მედია აპრილის ბლოგის რუბრიკა ეთმობა სხვადასხვა ადამიანს და განსხვავებულ შეხედულებებს. ბლოგები არ არის სარედაქციო კატეგორია და მოიცავს ავტორების პერსონალურ მოსაზრებებს. მათ მიერ გამოთქმული პოზიცია შესაძლოა არ გამოხატავდეს მედია აპრილის პოზიციას.
ავტორი: აკი სელენჰალი
მთელი ცხოვრება სიყვარულს ვეძებდი. ბავშვობაში დამაჯერეს, რომ ჩემი სიყვარული მხოლოდ ბიჭის მიმართ იყო ვალიდური და იქიდან მოყოლებული ვოცნებობდი თეთრ რაშზე ამხედრებულ პრინცზე, რომელიც არსაიდან მოვიდოდა და შემიყვარებდა, გადამარჩენდა იმ რეალობისგან, ასე რომ გავურბოდი სულ, დღისით, თუ ღამით, რადგან ეს რეალობა მტკივნეული სიღარიბითა და ჩაგრული ქალებით იყო სავსე. ქალებით, რომლებიც გარიყა სოციუმმა, ქალებით რომლებიც პატრიარქატს დაუპირისპირდნენ, მაგრამ მის მარწუხებს ბოლომდე ვერ დააღწიეს თავი. არც კი მახსოვს, როდის გაჩნდა ჩემში პატარა გოგონას რომანტიკული ფიქრები მხსნელის შესახებ, მაგრამ ის რწმენა, რომ ეს მხსნელი აუცილებლად ბიჭი უნდა ყოფილიყო, ყოველთვის ცალსახა იყო. გოგოები ხომ არ არიან გმირები, გოგოები ხომ ყოველთვის მეორეხარისხოვანი ადამიანები არიან, რომლებიც იზრდებიან იმისთვის, რომ “გათხოვდნენ”, ნივთივით გასხვისდნენ და თავიანთ ახალ მფლობელს მორჩილად შვილები გაუჩინონ.
მთელი ცხოვრება სიყვარულზე ვოცნებობდი, კაცის სიყვარულზე, მაგრამ ეს სიყვარული არადა არ მოვიდა ჩემამდე. იმდენი ხანი ველოდი უშედეგოდ, ბოლოს ლამის დავიჯერე, რომ არც კი მქონდა იმის უნარი, ვინმე მყვარებოდა, ნამდვილად მყვარებოდა. ცხოვრების ბევრი წელი ასე მჯეროდა და მჯეროდა მტკიცედ, მაგრამ ერთ დღესაც ჩემში მტკიცედ გამჯდარი ქალობის ამ ბუნდოვან მოცემულობას დაუსხლტა ჩემი მზერა და სხვა რეალობა დავლანდე. ამ რეალობაში ძლივსღა სუნთქავდნენ საკუთარი ნამდვილი სურვილები იმ რწმენებისგან განყენებულნი და დაცლილნი, პატრიარქატის ამდენ წლიანი მუშაობით რომ ჩაბეტონებულიყვნენ გონებაში. ამ რეალობამ შემაშინა და გავექეცი, რადგან მასში არაფერი იყო მსგავსი იმისა, რისიც აქამდე მწამდა. ამ რეალობაში კაცი არ იყო გმირი და ქალი არ იყო ნივთი. მე არ ველოდი მხსნელ პრინცს, არამედ თავად ვიყავი მხსნელი. ამ რეალობაში მე არ მინდოდა შვილები და ვინმეს ცოლობა, მორჩილება, ან მსახურება.
ჩემი თავისთვის პირველმა თვალის მოკვრამ ისე შემაშინა, მაშინვე უკუვაგდე და უარვყავი. მისგან მოგვრილმა შიშმა ტოტალურად შემიპყრო და დამაბნია. მეგონა, ეშმაკის რაღაც მახეში გავყავი თავი და სასწრაფოდ უნდა გამომეღწია იქიდან, რათა ისევ დამეჯერებინა ის ყოველივე, რასაც მიმეორებდნენ ყოველდღიურად, ის რისიც მწამდა იქამდე. ძალიან ბევრს ვცდილობდი, რომ იმ მშვიდ მოცემულობაში განვსხეულებულიყავი ისევ, სადაც არანაირი რეალურად დამოუკიდებელი გადაწყვეტილების მიღება არ შემეძლო, რაც ჩემს სხეულსა და ცხოვრებას ეხებოდა, შესაბამისად, მშვიდათ ვცხოვრობდი სხვების, უფრო კონკრეტულად კი, კაცის ხატისთვის მოსაწონი ცხოვრებით. მაგრამ პროცესი უკვე დაძრული იყო და მას ვეღარაფერი შეაჩერებდა. ახლა რომ ვიხსენებ, საკუთარი თავის შეცნობის პროცესში, რამდენი ტკივილი, რამდენი ბრძოლა გამოვიარე და ამ ბრძოლებისგან დარჩენილი ჭრილობები ჯერ კიდევ არაა შეხორცებული, ზოგჯერ მიკვირს, როგორ შევძელი ეს მე ან სხვა იმ ქალებმა და ადამიანებმა, რომლებმაც აირჩიეს არ დანებებულიყვნენ, არ დაეთმოთ საკუთარი თავი და ებრძოლათ ჯერ მისი აღმოჩენისთვის, შემდეგ კი კიდევ უფრო რთულისთვის — შენარჩუნებისთვის. და როცა ვიაზრებ, რომ მთელი ეს პროცესი ჯერ კიდევ არ დასრულებულა და არც არავინ უწყის, როდის დასრულდება, ან რის ფასად, ანდაც საერთოდ ჩემი ცხოვრებით, მშვიდათ თუ შევძლებ ცხოვრებას, წყლის ნაყვა მგონია, ხოლმე, ყოველივე და ამ პაწია ხელის ჩაქნევისას, როცა თავს წამოყოფს ჩემი ის ვერსია, პატრიარქატის ილუზიებმა რომ შექმნეს და მაშინვე რეალობაში ხელების ფათურს იწყებს, ისე ვბრაზდები, ლამის პირდაპირ პარლამენტის წინ ვიყვირო, ვინც ვარ, ლამის სისტემას შევასკდე და ყველაფერი უკან მოვიტოვო წამებში. მაგრამ მერე ვიაზრებ, რომ ყველაზე მნიშვნელოვანი უკვე მოხდა, დავინახე რეალობა და თვალი გავუსწორე მას, ბევრი მცდელობისადა მიუხედავად, არ გავექეცი, და ჩავებღაუჭე, ისე ძლიერ ჩავებღაუჭე, რომ არც კი ვიცი, სიკვდილის გარდა რას შეუძლია, წამართვას ცხოვრების ყველაზე ღირებული შენაძენი, ანუ ცოდნა იმისა, თუ ვინ ვარ.
მე ვარ ქალი, რომელიც მოცემულ სისტემას არ ერგება. არ ერგება საკუთარი თვითაღქმით, სხეულის სიყვარულით, კაცების არ სიყვარულით, სტილით, საუბრის მანერით, ორიენტაციით და გენდერული თვითაღქმით. მე ვარ ქალი, რომელიც დაცლილია ქალობის იმ მოცემულობისგან, რასაც პატრიარქატი მთავაზობს. ქალი, რომელიც ხედავს და უპირისპირდება იმ სიმახინჯეებს, რომელთა შელამაზებულად მიწოდებასა და დაჯერებაზეც მუშაობს სისტემა. ქალი, რომელსაც მოსწონს ქალური სხეულის მქონე ადამიანები; ქალი, რომელსაც არ უნდა შვილი, რომელსაც უყვარს საკუთარი სხეულის თმა, სხვა ქალების სხეულის თმა, სხვა ქალები. მე ვარ ქალი, რომელმაც დიდი ძალისხმევის ფასად მიიღო ფაქტი, რომ ლესბოსელია, ქალი, რომელმაც აირჩია საკუთარი თავის მხსნელი თავად იყოს და კაცების ფსევდო გმირობასა და მაჩოიზმს სახეში სილა უთავაზოს. ქალი, რომელიც საკუთარსა და სხვა ქალების ყოველდღიურობაში ეჯახება და უპირისპირდება მიზოგინიას, სექსიზმს, ჰომოფობიას, ტრანსფობიას, კაპიტალიზმის ჩაგვრებსა და სიღარიბეს და რომც მოინდომოს, ვეღარ დახუჭავს თვალებს, ვეღარ მოიტყუებს თავს, ვეღარ გაექცევა რეალობას, რადგან ეს რეალობა ისეთი მტკივნეულია, ისეთი ჯოჯოხეთურია, რომ ვერაფრით დააჯერებს თავს, რა შელამაზებულ ტყუილებსაც ეუბნებოდნენ, სინამდვილე იყო.
სასაცილოა, მთელი ცხოვრება კაცის სიყვარულზე ვოცნებობდი და აღმოჩნდა, რომ პატრიარქატის შექმნილი კაცის ხატის სიყვარული უბრალოდ არ შემიძლია, არც არასდროს შემეძლო და ვერც ვერასდროს შევძლებ. და ეს ჩემი უსაყვარლესი ფაქტია საკუთარი თავის შესახებ, რომელიც ვაღიარე და მივიღე და ამ აღიარებით გამოჩნდა მთელი სივრცე იმისა რისი, ან ვისი სიყვარულიც შემიძლია. ამ სივრცის ცენტრში კი მე ვდგავარ საკუთარი თავის სიყვარულით სავსე.