მედია აპრილის ბლოგის რუბრიკა ეთმობა სხვადასხვა ადამიანს და განსხვავებულ შეხედულებებს. ბლოგები არ არის სარედაქციო კატეგორია და მოიცავს ავტორების პერსონალურ მოსაზრებებს. მათ მიერ გამოთქმული პოზიცია შესაძლოა არ გამოხატავდეს მედია აპრილის პოზიციას.
[ბლოგის ავტორის სურვილია, რომ მისი ვინაობა არ დავასახელოთ].
ანკარაში ხუთი თვე ვცხოვრობდი. რომ მეკითხებიან, თურქეთში ყველაზე მეტად რა მოგეწონაო, რა თქმა უნდა, იმას ვეუბნები, რისი მოსმენაც უნდათ: საჭმელი, მეჩეთები, სხვა ღირსშესანიშნაობები. აბა, იმას ხომ არ ვიტყვი, რომ ჩემი ყველაზე საყვარელი მოგონება დილის ოთხ საათზე მეგობართან ერთად ბურგერ-ბარში ჯდომა და დედაჩემზე ლაპარაკი იყო. კედელზე, ზუსტად ჩემი სკამის ზემოთ ნახატი ეკიდა, — იმ წიგნის ილუსტრაცია, რომლის ტატუც დედაჩემს აქვს.
დედებზე ლაპარაკი მე წამოვიწყე. დამლას ვუთხარი, ყველაზე მეტად ის შეგრძნება მენატრება, გულზე დაწოლილ ლოდს რომ დედაჩემთან ლაპარაკით ვიშორებდი-მეთქი. პატარაობაში ეს ლოდი ხან სკოლაში მიღებული რვიანი იყო, ხან მეგობართან კამათი. დედაჩემი ყოველთვის ხვდებოდა, რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო, დაძინებამდე გვერდით მომიწვებოდა და ბევრს ვლაპარაკობდით. ცოტა ხანში, უთქმელობა აღარ გამომდიოდა. საიდუმლოსგან და ცრემლებისგან ერთდროულად ვიცლებოდი ხოლმე.
მერე დედაჩემი მეხუტებოდა.
ეს იყო ყველაზე უცნაური ჩახუტება, თითქოს, უცებ ყველაფერი მომეტევებოდა. ალბათ, ასე წარმოიდგენენ მორწმუნეები ღმერთთან შეხვედრას — დაცლილი ხარ და ყველაფერი, რაც კი ოდესმე დაგიშავებია, უკვე ვიღაცამ გაპატია.
დიდი ხანია, დედა ასე აღარ ჩამხუტებია. ერთი მხრივ იმიტომ, რომ დედაჩემი ემიგრანტია და შეიძლება რამდენიმე წელი გავიდეს ისე, რომ ერთმანეთს თვალიც ვერ შევავლოთ. თუმცა, მეორე მხრივ, იმიტომაც, რომ რაც უფრო ვიზრდები, მით უფრო ძნელად ვეტევი დედას მკლავებში. უფრო მახრჩობს, ვიდრე მათავისუფლებს, რადგან დიდობაში სკოლაში მიღებული რვიანი ლოდად აღარ მაწევს. ახლა უფრო დიდ ლოდს ვეზიდები:
მეგობარს ვაწყენინე. შეყვარებულს რაღაც უხეშად ვუთხარი. ჩემს დასთან სამი დღეა არ დამირეკავს. ბებოსთვის პასუხის გაცემა დამავიწყდა.
ცუდი მეგობარი ვარ. ჩემნაირ შეყვარებულს, ჯობს, დაშორდნენ. ბებო ალბათ მთელი ღამე ნერვიულობდა. ჩემი და უვარგისად მთვლის?
დანაშაულის შეგრძნების ამ ქარცეცხლში ხანდახან “ცუდი შვილი ვარ” ფიქრიც ბჟუტავს ხოლმე, მაგრამ იმდენად ღრმადაა ჩამარხული, ზემოთ ვერ აღწევს. ჯერ უკეთესი შეყვარებული, უკეთესი მეგობარი უნდა გავხდე, ჩემს დას და ბებოს უკეთ უნდა მოვექცე, სამსახური უნდა ვიშოვო, ყველა დავალება დავწერო, მერე იქნებ იმაზე თვითგვემისთვისაც მოვიცალო, რომ კარგი შვილი არ ვარ. ჯერ არა.
მეუბნებიან, სიარულის მანერა დედას გიგავსო. ალბათ, ეგრეა. სიარულის მანერაც დედას მიგავს და ის ადგილიც, სადაც დავაბიჯებ. მეც იმ სახლში გავიზარდე, რომელშიც დედაჩემი. ხანდახან ვფიქრობ ხოლმე, ნეტავ, რას ფიქრობდა? რა აწუხებდა? ისიც უფროსი დაა — ნეტავ, მასაც უვარგისი ეგონა თავი?
დედამისის ჩახუტება მისთვისაც პატიება იყო?
და დედამისისთვის?
მისი დედისთვის?
…
ევასთვის?
(ევას დედა არ ჰყავდა. ალბათ, ამიტომაც არ მიეტევა.)
ნეტავ, დედაჩემი ჩემზე ფიქრობდა? წარმომიდგენდა, როცა არ ვარსებობდი? თავიდანვე ვუყვარდი? მაშინ მაინც მოვწონდი?
ევასთვის დედას რომ ეთქვა, დღეს ზედმეტად ბევრი ჭამეო, ნეტავ იმ ვაშლს აღარ შეჭამდა? (ევას დედა არ ჰყავდა. ალბათ, ამიტომ ჩაიდინა ცოდვა.)
ბარში ჩემმა მეგობარმა დამლამ დედამისზეც მომიყვა. მთელი ღამე იმაზე ვფიქრობდი, როგორ გვანან დედები ერთმანეთს და კიდევ იმაზე, ნეტავ, როგორ აღმოვჩნდი იმ კედელთან, სადაც იმ წიგნის ილუსტრაცია კიდია, რომლის ტატუც დედაჩემს აქვს-მეთქი.
ცხოვრება უცნაურია, დედა-შვილები კიდევ რაღაც ჯაჭვით ერთმანეთთან დაკავშირებულები. როცა ჭიპლარს ჭრიან, ამ ჯაჭვს მაინც ვერაფერს უხერხებენ.
ევა არავისზე ყოფილა მიჯაჭვული (დედა არ ჰყავდა).