მედია აპრილი გთავაზობთ მწერალ Judy Lee-ს მოთხრობას, რომელიც ჩვენს ვებგვერდზე ქვეყნდება ორ ნაწილად. პირველი ნაწილი იხილეთ აქ.
ავტორი: Judy Lee
მეოთხე მარცვალი
— ენი. ენი მქვია, — მპასუხობს, ბარზე ამოდის, ყურიდან დრედებს გადამიწევს, თავისი სისხლსავსე ტუჩები ჩემი ყურის ბიბილოსთან მოაქვს, ენით ეხება და ამბობს: შენთან წავიდეთ, სინთეზური ბროწეული მაჩვენე.
იმ საღამოს პირველად მესტუმრა. ჩემი ყველა მცენარე გავაცანი. თითოეულის მოვლა-პატრონობის წესები და განსაკუთრებული მიდგომები გავუმხილე. ნიმფასავით დაშრიალებდა ბუჩქებსა და პატარა ხეებს შორის. მცენარეებსაც მაგრად გაუსწორდათ მისი სტუმრობა — სხვანაირად ეფექტურად გამოიყურებოდნენ. მერე ენიმ მუსიკის ჩართვა მთხოვა. შენ აარჩიე-მეთქი, შევთავაზე და ლეპტოპი მივაწოდე. ქრიმსი (Creams) აჟღერდა: Almighty.
ენი ნელა ცეკვავდა, უცხოდ მოძრაობდა, ნელ-ნელა შიშვლდებოდა, რაღაც არაადამიანური ენერგეტიკა დატრიალდა. მუსიკა რომ დასრულდა, მთლად ტიტველი იდგა და ცეცხლივით მწვავდა. სხეულზე ისევ ჰქონდა სისხლჩაქცევები და ისინი არაბუნებრივად ანათებდნენ. გამოვშტერდი. რასაც ვხედავდი და ვგრძნობდი, ჰალუცინოგენებისა და ნარკოტიკების ეფექტზე ძლიერი რამ იყო. ვერც ერთი დრაგი მოიტანდა ამ განცდას. არც იატაკი, არც მიწა, არაფერი იყო, კოსმოსური ნისლების გარდა. რაღაც მომენტში, თავი Love, Death & Robots-ის ახალ ეპიზოდში მეგონა, სადაც მთავარი პერსონაჟები ენი და მე ვიყავით. ენისთან მივცურდი, მის კანს შევეხე. რბილი და ოფლიანი ჰქონდა. ყელზე ფრთხილად მოვუჭირე ხელი, მერე მხარზე ჩავაცურე, მერე ძუძუებით მოვიზიდე, კერტები დავუკოცნე, ერთი ხელი მუცელზე ჩავასრიალე და მის კლიტორს მივუახლოვდი.
— შეწყვიტე! იკივლა და უკან ისეთი ძალით გადახტა, შემთხვევით სინთეზური ბროწეულის ქოთანს მიეჯახა. ქოთანი მაგიდიდან გადმოვარდა და იატაკზე დაენარცხა. მარცვლები მიმოიფანტა, ცეცხლიდან გადმოვარდნილი ნაპერწკლებივით ჩაქრა.
შემეშინდა. ხან ენის ვუყურებდი, ხან ჩემს დალეწილ მცენარეს.
— მაპატიე, მზად არ ვარ, იმ დანის მერე, რომ მოგიყევი, სასქესო ორგანოს ვეღარ ვეკარები, გინეკოლოგთან ვიყავი, ჭრილობა მალე მორჩა, საშიში არაფერი იყო, გადავრჩი, მაგრამ ტვინი არ მიშვებს, დრო მჭირდება, — მომაყარა დამფრთხალმა, სასწრაფოდ ჩაიცვა და სამზარეულოში გავარდა.
რამდენიმე კვირის შემდეგ ჩემთან გადმოვიდა საცხოვრებლად. ნებისყოფა დავძაბე, მხარდაჭერა გამოვუცხადე. ბევრს ვსაუბრობდით, ერთად გვეძინა. მეგონა გავუძლებდი. მეგონა, რაღაც დროის შემდეგ, ნელ-ნელა დაივიწყებდა ძველ ტრავმებს. მჯეროდა, ერთად ყველაფერი გამოგვივიდოდა. ვნებიანი იყო, მეფერებოდა, იდეალურ კუნის აკეთებდა, სულ ჩემს სიამოვნებაზე ფიქრობდა, მაგრამ ჩემთვის ეს არ იყო სრულყოფილი სექსი. ბალანსი არ იყო. მისი ვაგინა ხელშეუხებელი და მიუღწეველი აღმოჩნდა. არადა, როგორია, გოგოზე რო გიჟდები და სულ იმის შიშში ხარ, ან ახლა ჩავარდება პანიკაში, ან — ახლა. იქნებ მე ვაკეთებ რამეს არასწორად? იქნებ საკმარისად კარგად არ მესმის მისი? ვინმესთან წავიდეთ-მეთქი, შევთავაზე, ფსიქოლოგთან, ფსიქიატრთან, რავი, ვინმესთან, ვინც ადეკვატურ რჩევებს მოგვცემს. კატეგორიული უარი მითხრა. ვერაფრით დაგვეხმარებიან ეგენიო. ჩემი გადასალახია ესო, შიში თავად უნდა დავძლიოო. სულაც დავტოვოთ ასე, შენ ხომ განიჭებ სიამოვნებას, რამეს გაკლებო? თუ კიდევ მთხოვ “პროფესიონალთან” წასვლას, ჩავთვლი, რომ ჩემთან სექსი აღარ გინდაო. რა მექნა, გავჩუმდი.
მეხუთე მარცვალი
ჩვეულებრივი დღეა. ბარში ვმუშაობ. დაძაბული ვარ. ოთხი თვე გავიდა უკვე. ენის ისევ ვერ ვეკარები მუცელს ქვემოთ. ვაგინის გიჟი კი არა ვარ, მარა ძაან ჩამაჭირა ამ წინააღმდეგობამ. ხანდახან მეშინია, თავს ვეღარ შევიკავებ და ვიძალადებ. მაგიჟებს ეს ურთიერთობა. მაგრამ მიყვარს, ეს გოგო მიყვარს და აღარ ვიცი, რა ჯანდაბა ვქნა. უსუსური ვყოფილვარ, ვერაფრით ვეხმარები. არაფერს ნიშნავს ჩემი მხარდაჭერა. როგორც კი მის ლამაზ ვულვას ვეხები, ისტერიკა ეწყება. შიგნით მოხვედრაზე ხო ლაპარაკი ზედმეტია. გონების განიავება მჭირდება: ყვავილი ორსქესიანია. მას კარგად განვითარებული ბუტკო და მტვრიანები აქვს. მტვრიანები ბუტკოზე ოდნავ გრძელია. ნასკვი პატარა სურისმაგვარი ფორმისაა; დინგი კარგადაა გამოსახული, სვეტი მოკლეა. მტევანში 100-120 მარცვალია. მარცვალი ოვალურია, მუქი ლურჯი ფერის, თითქმის შავი. მარცვალს ცვილისებრი, სქელი ფიფქი ფარავს, მარცვლის კანი თხელია და მკვრივი. რბილობი წვნიანია. მარცვალს სასიამოვნოდ ტკბილი გემო აქვს.
ღვინოს ნელა ვისხამ, ერთ ყლუპს პირში ვიჩერებ, ენით ვეთამაშები, მერე ვყლაპავ. უმაგრესი ღვინოა, საუკეთესო, — ვამბობ ხმამაღლა და ვიღაც მაწყვეტინებს:
— ჭაჭა, ჭაჭა დამისხით, თუ შეიძლება.
— შემიძლია ჭაჭის ბაზაზე მომზადებული უგემრიელესი კოქტეილი შემოგთავაზოთ. ეს კოქტეილ-ბარია, სამწუხაროდ, ცალკე ჭაჭას არ ვყიდით.
— იქნებ გამონაკლისი დაუშვა… რა გქვია?
— მე ქეთა ვარ, — ვპასუხობ და აქეთ-იქით ვიყურები. ბარში ამ კაცის მეტი არავინაა. ეს-ესაა აქაურობა გავაღე. ხალხი საღამოს შვიდი საათის მერე მოდის, ჯერ შვიდიც კი არაა.
— ქეთა, ძალიან ცუდად ვარ. ჭაჭა დამისხი, გთხოვ.
მართლა ცუდადაა. ამის მეტი რა მინახავს. იტანჯება. განსაკუთრებულ ჭიქას ვარჩევ და 50 გრამ ჭაჭას ვუსხამ. მესამე შოტის მერე ლაპარაკს იწყებს. ცოლს დავშორდიო. ოცი წელი ერთად ვცხოვრობდით, მაგრამ წლებია ერთმანეთი აღარ გვიზიდავსო. ვეღარ გავუძელი და წამოვედიო. თავს დამნაშავედ ვგრძნობ, თუმცა ასე გაგრძელებაც არ შეიძლებოდაო. ერთ დღეს შვილმა მოგვაძახა, ამაზრზენები ხართო. ვერ გიტანთო. სამსახური მეხმარება, რომ არ გავგიჟდე, კიდევ კარგი, ვმუშაობო. ჩავეკითხე, რას საქმიანობთ-მეთქი და დავიძაბე.
— მესმის თქვენი. ალბათ რთულია… ჩემი მშობლებიც რომ თქვენსავით მოქცეულიყვნენ, ბევრად უკეთ ვიგრძნობდი თავს. დღემდე სიცრუეში ცხოვრობენ. ახლა უკვე ჩემ გარეშე.
— ვწუხვარ, ქეთა.
— მადლობა.
ბარტენდერებს მოსმენის კარგი უნარი გვაქვს, — ჩვენთან ყველაფერზე ლაპარაკობენ ადამიანები. ჩვენც სულ ვუსმენთ — ეს ჩვენი პროფესიის ნაწილია. გიყვებიან, თავს უქნევ, მათთან ერთად დარდობ, მაგრამ მეორე დღეს არაფერი უნდა გახსოვდეს — ეს მათი პირადია. არც შეკითხვები უნდა დასვა. ვერ მოვითმინე, ავიღე და, ვკითხე:
— დაა, რას აპირებთ? ხვდებით ვინმეს?
— არა, რას ამბობ! ნუ, იყო რამდენიმე ლამაზი ურთიერთობა, თუმცა ამის გამო არ დამინგრევია ოჯახი.
— და მაინც, რას აპირებთ?
— წარმოდგენა არ მაქვს.
მეექვსე მარცვალი
ამ დროს სხვა სტუმრებიც შემოდიან და მასთან დიალოგის გაგრძელებას ვეღარ ვახერხებ. გვიანობამდე სვამს და მაგარი გათიშული მიდის. სამუშაო საათები მიმთავრდება თუ არა, ტაქსის ვიძახებ, სახლში სირბილით ავდივარ და ენის ვეუბნები:
— ენ, უნდა დაგელაპარაკო. რაღაც მნიშვნელოვანი მოხდა.
— გისმენ, — ამბობს, ნერვიულად მიყურებს.
— დღეს ბარში ერთი კაცი იყო… შეიძლება ვცდები, მაგრამ რატომღაც მგონია, რომ ისაა… აი ის… ცოლს დაშორებია. იქნებ კიდევ გაქვთ შესაძლებლობა…
— შენ რა, ჩემს მიტოვებას აპირებ? რაღა დროს ის კაცია? მასთან ყოფნა რო მდომოდა, ხო ვიქნებოდი, გაგიჟდი? ვინ გგონივარ?
— ვიფიქრე, თუ დაილაპარაკებდით… იქნებ…
ენი კივილს იწყებს, ყველაფერი უკანკალებს, ჩემი მიტოვება გინდაო, მიზეზებს იგონებო, აღარ გიყვარვარ, მოგბეზრდიო, დაიღალეო. ისედაც ზედმეტი ვიყავი შენს ცხოვრებაში, ყველგან ზედმეტი ვარო, სულ მცენარეებს დასტრიალებ, ისე ზრუნავ მათზე, ცოცხლები არიან თითქოსო.
— ვერ გიტან! მძულხარ! მოღალატე ხარ, — ისტერიულად ყვირის ენი, მერე ჩემს მცენარეებს მივარდება, მაგიდას აყირავებს. სინჯარებს, კოლბებს, კონტეინერებს კედელს ესვრის, ყველაფერს ლეწავს, ყვავილებს, მარცვლებს, ბუჩქებს, ფეხებით სდგება, სრესს, ჭყლეტს, შიშველი ფეხები ესერება, სისხლზე მიწა ეკრობა, ძირს უღონოდ ეცემა, ჩუმდება.
ვუყურებ ჩემი გეგმების, იმედების სასაკლაოს, მიწაში აზელილ, დალეწილ ქოთნებსა და ხე-მცენარეებს, იატაკსა და კედლებზე მითხლეშილ შვიდწლიან შრომას და მეჩვენება, გავრეკავ. მეჩვენება, რამე სიგიჟეს ჩავიდენ. როგორ ვუვლიდი, დავფოფინებდი, რას აღარ ვკითხულობდი, ვის აღარ მივმართე, საიდან არ ჩამოვიტანე თესლები, ნერგები, რამდენი ცდა იყო უშედეგო, რამდენჯერ გავწბილდი, რამდენჯერ ვიფიქრე: სულ შევეშვები, რა ექსპერიმენტები ამიტყდა, რომელი მებაღე ან მეცნიერი მე ვარ-მეთქი, მაგრამ ერთ დღესაც, გამოვიდა! ჯერ ერთი ახალი სახეობა შევქმენი, მერე — მეორე, მერე მესამემ გაიხარა, მეოთხე აყვავილდა, მეხუთემ მოისხა… ამან კი, ამ ფატალურად ლამაზმა გოგომ, ერთმა ადამიანმა, ერთ წუთში გაანადგურა ყველაფერი! ცუდი სიზმარი მგონია, ნეტა გამეღვიძოს, ვფიქრობ, ნეტა მალე გამოვფხიზლდე! უეცრად ენის ფეხებს ვხედავ, სისხლი გაუჩერებლად სდის, ხელებიც დაჭრილი აქვს და ერთიანად ტალახიანია. ფრთხილად ვუახლოვდები, ვაყენებ, მაგრად ვიკრავ ტანზე, თმაზე ხელს ვუსვამ, გაურკვეველ რაღაცებს ვეჩურჩულები, აბაზანაში შემყავს და წყალს ვუშვებ. ცივი შხაპის ქვეშ ვსხედვართ, ჩუმად ვართ. ერთი, ორი, ან რავი, რამდენი საათის შემდეგ ენი ამომხედავს და ამბობს:
— ქეთა, ეს რა ჩავიდინე… ახლა რა უნდა ქნა?
ჩუმად-მეთქი, თითით ვანიშნებ, აბაზანიდან ამოვდივარ, წყალს ვკეტავ. პირსახოცს შემოვახვევ ენის, მშვიდად ვამშრალებ, მერე პლედს შემოვავლებ და ვეუბნები:
— არ გაცივდე, ჩავწვეთ ახლა. მოდი, დავიძინოთ.