მედია აპრილის ბლოგის რუბრიკა ეთმობა სხვადასხვა ადამიანს და განსხვავებულ შეხედულებებს. ბლოგები არ არის სარედაქციო კატეგორია და მოიცავს ავტორების პერსონალურ მოსაზრებებს. მათ მიერ გამოთქმული პოზიცია შესაძლოა არ გამოხატავდეს მედია აპრილის პოზიციას.
ავტორი: სალმე თუთისანი
1
სიყვარულის ნაყოფი არ ვარ. შემთხვევითი ემბრიონი ვარ XX ქრომოსომით. დედაჩემის და სამყაროს ტვირთი ერთად მადევს პატარა მხრებზე და ჭიპლარის შემოხვევას ვცდილობ, თუმცა ეს ყველაფერი წარუმატებელ სუიციდად დასრულდა. საკეისრო კვეთით გავჩნდი, დედას საშინელი ნაწიბური დაუტოვა ჩემმა დაბადებამ, რომელსაც ხანდახან ვეფერებოდი ხოლმე. ჩემი დაბადება ჰგავდა საბოლოოდ გადაწურულ იმედს, რომ იმ სახლიდან წავიდოდა, სადაც მისი ნების საწინააღმდეგოდ მოიყვანეს, უფრო სწორად — მოათრიეს. მამამ დაბადებიდან ერთ კვირაში ამიყვანა ხელში. ვერ ვიტყვი, რომ ერთმანეთი უყვარდათ, მაგრამ მე არცერთს არ ვძულდი. მამას არასდროს ახსოვდა რომელ კლასში ვიყავი ზუსტად. ერთხელ რვეულის ყიდვა ვთხოვე და პირველი კლასის რვეული მიყიდა. მეორეში ვიყავი. დედა ყოველთვის ცდილობდა, როგორმე არსაიდან გაეჩინა ჩემთვის საჭირო ნივთები, განსაკუთრებით სწავლაში მიწყობდა ხელს. წლები გადიოდა და ყოველ წელს უფრო და უფრო ძნელი ხდებოდა მისი ჩაგვრის ატანა. ხშირად ოთახი ალკოჰოლის და თამბაქოს სუნით იყო გაჟღენთილი, განსაკუთრებით ომის მერე. ძალადობის და სიძულვილის კვალი ჰქონდა კედლებს, ხალიჩებს, ფარდებს, დედას იებსაც კი და დედას. ღამ-ღამობით მისი ქვითინის ხმა მესმოდა, ოსტატურად დამალული სილურჯეები აუტანელს ხდიდა მის ღია ტანსაცმელში დანახვას. უძიროდ ღრმად ჩალექილი სევდა დედას ფოთლისფერ თვალებში, შიშისგან აკანკალებული მხრები და ნიკაპი. 13 წელი გავიდა, რაც იმ სახლში აღარ ვარ, მაგრამ გონებაში ვერაფერს ვუხერხებ ხმას, რომელსაც ეს შიში და სევდა მოჰქონდა, დღემდე ჩამესმის. მამას ფეხის ხმა.
2
მინდა unisex ვიყო, ერთნაირად ჩამიცვან ქალებმაც და კაცებმაც; მინდა ჩემში შეხვდეს მათი ბინარულობა, ამბივალენტურობა, ბისექსუალობა, ერთმანეთის მიმართ ლტოლვა, რომლითაც მასტურბაციის ინტიმური სიღრმეები აიხსნება; მინდა ყველა მასკულინურმა და ფემინურმა ნაწილმა მთლიანობაში აღმიქვას, ანალოგიური, მსგავსი მზერით განმსჭვალოს; მინდა იყოს რაღაც კონდიცია, სადაც სულ ერთია რომელი სქესი ხარ, რაღაც უბრალოდ ჩაიცვა, როგორც მაისური, დაისხა, როგორც სუნამო და გაქრეს შენი სქესი, გენიტალიები, ქვიარ უტოპია, ბანალური, ჩარჩოში მოქცეული ლტოლვები, ჰეტერონორმატიული დოგმები, დაკანონებული და ბიუროკრატიული სიყვარულის საკეტები, რომლის გასაღებების აცმაც პირველად დაბადებისას დავკარგეთ, მეორედ — არ გარდატეხისას; მინდა მანსარდის დიდი ფანჯარა გამოვაღო, შიშველმა გადმოვიხედო მთელი ტანით და ამ ბებერ სამყაროს ჩემი უნისექსი სურნელი მოვაფრქვიო. იმდენად ბებერია, მის მიმართ მხოლოდ წმინდა, სპეტაკი მინდა დავრჩე, სექსუალური ენერგია მთლიანად ინსპირაციის თასში ჩავღვარო და კარპე დიემით დავკავდე, ვინტაჟს აშანტაჟებს დრო დროის წარმავლობით, მაგრამ ვინტაჟი დროს იქით “ხმარობს” და რაც დრო გადის, მით უფრო იხდენს მის გაუპატიურებულ იერსახეს (დროის).
3
და რა იყო ჩემი სიზიფუსი, ჰერმაფროდიტული მისწრაფებები, შავ-თეთრი ცისარტყელები, დაკაწრული სურვილები, გამოცარიელებული ბიოლოგიური თუ წარმოსახვითი ხვრელები. რა იყო ჩემი იდენტობა, რომელიც შეირყვნა ავტობუსში, ტაქსიში, სახლის სარდაფში, ძველ პალატაში.
რა არის ახლა, ახლა რა ხდება?
(წვიმის შემდეგ ცისარტყელად გახდომის შავ-თეთრ გზას გავდივარ მოკირწყლულ ქვაფენილზე, რომელიც ჩემს თავში დააგეს წინა ცხოვრებაში…)
არ ვიცი, როგორ ვარ, სად ვარ, როდის ვარ, მაგრამ ზუსტად ვიცი — ვინ ვარ. არის რაღაცები, რაც ზუსტად ვიცი: ვარ ინდივიდი, ვარ პიროვნება, ვარ ქალი და ვარ დედა.
მოჯადოებული წრე ჩემი შვილის ჭიპლართან ირღვევა, მახრჩობელა თოკის ნასკვი ჩემში რჩება, მერე წყდება. დედამ მოახერხა, რომ ძალადობაზე დუმილით პასუხის ქარტია1 ჩემით დასრულებულიყო, ვერ შეძლო ამ ქარტიისთვის ხელის მოწერა, არ უნდოდა. თვითონ ვერ დააღწია თავი, მაგრამ მე გამაღწევინა. მომცა თავისუფალი ნება, შანსი, ვიყო თვითმყოფადი. ქიმერები2 ჰყავდა ბებიას, მან გადასცა დედას, დედამ კი ცრემლით ჩაახშო ურჩხულის ცეცხლი და მისივე ცრემლის ტბაზე მშვიდად გაუშვა ჩემი გემი — სუსტი მესაჭით, დაკემსილი აფრით, მაგრამ მაინც თავისუფალი.