი ეკლესიაში სიარულში, მარხვის დაცვაში და მამაოსთვის აღსარების ჩაბარებაში გავატარე. მარიამიც ასე იყო, ჯვარიც მოუხსნელად ეკეთა, თუმცა მაინც მიკვირდა, რომ რწმენა დღემდე არ ჰქონდა დაკარგული.
უცნაური იყო, როგორ სჯეროდა ღმერთის იმის მერეც, რასაც მღვდლები ჩვენზე გვასწავლიდნენ. ქალებზე. ქვიარებზე. როგორ ჰქონდა ქრისტიანობის იმედი მაშინ, როდესაც ღმერთის სახელით ადამიანები მოსაკლავად დაგვდევდნენ. რამდენად აბსურდულიც ჩანდა ამ ორი ნივთის გვერდიგვერდ დანახვა, იმდენად იმედისმომცემიც იყო — ქრისტე გვეუბნებოდა, რომ განსჯა ადამიანების საქმე სულაც არ იყო, რომ სიყვარულს ყველანი ვიმსახურებდით და მარიამის გვერდით ამის დაჯერება მეც დავიწყე.
დილით სამსახურში რომ წავიდა, მე მის სახლში დავრჩი. გასვლისას ვაკოცე, ფანჯრიდან გადავხედე და ხელს იქამდე ვუქნევდი, სანამ თვალს არ მიეფარა. მიყვარდა იმაზე ფიქრი, რომ ასეთი იქნებოდა ჩემი ცხოვრება. მარტივი. უსაფრთხო. მშვიდი.
რამდენიმე დღეში შეყვარებულობა წერილით მთხოვა.
“ზაფხულის მზე ნელ-ნელა ჩაესვენა ხეებს შორის და მე სათქმელი კიდევ ბევრი დამრჩა. არაუშავს, წინ ძალიან ბევრი დრო გვაქვს, მაგრამ მანამდე ერთ კითხვაზე უნდა მიპასუხო: Would you like to be my girlfriend?”.
მომატყუა. ბევრი დრო არ გვქონდა. ზუსტად 2 თვეში დავშორდით.
იმ დღეს პიკნიკზე წავედით. ერთმანეთს ყვავილები ვაჩუქეთ. ამ დროს დედამ დაურეკა, რომ სამტრედიიდან მასთან ჩამოსვლა გადაწყვიტეს და გზაში იყვნენ. სახლში მივედით, მივალაგეთ და ყველა კუთხე მოვათვალიერეთ.
სიგარეტის რამდენიმე ღერი, საბერძნეთიდან ჩამოტანილი ჩემი ნაჩუქარი ცისარტყელას მარაო, ქვიარ ორგანიზაციაში გავლილი ტრენინგის სერტიფიკატი — ეს და სხვა “საეჭვო ნივთები” ჩემს ჩანთაში ჩავალაგეთ და წამოვედი. ოჯახს მოატყუა, რომ ყვავილები თანამშრომელმა ბიჭმა აჩუქა. სახლში რომ მივედი, მისი ნაყიდი ყვავილები დედაჩემს ვაჩუქე, რომ არაფერი ეეჭვა.
გვეგონა, რომ ყველაფერი გადავმალეთ, მაგრამ ერთი ნივთი მაინც დაგვავიწყდა. მარიამის დღიური უჯრაში დაგვრჩა. რამდენად მცირე შანსი იყო, რომ მაშინ, როცა დედამისს მისი დღიური არასდროს წაუკითხავს, ეს ახლა ექნა, მაგრამ ასე მოხდა. მარიამის დედამ ყველაფერი ნახა. ჩვენზე გაიგო.
სიტყვები, რომლებიც მაშინ დედამისმა უთხრა, მეც კი არასდროს დამავიწყდება. როგორ ამაყობდა იქამდე მისით. როგორ გაუცრუა მშობლებს იმედი. მამამისს ეს ამბავი რომ გაეგო, მასაც მოკლავდა და თავსაც მოიკლავდა. ვინ ვიყავი მე, საიდან მოვედი და რანაირად გადავაგვარე. როგორ უნდა შეეხედა თვალებში ნათესავებისთვის? რა უნდა ეთქვა მეზობლებისთვის? როგორ უნდა ეცხოვრა ამის მერე? რატომ ვერ გაზარდა ნორმალური შვილი? რა დააკლო? უთხრა, რომ დავევიწყებინე და ბიჭი შეეყვარებინა, თორემ ოჯახს და ყველაფერს დაკარგავდა. მარიამი სტუდენტი იყო. სწავლის საფასურს ოჯახი უხდიდა. მათ გარეშე თბილისში ცხოვრებას ვერ გააგრძელებდა. თან, დედ-მამასთან ურთიერთობის გაწყვეტა პატარა და-ძმაზე უარის თქმასაც ნიშნავდა. ბებია-ბაბუებზე. ნათესავებზე. მისი ოჯახის სახლზე. იქაურ მეგობრებზე. ზაფხულში იქ ჩასვლაზე. მის მთელ ცხოვრებაზე.
ჰეტეროსექსუალი ადამიანები ვერასოდეს გაიგებენ, როგორია ქვიარობა. ვერასოდეს მიხვდებიან, რას ნიშნავს, როცა დედა იმის გამო ამბობს შენზე უარს, რომ ვიღაც გიყვარს. მაშინ, როდესაც მთელი ცხოვრება ცდილობდი, კარგი შვილი, კარგი მოსწავლე, კარგი ადამიანი ყოფილიყავი, ყველაფერი წყალში გეყრება. და რის გამო? შენი ნათესავები, ოჯახის წევრები, მეგობრები ისე ვეღარასოდეს შემოგხედავენ, როგორც მანამდე. ეს რომ გაიგონ, რამდენ ადამიანს დაკარგავ გარშემო? რამდენი აგარიდებს თავს? ზოგი შეგიძულებს, უკეთეს შემთხვევაში კი, ზოგი უბრალოდ თავს უხერხულად იგრძნობს და არ ეცოდინება, რა გითხრას. რამდენი საყვარელი ადამიანი გეყოლება, რომელსაც შენს შეყვარებულს ვერასოდეს გააცნობ. ვერასოდეს მოვლენ შენს ქორწილში და ვერასოდეს ნახავენ შენს შვილს, თუ ოდესმე გეყოლება. და რამდენი ადამიანი იფიქრებს, რომ ამას იმსახურებ. იმსახურებ, რომ მიგატოვონ. დაგსაჯონ.
მე და მარიამი დღიურის წაკითხვიდან 5 დღეში დავშორდით. მითხრა, რომ მეტი აღარ შეეძლო. გვიანი ღამე იყო. პარკში ვისხედით. სახლიდან მამამისს გამოეპარა. ორივემ ბევრი ვიტირეთ. ბოლოჯერ ვაკოცე. ვუთხარი, რომ მიყვარდა. დაშორების შემდეგ რამდენიმე თვეში ახალი შეყვარებული გაიჩინა, რა თქმა უნდა, ბიჭი. რა თქმა უნდა, პირველი, რაც გააკეთა, ის იყო, რომ დედამისს ახარა. ის ბიჭი საშინლად ექცეოდა. დაშორებიდან ბევრი თვის მერე ვნახე. მითხრა, ვალენტინობაზე იმაზე ვფიქრობდი, ჩვენ როგორ აღვნიშნავდით, რას ვაჩუქებდით ერთმანეთს და სად წავიდოდითო. მეგობრობაზე უარი ვუთხარი. მე არ მჯერა, რომ შეიძლება იმ ადამიანს ემეგობრო, ვინც გიყვარდა.
დაშორებიდან რამდენიმე კვირაში დავქამინგაუთდი დედასთან. რა თქმა უნდა, მეშინოდა. ვნერვიულობდი, მაგრამ მარიამთან დაშორების შემდეგ სხვანაირად არ შემეძლო. თუ გული უნდა მტკენოდა, თუ უნდა მცოდნოდა, რომ ჩემი ოჯახიც ისევე მომექცეოდა, როგორც მარიამს მისი, ახლავე უნდა გამეგო და მათი იმედი ტყუილად არ უნდა მქონოდა. ამაზე უარესად მაინც ვეღარ გავხდებოდი.
დედას ვუთხარი, რომ ყოველ ჯერზე, როცა მეუბნებოდა, რომ მისთვის მთავარი ჩემი ბედნიერება იყო, მეგონა, მატყუებდა, რადგან ვფიქრობდი, რომ თუ ჩემზე სიმართლეს გაიგებდა, ეს აზრი შეეცვლებოდა; ვუთხარი, რომ შემეძლო, მთელი ცხოვრება მომეტყუებინა, ისევე, როგორც სხვა ნათესავები, მაგრამ ჩემთვის ზედმეტად ძვირფასი იყო და ამის გაკეთება არ მინდოდა; ვუთხარი, რომ მესმოდა მისი რელიგიურობის, ვიცოდი, რომ ერთმანეთს არ ვეთანხმებოდით და ქვიარ ადამიანებზე მისი შეხედულებაც მახსოვდა (“სახლში რაც უნდათ, ის აკეთონ”); ვუთხარი, რომ არ ვთხოვდი, აზრი შეეცვალა, უბრალოდ, მინდოდა, სცოდნოდა; ვუთხარი, რომ დარწმუნებული ვიყავი და წლებია ვიცოდი, რომ ქვიარი ვიყავი; ვუთხარი, რომ არჩევანი რომ მქონოდა, ამას არასოდეს ავირჩევდი, რადგან ზედმეტად მტკივნეული იყო. ამას არავინ აირჩევდა.
ზოგჯერ მომისმენია, როგორ ამბობენ, რა კარგი იქნებოდა, გოგოები რომ მომწონებოდაო. ჩემს ჰეტეროსექსუალ დაქალებს უთქვამთ. კაცებმა დაღალეს. ისინი ვერასოდეს გაიგებენ იმის შიშს, რომ ის ადამიანები შეგიძულებენ, რომლებსაც წესით უპირობოდ უნდა ჰყვარებოდი; სახლიდან გამოგდების შიშს; ყველაფრის დაკარგვის შიშს; იმის შიშს, რომ უსაფრთხოდ ვერასდროს იცხოვრებ; რომ ის, რაც მთელი გულით გინდა, ვერასოდეს გექნება და ყოველთვის რაღაც მსხვერპლის გაღება მოგიწევს.
დედაჩემმა მითხრა, რომ ვუყვარვარ. იმის მერე ბევრი თვე გავიდა. ამ თემაზე რამდენჯერმე ვილაპარაკეთ. ვიცი, რომ ბევრ რამეს ვერ ხვდება და მისთვის ბევრი რამ ჯერ კიდევ უცნაური და გაურკვეველია, მაგრამ მხარს მიჭერს. ჩემს ცხოვრებას პატივს სცემს და იმ ადამიანსაც, ვისთანაც მის გატარებას გადავწყვეტ. ჩემით ზუსტად ისევე ამაყობს, როგორც იქამდე, შეიძლება, უფრო მეტადაც, რადგან საკუთარი სურვილებისთვის, ოცნებებისთვის და საკუთარი თავისთვის ბრძოლა თვითონ მასწავლა. ვიცი, რომ სანამ დედაჩემს ვუყვარვარ, არაფრის შემეშინდება.