ზუგდიდის პროტესტი ერთ-ერთი ყველაზე ხმაურიანი და წინააღმდეგობრივი აღმოჩნდა. 50 დღეზე მეტია ქალაქში დემონსტრაციები უწყვეტად მიმდინარეობს. პირველად სწორედ ზუგდიდმა გაუწია წინააღმდეგობა ნიღბებისა და პიროტექნიკის კანონს, რომელიც 30 დეკემბერს ამოქმედდა — ადგილობრივმა აქტივისტებმა ბოიკოტი გამოუცხადეს რეპრესიულ კანონებს და აქციაზე, ზუგდიდის სამხარეო ადმინისტრაციასთან, ნიღბებითა და პიროტექნიკით მივიდნენ.
მიუხედავად იმისა, რომ პოლიციამ აქტივისტები დააჯარიმა, მარიამ სიჭინავა, კერენ ესებუა და ცაბუნია ვართაგავა არ დანებდნენ და ბრძოლას აგრძელებენ. ჯამში მარიამს — ექვსი, კერენს — სამი, ხოლო ცაბუნიას ერთი ადმინისტრაციული ჯარიმა დაუგროვდა. 13 იანვარს სამხარეო ადმინისტრაციასთან მარიამი დააკავეს და 15 იანვარს 5000-ლარიანი ჯარიმა დააკისრეს. 16 იანვარს კი კერენი და მარიამი დააკავეს — სასამართლომ მათ 5000-5000-ლარიანი ჯარიმა დააკისრა.
მედია აპრილი აქტივისტებს ზუგდიდში, დაკავებამდე შეხვდა და სტატიაში გაგაცნობთ მარიამს, კერენს და ცაბუნიას გაგაცნობთ. გაიგებთ, რა როლი აქვს მათ ცხოვრებაში აქტივიზმს, რას საქმიანობენ, როცა საპროტესტო აქციებზე არ არიან, რას ფიქრობენ მიმდინარე მოვლენებზე და როგორ გეგმავენ ბრძოლის გაგრძელებას.
“მე ვარ მარიამ სიჭინავა, 28 წლის, “დროას” ადგილობრივი ორგანიზაციის ხელმძღვანელი. ჩემი საქმიანობის უმეტესი ნაწილი ზუგდიდით და მისი სოფლებით შემოიფარგლება. რასაც ვაკეთებ, ვაკეთებ იმ იდეით, რომ ჩემს 9 წლის გოგონას და მის თანატოლებს ჰქონდეთ უკეთესი მომავალი, ევროპული განათლების საშუალება და საკუთარი თავის რეალიზება მოახდინონ საკუთარ ქალაქში”, — ასე ეცნობა მედია აპრილს მარიამ სიჭინავა.
“მე ვარ კერენ ესებუა. ვარ არტისტი, ყველაზე მარტივი ამის თქმაა. ბოლო პერიოდში აქტივიზმში ვარ, მაგრამ ძალიან არ მომწონს ეს სიტყვა. უბრალოდ ვიბრძვი იმისთვის, რომ ამ ქვეყანაში დემოკრატიულ ინსტიტუტებზე წვდომა შევინარჩუნოთ. მსიამოვნებს, რომ შემიძლია ვილაპარაკო აფხაზეთის საკითხზეც. ორი საკითხი, რომელიც ყველაზე მნიშვნელოვანია ჩემთვის და თუ კი აქტივიზმს რამეში ვიყენებ, ალბათ არის აფხაზეთისა და ქვიარ საკითხები”, — გვეუბნება კერენ ესებუა.
მედია აპრილის მკითხველი კერენს უკვე იცნობს. აქტივიზმის მიღმა მას ძალიან მრავალფეროვანი შემოქმედებითი სამყარო აქვს. მუსიკოსი, ლირიცისტი, პერფორმერი — მისი ნიშა ხელოვნებაში ამბოხია.
“მე ვარ ცაბუნია ვართაგავა, 33 წლის, სოციალური მუშაკი 15-წლიანი სამუშაო გამოცდილებით და სამოქალაქო აქტივისტი. მიცნობენ, როგორც ლგბტ აქტივისტს, რადგან ჩემი აქტივიზმი სამეგრელოში უკვე წლებია, ამ თემას უკავშირდება”, — გვიყვება ცაბუნია.
მას ზუგდიდი (და არა მხოლოდ) აქტივისტური საქმიანობით კარგად იცნობს. წლებია სათავეში უდგას ქალაქის განვითარების საკითხს, მუშაობს და აჟღერებს სოციალურ პრობლემებს. არის კლუბ “ბჟამინოლის” თანადამფუძნებელი. ჩვენთან საუბრისას თქვა, რომ გეგმაში ჰქონდათ DJ-ინგის სკოლის გახსნა, თუმცა, მიმდინარე პროცესებმა ამაში ხელი შეუშალა. აპირებს, ეს გეგმა მაინც განახორციელოს.
აქტივიზმის დასაწყისი
აქტივიზმი ყველასთვის სხვადასხვანაირად დაიწყო, თუმცა სამივე გააერთიანა ერთმა — უსამართლობასთან ბრძოლის სურვილმა.
“ჩემი აქტივიზმი ზუგდიდში დაიწყო გავრილოვის ამბების შემდეგ. როდესაც თბილისიდან ჩამოვედი ზაფხულის გასატარებლად და აღმოჩნდა, რომ ქალაქში არის ძალიან ბევრი გამოწვევა. ამ გამოწვევებთან გამკლავებას ადგილობრივები ცდილობენ, მაგრამ არ გამოსდით. იმიტომ, რომ უჭირთ ადგილობრივ ხელისუფლებასთან კონტაქტი. ახლა განსაკუთრებით” — ამბობს მარიამი.
ადგილობრივი ხელისუფლება საერთოდ დამუნჯებული, დაბრმავებული და დაყრუებულია. თითქოს მათ ირგვლივ არსებულ პრობლემებს, თუნდაც ინფრასტრუქტურულს, ისინი ვერ ხედავენ.
კერენი გვიყვება, რომ პატარა ასაკიდან ამბიციური იყო. მაშინაც და ახლაც პოლიტიკურ ლიტერატურას ხშირად კითხულობდა და უნდოდა პოლიტიკაში ყოფნა. უნდოდა ისიც, რომ თავისი ხელოვნება გამოეყენებინა, რათა სათქმელი ეთქვა “ცალკე და მარტოს”.
“თუმცა, ამ წლის გაზაფხულიდან უკვე მივხვდი, რომ შეუძლებელი იყო, არ შევერთებოდი მიმდინარე პროცესს ამ ქალაქში. ჩემი პირველი გამოსვლებისას არ მიფიქრია, რომ სიტყვით გამოვიდოდი სადმე ან ჩავერთვებოდი რამე პროცესში შიგნიდან. ნელ-ნელა ისე გამოვიდა, რომ ძალიან ბევრი სათქმელი დაგროვდა. ყველას სხვადასხვანაირად შეგვიძლია ამ ყველაფრის გახმოვანება და ყველა სხვადასხვანაირად ვიყენებთ არსებულ პლატფორმებს”, — ამბობს კერენი.
ცაბუნიამ აქტივიზმი იქამდე დაიწყო, სანამ სოციალურ მუშაობას პროფესიად აირჩევდა. ამბობს, რომ აქტივიზმის საფუძვლები ჯერ კიდევ სკოლის პერიოდიდან მოდის, როცა კლასელების უფლებების დაცვას ცდილობდა.
“თუმცა, აქტივიზმში გააზრებულად დავიწყე 2013 წლის 17 მაისს. უფროსი ასაკის ადამიანებს მძაფრად ემახსოვრებათ ეს დღე — როცა ჰომოფობიასა და ტრანსფობიასთან ბრძოლის საერთაშორისო დღეს გაუგონარი სისასტიკით დაარბიეს აქციის წევრები. ერთ-ერთი მონაწილე მეც ვიყავი. ეს იყო გარდამტეხი დრო, როცა მივხვდი, რომ რაღაც უნდა შემეცვალა. აქედან დაიწყო ჩემი აქტივიზმი.
ერთ დღესაც ასე გადავწყვიტე, რომ არ მინდოდა თბილისში დარჩენა და უნდა წამოვსულიყავი სახლში. აქ უფრო მეტის კეთება შემეძლო, ვიდრე თბილისში. შემდეგ, ვმუშაობდი საჯარო სამსახურში, პრობაციის ეროვნულ სააგენტოში, ზუგდიდში. აქაც ქალთა უფლებებზე, ოჯახში ძალადობის საკითხებზე ყველას ინფორმირებას ვცდილობდი და ადვოკატირებას ვახდენდი”.
მიუხედავად სხვადასხვა სახის რეპრესიული პოლიტიკისა და რეგიონში პროტესტის არსებობის სპეციფიკური სირთულეებისა, არც ერთ მათგანი არასდროს გამოკლებია ადგილობრივ წინააღმდეგობას. ცაბუნია ამბობს, რომ სამსახურიდან გამომდინარე, ბოლო დროს ისე აქტიურად ვეღარ ახერხებს აქციებზე ყოფნას, თუმცა ეს არ ნიშნავს იმას, რომ რამის ეშინია.
აქტივიზმი აფხაზეთისთვის
გარდა ზუგდიდისა, კერენისა და მარიამის ყოველდღიურობაში მუდამ არსებობს აფხაზეთი. კერენი საკუთარ ინსტაგრამ გვერდზე აქტიურად აშუქებს აფხაზეთში მიმდინარე ამბებს, მარიამი კი ჩართულია საქველმოქმედო საქმიანობაში. მათთვის ძალიან მნიშვნელოვანია, გვახსოვდეს საოკუპაციო ხაზს იქეთ დარჩენილი ადამიანები.
“აფხაზეთის საკითხს რაც შეეხება, ბევრი გვიმუშავია რეგიონში ამ ამბავზე. მათ შორის, კოვიდის პერიოდში ვაგზავნიდით მედიკამენტებს, პირბადეებს, სადეზინფექციო ხსნარებს. მუდმივად ვცდილობთ კომუნიკაციას იქ ჩარჩენილ ხალხთან. ომის შემდეგ, აფხაზეთიდან გამოქცეული რამდენიმე ახალგაზრდა შევიფარეთ. აფხაზეთელ ახალგაზრდებთან კონტაქტისას აღმოვაჩინეთ, რომ რამდენიმე წიგნი, რომელიც ჩვენთან ჯერ კიდევ თავისუფლად იყიდება, მათთან აკრძალულია. მაგალითად, საქართველოს ისტორია. ჩვენ ვცდილობთ ეს სახელმძღვანელოები მათ მივაწოდოთ. ის სახელმძღვანელოები, რომელსაც თვითონ გვთხოვენ”, — ამბობს მარიამი.
იხსენებს, რომ ჰქონდათ კამპანია — ასწავლე ინგლისური აფხაზეთელებს. ჰყავდათ 13 მოხალისე მასწავლებელი, რომელიც ონლაინ ატარებდა გაკვეთილებს აფხაზეთში მცხოვრები ბავშვებისთვის. მისი თქმით, ამან ძალიან კარგად იმუშავა.
კონტაქტი იმ ადამიანებთან, ვინც ენგურს მიღმა არიან დარჩენილები, ძალიან მნიშვნელოვანია და მათ უნდა ახსოვდეთ მუდმივად და ჩვენც უნდა ვაჩვენოთ, რომ გვახსოვს ისინი, როგორც ჩვენი ნაწილი. უმეტესად, როცა კონტაქტზე გავდიოდით ამ ადამიანებთან, უკვირდათ და ამბობდნენ “ჯერ კიდევ ვინმეს ვახსოვართ? არ გვჯერა, რომ იქეთ კიდევ ვინმეს ვახსოვართ”.
განსხვავება რეგიონისა და თბილისის პროტესტებს შორის
სამივე კარგად იცნობს ცენტრში არსებულ პროტესტებს, მაგრამ კიდევ უფრო კარგად იცნობენ ადგილობრივ წინააღმდეგობას — წინააღმდეგობას, რომლის ნაწილიც ყოველ დღე თავადვე არიან. ზუგდიდელი აქტივისტები საუბრობენ დემონსტრაციების განსხვავებულობაზე; იმაზე, თუ როგორია პოლიციური რეჟიმი ცენტრს გარეთ; რა ხერხებს იყენებს ხელისუფლება აქციის მონაწილეთა წინააღმდეგ.
“ზუგდიდში პროტესტი არის სრულად დეცენტრალიზებული. ჩვენ არ ვაკოპირებთ თბილისის პროტესტს. მიგვყავს აქცია ისე, როგორც მიგვაჩნია საჭიროდ, როგორც იქნება უკეთესი ქალაქისთვის. ვაკეთებთ ქალაქის ინტერესს მორგებულ აქციებს. ხშირად, ცენტრში წარმოდგენა არ აქვთ რეგიონის კონცეფციაზე.
განსხვავებულია პოლიციელების მიდგომაც, მხოლოდ იმ კუთხით, რომ არ გვირტყამენ და არ გვცემენ. თუმცა მათ აქვთ სხვადასხვა ხერხი. მაგალითად, ვიღაც პოლიციელები სწერენ პატარა გოგოებს. არიან ადამიანები, რომლებიც უკან დაგვყვებიან და გვითვალთვალებენ. რეგიონში რეპრესიები სხვანაირია და სხვანაირად იგრძნობა. შეიძლება შენი ბიძაშვილი იყოს პოლიციელი, რომელმაც გირჩიოს, რომ არ გახვიდე აქციაზე. ბევრჯერ გვქონია შემთხვევა, როცა “კეთილისმსურველი” პოლიციელები ნაცნობებს ურეკავენ და ეუბნებიან “არ გინდა აქციაზე გასვლა, იქ რაღაც პროვოკაცია იგეგმება, შენ რატომ გაისვრები ამაში. იქ ვინც დგას, თავისი ფულისთვის დგას” და ა.შ.”, — ამბობს მარიამი.
კერენი განმარტავს, რომ რეგიონული წინააღმდეგობა ძალიან მნიშვნელოვანია და როცა პროტესტი ყველგან არის, “მთელი ქვეყანა დუღს”.
მიყვარს იმის თქმა, რომ ეს რეჟიმი არის პროტესტის ალყაში მოქცეული. ქვეყანა მზად არის იმისთვის, რომ დაანგრიოს ეს სისტემა. ყველას აქვს იმის მზადყოფნა, რომ ნებისმიერ დროს, როცა საჭირო გახდება, ეს პროტესტის ფაზა კიდევ უფრო ძლიერი გახდეს. ქუჩებში არის სრული მობილიზება. სანამ ჩვენ ვდგავართ, თითქოს არაფერს ვაკეთებთ და უბრალოდ ვესაუბრებით ერთმანეთს, მივაღწიეთ იმას, რომ როტაციაზე ეს პოლიცია ვეღარ გაჰყავთ. ქალაქიდანაც ვერ გაჰყავთ პოლიცია. იციან, რომ როგორც კი მოშორდებიან ამ კიბეებს, რომელსაც იცავენ, აუცილებლად მივალთ საკრებულოსთან.
ცაბუნიაც ამბობს, რომ რეგიონში აქტივიზმი უფრო რთულია და წნეხიც ბევრად მეტია, რადგან სოციუმი უფრო მჭიდროა: “ყველა ერთმანეთს იცნობს. ბევრი რამის გათვალისწინება უწევს ადამიანს, სანამ რამეზე ხმას ამოიღებს. ახლა რომ ვაკვირდები, ჩემი საკმაოდ ბევრი ზუგდიდელი ნაცნობი თბილისში აქციებზე დგას, მაგრამ როცა აქ არიან, ზუგდიდში არასდროს გამოდიან ხოლმე გარეთ. მესმის მათი და არ განვსჯი. როცა დიდ ქალაქში არიან, ხმის ამოღების შესაძლებლობა მეტია. მეტად თამამი ხარ და იმის შანსი, რომ პოლიციელი შენი ნათესავი იყოს, აქ უფრო დიდია. თბილისში თუ პასუხისმგებლობა ბევრ ადამიანზეა გადანაწილებული, აქ შედარებით ნაკლებ ადამიანს უწევს ძალისხმევის გამოჩენა”.
გენდერული სტერეოტიპები აქტივიზმში
სტერეოტიპებს, რომლებიც ჩვენს რეალობაში, სამწუხაროდ, ძალიან მრავალფეროვანია, ნებისმიერ სფეროში მოღვაწე ქალი აწყდება. ეს გზა ჩვენმა რესპონდენტებმაც გაიარეს.
“მე უკვე ყველაფერი გამოვიბრძოლე. არც გენდერული ნიშნით ვამჩნევ ხოლმე ჩემს დევნას. წარმოუდგენელია ჩემთვის ვინმემ მითხრას — “კერენ, შენ ქალი ხარ და გაიწიე”. გამოვიარე ყველაფერი, მთლიანად სახე, როგორია იყო პოლიტიკურად აქტიური ახალგაზრდა ქალი პატარა ქალაქში. გამოვლილი მაქვს მთელი თავისი სიმახინჯით”, — იხსენებს კერენი.
მარიამიც ამბობს, რომ ხშირად ყოფილა კიბერ-ბულინგის სამიზნე, რომელიც ყველაზე ხშირად გენდერული ნიშნით ხდება.
“ეს ყველაფერი მე პირადად დიდი ხნის წინ გავიარე. ახლა არ ვაწყდები ამ პრობლემებს, რადგან იმ ადამიანმა, ვისგანაც შეიძლება პოტენციურად ეს საფრთხე იგრძნობოდეს, იციან, რომ ჩემთან არ გაუვათ. ერთადერთი, რაც ამ აქციებზე იყო, არის ფრაზები პოლიციელების მხრიდან, რომლებიც მიიჩნევენ, რომ ეს არ არის სექსუალური შევიწროება. უნდა აღვნიშნო ის სიძულვილის ენა და ქალთმოძულეობაც, რასაც ვაწყდები სოციალურ ქსელებში. კარგად ვიცით ეს ტროლ-ბოტების ფაბრიკა როგორ მუშაობს. ზუსტად ვიცით, ვინ ამუშავებს ზუგდიდში ამ ფაბრიკას. ასობით ექაუნთით წერენ ბინძურ ჭორებს და კომენტარებს. ერთი სახელი აქვს ამ ყველაფერს — ბოროტება და ადამიანის მორალურად გატეხის სურვილი”.
ცაბუნია ამბობს, რომ ქალი აქტივისტების უგულებელყოფის მცდელობები, მათი აზრის არ მოსმენა და არ გათვალისწინება ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებული სტერეოტიპული მიდგომაა.
კიდევ უფრო მძიმეა, როცა არ გხედავენ. არ აღგიქვამენ არსებად, რომელსაც დიდი ძალა აქვს. ეს კიდევ უფრო შეურაცხმყოფელია და ფიზიკურ ტკივილზე რთულად გადასატანია. არ არსებობ და რასაც შენ საუბრობ, ეგეც არ არსებობს, იმიტომ, რომ ქალი ხარ. ადრე უფრო იყო ასეთი შემთხვევები, ბოლო დროს თითქოს მსგავსი მიდგომები აღარ არის.
რუსული და ჰომოფობიური კანონები
ცაბუნია იმ მავნე მიზნებზე გვესაუბრა, რაც რუსულ კანონს აქვს და ისიც განმარტა, რომ ლგბტქია+ აქტივისტებმა ეს დამაზიანებელი დისკრედიტაციის კამპანია ჯერ კიდევ იქამდე გამოიარეს, სანამ ეს კანონი ამოქმედდებოდა.
“ახლა ვინც ჩემი თანამებრძოლია (ზოგიერთი მათგანი ადრეც ჩემი ძალიან ახლო მეგობარი იყო, ბევრიც რუსულ კანონთან ბრძოლის პერიოდში შემოვიმეგობრე), ყოველთვის ვეუბნები, რომ ახლა რა წნეხსაც გავდივართ ყველანი, ლგბტ აქტივისტებმა ეს წნეხი უფრო ადრე გავიარეთ. ჩვენ რუსული კანონის ძალა ვიწვნიეთ იქამდე, სანამ რუსული კანონი საერთოდ დაიწერებოდა.
ეს კანონი, რა თქმა უნდა, ემსახურება იმას, რომ ნელ-ნელა ადამიანებს თავისუფალი სიტყვის თქმა შეეზღუდოთ, დავსუსტდეთ და ვიქცეთ რუსეთის უკანა ეზოდ. რუსული კანონის ფუნქციაც სწორედ ეს იყო. ნებისმიერი ორგანიზაცია, რომელიც ადამიანის უფლებებისთვის იბრძვის, ფინანსდება დასავლეთიდან. არავის გაახსენდება რუსეთიდან დაფინანსებული ერთი ორგანიზაცია მაინც, რომელიც ადამიანის უფლებებს იცავს. არ არის მათთვის ეს საკითხი მნიშვნელოვანი”, — ამბობს ის.
აქვე ამატებს, რომ ასეთივეა ოფშორების კანონი, რომელიც “რუსეთის უკანა ეზოდ ქცევას”, ფულის გასათეთრებელ ქვეყნად გვაქცევს.
რაც შეეხება ჰომოფობიურ კანონს, ცაბუნია ამბობს, რომ ქვიარ თემი ისედაც ან უხილავია, ან თუ ხილვადია, წნეხის ქვეშაა და საბაზისო უფლებებისთვის ბრძოლა უწევს, ამ ფონს კი ჰომოფობიური კანონი კიდევ უფრო დაამძიმებს.
მიუხედავად იმისა, რომ ბოლო დროს რუსული კანონის წინააღმდეგ პირდაპირი შეძახილები არ გვესმის, აქტივისტებს კარგად ახსოვთ, საიდან დაიწყო მასშტაბური დემონსტრაციები. არ ივიწყებენ დაკავებულ თანამებრძოლებს, რომლებიც სწორედ ამ კანონის პროტესტის გამო, დღეს გისოსებს მიღმა არიან.
“ყველა პლატფორმიდან უნდა ვისაუბროთ იმ ადამიანებზე, რომლებიც ხელისუფლებამ უკანონოდ დააკავა. ადამიანებს ემუქრებათ უკანონო პატიმრობა. მათ თავი გაწირეს იმისთვის, რომ თუნდაც რუსული კანონი არ ყოფილიყო ქვეყანაში, ან ოფშორის, ან ანტი ლგბტ კანონი. გაწირეს თავი იმისთვის, რომ ამ ქვეყანაში დაინიშნოს ხელახალი არჩევნები. ვუდასტურებ მათ ჩემს დიდ პატივისცემას. მადლობა თავგანწირვისთვის, რადგან ეს გაკეთდა ჩემთვის და ჩემი შვილისთვისაც”, — ამბობს მარიამი.
კერენი აღნიშნავს, რომ საბრძოლველი ჯერ კიდევ ბევრია, მაგრამ ახლა მთავარია, უკანონოდ დაკავებულები მალე გათავისუფლდნენ.
“ქვეყანა განწირულია, გაყიდულია ნაკუწ-ნაკუწ და სამართალი აღსადგენია ძალიან ბევრ ადგილას — რიონში, შუქრუთში, ბალდაში. რაც შეეხება დაჭერილ მოქალაქეებს, ჩემთვის მთავარი არის, რომ ტყვეები გათავისუფლდნენ და დაუბრუნდნენ ოჯახებს. ამ ბრძოლის საწყისი არის ამ ხალხის გამოსვლა. შემდეგ უკვე მოდის ძალიან ხანგრძლივი და ხარისხიანი პოლიტიკური რეფორმები”.
არ იქნება სამართალი, არ იქნება მშვიდობა. ეს ქვეყანა ჩვენ გვეკუთვნის და გვეკუთვნის იმ პირობებით, როგორც ჩვენ გვინდა.
ცხოვრება აქტივიზმს მიღმა
გარდა იმისა, რომ ქვეყანაში დემოკრატიული ინსტიტუტების შენარჩუნებისთვის თანამოქალაქეებთან ერთად იბრძვიან და ამაში ბევრ რესურს ხარჯავენ, აქვთ სამსახური, ჰყავთ ოჯახები, ცხოველები და მრავალფეროვანი ინტერესები.
“აქტივიზმს მიღმა ვარ დედა, შვილი, და. ვცდილობ, რომ ეს მოვალეობები, რაც მაკისრია, როგორც შვილს, როგორც დას და როგორც დედას, პირნათლად შევასრულო მათ წინაშე. ამ დროისთვის სახლში ვცხოვრობთ მე, მამა და ჩემი შვილი. ვცდილობ, რომ ყურადღება ორივეს თანაბრად გადავუნაწილო. ვუვლი ძალიან ბევრ შინაურ ცხოველს — 4 ძაღლსა და 5 კატას. ესეც არის ჩემი მოვალეობების ძალიან დიდი ნაწილი აქტივიზმის მიღმა და იმის მიღმა, როგორსაც ადამიანები ქუჩაში მხედავენ”, — ამბობს მარიამი და ამატებს, რომ ამავდროულად დიასახლისია, ძალიან უყვარს სამზარეულოში ფუსფუსი და ამზადებს გემრიელ კერძებს.
კერენი გვიყვება, რომ უყვარს კითხვა და ცდილობს, დისციპლინირებულად გააგრძელოს წერა.
“ვცდილობ, ვაკეთო მუსიკა — ვმუშაობ ტექსტებზე, ვოკალზე. ძალიან ვცდილობ, რომ შევინარჩუნო საკუთარი ცხოვრების ის ხაზი, სადაც ვარ პერფორმერი”.
ცაბუნია პრაქტიკოსი სოციალური მუშაკია. ახლა სენაკის ფსიქიკური ჯანმრთელობის ცენტრში, სტაციონარულ განყოფილებაში მუშაობს:
ყოველ დღე დავდივარ სამსახურში და სამსახურის მერე გავდივარ აქციაზე. ეს არის ჩემი დღის რუტინა.
“ვცხოვრობ ზუგდიდსა და სენაკს შორის, სოფელ ხეთაში. ანუ ვმუშაობ ერთ მუნიციპალიტეტში და მეორეში დავდივარ აქციებზე. ვარ ორგანიზაცია “სამოქალაქო სოლიდარობის ფონდის” აღმასრულებელი დირექტორი. ოდესღაც ეს ორგანიზაცია შეიქმნა უკრაინელების დასახმარებლად — ვაგროვებდით თანხას და ვყიდულობდით გენერატორებს ზუგდიდთან დამეგობრებული ქალაქი პოკროვსკისთვის. თუმცა, ბოლო დროს სრულად გადმოვერთეთ რუსული კანონის პროტესტებზე”.
ზუგდიდში და ბევრ სხვა ქალაქში პროტესტი გრძელდება. ჩვენი რესპონდენტები მიიჩნევენ, რომ მნიშვნელოვანია, მეტი ყურადღება ეთმობოდეს წინააღმდეგობას რეგიონებში და არ იყოს აღქმა, თითქოს ადამიანები უკანონობას მხოლოდ ცენტრში აპროტესტებენ.