მედია აპრილის ბლოგის რუბრიკა ეთმობა სხვადასხვა ადამიანს და განსხვავებულ შეხედულებებს. ბლოგები არ არის სარედაქციო კატეგორია და მოიცავს ავტორების პერსონალურ მოსაზრებებს. მათ მიერ გამოთქმული პოზიცია შესაძლოა არ გამოხატავდეს მედია აპრილის პოზიციას
ავტორი: თამთა ჩხაიძე
ათენის აეროპორტში ჩაძინებული 70 წლამდე ქალმა გამაღვიძა. შეიძლება თქვენთან ერთად მოვიცადოო, ქართულად მკითხა და ჩემ წინ დაჯდა. ასე დააზუსტა, რომ ნამდვილად ქუთაისში მივფრინავდი. ქალი იყო 67 წლის, საკმაოდ მორიდებული, საბერძნეთში ცხოვრობდა 30 წელზე მეტი და მესამედ ბრუნდებოდა საქართველოში.
ათენში სულ ოთხი დღით ვიყავი და ამ ოთხ დღეში იმდენი სევდა დავიგროვე, მეგონა, რომ ახალი ისტორიის მოსმენის ემოციური რესურსი აღარ მქონდა. მაინც ვცადე საუბრის დაყწება.
“ბადურა ჩამომეშალა და ოჯახმა გამომიშვა, მძიმეს ერთი თვე ვერ ავწევ. როგორ არ მინდოდა წასვლა” — უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა, ვიდრე ჩემ გასაგონად.
“ბადურა ჩამოგეშალათ?’” — შევუბრუნე კითხვა და ასე დავიწყეთ ნამდვილი საუბარი.
საქართველოში დაბრუნება მართლა არ უნდოდა, მანამ იმუშავა ჩამოშლილი თვალის ბადურით, სანამ ოჯახმა, ვისთვისაც მუშაობდა, არ გაუგო და ერთი თვით წასვლა არ აიძულა. იმ ერთ თვეზე ნერვიულობდა, ხელფასის გარეშე რომ უნდა ყოფილიყო თავის ქვეყანაში. ვუსმენდი და პერიოდულად სივრცეში უაზროდ ვიყურებოდი, რომ ცრემლები შემეკავებინა. ვბრაზებოდი ქვეყანაზე, რომელმაც ეს ქალი სამშობლოდან შორს სამუშაოდ გადახვეწა; ოჯახზე საბერძნეთში, რომელიც ქალს არც ისე კარგად ექცეოდა; ოჯახზე საქართველოში, რომელიც რეალობას გაურბოდა და არაფერს აკეთებდა ამ ქალის სახლში დასაბრუნებლად; ამ ქალზე, ასე რომ ექცეოდა საკუთარ ჯანმრთელობას და მერე ისევ ქვეყნის ყველა ყოფილ და მოქმედ ხელისუფლებაზე უამრავი ასეთი ქალი რომ გაწირა. მე ამ ქალის არ მესმოდა, ამ ქალს – ჩემი. ვერ იგებდა, რატომ ვფიქრობდი, რომ თუ ოჯახს ისე აღარ უჭირს, თუ შვილები უკვე “გზაზე დააყენა”, შვილიშვილებისთვის იქნებ უკვე შვილებს მიეხედათ და მას მხედველობით აღარ გადაეხადა ოჯახზე ზრუნვის ფასი. ქალი დიდად აღარ მელაპარაკებოდა, ჩუმად გავიარეთ უსაფრთხოების კონტროლი და საპასპორტო შემოწმება, ჩუმად ავედით თვითმფრინავში და საქართველოში წამოვედით.
ყველა ლეგალური და არალეგალური გზის გამოყენებით, ქართველმა ქალებმა სხვა ქვეყნის საზღვრების გადაკვეთა ჯერ კიდევ 90-იანებში დაიწყეს. წლები აცოცხლებდა საქართველოს ეკონომიკას მძიმე ფიზიკური შრომით მოპოვებული ფული, რომელსაც ემიგრანტები საქართველოში ოჯახის წევრებს უგზავნიდნენ. ბევრი არც არაფერი შეცვლილა, მეტიც, უფრო დავუახლოვდით დროს, რომელშიც ხელოვნურად ვშორდებოდით განვითარებულ სამყაროს. სიღარიბეს, ქვეყნისთვის მუდამ დაუძლეველ პრობლემას, დღეს სხვა გამოწვევებიც დაემატა. სამუშაოდ სხვა ქვეყანაში წასული ადამიანების რაოდენობა წლიდან წლამდე გაიზარდა. საზღვრის კვეთის არალეგალური გზები კიდევ უფრო ხიფათიანი გახდა, შრომა – კიდევ უფრო მძიმე.
ერთი შეხედვით, ჩემი შემთხვევითი ნაცნობის მსგავსი ისტორიები ცალკეული ადამიანების ცხოვრება და მათი მთავარი ამბავია, ფართო კონტექსტში კი გვიყვება ქვეყანაზე, რომელშიც დედები დაძინებულ ბავშვებს და მოხუც მშობლებს სახლში ტოვებდნენ და გაურკვეველ მომავალში, გაურკვეველი დროით მიემგზავრებოდნენ. იქ კი მუშაობდნენ, ბევრს ცდილობდნენ და ბევრს ითმენდნენ, ხანდახან შიმშილობდნენ და მაინც მუშაობდნენ, ძალიან ბევრს მუშაობდნენ… პარალელურად, მათგან შორს, ეკრანს მიღმა იზრდებოდნენ ბავშვები.
ორ წელიწადზე მეტია არ მტოვებს იმ ქალის სახე და მისი ისტორია. ისევე, როგორც ჩემი ახლობელი ქართველი ემიგრანტი ქალების ამბები, იმ დღეებში ათენში რომ ვნახე. მზიან ათენზე, ბერძნულ ღმერთებთან ერთად, სულ მახსენდებიან იქაური ქართველი ქალები. თავმომწონედ, ბერძნულად რომ ესაუბრებიან მიმტნებს და ცრემლიანი თვალებით გშორდებიან მეტროს სადგურში. თუმცა, როცა დაბრუნების დრო მოდის, ისევ ისეთივე ეჭვის თვალით უყურებენ მომავალს, როგორც ათწლეულების წინ, ბავშვები რომ ძვირფას ადამიანებს დაუტოვეს და მერე ათასი ქარტეხილი გადაიარეს.
- ემიგრაციაში მყოფი ქალების შესახებ ვრცლად შეგიძლია წაიკითხო მედია აპრილის სტატიაში: როგორია ქალების შრომა ემიგრაციაში — გამოცდილებები