მედია აპრილის ბლოგის რუბრიკა ეთმობა სხვადასხვა ადამიანს და განსხვავებულ შეხედულებებს. ბლოგები არ არის სარედაქციო კატეგორია და მოიცავს ავტორების პერსონალურ მოსაზრებებს. მათ მიერ გამოთქმული პოზიცია შესაძლოა არ გამოხატავდეს მედია აპრილის პოზიციას.
[ბლოგის ავტორის უსაფრთხოებიდან გამომდინარე, მედია აპრილი მის ვინაობას არ ასახელებს]
სამ დეკემბერს, მე-12 კლასელებმა დანარჩენი ბავშვებიც აიყოლიეს და ყველა მაღალი კლასის დაფაზე დაწერეს, რომ რუსეთი მტერია და ჩვენი გზა ევროპაშია. დილით, როცა მასწავლებლებმა ეს გზავნილი ნახეს, გულზე შემოეყარათ. განზრახ ატეხეს რუზრუზი დირექტორის გასაგონად. განსაკუთრებით აქტიურობდა ქართულის მასწავლებელი.
“თავხედები!”, — თქვა მან. ის მანამდეც გაბრაზებული იყო მათზე, რადგან იმავე მე-12 კლასელმა უთხრა, რომ თემას არა “დიდოსტატის მარჯვენაზე”, არამედ დღევანდელ მოვლენებზე დაწერდა.
დაფეთებულები დარბოდნენ კლასის დამრიგებლები. სკოლაში ისეთივე ქარიშხალი დადგა, როგორც მაშინ, როცა ვიღაც მოდის რესურსცენტრიდან.
მასწავლებლებმა ზუსტად არ იცოდნენ, რა მოჰყვებოდა ამას, იქნებ სულაც არაფერი, ან იქნებ ვიღაცას არ ეამებოდა, იმ ვიღაცას, ვის წინაშეც წარმდგარიყვნენ “არა პატივის მისაღებად, არამედ ძღვნად თვისსა”. ყველა მათგანს უგრძნო გულმა, რომ დაფაზე დაწერილი სველი ჩვრით არ გაიწმინდებოდა.
ატირეს მეექვსე კლასელი გოგოც, რომელსაც არაფრის დიდებით არ უნდოდა წაშლა. წააშლევინა დედამისმა — იმავე სკოლის ექთანმა და საარჩევნო კომისიის თავმჯდომარემ იმ სოფელში.
საოცარია, როგორი “არეულობის მოწყობა” შეუძლია თავისუფალ სიტყვას, თუნდაც იგი ხმამაღლა ნათქვამი კი არა, ხის დაფაზე, ულამაზოდ, ცარცით იყოს მიწერილი. ბავშვებმა ჯერ არ იცოდნენ, რომ დიქტატურის ლაკმუსი ზუსტად თავისუფალი სიტყვაა და როგორც კი იგი ვინმეს დასცდება, სისტემაში ქაოსი იწყება. ბავშვებმა არც ის იცოდნენ, რომ ეს სისტემა სადღაც შორს მყოფი, უცხო, საშიში და უცნობი ხალხისგან კი არა, საკუთარი მშობლის, საყვარელი მასწავლებლის ან კეთილი ნათესავებისაგან შედგება. თუმცა ახლა ხვდებოდნენ, ეჭვობდნენ და გრძნობდნენ, რომ რაღაც მნიშვნელოვანი თქვეს/დაწერეს. ის სიმტკიცე იგრძნეს, რომელიც ისტორიისა და ლიტერატურის გაკვეთილებზე, მასწავლებლის დუმილსა და სტრიქონებს მიღმა ამოუკითხავთ.
როცა საგაკვეთილო პროცესი დამთავრდა, მეექვსე კლასელი აბრუნდა კლასში და დაფაზე დიდი ასოებით დაწერა: “არა ძალადობას!”
თითქოს ყველაფერი უნდა მორჩენილიყო, მაგრამ მე-12 კლასელებმა აჭრელებული დაფების ფოტოები სოციალურ ქსელში გამოაქვეყნეს. დაიწყო ზარები მათთან და მათ მშობლებთან.
უფროსკლასელ ბიჭს დირექტორმა უთხრა, რომ არ შეიძლება ბავშვების ჩარევა პოლიტიკაში, რაზეც ბიჭმა მიუგო: “თქვენი ჩარევა შეიძლებოდა, როცა არჩევნების წინ ბებიაჩემთან და პაპაჩემთან მოხვედით და ქართულ ოცნებისთვის ხმის მიცემა სთხოვეთ?!”. პოსტის წაშლას თუ დამაძალებთ, სახლიდან წავალო…
მას არავინ ჰყავს ბებიის, პაპისა და ბიძის გარდა. სულ პატარები დაობლდნენ ის და მისი პატარა და, როცა მამამისმა თოფით დედამისი მოკლა. მიუხედავად ყველაფრისა, უზომოდ კეთილია, როგორც უბედურება გადატანილ ადამიანებს სჩვევიათ ხოლმე.
როცა ყველაფერი ჩაწყნარდა, ვკითხე, რატომ მოიქცა ასე. მიპასუხა, რომ ისე მოიქცა, როგორც მე ვასწავლე… არადა, არაფერი მითქვამს, გარდა იმისა, რომ ხშირად წავსულვარ დათმობაზე, საკუთარი გულისთქმის ხარჯით, რასაც დღემდე ძალიან ვნანობ…
მალე გაზაფხული მოვა. რატომ გამახსენდა ეს ამბავი? მათი კლასის დაფაზე ისევ დამხვდა წარწერა “რუსეთი მტერია!” — ამჯერად მარკერით, რომ ვეღარავინ წაშალოს.