მედია აპრილის ბლოგის რუბრიკა ეთმობა სხვადასხვა ადამიანს და განსხვავებულ შეხედულებებს. ბლოგები არ არის სარედაქციო კატეგორია და მოიცავს ავტორების პერსონალურ მოსაზრებებს. მათ მიერ გამოთქმული პოზიცია შესაძლოა არ გამოხატავდეს მედია აპრილის პოზიციას.
ავტორი: ელენე ზაქაშვილი
“მეც არ მომწონს ქალების ფეხბურთი, კრივი და ბოდიბილდინგი. ქალი უნდა იყოს ჭკვიანი, ნაზი და ლამაზი” — ამ ტექსტით აქვს ერთ FB მომხმარებელს იმ კაცის წერილი გაზიარებული, ყველა გადაცემა რომ ამოწურა და წერაზე გადავიდა.
ეს FB მომხმარებელი ქალია. მისი გვერდი პატარა გოგოს ფოტოებითაა სავსე — დიდი ალბათობით, შვილიშვილია. ეს ბავშვი აუცილებლად გაიზრდება “ჭკვიანი, ნაზი და ლამაზი” და მნიშვნელობა არ აქვს, ენდომება თუ არა ეს. მერე ეს გაზრდილი ბავშვიც გაზრდის კიდევ ერთ “ჭკვიან, ნაზ და ლამაზ” ქალს და ისიც არასდროს ითამაშებს ფეხბურთს. ასე გაგრძელდება დაუსრულებლად.
ასე გაგრძელდება მანამ, სანამ ერთი ადამიანიც კი (მნიშვნელობა არ აქვს მის სქესს, სტატუსს და წარმომავლობას) თუნდაც ერთ ბავშვს გადაუწყვეტს, რა არის მისი საქმე.
ასე გაგრძელდება მანამ, სანამ მსოფლიოს ნებისმიერ წერტილში თუნდაც ერთ ქალს ეტყვიან, რომ რაღაცას ვერ გააკეთებს, რადგან ქალია.
ასე გაგრძელდება მანამ, სანამ საზოგადოებებში ღრმად გამჯდარ სტერეოტიპებს ტრადიციებს დავუძახებთ და “ქართველი კაცის” ან “ქართველი ქალის” სახელით მორალის კითხვას დავიწყებთ.
ასე გაგრძელდება მანამ, სანამ ადამიანების გაკულტებას არ შევწყვეტთ, ან უკვე არსებულ კულტებს არ დავანგრევთ.
ასე გაგრძელდება მანამ, სანამ არ ვაღიარებთ, რომ კარგი (ვისთვის როგორ) სპორტსმენი, მწერალი, მსახიობი, მომღერალი, მხატვარი, ავტომატურად კარგ ადამიანს არ ნიშნავს.
ერთი კაცის განცხადება კი არა, ეს აზროვნება, შეხედულებები, დამოკიდებულება, აზიანებს ყველას — მთქმელსაც, მსმენელსაც და მასაც, ვისაც “არ აინტერესებს”. ყველას.
სხვებზე რომ არ ვილაპარაკო, ეს მაზიანებს პირადად მე — მხოლოდ იმ კაცის განცხადებას არ ვგულისხმობ. ასე მხოლოდ ის არ ფიქრობს, რაც კარგად აჩვენა ბოლო დღეებმა.
“იიი, საკუთარი აზრი თქვა, მაგის გამო ადამიანს როგორ აკრიტიკებ” — აბა ადამიანი სხვისი აზრის გაჟღერების გამო უნდა გავაკრიტიკო?
მისი აზრი რომაა და ეს აზრი რომ ამდაგვარია, სწორედ ესაა პრობლემა.
ახლა კი იმის შესახებ, თუ რატომ მაზიანებს პირადად მე ეს აღქმები, წარმოდგენები და მოლოდინები იმის შესახებ, თუ როგორი “უნდა” იყოს ქალი და რა არის “მისი საქმე”.
ვიტყვი ზოგისთვის პათეტიკურ, ემოციურ და ბანალურ ფრაზებს (ქალები ხომ ემოციურები და ბანალურები ვართ).
მაზიანებს იმდენად, რომ ხანდახან ამ ყველაფრის გამო სიმწრისაგან ვტირი.
მაზიანებს იმდენად, რომ მიწევს ყოველდღიურად ვიპოვო საკუთარ თავში ძალა და გამბედაობა იმის გასაკეთებლად, რაც მინდა, ან უბრალოდ იმისთვის, რომ საწოლიდან ავდგე (ხან გამომდის, ხან არა).
მაზიანებს იმდენად, რომ მიჭირს ადამიანებთან ვისაუბრო საკუთარ გრძნობებზე, ემოციებზე, მშვიდად და აუღელვებლად დავაფიქსირო საკუთარი აზრი და არ ვიფიქრო, ვინ როგორ აღიქვამს ამას.
ქალებისთვის იმის მითითება, რა არის “მათი საქმე”, საზოგადოებაში ღრმად ჩამჯდარი სტერეოტიპული აზროვნების ბრალი თუ არ არის, მაშინ როგორ ავხსნათ ეს მარტივი ჭეშმარიტებები:
მაგალითად, რატომ იკეთებენ, ან აკეთებინებენ აბორტს, როცა ჩანასახი მდედრობითი სქესისაა?
ბავშვის სქესის გაგების ცერემონიები გინახავთ? ამაზე უხერხული და დამამცირებელი, ჩემი აზრით, არაფერი არსებობს. იმედგაცრუებული მშობლების სახე და ნათესავის ნათქვამი ფრაზა — “არაუშავს, მეორე ბიჭი იქნება”. ეს თუ არ არის ქალის ჩაგვრა, აბა რაღაა.
მამები რომ ბიჭ შვილებს საჭესთან სვამენ და მერე უკვირთ, პროცენტულად ქალებთან შედარებით მეტი კაცი რატომ მართავს საჭეს.
დედები რომ ბიჭ შვილებს სახლის საქმეებს არ აკეთებინებენ, იმიტომ, რომ “ეს ქალის საქმეა”, არც ეს არაა სექსიზმი?
თუ ამაზე ვერ ვთანხმდებით, პრობლემა არაა, მე ხომ უბრალოდ “ჩემს აზრს” ვაფიქსირებ, განა ამის გამო კრიტიკა შეიძლება?
მაგრამ მაინც, მოდი კიდევ ვიკითხავ:
რამდენი კაცი გადასულა გზის სავალ ნაწილზე იმის გამო, რომ ტროტუარზე შეკრებილ “კაცებს” არიდებოდა? რამდენ კაცს გადაუფიქრებია “ზედმეტად მოღებული” მაისურის ჩაცმა იმის გამო, რომ პარტნიორმა “სთხოვა”? რამდენ კაცს ჰქონია შიშის განცდა სადარბაზოში ან ლიფტში შესვლისას იმის მოლოდინით, რომ იქ ვიღაც იქნება? რამდენ კაცი გაჩერებულა და მის უკან მყოფი ადამიანი გაუტარებია იმის გამო, რომ მის წინ მიმავალი თავს უსაფრთხოდ ვერ გრძნობდა?
და ეს საერთოდ არაფერი, მარტივი და უმნიშვნელო ყოველდღიურობაა იმასთან შედარებით, რასაც ქალები მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყანაში გავდივართ. მაგალითად, ირანში. ჩემი აზრით, ყველა ქალი მოკლეს იმ დღეს, როცა ირანში მორალის პოლიციამ სასიკვდილოდ სცემა მაჰსა ამინი. ჩემი აზრით, ყველა ქალს გვკლავენ მაშინ, როცა ერთ კონკრეტულ ქალს სიძულვილის მოტივით მომავალს ართმევენ — მხოლოდ იმის გამო, რომ ქალია. და კი, ყველა ქალს გვკლავენ, როცა თუნდაც ერთი ადამიანი (მნიშვნელობა არ აქვს სქესს, რასას და იდენტობას) თუნდაც ერთ ქალს მიუთითებს “რა არის მისი საქმე”.
ყველამ ჩვენ “საქმეს” რომ მივხედოთ, ალბათ ცხოვრებაც უფრო გამარტივდებოდა.