“ვარ ქართველი ემიგრანტი, რომელიც ცხოვრობს და მუშაობს ლიეტუვაში. მყავს აქაური მეუღლე. ასაკით ნახევარ საუკუნეს ვუკაკუნებ, მაგრამ შემიძლია ვთქვა, რომ ჩემი ნამდვილი ცხოვრება მხოლოდ ახლა იწყება, ამიტომ თავს თინეიჯერად ვგრძნობ.

ვარ ძალიან სხვადასხვანაირი — შეიძლება ვიყო ქაოტური, არეული და სპონტანური, მაგრამ იმავდროულად უკიდურესად მოწესრიგებული და ორგანიზებული. არ მესმის, ეს როგორ მუშაობს, მაგრამ ფაქტია, რომ ყოველთვის ასეთი ვიყავი. ჩემი ხასიათის ერთ-ერთი მთავარი თვისება ისაა, რომ მიზანს კბილებით ვაფრინდები და არ ვეშვები, სანამ არ მივაღწევ”, — ასე ახასიათებს საკუთარ თავს ლუნა მედია აპრილთან საუბრისას.

ლუნას ბავშვობა გვიანდელ 80-იანებსა და ადრეულ 90-იანებს დაემთხვა. თბილისში, ნაძალადევში გაიზარდა და გვეუბნება, მგონი, ამით ყველაფერი ნათქვამიაო.

“ვცდილობ, დავივიწყო ის ბნელი პერიოდი, მაგრამ იმავდროულად არ მინდა დავიწყება, რადგან ბავშვობა მაინც ბავშვობაა და ცუდის გარდა ძალიან ბევრი კარგი მოგონებაც მაკავშირებს იმ დროსთან”, — იხსენებს ლუნა.

მიყვება, რომ გენდერული იდენტობა და სექსუალობა ქვეცნობიერ დონეზე ძალიან ადრეულ ასაკში გაიაზრა, ხოლო ამ ყველაფერზე სერიოზულად ფიქრი თინეიჯერობაში დაიწყო. მაშინ ჯერ კიდევ არ იცოდა, რას ნიშნავს ტრანსგენდერი, რადგან იმ დროს ეს თემა საზოგადოებაში ისე აქტიურად არ განიხილებოდა, როგორც დღეს.

“რთული იყო იმდენად, რამდენადაც იმ პერიოდში უბრალოდ არ არსებობდა ისეთი წვდომა ინფორმაციაზე, როგორიც დღევანდელ ბავშვებს აქვთ. შესაბამისად, გარე სამყარო ვერ მომცემდა პასუხებს და ისინი საკუთარ თავში უნდა მეძებნა, რაც ასეთ ასაკში არ არის იოლი. მესმოდა, რომ განსხვავებული ვიყავი. ხანდახან ეს მთრგუნავდა, ხანდახან კი პირიქით, მომწონდა. რაც მთავარია, ბავშვობიდან მოყოლებული, სულ მქონდა სინანულის შეგრძნება, რომ გოგოდ არ დავიბადე. ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ გოგოდ ყოფნა ჩემთვის უფრო ბუნებრივი იქნებოდა”, — ამბობს ლუნა.

იდენტობების ცვლილება

ამბობს, რომ ამ მომენტში ტექნიკურად ბიგენდერია, მაგრამ ბიგენდერობა ერთგვარი ცხოვრებისეული, ყოფითი პროდუქტია და არა — რეალური იდენტობა, რადგან მრავალი წლის განმავლობაში კაცად მონიშვნისა და კაცის სხეულებრივი გამოცდილებების ქონის შემდეგ, შეუძლებელია კაცური საწყისი წაშალოს. ეს ყოველთვის იყო და მომავალშიც დარჩება მისი იდენტობის ნაწილად. რეალურ იდენტობად კი ტრანსგენდერობას ასახელებს. აცხადებს, რომ ტრანსგენდერი ქალი არის და იქნება ის, რასაც ყოველგვარი მერყეობის გარეშე შეუძლია უწოდოს მისი იდენტობა. კომპლექსურია მისი სექსუალობაც. განსაკუთრებით იმის გათვალისწინებით, რომ სექსუალობის განხილვისას მნიშვნელოვანი ხდება იდენტობებიც. ლუნას შემთხვევაში კი ეს ტრანსგენდერი და ბიგენდერი ადამიანის იდენტობები, სხვადასხვა პერსპექტივას გვთავაზობს, რომლებსაც როგორც ქალად ყოფნისას აქვს თავისი პრეფერენციები სექსუალობასთან მიმართებით, ასევე, კაცად ყოფნისას.

“მთელი ცხოვრება კაცის როლში გავატარე, რადგან სხვა გამოსავალი არ მქონდა. ამის გამო ჩემთვის კაცად ყოფნა კომფორტული, მარტივი და მოსახერხებელია, მაგრამ ვფიქრობ, რომ სინამდვილეში ვარ ტრანსგენდერი ქალი, რომელიც გარემოებების გამო იძულებით იყო და ჯერ კიდევ რჩება კაცის როლს მორგებული. ხუმრობით ვამბობ ხოლმე: ჩემი ცხოვრება კინო-ფილმი რომ ყოფილიყო, აუცილებლად მოვხვდებოდი კაცის როლის საუკეთესოდ შემსრულებელი ქალი მსახიობის ნომინაციაში.

ვფიქრობ, რომ ყველა ადამიანში დევს მასკულინური და ფემინური საწყისები, უბრალოდ არსებობს ბალანსი მათ შორის. შემიძლია ვთქვა, რომ დღეს ჩემი ბალანსი უკანმოუხედავად იხრება ფემინურობისკენ, რაც ძალიან მიხარია, რადგან ქალად ყოფნა უფრო შეესაბამება ჩემს შინაგან მდგომარეობას და საკუთარი თავის ხედვას.

რაც შეეხება სექსუალობას, როგორც კაცი, ვარ სრულიად ჰეტეროსექსუალი, ხოლო როგორც ქალი — ბისექსუალი, ანუ მიზიდავს არა მხოლოდ კაცები, არამედ — სხვა ქალებიც, ოღონდ უკვე ქალის პერსპექტივიდან. მესმის, რომ რთული გასააზრებელია, მაგრამ ტრანსგენდერული სექსუალურობა იშვიათადაა ცალსახა და მარტივი”, — განმარტავს ლუნა.

ქამინგაუთი

ქამინგაუთის მცდელობა პირველად თინეიჯერობისას, უმცროს ძმასთან ჰქონდა. ერთმანეთთან ძალიან ახლოს იყვნენ და ლუნა ფიქრობდა, რომ ძმა გაუგებდა და მხარს დაუჭერდა, თუმცა შეცდა. აღნიშნავს, რომ მისი ჩავარდნილი, ვერდასრულებელი ქამინგაუთის მცდელობა მალე მიეცა დავიწყებას, ხოლო ის დღე მის ძმას აღარც კი ახსოვს. ყოველ შემთხვევაში, ამის შესახებ აღარასოდეს ულაპარაკიათ.

“ჩემი პირველი ნამდვილი ქამინგაუთი მეუღლესთან გავაკეთე. მიზეზი იყო ძალიან მარტივი — დავიღალე. ათწლეულების განმავლობაში ვმალავდი ჩემს იდენტობას და უბრალოდ მოვიდა დრო, რომ ჩემს საყვარელ ადამიანს გაეგო ის ერთადერთი საიდუმლო, რომელიც მან ჩემ შესახებ არ იცოდა. ქამინგაუთი კი, ზოგადად, ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. ჩემი ცხოვრება არასოდეს იქნება სრულფასოვანი, თუ საბოლოოდ არ გავთავისუფლდები საკუთარი იდენტობის მალვის ტვირთისგან.

როდესაც ქალის როლში უფრო ხშირად და აქტიურად ყოფნის საშუალება მომეცა, ამან საბოლოოდ დამიდასტურა ის, რაც გულის სიღრმეში ისედაც ყოველთვის ვიცოდი — ქალად ყოფნა არის ჩემი ბუნებრივი მდგომარეობა. ერთ-ერთი გადამწყვეტი მომენტი სწორედ კაცებთან ინტიმური ურთიერთობები იყო. სექსი ქალის როლში ჩემთვის იმდენად ორგანული და დამაკმაყოფილებელი გამოდგა, როგორც ფიზიკურად, ისევე მენტალურად, რომ ამან ყველა კითხვას საბოლოოდ გასცა პასუხი,” — ამბობს ლუნა.

"ქალად ყოფნა, თუნდაც მხოლოდ გამოსასვლელ დღეებში, როგორც დღეს ვახერხებ, ჩემთვის უკიდურესად გამათავისუფლებელია. მაქვს შეგრძნება, თითქოს სწორედ ამ დროს ვარ ნამდვილი მე, შეუზღუდავი და ზუსტად ისეთი, როგორიც ყოველთვის მინდოდა ვყოფილიყავი."

საუბრობს იმ სირთულეებსა და გამოწვევებზეც, რომლებიც ტრანსგენდერობას თან ახლავს. ერთი მხრივ, ლუნასთვის აუცილებელია, რომ გარკვეული პერიოდით მაინც გამოიყურებოდეს როგორც ქალი, რაც არამხოლოდ ქალად ყოფნასა და მაკიაჟის გაკეთებას მოიცავს, არამედ — ამგვარად სრულად ცხოვრებას. მათ შორის, კაცებთან შეხვედრასა და მათთან ინტიმურ ურთიერთობასაც. ხოლო, მეორე მხრივ, როგორც ქორწინებაში მყოფი კაცისთვის, რომელიც ანგარიშვალდებულია პარტნიორის მიმართ, რთულია, ლუნას ქალად ყოფნის გამოცდილება ყოველთვის მისაღები და მოსაწონი იყო მისი პარტნიორისთვის.

“ჩემმა მეუღლემ მართლაც ფუნდამენტური როლი შეასრულა ამ ყველაფერში. ურთიერთობას რაც შეეხება, გვაქვს ჩვენი კარგი და არც ისე კარგი მომენტები, რაც ბუნებრივია. მეუღლეს ესმის, რომ ეს ჩემთვის აუცილებელია და მაძლევს ამის უფლებას, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ მას ეს აუცილებლად მოსწონს. ეს თემა ხანდახან ძაბავს ჩვენს ურთიერთობას და “გვცდის” ჩვენ, როგორც წყვილს, მაგრამ, ჩვენდა საბედნიეროდ, ვახერხებთ კომუნიკაციასა და პრიორიტეტების დალაგებას. ამოსავალი წერტილი ისაა, რომ რამდენი კაციც არ უნდა მყავდეს, ჩემს ცხოვრებაში ყოველთვის მხოლოდ ერთი ქალი იქნება. მეუღლეს არაფერს ვუმალავ, მან ყოველთვის იცის, სად ვარ და რას ვაკეთებ”, — ამბობს ლუნა.

ლუნა გენდერული როლების, ექსპრესიისა და სექსუალობის თანაკვეთების შესახებაც გვიზიარებს გამოცდილებებს. ამბობს, რომ რაც უფრო ფემინურია, მით უფრო იზიდავს მასკულინობა, თუმცა მას ქალებიც იზიდავენ.

“ჩემთვის ასევე საინტერესოა ქალებთან ინტიმური ურთიერთობაც სწორედ ფემინური, თუ შეიძლება ითქვას, ლესბოსური პერსპექტივიდან. რადგან ჩემი მეუღლე ქალია, სექსი სხვა ქალებთან ჩემთვის გაუმართლებელია, მაგრამ სექსუალური თამაში, ფლირტი, კოცნა და ალერსი დასაშვებია, რაც მაძლევს ამ კუთხით ექსპერიმენტების საშუალებას. მთავარი დასკვნა, რაც ამ ყველაფრიდან გამოვიტანე, არის ის, რომ ქალები მიზიდავენ უფრო ესთეტიკურად, ვიდრე ფიზიკურად, კაცები კი პირიქით, უფრო “კაცური” მოქმედებით და ხასიათით, ვიდრე გარეგნულად”, — ამბობს ლუნა.

გენდერის დადასტურების გზა სამედიცინო დონეზე

ვისაუბრეთ იმ პროცესებზეც, რომლებისგანაც გენდერის დადასტურება სამედიცინო დონეზე შედგება. აღმოჩნდა, რომ ლიეტუვაში ამის პირველი ეტაპი ფსიქიატრისგან კონკრეტული დოკუმენტის მიღებაა (ფორმა F64.0), რომელიც ადასტურებს, რომ ადამიანი ნამდვილად ტრანსგენდერია.

“ეს საკმაოდ რთული პროცესია და თუ ადამიანს არ აქვს ამის ღიად გაკეთების სურვილი და ურჩევნია კერძო კლინიკას მიმართოს, მაშინ საკმაოდ ძვირადღირებულიც. როგორც წესი, პირველადი შეფასების შემდეგ ფსიქიატრი “პაციენტს” აგზავნის ფსიქოლოგთან, რომელმაც უნდა შეაფასოს მისი ფსიქოლოგიური მდგომარეობა სპეციალური ტესტების მეშვეობით. ფასდება სამი ასპექტი: პიროვნება, ემოციები და აზროვნება. ვინაიდან ტესტები საკმაოდ რთულია, სამივე ასპექტის შეფასებას, როგორც წესი, სამი ვიზიტი ესაჭიროება. ამ ყველაფრის შემდეგ ბრუნდებით ფსიქიატრთან და ის უკვე ფსიქოლოგის დასკვნის საფუძველზე წყვეტს, გასცეს შესაბამისი ცნობა თუ არა”, — გვიყვება ლუნა.

ლუნამ ეს პროცესები უკვე გაიარა. შემდეგი ეტაპი კი სამი ექიმისგან შემდგარი კონსილიუმია, რომელიც F64.0 ფორმის საფუძველზე დაასკვნის, რომ მას უფლება უნდა ჰქონდეს, შესაბამისი სამედიცინო მომსახურება მიიღოს.

“ამ შემთხვევაში მომიწევს საჯარო ჯანდაცვის სისტემაში დაფიქსირება, რაც ამ ეტაპზე მინდა თავიდან ავიცილო. მათ, ვისაც ჩემსავით კონფიდენციალურად სურთ ჰორმონალური თერაპიის დაწყება ან ტრანზიციისთვის საჭირო რამე სხვა სამედიცინო მომსახურების მიღება, ამის გაკეთება შეუძლიათ კერძო კლინიკაში, სადაც მათ ენდოკრინოლოგი მიიღებს და გაუწევს შესაბამის კონსულტაციას, გასცემს რეცეპტებს და ასე შემდეგ.

ამ საბუთის მოპოვება ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი მომენტი იყო. ეს არის ერთგვარი დასტური იმისა, რომ ჩემი ტრანსგენდერობა არ არის უბრალოდ რაღაც ფაზა, ფეტიში ან რამე მსგავსი და არის ჩემი რეალური შინაგანი მდგომარეობა.

რაც მთავარია, ეს მაძლევს ტრანზიციის გზაზე ბიუროკრატიული ბარიერების გადალახვის საშუალებას, მათ შორის სახელისა და სქესის ოფიციალურად შეცვლის კუთხითაც. დანარჩენი უკვე დამოკიდებული იქნება ჩემს სურვილზე და მეუღლესთან შეთანხმებაზე.

რაც შეეხება სამედიცინო სერვისებზე წვდომას, ლიეტუვაში ამ მხრივ ყველაფერი რიგზეა. მე ჯერ იმ ეტაპზე არ ვარ, რომ სამედიცინო მომსახურება დამჭირდეს, როგორც ტრანსგენდერს, მაგრამ ჩემი ნაცნობებისა და მეგობრების მაგალითზე შემიძლია ვთქვა, რომ არანაირ დისკრიმინაციას ამ კუთხით ადგილი არა აქვს”, — განმარტავს ლუნა.

არ იცის, როდის დაქამინგაუთდება საჯაროდ, მაგრამ იმაში დარწმუნებულია, რომ ეს გარდაუვალია. იმ ადამიანების წრე, რომლებმაც ლუნას ნამდვილი ვინაობა იციან, ჯერ-ჯერობით ძალიან მცირეა და მათ შორის არავინაა ისეთი, ვისთვისაც ლუნას ბიგენდერობა თუ ტრანსგენდერობა მიუღებელი იქნებოდა და ამის გამო მასთან ურთიერთობას გაწყვეტდა.

“ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, ჰორმონალური თერაპიის დაწყებიდან 2-3 წლის შემდეგ უბრალოდ შეუძლებელი გახდება ვიზუალური ცვლილებების დამალვა ან რაღაც მოგონილი მიზეზებით გამართლება.

ძალიან მნიშვნელოვანია ოჯახის მხარდაჭერა, თუმცა არ მაქვს ამის დიდი იმედი. ჩემი ოჯახისა და ახლობლების დიდი უმეტესობისთვის ეს იქნება ძალიან მოულოდნელი და შოკისმომგვრელი. მათი რეაქციების წინასწარ გათვლა ძნელია და არც არის ჩემი საქმე, მთლიანად მათი გადასაწყვეტია. ჩემი “გენგეგმა” კი ძალიან მარტივია: საერთო-სახალხო ქამინგაუთის შემდეგ, გავწყვეტ ურთიერთობას როგორც ოჯახთან, ასევე ახლობლებთან, მეგობრებთან და თანამშრომლებთან. სამეცნიერო ფანტასტიკას რომ დავესესხო, აღიმართება ერთგვარი “ძალის ველი” ჩემსა და მათ შორის. ტოლერანტული და მეგობრულად განწყობილი ადამიანები იოლად შეძლებენ მის გადაკვეთას, დანარჩენებისთვის კი ის იქნება სრულიად გაუვალი და აღარ ექნება მნიშვნელობა, რამდენად ახლოს ვიყავი მათთან ქამინგაუთამდე”, — ამბობს ლუნა.

ემიგრაცია

საქართველო იდენტობის გამო არ დაუტოვებია. ლუნას თქმით, ტიპური “სიყვარულის ემიგრანტია” —  სხვა ქვეყნიდან გაიცნო ადამიანი, იქორწინა და მასთან წავიდა საცხოვრებლად. ამბობს, რომ თუ ლგბტქია+ თემის წევრს ქვეყნის დატოვება მისი ორიენტაციის ან გენდერული იდენტობის გამო უხდება, ეს ყოველთვის ცუდია ნებისმიერი ქვეყნისთვის, მით უმეტეს, საქართველოსთვის, რომელიც ევროპაში ინტეგრაციის გზას ადგას.

მიყვება, რომ ქვეყნის დატოვების შემდეგ ადაპტაციის პერიოდი საკმაოდ რთული გამოდგა. ლიეტუვაში არსებული გარემო, კლიმატი და სამზარეულო ძალიან განსხვავდება საქართველოსგან, ამიტომ თავიდან ძალიან გაუჭირდა შეჩვევა. მაგრამ უკვე დიდი ხანია იქ ცხოვრებს და ახლა თავს ისე გრძნობს, როგორც — სახლში. საუბრობს მეგობრებისა და სამუშაოს პოვნის სირთულეებზეც.

ყველაზე მეტად ქართული საჭმელები მენატრებაო, აღნიშნა. აღმოჩნდა, რომ ქართული სამზარეულო ლიეტუვაშიც საკმაოდ პოპულარულია. ვილნიუსში, სადაც ლუნა ამჟამად ცხოვრობს, ბევრი ქართული რესტორანი და ბისტროა, რომლებშიც ქართველი მზარეულები მუშაობენ და ნამდვილ ქართულ კერძებს ამზადებენ.

“ლიეტუვაში ჩამოსვლის შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა. აქ სულ სხვა ცხოვრების სტილი და რეჟიმი მაქვს, ბევრად უფრო მშვიდი და ორგანიზებული. რაც მთავარია, აქ შემიძლია თავისუფლად ვაკეთო ის, რასაც საქართველოში ვერ ვბედავდი: ქალის სამოსში ჩაცმულმა ვიარო ქუჩაში, ვატარო მანქანა, ვიშოპინგო, წავიდე პაემანზე და ასე შემდეგ.

მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან მარტივია ჩემთან ურთიერთობა და იოლად შევდივარ კონტაქტში, ნამდვილი მეგობრები ძალიან ცოტა მყავს. შეიძლება სწორედ იმიტომ, რომ ყველას ვერ ვაჩვენებ ჩემს ნამდვილ მხარეს, ისეთი მეგობრობის კი არ მჯერა, რომელიც გულახდილობაზე არაა აგებული.

ყველაზე რთული სამუშაოს პოვნა იყო. დაახლოებით ორი წელი დამჭირდა, რომ ჩემი პროფესიით დავსაქმებულიყავი, მაგრამ დღეს ამ მხრივ ყველაფერი რიგზეა. ოღონდ აქ არის ერთი ძალიან მნიშვნელოვანი ნიუანსი: სამსახურში არ იციან ჩემი ტრანსგენდერობის შესახებ და არის შანსი, რომ ქამინგაუთის შემდეგ ვეღარ შევძლო ჩვენს ფირმაში მუშაობის გაგრძელება. ლიეტუვაში ტოლერანტულობის დონე შეიძლება საქართველოზე ცოტა მაღალია, მაგრამ მთლიანობაში მაინც ბევრად დაბალია მოწინავე ევროპულ ქვეყნებთან შედარებით. სამწუხაროდ, ჰომოფობია და ტრანსფობია ჯერჯერობით აქაც ძალიან საგრძნობია”, — ამბობს ლუნა.

გვიზიარებს, რომ საქართველოში ყოფნისას “კარადაში” (ინგ. Closeted – კარადაში მყოფი ადამიანი, რომლის გადაწყვეტილებით, გენდერული იდენტობა ან/და სექსუალობა არა საჯაროდ ცნობილი, არამედ დაფარულია) იყო გამოკეტილი, ყოველგვარი მცდელობის გარეშე, რომ გარეთ გამოსულიყო და პირადად გაეცნო სხვა მისნაირი ადამიანები. ამბობს, რომ არასოდეს ყოფილა გულგრილი ლგბტქი+ თემის მიმართ, მაგრამ ეს დამოკიდებულება მხოლოდ ინტერნეტით შემოიფარგლებოდა, სადაც ყოველთვის პოზიციონირებდა, როგორც თემის მხარდამჭერი და მოკავშირე და არა თემის წევრი.

“საქართველოში მდგომარეობა შემიძლია შევაფასო მხოლოდ სოციალურ ქსელებში და სხვა წყაროებში გავრცელებული ინფორმაციის მიხედვით. მინდა გითხრათ, რომ ამ გადმოსახედიდან საკმაოდ მძიმე სურათი ჩანს. ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ დღევანდელი ხელისუფლების პირობებში ადგილი აქვს ჰომოფობიური და ტრანსფობიური განწყობების წახალისებას, რაც ძალიან ცუდია როგორც ლგბტ თემისთვის, ასევე, მთლიანად ქვეყნისთვის.

ლიეტუვაში ამ მხრივ ბევრად უფრო უკეთესი სიტუაციაა, თუმცა პრობლემები აქაც არის. ის ძალები, რომლებიც საქართველოში მუხლჩაუხრელად მუშაობენ იმაზე, რომ ქვეყანა დააშორონ დასავლურ ღირებულებებს, არც ლიეტუვაში ჩერდებიან უსაქმოდ. საბედნიეროდ, აქ ხალხი მთლიანობაში ნაკლებად დაკომპლექსებული და უფრო ტოლერანტულია, განსაკუთრებით ახალგაზრდა თაობა.

ლიეტუვის მაგალითზე ვხედავთ, რომ ლიბერალურად განწყობილი ხელისუფლება არ არის საკმარისი, რომ საზოგადოების მენტალიტეტი უნდა შეიცვალოს, ამას კი დრო და სწორი პოლიტიკა სჭირდება, პირველ რიგში საგანმანათლებლო. შეიძლება ცოტა პესიმისტურად ჟღერდეს, მაგრამ, ჩემი აზრით, ძველ თაობას არაფერი ეშველება და მხოლოდ ახალგაზრდების იმედი უნდა გვქონდეს”, — ამბობს ლუნა.

ქორწინება დათქმებით

ლუნა და მისი პარტნიორი უკვე მრავალი წელია ერთად ცხოვრობენ და ერთად აპირებენ დაბერებას. ამბობს, რაოდენ უცნაურიც უნდა იყოს, გახსნილი ურთიერთობები, კლასიკური გაგებით არ გვაქვსო.

"ჩემთვის ერთადერთი რომანტიკული ინტერესი ჩემი მეუღლეა, მისთვის კი მე ვარ. კაცებთან ჩემი სექსუალური თავგადასავლები სხვა განზომილებაშია, მეუღლის მიმართ ჩემი სიყვარული და ჩვენი, როგორც წყვილის, ურთიერთობა კი სულ სხვაში".

“რაც მე და ჩემს მეუღლეს გვაქვს, რეალურად არის ერთგვარი პაქტი, შეთანხმება, რომ მე, როგორც ტრანსგენდერ ქალს, სრული შინაგანი ჰარმონიის, გენდერული ვალიდაციის მისაღწევად მჭირდება ინტიმური სიახლოვე კაცთან. მე ჩემს სექსუალურ თავისუფლებას ვუყურებ არა როგორც ხორციელი სურვილების დაკმაყოფილების დამატებით მექანიზმს, არამედ, როგორც უძვირფასეს საჩუქარს, რომელიც ჩემმა მეუღლემ მიბოძა სწორედ იმ მიზნით, რომ თანხმობაში ვიმყოფებოდე ჩემს გენდერულ იდენტობასთან. ჩემი აზრით, არ არსებობს ამაზე უფრო დიდსულოვანი და უანგარო ქმედება, რომელზეც ადამიანი შეიძლება თავისი მეორე ნახევრისთვის წავიდეს”, — ამბობს ლუნა.

მიყვება, რომ როგორც ტრანსგენდერი ქალი მხოლოდ ლგბტქია+ თემის წევრებთან, მოკავშირეებთან, მხარდამჭერებთან და ზოგადად, ისეთ ადამიანებთან ურთიერთობს, რომელთათვისაც მისი ტრანსგენდერობა პრობლემას არ წარმოადგენს.

“შეიძლება ითქვას, რომ ლუნა ერთგვარ სტერილურ გარემოში ცხოვრობს, სადაც უბრალოდ არ არის ადგილი ნეგატიური ადამიანებისთვის. რაც შეეხება ჩემს “კაცურ” პერსონას, რასაკვირველია, საჯარო ქამინგაუთის შემდეგ ჯებირი დაინგრევა და ყველაფერი რადიკალურად შეიცვლება, დაინგრევა ძველი ურთიერთობები და შეიქმნება ახლები. ეს გარდაუვალია და ამისთვის მზად ვარ”, — ამბობს ლუნა.

საუბრობს დაცული სივრცეებისა და უსაფრთხოების მნიშვნელობაზეც, რომელიც მისთვის განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი იმიტომაცაა, რომ დიდი ხნის განმავლობაში აგორაფობიით (გახსნილი სივრცეების, ხალხმრავალი საზოგადოებრივი ადგილების შიში) იტანჯებოდა და მხოლოდ ათიოდე წლის წინ შეძლო, დაემარცხებინა ის.

“პირველ რიგში, ჩემთვის დაცულობასთან და უსაფრთხოებასთან ჩემი მეუღლე ასოცირდება, რადგან მან თავის დროზე კრიტიკული როლი შეასრულა ჩემი მენტალური პრობლემების დაძლევაში. ასევე, რა თქმა უნდა, სახლი, რომელშიც ჩვენ ვცხოვრობთ. გარდა ამისა, შეიძლება ეს უცნაურად ჟღერდეს, მაგრამ ჩემთვის უსაფრთხოების ერთ-ერთი უდიდესი გარანტი ჩემი მანქანაა. როდესაც ქალის სამოსით მივდივარ სადმე, სწორედ მანქანაა ჩემი ციხე-სიმაგრე, რომელსაც დიდი მანძილით არასოდეს ვშორდები. დაბოლოს, თავს ძალიან დაცულად ვგრძნობ ჩემს საყვარელ გეი-კლუბში და ბარში, რომელთა ხშირი სტუმარი ვარ. ეს არის ადგილები, სადაც ბოლო წლებში, როგორც ტრანსგენდერმა ქალმა, უამრავი ნაცნობ-მეგობარი გავიჩინე და სადაც ყოველთვის უხარიათ ჩემი დანახვა”.

ისეთ სამყაროზე ოცნებობს, რომელშიც ადამიანის სექსუალური ორიენტაცია და გენდერული იდენტობა ისეთივე ჩვეულებრივი თემა იქნება, როგორიც, მაგალითად, თვალების ფერია. ლუნას თქმით, იდეალური იქნებოდა ისეთი გარემო, რომელშიც თავისუფლად შეძლებდა ეცხოვრა და ემუშავა, როგორც ქალს. ვისაუბრეთ, ერთი მხრივ, მის საყრდენ ძალებზე და მეორე მხრივ, იმ ბარიერებზე, რომლებიც მისი გენდერული იდენტობის გამო შეექმნა. ამბობს, რომ ხასიათიდან გამომდინარე, არავის და არაფერს აძლევს საშუალებას, რომ დათრგუნოს და დაასუსტოს, თუმცა არის რთული მომენტები, რომლებიც ბედნიერებაში ხელს უშლის.

"ჩემი მეუღლე არის ჩემი კლდე და მთავარი საყრდენი. ყველაფერი, რასაც დღეს მივაღწიე, თავიდან ბოლომდე მისი დამსახურებაა და ამისთვის ყოველთვის მისი მადლიერი ვიქნები. ფიზიკურ და მორალურ მხარდაჭერას რომ თავი დავანებოთ, ის უკვე თავისი არსებობით მაძლიერებს".

“არის მომენტები, რომლებიც სრული შინაგანი ბედნიერების მიღწევაში ხელს მიშლის. მსგავს მომენტებს შორისაა, მაგალითად, გენდერული დისფორია, რომელიც უკლებლივ ყველა ტრანსგენდერს აწუხებს”, — გვიზიარებს ლუნა.

ინტერვიუს ბოლოს იმ ადამიანებს მიმართავს, რომლებიც თვითგამორკვევის პროცესს გადიან და აღნიშნავს, რომ ეს პროცესი, შესაძლოა, მთელი ცხოვრება გაგრძელდეს და ამაში ცუდი არაფერია.

“თუ ვინმე ბოლომდე არ არის დარწმუნებული საკუთარ იდენტობაში, არ უნდა იჩქაროს, დრო ყველაფერს დაალაგებს, ოღონდ ხელდაკრეფილიც არ უნდა იჯდეს და აუცილებლად უნდა იმუშაოს საკუთარი თავის უკეთ შეცნობაზე, რისთვისაც საჭიროა არა მხოლოდ ფიქრი და თვითანალიზი, არამედ სხვა ადამიანებთან ლაპარაკიც, მათ შორის პროფესიონალებთანაც”, — გვეუბნება ლუნა.