“ერთი კომპიუტერი გვქონდა და რიგში ვიყავით. სხვათაშორის, არც კლავიატურაზე მუშაობა ვიცოდით მაინცადამაინც კარგად და გვყავდა ადამიანი, რომელიც ამ ჩვენს ხელით ნაწერ ტექსტებს აწყობდა მერე კომპიუტერში”, — ასე იხსენებს ეთერ თურაძე გაზეთ “ბათუმელების” დასაწყისს.

სახელი პრაგმატული მოსაზრებით შეარჩიეს — იცოდნენ, რომ ბათუმთან დაკავშირებით მაღალი მგრძნობელობა იყო და ადამიანებს მოუნდებოდათ მათი ქალაქის შესახებ გამოცემული გაზეთის ყიდვა. ამასთან, სურდათ, სახელი მარტივად დასამახსოვრებელი ყოფილიყო. მაშინ არც ფიქრობდნენ, რომ მათი გამოცემა შეიძლება მთელი ქვეყნის მასშტაბით გავრცელებულიყო. 

“არ არსებობდა მაშინ აჭარაში არავითარი თავისუფალი გამოცემა, ამიტომ გადავწყვიტეთ, რომ რაღაც განსხვავებული უნდა გაგვეკეთებინა”.

პირველი ნომერი 2001 წლის 26 მაისს გამოიცა, საქართველოს დამოუკიდებლობის დღეს. ეს იყო 8-გვერდიანი გაზეთი და როგორც ეთერი ამბობს, მაშინ კონკრეტული პერიოდულობით ვერ გამოსცემდნენ — “ვამბობდით, გამოდის, როცა გამოდისო”.

“ყველაფერი, ჩვენი გათვლით, მოვარგეთ მაშინ ბათუმს და საქართველოს დამოუკიდებლობის დღეს. ძალიან ბევრი ვიწვალეთ, ძალიან გაგვიჭირდა პირველი ნომრის აწყობა, მაგრამ მაინც გავაკეთეთ ისე, რომ გამოსულიყო 26 მაისს. ამაში ჩავდეთ ძალიან დიდი ძალისხმევა, პირველი გვერდის ტექსტიც მაგას მოვარგეთ”.

ამბობს, რომ კარგად ახსოვს პირველ ნომერზე მუშაობა, მანამდე გათენებული ღამეები და 26 მაისის დილამდე სტამბაში ყოფნა. 100 ცალი დაიბეჭდა და ახლა ერთი ეგზემპლარი აქვთ დარჩენილი. სიცილით ამბობს, ის ერთიც მე მაქვსო.

“არც პროფესიონალები არ ვიყავით, მოდი, ასე ვთქვათ. ახლა პირველ ნომრებს რომ ვუყურებ, ძალიან მეცინება, ისეთ რაღაცებს ვაკეთებდით, მაგრამ თან ვსწავლობდით პარალელურად. ისე შემოგვესწავლა ჟურნალისტიკა, რომ არ გაგვიგია”, — ამბობს ეთერი და ამატებს, რომ ხშირად დადიოდნენ ტრენინგებზე და კვალიფიკაციის ასამაღლებელ ახალ შესაძლებლობებს ეძებდნენ.

იხსენებს, რომ ძალიან დიდხანს იმ ერთ კომპიუტერზე, პენტიუმ სამზე მუშაობდნენ, მაშინაც კი, როცა “ბათუმელები” ყოველკვირეული გამოცემა გახდა. მერე ინტერნიუსმა აჩუქა პენტიუმ ერთი. ჯერ ტექსტს აწყობდნენ, მერე აკაბადონებდნენ [გაზეთის აკინძვა], მაგრამ პრინტერი არ ჰქონდათ, ამიტომ კომპიუტერს მოხსნიდნენ პროცესორს და ნაშრომი პროცესორითვე მიჰქონდათ სტამბაში, სადაც იღებდნენ პერგამენტზე და იწყებოდა ბეჭდვის პროცესი. 

“ძალიან კუსტარულად ხდებოდა ეს ყველაფერი — ბეჭდვაც, ჩვენი მუშაობაც. არანაირი ინსტრუმენტი, რაც ჟურნალისტს სჭირდება, არ გვქონია, უბრალოდ კალამი და ფურცელი გვქონდა. ასე ვმუშაობდით”.

ფინანსები თავიდანვე პრობლემა იყო. ამიტომ მუშაობდნენ, მაგრამ ხელფასს არ იღებდნენ. გაზეთის გაყიდვებით მიღებული შემოსავალი ვერც ოფისის ქირას, სტამბისა და სხვა ხარჯებს უმკლავდებოდა. ეთერი იხსენებს, რომ იმ პერიოდში საქართველოში იყო ჩამოსული ღია საზოგადოების ფონდის აღმოსავლეთ ევროპის დირექტორი და “ბათუმელების” ოფისში მივიდა. როცა სტუმარმა ნახა, რა პირობებში მუშობდნენ — ერთი კომპიუტერით, არც მაგიდა ჰქონდათ და არც სკამები, ოფისიდანვე დარეკა და მეორე დღეს “ბათუმელებმა” პირველი ფინანსური მხარდაჭერა მიიღო. ამ ფულით დიდი, ფერადი პრინტერი იყიდეს. ამავე გრანტის ფარგლებში იყო სხვა ტიპის ფინანსური მხარდაჭერაც და მაშინ დაიწყეს ხელფასების გაცემა, ასევე, დავალიანებების გასტუმრება.

“ალბათ დაიხურებოდა გაზეთი, რომ არ ყოფილიყო ეს მხარდაჭერა, რადგან ძალიან დიდ კრიზისში ვიყავით. მიუხედავად იმისა, რომ ასე ვშრომობდით, ხელფასს არ ვიღებდით და აღჭურვილობა არ გვქონდა, ვიხდიდით ოფისის იჯარის თანხას და სტამბის თანხას, რომელიც გვაძლევდა საშუალებას, როცა გვექნებოდა, მაშინ გადაგვეხადა, ამ მხარდაჭერის გარეშე ვერც ერთ შემთხვევაში ვერ გავაგრძელებდით ფუნქციონირებას”.

გაზეთის დაარსებიდან 15 წლის შემდეგ მიიღეს მტკივნეული გადაწყვეტილება — გააჩერეს ბეჭდური გამოცემა და გადავიდნენ ონლაინ ვერსიაზე. ეთერი ამბობს, რომ ეს იყო პრაგმატული ნაბიჯი, რადგან ხარჯი დიდი იყო და გაყიდვები ვერ უმკლავდებოდა. რამდენიმე თვის განმავლობაში ჟურნალსაც გამოსცემდნენ, შემდეგ კი საბოლოოდ დამკვიდრდნენ, როგორც ონლაინ გამოცემა.

“ბეჭდური გამოცემა აშკარად ფუფუნებაა, ძალიან ძვირი ღირს ეს ყველაფერი, მაგრამ მეორე საკითხი ისაა, რომ აუდიტორიაშიც შეიცვალა ქცევა. ახალგაზრდა თაობა მაინც გაჯეტების თაობაა, ჩვენი აუდიტორიაც გაჯეტების თაობაა და არ დაიჭერდა გაზეთს ხელში, აღმოჩნდა, რომ არ დაიჭერდა. ეს დავინახეთ და ამიტომ გავაჩერეთ. რა თქმა უნდა, იყო მტკივნეული. პირადად მე, ონლაინს არ ვაღიარებდი ძალიან დიდხანს, ტექსტის ჟურნალისტი ვიყავი, წერა მიყვარდა, სტატია, გაზეთის ხელში დაჭერა, ნატურალური პროდუქტი. მაგრამ სწორი იყო, ცოტა უფრო ადრეც უნდა გაგვეჩერებინა, ახლანდელი გადასახედიდან”.

ზეწოლა სხვადასხვა ხელისუფლების პირობებში და ბრძოლა თავისუფლებისთვის

ეთერი იხსენებს, რომ გაზეთის მესამე ნომერზევე იყო პრობლემები — თითების თეატრის ხელმძღვანელთან ინტერვიუს, რომელიც არაკომფორტულ სამუშაო გარემოზე საუბრობდა, მძაფრი რეაქციები მოჰყვა. 

უკვე 2003 წლისთვის “ბათუმელები” ძალიან პოპულარული გამოცემა იყო და აქტიურად აკრიტიკებდა ასლან აბაშიძის მმართველობას.

“განა იმიტომ, რომ რამე ინტერესები გვქონდა. უბრალოდ, ის გარემო, სადაც ვიყავით, იყო წარმოუდგენელი. არ ვიცი, რა ტიპის მმართველობა იყო, ავტოკრატიაც არ იყო, სახელს ვერ ვუძებნი. ფეოდალიზმის ნიშნები ჰქონდა, მაგრამ ლოკალური იყო. ასე თუ ისე რეგიონს ფარავდა მმართველობის ეს სტილი”.

მერე იყო ვარდების რევოლუცია, რომელსაც რამდენიმე თვეში, 2024 წლის 6 მაისს ასლან აბაშიძის გაქცევა მოჰყვა. ადამიანის უფლებების დარღვევა, კორუფცია და ძალაუფლების კონცენტრირება აბაშიძის ოჯახის წევრების ხელში — ეს არის აბაშიძის 13-წლიანი მმართველობის შედეგები აჭარაში. 

ასლან აბაშიძე 1991 წლიდან აჭარის ავტონომიური რესპუბლიკის უზენაესი საბჭოს თავმჯდომარე იყო. ორი ვადის შემდეგ, 2001 წელს აჭარის ავტონომიური რესპუბლიკის მეთაური გახდა და ამ პოსტზე იყო 2004 წლის 6 მაისამდე.

ვარდების რევოლუციის დღეს, 2003 წლის 23 ნოემბერს აჭარის კონსტიტუციაში შეტანილი ცვლილებების მიხედვით, აბაშიძეს მიენიჭა უმაღლესი პოლიტიკოსის და სამხედრო პირის თანამდებობა, რომელსაც სამხედრო ფორმირების ყოლის უფლება ეძლეოდა. 24 ნოემბერს მან აჭარის ტერიტორიაზე საგანგებო მდგომარეობა გამოაცხადა და დაგმო ვარდების რევოლუცია.

2003 წლის ნოემბრიდან 2004 წლის მაისამდე პერიოდში იყო აბაშიძის ბოიკოტი ცენტრალური ხელისუფლების მიერ გამოცხადებულ არჩევნებთან დაკავშირებით, შეხვედრები, მოლაპარაკებები, მოთხოვნები, აქციები, დარბევები, აბაშიძის მოწინააღმდეგეთა ცემა, დაკავებები, აჭარაში საგანგებო მდგომარეობის მეორედ გამოცხადება, რუსეთის მიერ აჭარასთან გამარტივებული სავიზო რეჟიმის დაწესება, ასლან აბაშიძის მოწოდებები მოსახლეობას იმის შესახებ, რომ თავიდან აიცილონ ახალი კონფლიქტი აჭარაში, “როგორც ეს თავის დროზე აფხაზეთსა და სამხრეთ ოსეთში მოხდა“, პრეზიდენტ სააკაშვილის არ შეშვება აჭარაში და ადმინისტრაციულ საზღვარზე მდებარე ჩოლოქისა და ქაქუთის ხიდების აფეთქება. ასევე, ცენტრალური ხელისუფლებისგან მოწოდებები, რომ განაიარაღოს რეგიონში მოქმედი უკანონო შეიარაღებული დაჯგუფებები და აბაშიძის უარი, მისი მხრიდან რეზერვისტების მობილიზება.

საბოლოოდ, აბაშიძე იძულებული გახდა დამორჩილებოდა ცენტრალური მთავრობისა და ბათუმის ქუჩებში გამოსული მომიტინგეების მოთხოვნებს. რუსეთის უშიშროების საბჭოს მდივანთან, იგორ ივანოვთან ბათუმში გამართული შეხვედრის შემდეგ, აბაშიძე მასთან ერთად მოსკოვში გაემგზავრა.

წყარო: Civil.ge

სწორედ ამ პერიოდში, 2001 წლიდან გაზეთი “ბათუმელები” აშუქებს უკაკონობას, კორუფციას, ადამიანის უფლებების დარღვევებს აჭარაში. თუმცა გამოცემას კრიტიკულობა არ დაუკარგავს არც 2004 წლის 6 მაისის შემდეგ, როცა ქვეყანას ნაციონალური მოძრაობა მართავდა და არც 2012 წლის პირველი ოქტომბრის შემდეგ, როცა ხელისუფლებაში ქართული ოცნება მოვიდა. ამ პერიოდში გაზეთი “ბათუმელები” არაერთხელ გამხდარა თავდასხმის სამიზნე, ფიზიკურად უსწორდებოდნენ მათ თანამშრომლებს, თუმცა გუნდი მუშაობას აგრძელებდა. 

ეთერი იხსენებს კონკრეტულ მაგალითებსაც:

“ერთ დღეს თანამშრომელს ბულვარში თავს დაესხნენ და სასტიკად სცემეს, ისე, რომ ფეხზე ვერ დადგა დიდი ხნის განმავლობაში. მეორე შემთხვევაში მე თვითონ დავტოვე თანამშრომელი სადარბაზოსთან და ღამის ოთხ საათზე დამირეკა, სადღაც ვარო, არ ვიცი ვინ გაიტაცა, საავადმყოფოში მივიყვანეთ და ძლივს გადარჩა”.

აღნიშნავს, რომ წლების განმავლობაში ძალიან ბევრი ტიპის ზეწოლა გადაიტანეს. როგორც ჩანს, როცა ხარ ამ პროცესში, ვერ ხვდები, რამდენად საშიშია ეს ადამიანის ჯანმრთელობისთვის, სიცოცხლისთვის, ფსიქიკური მდგრადობისთვისო.

“ახლანდელი გადასახედიდან ვამბობ, რომ მაშინ ვერ ვიაზრებდით, რამდენად საშიშ გარემოში ვიყავით. უბრალოდ გვიყვარდა ჩვენი პროფესია. ძალიან ბევრი სასტიკი რამ ხდებოდა, მაგრამ ამას არ ვეპუებოდით. ვერც ვიაზრებდით, რომ ეს იყო საშიში. შეიძლება ასაკის ბრალია ან აზარტის ბრალია — 25 წლის როცა ხარ, ცოტა სხვანაირად ცხოვრობ, როგორც ჩანს. ასე მოხდა, რომ არ შევეშვით”, — ამბობს ეთერი.

მიუხედავად ამისა და არაერთი მუქარისა, აქამდე არასდროს ჰქონია განცდა, რომ შეიძლება ვიღაცას ქუჩაში მოეკლა. 

“იარაღიანი კაციც მოსულა ოფისთან და ჰაერში უსვრია; ვიღაცა მეუბნებოდა, რომ ტყეში გადაგათრევ და ნახე, რას გიზამ, მაგრამ დღემდე არ მქონია განცდა, რომ ქუჩაში შეიძლება ვიღაც თავს დამესხას ზურგიდან. ახლა მაქვს”.

“ეს არის ყველაზე სასტიკი რეჟიმი, რაშიც მე მიმუშავია, ნამდვილად. […] არც ასლან აბაშიძეს, არც მიხეილ სააკაშვილს დიდად არ მოსწონდათ ჟურნალისტები და მეხოტბეები მოსწონდათ ყოველთვის, ჩვენ კი არასდროს ვყოფილვართ მეხოტბეები, მაგრამ ის, რომ ჟურნალისტიკა არ უნდა არსებობდეს, არც აბაშიძის ტვინში არ იხარშებოდა. ქართული ოცნება კი, არამხოლოდ ყველაფერს აკეთებს, რომ მედია გაქრეს, არამედ ყველაფერი გააკეთეს იმისთვის, რომ ამ პროფესიის დისკრედიტაცია მოხდეს. ეს არის კამპანიური ხასიათის, ორგანიზებული ბრძოლა სიტყვისა და გამოხატვის წინააღმდეგ. ამას არავინ არ აკეთებდა”. 

ეთერი ამბობს, რომ ახლა არის გარემო, როცა ჟურნალისტი ველზე მუშაობისას ხშირად შეუმჩნეველი უნდა დარჩეს, რადგან არ იცი, რა ტიპის ადამიანების მობილიზება იქნება. მაგალითად მოჰყავს ბოლო წლების აქციებიც, როცა პრესის წარწერის მქონე სამოსზე უარი თქვეს, რადგან ეს კი არ იცავდა, სამიზნედ აქცევდა.

“ვცდილობთ, რომ არ დავზიანდეთ ფიზიკურად, თორემ პროფესიაში, რა თქმა უნდა, დავრჩებით, მით უფრო, რომ არ ვიცი ახლა სხვაგან სად უნდა წავიდე, რა უნდა ვაკეთო. არც მინდა, რომ სხვა რამე ვაკეთო, მე მომწონს ის საქმე, რასაც ვაკეთებ. ძალიან დამღელია, რთულია, უკვე არაადამიანური გარემოა, უკვე ძალიან საშიში გარემოა, მაგრამ მე მომწონს ეს პროფესია. ჯერ ვაპირებ, რომ ვიყო ამ პროფესიაში, იქამდე მაინც, ვიდრე ჩვენი ქვეყანა მყარად არ შედგება, როგორც სიტყვისა და გამოხატვის თავისუფლების დამცავი ქვეყანა. არ ვთვლი, რომ უნდა გავერიდო და დავემალო. არც შემიძლია და არც სურვილი მაქვს, მით უფრო, ახლა სად უნდა წავიდეთ, მზია ციხეშია და გამორიცხულია. სულ ყველაფერი რომ გაჩერდეს, ჩვენ ვერ გავჩერდებით, ამის უფლება არ გვაქვს”. 

“მზიამ ძალიან დიდი მსხვერპლი გაიღო, ამის იქეთ სიცოცხლეა”

მზია ამაღლობელი გაზეთ “ბათუმელების” თანადამფუძნებელია. ის 2025 წლის 11 იანვარს, პოლიციელ დგებუაძისთვის სილის გაწვნის გამო დააკავეს. 6 აგვისტოს მას 2 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯეს.

ეთერი ამბობს, რომ მზიას საკანში გამოკეტვა ამ რეჟიმის ბუნებას კარგად აჩვენებს. მით უმეტეს, იმის გათვალისწინებით, რომ მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობა კარგად იყო ცნობილი და მაინც ეს გადაწყვეტილება მიიღეს. ძალიან მეშინოდა იმ შედეგის, რაც უკვე დადგაო, აღნიშავს ეთერი. მისი აზრით, ქართული ოცნების მხრიდან ეს არის იმის დემონსტრირება, “დაგვანახონ, რომ შეუძლიათ დაგვსაჯონ, შეუძლიათ გაგვანადგურონ და შეუძლიათ წაგვართვან ჯანმრთლეობის მდგომარეობა, თავისუფლება. მზიას პატიმრობა ამას ითვალისწინებს, სხვას არაფერს. სხვა მიზანი ამას არ აქვს”. 

ხაზს უსვამს პროკურატურის დამოკიდებულებას და ცინიზმს უწოდებს განცხადებებს, თითქოს არსებობდა განმეორებითი დანაშაულის საფრთხე და აღკვეთის ღონისძიება ამიტომ არ უნდა შეცვლილიყო — “მაშინ, როცა ადამიანი, ფაქტობირვად, უსინათლოა”.

“მზიამ დაკარგა, გაიღო ისეთი რამ, რასაც ვერასდროს დაიბრუნეს, არაფრის გამო. მსხვერპლად აქციეს არაფრის გამო, იმიტომ, რომ თავხედი და უზრდელი პოლიციელი შეხვდა გზაზე”, — ამბობს ეთერი.

ერთმანეთს წერილებს იშვიათად უგზავნიან. როგორც წესი, ყოველ შაბათს მზია რეკავს ციხიდან და დაახლოებით 5-7 წუთის განმავლობაში საუბრობენ — დროს ანაწილებს, რომ ოჯახთანაც შეძლოს საუბარი. არასდროს უთქვამს, რომ რამე სჭირდებაო, ამბობს ეთერი.

“რომელიღაც დეპუტატმა თქვა მგონი, ჩვენს ციხეში წამება არ არისო. აბა რა არის, რაც მზიამ გაიარა? აბა რა არის?!”

ციხეში არსებული სიტუაციის ან საკუთარი ჯანმრთელობის შესახებაც თითქმის არაფერს ჰყვება. ამაზე ინფორმაცია, ძირითადად, ადვოკატებს გამოაქვთ. სანამ სასამართლო პროცესები მიმდინარეობდა, მზიას სხდომაზე ხვდებოდნენ და წონის კლებით ვარაუდობდნენ, რომ ჯანმრთელობის მდგომარეობა გაუარესებული იყო. განსაკუთრებით ღელავენ მხედველობაზე. როგორც ეთერი ამბობს, ბოლო პროცესამდე მზიას კვლევები ჩაუტარდა და ძალიან მძიმე ვითარებაა — სჭირდება ოპერაცია, მაგრამ უცნობია, რამდენად უსაფრთხო და ეფექტური იქნება ეს ციხის პირობებში.

“მასთან საუბარი არის საზოგადოებრივ საჭიროებებზე, კანონებზე, განხილვებზე, მის პირადთან დაკავშრებით ინფორმაციას, პრინციპში, არ გვაწვდის”. 

ეთერ თურაძე ამბობს, რომ მზიას დაკავების შემდეგ “ბათუმელების” რედაქციაში ყველაფერი 100%-ით შეიცვალა. მაგრამ მზიას მაგალითმა ბევრი რამ შეცვალა ქართულ ჟურნალისტიკაშიც — გარდა სოლიდარობისა, რაც კოლეგების მხრიდან იყო, მზია წარდგენილია ისეთ ჯილდოებზე, რომლებშიც, როგორც წესი, ხვდებიან ჟურნალისტები ყველაზე ნაკლებ დემოკრატიული ქვეყნებიდან.

“წარმოიდგინეთ რა მოხდა, რომ ჰაველის პრემიაზე წარადგინეს ადამიანი და შორთ ლისთში გავიდა. ეს რას ნიშნავს? რომ სად ვართ? ჯოჯოხეთში აღმოვჩნდით ყველა ერთად და ჟურნალისტიკისთვის ჯოჯოხეთური გარემოა. ეს მეტს ხომ არაფერს ნიშნავს, როცა ჰაველის პრემიის შორთ ლისტშია. როცა კლუნის ფონდი მუშაობს მზია ამაღლობელის საქმეზე, ეს რას ნიშნავს? არასდროს ყოფილა ასეთი პრეცენდენტი საქართველოში. ეს ნიშნავს, რომ სამართლებრივადაც ჯოჯოხეთი გვაქვს ქვეყანაში და კანონი არ არსებობს”.

“ყველაფერი შეტრიალდა, გამრუდდა და სისტემა, რომელიც ადამიანის კეთილდღეობაზე უნდა იყოს მიმართული, კანონი, რომელიც უნდა გიცავდეს და უნდა გეუბნებოდეს, რომ ჟურნალისტის საქმიანობა არის ხელშეუხებელი და ხელშეშლა დასჯადია, ახლა პირიქით გეუბნება — რომ მოგკლავს, დაგიჭერს, გაგანადგურებს”.

ეთერი ამბობს იმასაც, რომ ამ პროცესში ძალიან ბევრი ადამიანი დაკარგეს, მაგრამ ბევრი კარგი მეგობარიც შეიძინეს. 

“როცა კარგად ხარ, მაშინ ალბათ ადვილია მეგობრობა და როცა ასეთ გასაჭირში დაუმეგობრდები ადამიანს, ეს არის, როგორც ჩანს, ნამდვილი მეგობრობა”, — ამბობს ეთერი და ამატებს, რომ ჟურნალისტების მხრიდან იხილეს საუცხოო სოლიდარობა და ერთიანობა, რაც ძალიან მნიშვნელოვანი იყო.

“ამ ქვეყანაში ჟურნალისტიკას ვერ მოკლავენ”

“ჩვენ მიმართ რომ არ ყოფილიყო ასეთი მაღალი ნდობა და ასეთი დიდი მხარდაჭერა საზოგადოების, ბევრად მეტად გავითელებოდით, გაგვთელავდნენ. ისედაც არ დაუკლიათ, მაგრამ, შესაძლოა, ვერც მოგვეხერხებინა წამოდგომა”, — აღნიშნავს ეთერი აუდიტორიის ნდობაზე საუბრისას და ამატებს, რომ ამ კაპიტალს ბევრი წლის განმავლობაში აგროვებდნენ. მისი თქმით, ნდობა ძალიან ღირებული მონაპოვარია ყველასთვის და, განსაკუთრებით, მედიისთვის.

“აუდიტორიის ნდობამ და მხარდაჭერამ, ეს არ არის, მართლა არ არის ტრაფარეტული სიტყვები, შეგვაძლებინა მოგვეკრიბა ძალები და ისევ გაგვეგრძელებინა პროფესიული საქმიანობა. მე მგონია, რომ მზიაც, ფიზიკურად რომ გადარჩა ციხეში, ამ ნდობისა და მხარდაჭერის დამსახურებაა”.

ეთერის თქმით, ახლა ისეთ გარემოში ვართ, როცა თავისუფალი მედიის გადარჩენა ქვეყნის გადარჩენის ტოლფასი გახდა — ქართული ჟურნალისტიკა თუ გადარჩება, ამ ქვეყანას ექნება შანსი, გახდეს ცივილური სამყაროს ნაწილი.

“აი, ასეთი ტოლობა დაიდო. უცნაურია ხომ? მაგრამ ასეა, რომ ამ ქვეყანში თუ გადარჩება თავისუფალი ჟურნალისტიკა, გადარჩება თვითონ ქვეყანა და გადავრჩებით ჩვენ, ადამიანები. ასეა.”

“უბრალოდ, ძალიან დაგვჩაგვრეს, დაგვჩაგრა ამ სისტემამ და ძალიან ჭირდა ფეხზე წამოდგომა, ამ საქმესთან დაბრუნება, მაგრამ სხვა გზა არ იყო და სხვა გზა არ გვქონდა უბრალოდ. არც ახლა არ გვაქვს სხვა გზა. ყველაფერი რომ გაჩერდეს, ჩვენ ვერ გავჩერდებით, ძალით თუ არ შეგვბოჭეს, ან იქ ბიბლიოთეკის კუთხესთან კარგი სიბნელეა და შეიძლება ვიღაცა დამხვდეს… მერე გავჩერდებით ალბათ, სხვა შემთხვევაში არა”.

ჩემი ტვინი არ უშვებს, რომ შეიძლება საქართველოში მედია გააქრონ, დაადუმონ, მოკლანო, ამბობს ეთერი. მერე ამატებს, რომ არც გულუბრყვილოა და არც ზერელე ოპტიმიზს ეჭიდება — კარგად იცის, რომ არავინ აპირებს დანდობას და წინ რთული გზაა, ძალიან დიდი მანქანა მუშაობს დამოუკიდებელი მედიის წინააღმდეგ და არის უამრავი გამოწვევაა, რომელთა დასაძლევად ჟურნალისტები ძალიან ბევრს აკეთებენ.

“არავინ აპირებს დანდობას, მაგრამ არც ჩვენ ვაპირებთ გაჩერებას და მგონია, რომ ამ ქვეყანაში ჟურნალისტიკას ვერ მოკლავენ. დარწმუნებული ვარ, ასე მჯერა”. 

---

არსებული გამოწვევების საპასუხოდ, დამოუკიდებელი მედიების მხარდაჭერის მიზნით შეიქმნა ერთიანი პლატფორმა: sinatle.media. დღეს საქართველოში დამოუკიდებელი ონლაინმედია გადარჩენისთვის იბრძვის. რეპრესიული რეჟიმი ცდილობს ჩაახშოს ხმები, რომლებიც სიმართლეს ამბობენ.

22 ონლაინმედია მთელი საქართველოდან გავერთიანდით, რომ დავიცვათ ის, რაც ყველას გვეკუთვნის: თავისუფალი სიტყვა და დემოკრატია. კამპანიაში მონაწილე ონლაინ მედიებს შორის არის რადიო მარნეულიც.

შენი მხარდაჭერა ამ ბრძოლაში გადამწყვეტია. გადარიცხე დამოუკიდებელი ონლაინმედიის მხარდასაჭერად და დაგვეხმარე ინფორმაციის გავრცელებაში