ამ ინტერვიუს ჩაწერას რამდენიმე წელი ვცდილობდი. ლევანთან კონტაქტი ფილმის “და ჩვენ ვიცეკვეთ” დაანონსების შემდეგ არაერთხელ ვცადე, მაგრამ ყოველ ჯერზე უშედეგოდ. დატვირთული გრაფიკი და რთული ჰომოფობიური ფონი მთავარი ხელშემშლელი ფაქტორები იყო.
3 წლის შემდეგ, როცა ლევანი ახალშექმნილ მედია აპრილს ინტერვიუზე დაგვთანხმდა, გულწრფელად გაოცებული ვიყავი. შეხვედრა ზუმში გვქონდა, რადგან ახლა საქართველოში არ ცხოვრობს. ინტერვიუს პროცესს განსაკუთრებული სიფრთხილით მივუდექი, არ მინდოდა რაიმეს მაინც მისთვის დისკომფორტი შეექმნა. თუმცა ყველაფერი პირიქით მოხდა — დაახლოებით 10 წუთში ლევანი სრულიად თავისუფლად, ემოციურად მიყვებოდა მის ბავშვობასა და თინეიჯერობაზე, ისე, როგორც დიდი ხნის ნაცნობს.
ამ ინტერვიუში ლევანს გაიცნობთ არამხოლოდ როგორც მსახიობს, არამედ მოცეკვავეს, Gen Z თაობის ბიჭს, რომლის ცხოვრებაშიც კონკრეტულმა მომენტებმა გარდამტეხი როლი ითამაშა. გაიგებთ, როგორ დაითანხმეს საქართველოში ერთ-ერთ ყველაზე გახმაურებულ ფილმში მონაწილეობაზე და რა დაბრკოლებებს აწყდებოდა გადაღებებზე.
ხელოვნებაში ჩაძირული ბავშვობა
ლევანი ჭიათურაში დაიბადა და მე-5 კლასამდე იქ ცხოვრობდა. ხაზგასმით ამბობს, რომ ჭიათურა “ძალიან, ძალიან უყვარს” და კარგად ახსენდება. დედამისი ქალაქის კულტურის სახლში მუშაობდა, ამიტომ პატარაობიდანვე ამ სფეროში იყო ჩართული.
დედამ ხან ფორტეპიანოზე ატარა, ხან გუნდში, სოლფეჯიოზე. თურმე, 4 წლიდან ქართულ ცეკვაზე დადიოდა და სამეჯლისო ცეკვების სწავლაც მოასწრო. 6 წლის იყო, როცა კულტურის ცენტრში თეატრალური სტუდია შეიქმნა და იქ დაიწყო სიარული.
“ძალიან მომეწონა და მივხვდი, რომ ეს მინდოდა მეკეთებინა” — მეუბნება ლევანი და თან ამატებს, ამის მიუხედავად, გული მწყდება, რომ ბავშვობასა და თინეიჯერობაში სხვა გამოცდილებები არ მქონიაო —”ახლა ჩემი პროფესიის ძაან დიდი ფანი არ ვარ. მინდა, რომ სხვა უნარები და ინტერესებიც მქონდეს. მაგრამ იმდენად მთელი ცხოვრებაა ამ სფეროში ვარ ჩაძირული, რომ არც მიფიქრია სხვა რამეზე”.
რამდენიმე წელში დედასთან და ძმასთან ერთად საცხოვრებლად თბილისში გადმოვიდა. დედამ მარჯანიშვილის თეატრში დაიწყო მუშაობა და ხელოვნების სფეროსთან ლევანის კავშირი უფრო მჭიდრო გახდა.
“პირველად სწორედ მარჯანიშვილის თეატრის სპექტაკლში მივიღე მონაწილეობა 12-13 წლის ასაკში. სპექტაკლში კოტე თოლორდავა, ეკა ნიჟარაძე, ნინო გომართელი და თამუნა ბუხნიკაშვილი მონაწილეობდნენ. თამუნა ბუხნიკაშვილმა ფილმში “და ჩვენ ვიცეკვეთ” ჩემი პერსონაჟის, მერაბის დედის როლი შეასრულა. თამუნასთან ბავშვობიდან მქონდა მეგობრობის და მუშაობის გამოცდილება, ძალიან მიყვარს. ეს იყო პირველი სპექტაკლი.
მერე სოხუმის თეატრის კასთინგზე მივედი და მარჯანიშვილის სხვენში 2 სპექტაკლში ვითამაშე. პარალელურად, თეატრალურ სტუდიაში დავდიოდი”, — ასე იხსენებს ის თინეიჯერობის წლებს.
დედამ ერთ-ერთ ვორქშოფზე წასვლა ურჩია. ეგონა, სამსახიობო მასტერკლასები იყო, მაგრამ ცეკვის აღმოჩნდა, კონტაქტურ იმპროვიზაციაზე. იქ ლევანი შვედ ქორეოგრაფს და “ცხოვრების ძალიან მნიშვნელოვან” ხალხს შეხვდა. ჭაბუკიანის ქორეოგრაფიული სასწავლებლის სტუდენტები გაიცნო და მიხვდა, სად უნდოდა სწავლის გაგრძელება.
“საბალეტოს ბავშვები რომ გავიცანი ამ ვორქშოფზე, ეს იყო გეიმჩეინჯერ მომენტი ჩემს ცხოვრებაში. დედაჩემს ვუთხარი, რომ იმათთან მინდოდა გადასვლა. ამ სკოლაში იყო ბალეტის და თეატრალური განყოფილება. მე თეატრალურში მოვხვდი. იქ რომ დავიწყე სწავლა, ჩემი სამყარო უცებ სხვანაირი გახდა. ძალიან მადლობელი ვარ ამის გამო”.
გზა თეატრალურისთვის დაწუნებული სტუდენტობიდან დიდ ეკრანებამდე
“თეატრალურში მინდოდა ჩამებარებინა, მაგრამ ვერ ჩავაბარე”, — ასე იწყებს კარიერაზე საუბარს.
გამოცდაზე თავდაჯერებული გავიდა. გვიხსნის, რომ საკუთარ თავზე განსაკუთრებული წარმოდგენა არ აქვს, მაგრამ სხვებთან შედარებით ცუდი არ ყოფილა. ამიტომ, როცა ჩაბარებულთა სიაში მისი სახელი ვერ იპოვა, “გამოშტერდა”.
“თან ასეთი ვარ, რომ არ შემიძლია გაჩუმება. თუ ვხედავ რომ რამე უსამართლოდ ხდება, უეჭველი ვკივი. ავედი გასაუბრებაზე, მოვითხოვე ვიდეოები, რა თქმა უნდა, არ მანახეს. დავიწყე ჩხუბი, ესენი თუ გადავიდნენ შემდეგ ტურში, მე ასეთი ცუდი რანაირად ვარ, რომ მეორე ტურშიც არ მომეცა შანსი-მეთქი. კანცლერი მეუბნება — იცით, თქვენი ხმა ძალიან ბავშვურია. მეთქი 17 წლის ვარ, რა თქმა უნდა წვრილი იქნება, არ “გარდავტეხილვარ” ჯერ. ისიც მითხრა, პლასტიკა არ გივარგაო და გავოგნდი, ისეთი სკოლა მქონდა დამთავრებული… მოკლედ, ვერ მოვხვდი თეატრალურში დრამის ფაკულტეტზე”.
ამავე უნივერსიტეტის სხვა ფაკულტეტიც ჰქონდა მითითებული, იმ მოლოდინით, რომ ერთ წელში შიდა მობილობით დრამის ფაკულტეტზე გადავიდოდა. თუმცა დრო და ენერგია საკუთარ თავზე მუშაობას და განვითარებას დაუთმო.
მეორე კურსზე უნივერსიტეტში პრობლემა შეექმნა, სწავლის საფასურს ვერ იხდიდა, ამიტომ აკადემიური აიღო. სწორედ ამ დროს გამოჩნდა ლევან აკინის ფილმი.
აქ ფილმზე საუბარს ცოტა ხნით ვწყვეტთ და ისევ ცეკვის განხილვას ვუბრუნდებით. ლევანი მიხსნის, რომ ქართული ცეკვის პროფესიონალი მოცეკვავე არ არის და არც ამის პრეტენზია აქვს. განსაკუთრებულ კავშირსაც ვერ გრძნობს და “დაბადების დღეზე, ქორწილში არ ადგება არ იცეკვებს”. მაგრამ ძალიან მოსწონს, როცა სამაიას, ჯეირანს, ხორუმს, ოსურს უყურებს, ხაზები და სიმეტრია იზიდავს. ამავდროულად, მთიულური და აჭარული “დიდად არ უყვარს”.
“თანამედროვე ცეკვის მიმდინარეობა არის ჩემთან ყველაზე ახლოს. ერთ-ერთი საყვარელი დისციპლინა კონტაქტური იმპროვიზაციაა, რომელიც მთლიანად იმპულსებზეა აგებული. არ გაქვს წინასწარი გათვლა, ქორეოგრაფია.
ყველაფერი დამოკიდებულია შენზე და შენს პარტნიორზე, ფიზიკურ ნდობაზე, შეხებაზე, ერთმანეთის მოსმენაზე, როგორ გრძნობ გარემოს, მუსიკას. შეიძლება, საერთოდ არ იყოს მუსიკა და სიჩუმეში ერთმანეთზე შეხების, სუნთქვის ან ქუჩიდან შემოსული ხმები იყოს რიტმი.
ასეთი ექსპერიმენტული, თავისუფალი სივრცეები უფრო მომწონს, ვიდრე უკვე არსებული მიმდინარეობები. იმპროვიზაცია ცეკვაში ჩემი საყვარელი ნაწილია”.
ასე მიპასუხა ლევან გელბახიანმა კითხვაზე, რომელი ცეკვა უყვარს ყველაზე მეტად და რას გრძნობს, როცა ცეკვავს.
“თბილისის თანამედროვე ცეკვის და ექსპერიმენტული ხელოვნების ფესტივალის ფარგლებში უცხოეთიდან მოწვეული და ქართველი არტისტები კოლაბორაციულ პროექტებს აკეთებენ. სხვადასხვა წელს, მქონდა შანსი მემუშავა მათთან, რამაც დიდი გამოცდილება მომცა. ჩვენთან, ხელოვნების ამ სტილის ხელშეწყობა არ ხდება, რის გამოც საკმაოდ მოძველებული ხედვაა ცეკვაზე. სივრცეები რაც არსებობს, უამრავი პრობლემის წინაშეა. ამიტომ მნიშვნელოვანი იყო, რომ ეს უცხო გემოც გამეგო”, — ამბობს ლევანი.
საუბარს პირადი ცხოვრებისა და გამოცდილებების განხილვით ვაგრძელებთ. ლევანი იხსენებს შემთხვევებს ჰომოფობიური ნიშნით წამოძახებებსა და შეურაცხყოფის მცდელობებზე. მაგრამ ხაზს უსვამს, რომ ამას ყურადღებას არ აქცევს და არც ნერვები ეშლება, რადგან ეს ჰომოფობების პრობლემაა და არა მისი.
“არ მგონია, რომ სუსტი ვარ და ვიღაცას წინააღმდეგობას ვერ გავუწევ”, — აღნიშნავს ის.
და მაინც, როგორ იცეკვეს?
როგორც ხედავთ, ინტერვიუს დროს თემებს ქაოსურად მივყვებით, თუმცა ეს ხელს არ გვიშლის, ყველაფერი განვიხილოთ, რაც გვაინტერესებს. ფილმის გადაღების პროცესს რამდენჯერმე ავუარეთ გვერდი, მაგრამ საბოლოოდ მაინც დეტალურად ვისაუბრეთ.
“ჩემი შერჩევის რამდენიმე ამბავი არსებობს. ერთი არის, რომ როცა ლევან აკინი “სქროლავდა” ინსტაგრამს, ამოუვარდა ჩემი პროფილი. ცეკვის რაღაც ვიდეოები მქონდა, ვარჯიშის. ალბათ, ცოტა ისეთ ადამიანს ეძებდა, რომელიც ფიზიკურადაც მზად იყო ცეკვის მხრივ და ამავდროულად შეეძლო ეთამაშა კიდეც. შეიძლება რაღაც მომენტში ეს კომბო დაინახა ჩემში”, — ამბობს ლევანი და თხრობას იმით აგრძელებს, რამდენჯერ თქვა უარი ფილმში მონაწილეობაზე და როგორ მოახერხეს მისი დათანხმება.
როცა უარის მიზეზი ვკითხე, ასე მიპასუხა:
“ჩემი პოლიტიკური ცოდნა არასდროს ყოფილა ღრმა. ამ ფილმის მერე დავიწყე თვითგანათლება პოლიტიკური და აქტივისტური კუთხით. მანამდე საერთოდ ნული ინტერესი მქონდა.
პატარ-პატარა უსამართლობებზე სულ ვყვიროდი და ვაპროტესტებდი პირად სივრცეებში, მაგრამ გამოსვლის მიზანი არასდროს მქონია. პოლიტიკური შეხედულებები ჩამოყალიბებული არ მქონდა და იმდენად არაფერი მაინტერესებდა, რომ ქართული ოცნების სარეკლამო კლიპშიც ვარ გადაღებული. ვდგავარ და ტაშს ვუკრავ. აი, ამ დონეზე ვიყავი”.
ამიტომ And Then We Danced-ის გადამღები ჯგუფის შეთავაზების პასუხად თქვა, რომ მზად არ იყო და გეი წყვილზე გადაღებულ ფილმში მონაწილეობა არ უნდოდა. ვარაუდობდა, ამას რა პროცესები მოჰყვებოდა და ეს მისი ინტერესის სფერო არ იყო. თუმცა გადამღები ჯგუფი ასე მარტივად არ დანებდა და როგორც ლევანი ამბობს, კომუნიკაცია არაერთხელ სცადეს — ხან ვისგან დაურეკეს, ხან ვისი გავლით სცადეს დაკავშირება.
“მერე იყო ასეთი ამბავი, რომ ერთ-ერთმა წარმომადგენელმა დამირეკა და მითხრა, უცხოელი რეჟისორია ჩამოსული და შენთან უნდა შეხვედრაო. არ მითხრეს სხვა არაფერი — რაზე, როგორ, რანაირად. ფაბრიკაში ვიყავით, მულენში. დავსხედით და ლევანი მოვიდა.
გავიცანით ერთმანეთი და პროექტზე რომ დაიწყეს ლაპარაკი, მეთქი ერთი წამით, ამაზე ხომ გითხარით უკვე უარი. თუმცა პირისპირ რომ ხარ, ცოტა სხვანაირი ენერგიებია”.
საბოლოოდ, რეჟისორმა, ლევან აკინმა დაითანხმა, რომ მხოლოდ თიზერს გადაიღებდნენ, რაც დაფინანსების მოსაპოვებლად სჭირდებოდა.
“10-წუთიანი თიზერი გავაკეთეთ და პროცესში მივხვდი, რომ ძალიან მინდოდა და ამაზე უარს ვერ ვიტყვი-მეთქი. თიზერი გავაკეთეთ ძალიან პატარა ჯგუფში, სულ 2-3 ადამიანი იყო კამერის უკან. რაღაც მომენტში მივხვდი, რომ ბედნიერი და მოტივირებული ვიყავი, ძალიან მიხაროდა, თვითშეფასებაც მომემატა. ძალიან ბევრმა ფაქტორმა გადაწონა ჩემი უარი”.
მის გადაწყვეტილებას ოჯახისა და ახლობლების წინააღმდეგობა მოჰყვა. ლევანი ამბობს, რომ წინააღმდეგობები აბრაზებს, ამიტომ ფილმს დათანხმდა.
“ჩემი ქვიარობის გამოძახილიც იყო ეს, რომ უნდა გააკეთო. რომ აანალიზებ ნელ-ნელა, რამხელა ეფექტი შეიძლება მოახდინოს ამ ყველაფერმა შენზე, შენს თემზე, საზოგადოებაზე… მერე მივხვდი, რომ შეიძლება ღირდეს ამ ყველაფრის გაკეთება. ხოდა, ასე დავრეკე და ვუთხარი გავაკეთოთ-მეთქი”.
მოსალოდნელ საფრთხეებზე აფრთხილებდნენ მეგობრები, გადამღები ჯგუფი, რეჟისორი, პროდიუსერები. გადაღების პროცესში წარმოქმნილი დაბრკოლებების გამო თავად ლევანიც ელოდა უარყოფით რეაქციებს, მაგრამ მასშტაბი გაცნობიერებული არ ჰქონდა იმ დღემდე, სანამ თრეილერი არ გამოვიდა.
“მთლიანი პროცესი ისე გავიდა, რომ მზად არ ვყოფილვარ არასდროს. ყველაფერი ძალიან სწრაფად მოხდა. ვიცოდი, რასაც ვაკეთებდი, მაგრამ გააზრებული, გასისხლხორცებული არ მქონია”.
ლევანი გვიყვება, რომ გადაღებების პროცესში უკვე შეთანხმებული ლოკაციები წინა დღეს ებლოკებოდათ და მიზეზად ახალდაწყებულ რემონტს უსახელებდნენ. გადამღები ჯგუფი ტელეფონზე მუქარებს იღებდა.
პრობლემა გახდა ისეთი ანსამბლის მოძიება, რომელიც მათთან ითანამშრომლებდა. 2019 წელს The Guardian-თან ინტერვიუში ლევან აკინმა თქვა, რომ ამის მიზეზი ქართული ნაციონალური ბალეტის სამხატვრო დასის ხელმძღვანელი, ნინო სუხიშვილი იყო. რეჟისორი ამბობდა, რომ როცა სუხიშვილს თანამშრომლობისთვის მიმართეს, პასუხად მიიღეს —”ქართულ ცეკვაში გეი არ არსებობს!” — რასაც ფილმში მონაწილეების მსურველ მოცეკვავეებზე ზეწოლა და მათი დაბლოკვის მცდელობები მოჰყვა.
თავად სუხიშვილმა მაშინ ამ ბრალდებებს ცილისწამება უწოდა, მაგრამ ხაზგასმით აღნიშნა, რომ ისტორიულად ანსამბლში “სხვა ორიენტაციის კაცი” არ ჰყოლიათ. სუხიშვილი ამტკიცებდა იმასაც, რომ ჰომოფობიური პოზიცია არ ჰქონია, მაგრამ შემდგომ ინტერვიუებში არაერთი ჰომოფობიური ნარატივი გაავრცელა. მაგალითად, ამბობდა, რომ ქართული ცეკვა “მასკულინურია” და ვერ წარმოუდგენია, როგორ უნდა იცეკვოს ის ჰომოსექსუალმა.
ამის მიუხედავად, მათ მაინც იცეკვეს. ლევანი გვიყვება, რომ ჩუმად იპოვეს ქორეოგრაფი, რომელიც ანონიმურობის პირობით თანამშრომლობაზე დათანხმდა.
“ანალოგიური პრობლემები იყო მუსიკოსებზეც. ფილმში რა მუსიკაც გვქონდა გამოყენებული, უმეტესობამ უარი გვითხრა. თავიდან გვთანხმდებოდნენ და მერე უარს გვეუბნებოდნენ. მაგალითად, ერთი სცენაა, როცა პერსონაჟები მანქანაში მღერიან. საერთოდ სხვა სიმღერას ვმღეროდით და საბოლოო პროდუქტში ისმის სხვა სიმღერა. პოსტრედი გვყავდა საუნდზე და გადაწერა მელოდია და ტექსტი ისე, რომ პირის მოძრაობებს დამთხვეოდა და მერე ის ჩავწერეთ ცალკე სტუდიაში”.
საუბარს გადაღებების პროცესში მისი პირადი ემოციების განხილვით ვაგრძელებთ. ამბობს, რომ სულ შფოთავდა, რადგან გამოცდილება არ ჰქონდა და პირველი ფილმი იყო. ძალიან ეხმარებოდა მეგობრული გარემო.
“მე და ბაჩი ვალიაშვილი ვართ საუკეთესო მეგობრები. ძალიან მიყვარს, ბაჩიზე უკეთესი ადამიანი ცოტა მოიძებნება. ანა ჯავახიშვილს სკოლიდან ვიცნობდი და სხვადასხვა სპექტაკლში ვმონაწილეობდით ერთად. ძალიან მიყვარს. ქასთი შეკრული იყო და ნული პრობლემა გვქონდა ამ მხრივ, ყველაფერი იდეალურად გვქონდა. პროცესიც და მუშაობაც ძალიან გამისწორდა, საინტერესო იყო”.
სპეცრაზმი კინოთეატრებთან და ოსკარის კამპანია
გავიხსენოთ, რა ხდებოდა ფილმის პრემიერის წინ საქართველოში. ქალაქის ცენტრში მოძალადე ჰომოფობები შეიკრიბნენ, რომლებიც პრორუსმა ბიზნესმენმა და აწ უკვე პოლიტიკოსმა, ლევან ვასაძემ ათეულებად და ასეულებად დაყო, ათისთავები და ასისთავები დაუნიშნა და ქამრებითა და კომბლებით ძალადობა დააანონსა. იქვე გურამ ფალავანდიშვილი ხან კინოთეატრის დარბაზში შუქის ანთებას, ხან გენერატორის დაზიანებას და პრემიერის ასე ჩაშლის მცდელობას გვპირდებოდა.
მიუხედავად ძალადობის დაორგანიზებისა და საჯარო მოწოდებებისა, ისინი არ დასჯილან. კინოთეატრში შემავალ მოქალაქეებს ქვებს ესროდნენ და შეურაცხყოფას აყენებდნენ. სპეცრაზმი იქვე იდგა და როგორც შსს ამბობდა, ყველა მოქალაქის “უსაფრთხოებასა” და “გამოხატვის თავისუფლებას” იცავდა.
“პრემიერის დანიშვნის მთელი პროცესი იყო ძალიან მძიმე. სუს, შსს უკან რომ გადგას და ყველა ზარი რომ გიკონტროლდება. ყველა მხრიდან რომ ცდილობენ ჩაგიშალონ — რამდენიმე დღით ადრე ფილმი აიტვირთა იუთუბზე. ესეც ძალიან სასაცილო და უცნაურია, იმიტომ, რომ ლაბორატორიიდან პირველი დრაფტი გამოიტანეს, თან მონტაჟი საფრანგეთში ხდებოდა.
თვითონ კინოთეატრებს მოუწიათ ყველა სეანსის გაუქმება, რაც ფინანსურად ძალიან დიდი ზარალია. ყველა მხრიდან ცდილობდნენ, რომ პატარა კონფლიქტები ჩაეგდოთ ჩვენსა და კინოთეატრს შორის”.
ლევანი იხსენებს, რომ საქართველოში ფილმის პრემიერის პარალელურად, გადამღებ ჯგუფს ამერიკაში, ოსკარის კამპანიისთვის მოუწია წასვლა, რადგან And Then We Danced ნომინირებული იყო. ის დღეები, რომლებიც მისი კარიერისთვის უმნიშვნელოვანესი იყო, სტრესში, დანაშაულის შეგრძნებით გაატარა.
“აეროპორტში ვიყავით, როცა ეს ლაივები, მობილიზება დაიწყო. გვქონდა 15-საათიანი ფრენა და ვუყურებდით თვითმფრინავის უბანძესი ინტერნეტით, კუბიკებად რომ აჩვენებდა ყველაფერს და არ ხსნიდა. განადგურებულები ჩავედით ამერიკაში. ასეთი სტრესი, რაც მაშინ მივიღეთ, არსად მიგვიღია, არცერთ აქციაზე და დარბევაზე.
დანაშაულის შეგრძნება მქონდა, რომ მე თბილისში არ ვიყავი და ჩემი მეგობრები, მხარდამჭერები ზიანდებოდნენ, უწევდათ ამ ყველაფრის გავლა. ეს შეგრძნება მქონდა — მე რატომ არ ვარ იქ. თითქოს გავიქეცი და ესენი შევატოვე ამ ბრბოს. მაგ სტრესმა დიდი მენტალური პრობლემები შემიქმნა”.
ბედნიერია იმ ფაქტით, რომ პრემიერა შედგა. ამბობს, რომ ეს საზოგადოების სოლიდარობის შედეგია. სამწუხაროდ, სიტუაცია არც ამის შემდეგ შემსუბუქებულა. მუქარები გაგრძელდა.
“მუქარები იყო რამდენი და როგორი. უბრალოდ, აირჩიე, რომელიც გინდა რომ მოვყვე. საქართველოში რომ დავბრუნდი, რამდენიმე ფიზიკური დაძაბულობაც იყო, როცა მეგობრებთან ერთად სადმე შევდიოდი და ვიღაც წამოიძახებდა: “აეეე, ბიჭო”. იმდენად ძლიერი ვარ შინაგანად, რომ ასეთი რაღაცები არაფერს მიშვება. კი მაღიზიანებს, მაგრამ გადამწყვეტი არ არის”.
გაგრძელდა ონლაინ ბულინგის მცდელობებიც, წერდნენ დედამისსაც.
“ეს ყველაფერი იმ მომენტში იმდენად ახალი იყო, რომ გავლენა იქ და იმ წამს არ მოუხდენია, მერე, როცა დრო გავიდა, როცა დაილექა და გადავხარშე, უკვე მოახდინა”.
5 ივლისი და პოლიტიკური ჰომოფობია
2021 წლის 5 ივლისს საპატრიარქოს და პრორუსული დაჯგუფების მობილიზებულმა ჰომოფობებმა თბილისი პრაიდისა და სირცხვილიას აქტივისტების ოფისები დაარბიეს და 50-მდე ჟურნალისტზე იძალადეს. ამ დღეს ნაცემი ოპერატორი, ლექსო ლაშქარავა მოგვიანებით გარდაიცვალა.
ძალადობის დასაგმობად 6 ივლისს მოქალაქეები რუსთაველის გამზირზე შეიკრიბნენ. გარემო უსაფრთხო ნამდვილად არ იყო, რადგან მოძალადეებს პარლამენტის მიმდებარე ტერიტორია ალყაში ჰქონდათ მოქცეული და ქვებს, რკინებს ისროდნენ. ლევანი აქციას ესწრებოდა.
ვკითხე, პირადად მის მიმართ არსებული ჰომოფობიური აგრესიის ფონზე, როგორ გარისკა იმ დღეს რუსთაველზე გასვლა.
“ემოციურად უსაფრთხოდ ვგრძნობდი თავს, იმიტომ, რომ ყველა ჩემიანი იქ იყო. ერთობის შეგრძნება მქონდა. ეს იმდენად ემოციური იყო ჩემთვის, რომ შიშები არ მქონდა. რაციონალური შიში იყო, რომ ვინმე ორკი არ მოვარდნილიყო, მაგრამ სიბრაზე იმდენად დიდი იყო, რომ შიშები გადაფარა”.
ვისაუბრეთ პოლიტიკურ ჰომოფობიაზეც. ლევანი ფიქრობს, რომ ხელისუფლება ამ ნარატივებს ავრცელებს, რადგან ძალაუფლების შესანარჩუნებლად ერთადერთი ინსტრუმენტი შერჩათ.
“ჯერ კიდევ ადრეა. მოვა საარჩევნო პერიოდი და მერე ვნახავთ ფრაზებს “ყველა გეის სიკვდილი”. ეს მართლა ერთადერთი ინსტრუმენტია, სხვანაირად აღარ აქვთ შემაკავებელი ბარიერები და რა უნდა ქნან.
ირაკლი ღარიბაშვილმა მეტი რა უნდა ქნას, გარდა იმისა, რომ გეები ლანძღოს და “ოჯახის სიწმინდე” დაიცვას?! ვინ იცავს ოჯახის სიწმინდეს? მოძალადე კაცები რომ გვყავს პარლამენტში, ისინი იცავენ სიწმინდეს? ჩხუბი და ტატამი რომ აქვთ ყოველ ორშაბათს”, — ამბობს ლევანი.
თან განმარტავს, რომ ეს ნარატივი მუშაობს, რადგან ქართულ საზოგადოებას ჯერ კიდევ არ აქვს ქვიარ თემის მიმღებლობა. ხაზს უსვამს, რომ ხელისუფლება ქვიარების ხილვადობის გაზრდაზე მუშაობის ნაცვლად, პირიქით იქცევა.
“ყველა განცხადებაში გვესმის “გეი ევროპა”, “გეი ამერიკა”, “ჩვენი შვილების გაგეება უნდათ”. პარალელურად, მერე ყველას უნდა თავისი შვილის ევროპაში გაგზავნა. ეს დისონანსი ქართული პოლიტიკის დამახასიათებელი ამბავია.
ყოველდღიურად ხდება რაღაცები, სიტყვას არ აქვს ფასი, ბოდიშს არ აქვს ფასი და პოლიტიკოსებში სიტყვის ერთგული და შემსრულებელი არ მოიძებნება. ვისაც რა უნდა, იმას ლაპარაკობს, იმიტომ, რომ იციან, მომთხოვნი არ ჰყავთ არავინ. დიტო სამხარაძე რომ გვაგინებს აივნიდან, ჩვენ ფეისბუქზე ვაწკაპუნებთ”.
“რაც ვართ, ისეთი მთავრობა გვყავს. რაც არ უნდა პრეტენზიები გვქონდეს მაღალ მატერიებზე, მაგას ვერ გავექცევით. ვცხოვრობთ საზოგადოებაში, სადაც ორმაგი სტანდარტი არის ყოველდღიურობის უდიდესი ნაწილი“.
დაბოლოს, მცირეოდენი სპოილერები
ლევანი ახლა ნიუ-იორკში ცხოვრობს. ცოტა ხნის წინ იტალიაში იყო, სადაც სრულმეტრაჟიანი ფილმის გადაღებები დასრულდა. თვითონ მთავარ როლს ასრულებს.
“ეს ექსკლუზივია, არავისთვის მითქვამს, ინსტაგრამზე პოსტიც არ დამიწერია. ფილმი შვეიცარიის და იტალიის კოპროდუქცია”, — გვეუბნება ლევანი.
სპოილერები რომ არ გამოგვივიდეს, ძალიან მოკლედ გეტყვით, რომ მისი პერსონაჟი მუშაობს სააგენტოში, რომელიც ხალხს მომსახურების სახით ადამიანურ ურთიერთობებს სთავაზობს. სიუჟეტი ექსტრემალურ კლიმატური პირობებში ვითარდება: როცა დედამიწა იმდენად გახურდა, რომ მაცხოვრებლებმა დღე და ღამე შეცვალეს.
აქვე იმასაც გეტყვით, რომ გაზაფხულზე კიდევ ერთ პროექტზე მუშაობას იწყებს, რომელიც ნიდერლანდების და საფრანგეთის კოპროდუქცია იქნება. ფილმი ისტორიულ პერსონაჟზეა — ხელოვანზე, რომელიც საბჭოთა კავშირიდან გაიპარა. ლევანი აქაც მთავარ როლს ასრულებს.
ინტერვიუს დასასრულ ლევანს ვკითხე, ვიხილავთ თუ არა ისევ ქართულ კინოში, რაზეც ასე მიპასუხა:
“დიდი სიამოვნებით ვითამაშებ ქართულ კინოში, თუ სცენარი საინტერესო იქნება”.